Vanmorgen hadden we Sinterklaas feest van man z'n werk, stuk of 40 kindjes... dochter kon haar lol niet op! We hebben haar ook lekker d'r gang laten gaan en rond laten struinen, eenmaal op ontdekkingstocht heeft zij het 't best naar haar zin. Er stond ook een tafeltje met wat speelgoed, dat had ze natuurlijk wel snel in de smiezen. Wat duplo, een puzzel en een paar plastic dieren. Ondertussen stroomde de ruimte vol met nog meer kinderen en al snel was ze niet meer de enige aan het tafeltje en stonden er een stuk of 4 kinderen in de leeftijd van +/- 3 tot 5 jaar. En tja... die spelen natuurlijk heel anders dan dochter doet. Terwijl die kinderen zorgvuldig hun diertjes uitstalden om dierentuintje ofzo te spelen, maait dochter in één veeg alles van tafel omdat ze de puzzel wilde pakken. We bekeken het van een afstandje en opzich lostte het zich redelijk op dus ik wilde niet gelijk ingrijpen. Kinderen zetten de dieren weer neer en gingen verder met hun spel... zo ook dochter Die liep er vrolijk nog een keer naar toe en pikte zo een olifant af. Toen had een zo'n jongetje (jaar of 4 denk ik) het helemaal gehad en riep "NEE niet doen meisje!!". Dochter helemaal beduusd, laat het speeltje vallen en loopt met ZO'N pruillip onze kant op. Slechte ouders die we zijn moesten we wel een beetje gniffelen om die pruillip, zo hadden we haar nog niet eerder gezien. Maar een beetje zielig was het wel, zij snapt het nog niet en die kinderen (en vooral de leeftijd) zijn gewoon nog geen partij voor haar. Toen ze ons zag begon ze wel te huilen (net zoals dat gaat als je gelijk reageert als ze vallen terwijl negeren soms ook goed is). We hebben haar bij ons genomen en gezegd dat die kindjes graag even samen willen spelen en dat wij wat anders gaan doen. Maar ja... in hoeverre snapt ze zoiets he, zij wil gewoon dat speelgoed ook! Intussen had een moeder dochter ook horen huilen en vroeg of haar kinderen aan het klieren waren. Nou, niet echt natuurlijk. Zij op haar beurt heeft ze uitgelegd dat die speeltafel er voor iedereen was en dat dochter nog maar klein is en het allemaal niet snapt. Even later (het bloed kruipt waar het niet gaan kan ) liep dochter er weer naar toe en probeerden de jongetjes haar op te vrolijken door haar hun Zwarte pietenmuts te laten zien en toen was het ook wel weer goed. Kortom, een ochtend vol indrukken voor dochter. En voor papa en mama ook! Op het KDV zal het ook weleens zijn gebeurd, maar nu zagen we het ook echt en dat komt je toch wel een beetje aan het gevoel hoor. Als dochter wat ouder was geweest, was ik er even met haar bij gaan zitten denk ik. Uitleggen dat we kunnen vragen of ze er ook mag spelen enzo, maar nu... ik denk echt dat ze er nog te jong voor is. Ik kan haar nog niet aan het verstand brengen dat die kinderen bezig zijn met hun eigen spel en zij maar even met iets anders moet gaan spelen, tot ze klaar zijn of dat ze kan vragen of ze met dat spel mee mag doen. Het was trouwens een ander verhaal geweest als zij haar spel hadden afgebroken, dan was ik er waarschijnlijk wel naar toe gegaan... Ik ben nu wel benieuwd hoe jullie met dit soort dingen om gaan en hoe jullie zo'n eerste keer ervaarden?
Hihi...ik heb je verhaal echt met een big smile zitten lezen. Geweldig hoe dat gaat en oh zo herkenbaar. Ik zie het helemaal gebeuren. (die kindjes die ook nietsvermoedend de dieren aan het uitstallen zijn en dan *veeg* alles weg ) Op deze leeftijd snappen ze dat in mijn ogen inderdaad nog allemaal niet, dus ik zou denk ik hetzelfde gereageerd hebben.
hihi hier hadden wel het met zoon en ow die gemende emoties. het is goed zo leert hij het/ ach wat zielig. mijn dochten heeft natuurlijk een grote broer dus dat samen spelen gaat heel goed eigenlijk. als zoon iets wil dan gaat hij ruilen. Jij die en dan wil ik die van jou. en dochter laat het 9 van de 10 keer toe.
hoe is er mee omging ja ik zag heel goed in dat ze het zo moeten leren en dat het heel zielig is maar dat je het ook wel moet negeren. net als met het vallen als je gelijk reactie geeft dan gaan ze huilen zo niet en ze hebben geen pijn dan staan ze gewoon op en gaan verder verdriet is troosten natuurlijk.
