Hoi ladies Ik ben nu 6 weken zwanger van het derde wondertje waar ik al een jaar over fantaseerde. Hetgeen dat ik zoooo graag wilde dat ik er zo vaak over praatte dat mijn man er af en toe gek van werd en nu is het zo ver, maar... Ik voel me helemaal niet blij. Ik zie ineens allemaal beren op de weg, ben somber, steeds aan het doemdenken en vraag me af waar we aan begonnen zijn. Maak me over zo veel dingen zorgen, ben er zo gestresst van. Gaat het dit keer goed? Zal het kindje gezond zijn? De spanning tot de 20 weken GUO waar ze pas kunnen beoordelen of het kindje dezelfde hersenafwijkingen heeft als onze oudste. Bij de jongste was dit ook al een 'ding', maar had ik er op de een of andere manier toch vertrouwen in. En nu... Ik ben zo bang. Zo ontzettend angstig dat het al een paar keer door m'n hoofd is geschoten dat dit een vergissing is, dat ik hier gewoon helemaal niet toe in staat ben nu. Dat ik niet sterk genoeg ben hiervoor, voor zo'n spannende periode. Ik heb mijn oude psycholoog gemaild of ik wellicht weer bij haar kan komen praten, want wat bezield me in godsnaam? Ik wist dat de onzekerheid eraan kwam, dat dit erbij zou horen. Waarom kan ik daar nu nu niet mee omgaan? Zijn dit de hormonen? Ik zie alles zo negatief, kan wel janken. Mijn man snapt er ook helemaal niks van, ik wilde dit zo graag, en nu? Ik hoop zo dat deze nare gevoelens de komende weken plaats zullen maken voor het fijne gevoel, het genieten. Ik ben een heel positief en opgewekt persoon van mezelf, sta stevig in mijn schoenen. Heb in andere zwangerschappen ook totaal geen last gehad van depri gedoe oid, dus waar komt dit nu toch vandaan? Ik heb morgen afspraak bij de Gyn, zal dit ook even voorleggen, kijken wat hij zegt. Weet niet wat ik met dit verhaal wil verder, maar het lucht op om het even op te schrijven.
Ach meis.. Ik snap je zorgen heel goed hoor. Is ook erg spannend en duurt nog erg lang tot de 20 weken. En dan de hormonen die er ook nog eens bij komen kijken. Hopelijk kun je bij je oude psycholoog terecht en kun je langzaam aan steeds meer van deze zwangerschap genieten. In ieder geval niet je gevoelens opkroppen en erover proberen te praten is mijn advies. Goed dat je hierin de eerste stap al hebt gezet om je oude psycholoog te mailen en het morgen met je gyn erover te hebben. Dikke knuffel!
Wat vervelend voor je dat je nu zo overvallen wordt door je gevoelens. Helaas is het wel herkenbaar. Mijn oudste zoon heeft klassiek autisme, een forse ontwikkelingsachterstand en zeer waarschijnlijk een geestelijke handicap. Vanaf het moment dat ik hoorde dat onze jongste zoon hier ook 50% kans op had (X-gebonden afwijking gevonden, niet het fragiele X-syndroom), ben ik heel hard van mijn roze wolk afgedonderd, het was met 22 weken zwangerschap dat we dit hoorden. Het is echt een soort limbo waar je inzit, je wilt je verheugen, maar er lijkt een zwaard van Damocles boven je hoofd te hangen waardoor het niet lukt. Toen we dan met 6 weken na de geboorte van onze jongste zoon hoorden dat hij de afwijking ook heeft, kon ik pas weer verder. Het klinkt gek, maar dit was makkelijker dan steeds maar met die spanning blijven lopen. Ik denk dat het een goed idee is van je om te gaan praten met de psycholoog die je vertrouwt. Het gaat overigens boven verwachting goed met onze jongste zoon, hij ontwikkelt zich beneden-gemiddeld en heeft een forse taalachterstand, waarvoor hij binnenkort naar Kentalis gaat. Maar dat zijn hordes die te nemen zijn in vergelijking met de problemen van zijn oudere broer.
Lieve Shart, Hormonen en zorgen is geen fijne combinatie Helaas weet ik er alles van en ik begrijp je angst en zorgen. Je staat er nou eenmaal niet meer onbevangen in. Het doemdenken en de paniek zijn voor mij ook heel herkenbaar. Hoe vaak ik niet gedacht heb ' waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?' en ' kan ik dit wel'. Maar er was ( gelukkig) geen weg meer terug. Het lastige is dat je het uit handen moet geven en het vertrouwen moet hebben. Dat moet groeien. Het loslaten en accepteren dat je er geen invloed op en geen controle over hebt gaf mij uiteindelijk rust. Ik hoop dat je gauw wat lekkerder in je vel zit. Dit kindje is in ieder geval enorm gewenst bij jullie. Ik wens je dan ook een hele fijne zwangerschap toe, en hoop echt dat het je lukt om te genieten van deze mooie tijd.
Heel herkenbaar, een jaar bezig geweest voor een kindje incl 2 miskramen en toen ik zwanger was, vond ik het helemaal geweldig. Alleen vanaf week 6 sloeg dat helemaal om. Het was een zwarte wolk en ik vond de zwangerschap niks meer en dacht waar ben ik aan begonnen, waarom wilde ik dit en nog veel meer nare gedachtes. Ik was dan ook nog eens heel misselijk. Het heeft even geduurd, maar het is helemaal goed gekomen wat ik echt niet verwacht had. Heel veel sterkte gewenst!
Klinkt heel bekend. Ik heb 1 gezond kind maar nu ik weer zwanger ben maak ik me toch weer enorm zorgen. Ik ben ontzettend bang voor een miskraam. Ik loop al een tijdje bij een psycholoog omdat ik sowieso een heel erg onzeker type ben. Zo jammer dat we er niet gewoon lekker van kan genieten he?!
He meis.. Wat vervelend dat je je zo voelt.. Hier deels ook wel herkenbaar. Mijn man was altijd heel stellig dat het niet ging gebeuren.. Die babytijd vinden we allebei namelijk best wel heftig.. Ik heb altijd geroepen dat ik graag voor een derde wil gaan en toen mijn man overstag was had ik twee weken later al een positieve test.. Meteen de eerste keer na de beslissing dus al raak.. Ik was ook zo geschrokken. Wilde ik dit eigenlijk echt wel? Kunnen we dit wel aan? Wordt het financieel niet zwaar? Kan me voorstellen dat in jullie situatie die zorgen nog een stapje verder gaan omdat je zorgen hebt over de gezondheid van jullie kindje.. Goed dat je iig even met iemand gaat praten.. Wens je een hele fijne zwangerschap en ik hoop dat je snel van het wondertje in je buik kunt gaan genieten
hoi, wat naar zeg, die gevoelens! ik herken het een beetje. ben zwanger van de 2e, ook heel erg gewenst, maar op moment vd test zat ik te shaken en heb ik even een potje gejankt omdat ik zo bang was over hoe alles zou gaan, of ik het wel kan enzo. Maar dit heeft bij mij ook te maken met wat dingen tijdens de 1e zwangerschap en de tijd er na. Ik vond het namelijk erg pittig allemaal en zat niet op een roze wolk. pas 3 á 4 maanden na de geboorte van onze (nogal temperamentvolle) dochter begon ik mezelf weer terug te vinden. In deze zwangerschap ben ik wel anders gestapt, maar toch ben ik ook bang voor dezelfde ervaringen/gevoelens. Ik denk dat het goed is als je met je psycholoog gaat praten, baat het niet dan schaad het niet toch? en bespreek de vorige zwangerschappen/bevallingen/kraamtijd ook met je verloskundige, mss zijn er dingen die je anders kan gaan doen. Ik heb het in ieder geval wel aangegeven bij de 1e afspraak dat ik de volgende keer graag over de 1e x wil praten. Voornamelijk omdat de verloskundige er anders tegen aan kijkt met een professioneel oog. Heel veel sterkte!!!