Ja die gemengde gevoelens inderdaad. Aan de ene kant genoten we van haar lompe impulsiviteit en enthousiasme en dat willen we ook zoveel mogelijk laten gaan, heerlijk toch voor ze! Maar dan heb je er een paar ijverige ventjes tussen staan... En eerst was het: geeft niet, moet ze leren. Bij de tweede keer was het toch wel sneu hoor... Man riep gelijk een soort van oooh koetjiewoetjie. Mwah, hoeft ook weer niet. Het hoort erbij, maar is niet altijd leuk
Oja, herkenbaar! Ik denk ook dat het heel goed is om ze het deels zelf op te laten lossen. En ja, ze is nog wel erg jong. Maar ik ken het zeker. Grappig, maar ook zielig. Want ja, als het je eigen kindje aangaat....
ik snap ook wel dat het best sneu is voor haar en je die gemenge gevoelens hebt. Ik heb het soms heel erg met mijn zoontje en mijn neefje als ze 'samen' spelen. Mijn neefje pakt alles van mijn zoontje af en mijn zoontje gaat gewoon met iets anders spelen. Ik ga er altijd maar bij zitten en zeg het cliche: samen spelen, samen delen. hahaha maar het is in jouw verhaal (in mijn ogen) natuurlijk niet zo dat de andere kindjes jouw dochtertje niet in haar spel stoorden. Want alles van tafel vegen, puzzel pakken en olifant pakken is wel haar spel. en dat mocht niet van het andere kindje. Ook wel logisch natuurlijk dat hij dat niet zo leuk vond haha. In ieder geval soms erg moeilijk om ze zelf te laten leren hoe het eraan toegaat allemaal!
Mijn dochter is een paar maanden ouder, maar die heb ik al heel snel aan dr verstand gebracht dat je niks van een ander mag afpakken hoor. Andersom zie ik het zo veel ouders ook bij hun kinderen doen: als ze iets niet mogen hebben, het gewoon uit hun handen trekken... dat snap ik ook niet. (Alleen als DL onverhoopt iets scherps, giftigs of heel erg breekbaars in dr handen heeft doe ik het noodgedwongen wel eens) Waar een ander mee bezig is, daar blijf je af. punt. Dus onderschat je dochter niet; ik denk dat ze dat best snappen op die leeftijd. Nou is mijn dochter van nature erg timide, dus van vreemde kindjes zou ze sowieso niks afpakken. Maar ook thuis doet ze het niet bij mij (of de verleiding is té groot, maar dan vertelt ze zichzelf nog wel even: "(uit de) hande(n) t(r)ekken, neeeeee" )
Nee ik onderschat haar zeker niet, maar ik maak haar ook niet groter dan ze is en van dit weet ik dat ze er gewoon echt nog te jong voor is. Vandaar ook mijn keuze om uit te leggen dat de kindjes samen wilden spelen en wij dan samen wel iets anders gaan doen. Je zegt zelf dat jouw dochter van nature erg timide is en sowieso niks van andere kindjes zou afpakken... Dan is het ook makkelijk zeggen en aanleren natuurlijk Dat als ouders zijnde iets uit de handen trekken als ze iets niet mogen, wat bedoel je daar precies mee? Hoe los jij zoiets op als ze bijvoorbeeld met een zak bloem door de kamer rent?
Bij mij en bij haar papa en opa's en oma's is ze natuurlijk niet verlegen, maar daar weet ze ook best dat iets van iemand afpakken niet mag. (Wil niet zeggen dat ze het nooit doet, het blijft immers een peuter , maar ze begijpt dan wel dat ze iets "stouts" doet) Dan begin ik met in mn hoofd een heel lelijk woord te zeggen , vervolgens probeer ik haar wel stil te laten staan, zodat niet heeeeel de kamer onder komt te zitten. Dan zeg ik dat dat wat ze in dr handen heeft van papa en mama is, en dat zij daar niet aan maag komen. En dan kunnen er twee dingen gebeuren: óf ze geeft het terug *pfioei* óf ze trekt zich er niks van aan en gaat bloem strooien.... en dan mag ze daarna zelf met blik en veger op gaan ruimen (lukt natuurlijk niet, maar het gaat om de vorm: leren dat je acties consequenties hebben) voordat we verder gaan met iets leuks (eten, spelen, tv kijken).