Ik moet geloof ik even mijn ei kwijt, want ik ben de laatste dagen zo verdrietig... Sorry als mijn verhaal een beetje lang wordt.. Het begon in 2010.. Mijn man en ik wilden heel graag een kindje. Met alle vrolijkheid en (teveel) optimisme ging de pil in de prullebak en daar gingen we! afijn bijna een jaar later en er was nog niks gebeurd.. Ik kwam erachter dat ik ernstig (kantje boord) ziek was (wil ik verder niet teveel over uitwijden) Na een hele heftige periode ging het gelukkig weer beter, ik was 'genezen', en toeval of niet ik werd gelijk zwanger! We waren erg blij en zeker na die ziekte, nu kon ik dat vergeten en aan leuke dingen gaan denken. Zwangerschap verliep niet helemaal vlekkeloos, veel misselijk e.d. geweest, maar ik vond dat je niet te veel moest klagen, het was tenslotte een wondertje, en probeerde zo gelukkig mogelijk te zijn mensen zeiden ook steeds weer dat ik er zoooo goed uit zag en zoooo'n geluk heb gehad, dat je ook niet eens anders durft te denken.... Het zwanger zijn was ik goed zat aan het eind en ik kon de opmerkingen a la hoe lang nog, wat een dikke buik en zijn het er geen 2, echt niet meer horen!! Uiteindelijk een heftige bevalling gehad van een dag, baby had het erg zwaar, wás ook erg zwaar, hartslag van het padje af en lag verkeerd. Ik had ook van alles aan de hand waaronder hartkloppingen, weeenstorm, weeenremmers, weeenopwekkers, inwendig proberen te draaien, bijna een spoedkeizersnee, uiteindelijk kwam gyn met een heeeele grote schaar en is baby met vacuum geboren daarna een goed uur bezig met alles weer aan elkaar hechten Heb de kraamweek alleen maar gehuild, geen visite gehad maar die week langzaamaan weer opgekrabbeld. Daarna helemaal happy met mijn ukkie! Afijn nu 4 maanden later en het lijkt of ik steeds verdrietiger wordt... Ik vind het moeder, geliefde, huisvrouw en werkneemster tegelijk zijn pittig maar wel om te doen, maar ik merk dat ik steeds meer terug denk aan de tijd dat ik zo ziek was. Natuurlijk heb ik geluk gehad dat ik nu een kindje in mijn armen heb gesloten, maar dat ik zo ziek ben geweest (niet bepaald geluk toch?) en de zwangerschap&bevalling is me blijkbaar niet in de koude kleren gaan zitten. De bevalling heb ik als een geweldig mooi iets ervaren, maar ook oh zo heftig... Ik heb het idee dat ik mijn ziekte niet echt heb 'afgesloten', en moet hier de laatste tijd erg aan terug denken. Soms zelfs met symptonen vd ziekte die weer opkomen, en daar word ik dan weer een beetje bang van.. Dat stop ik dan maar weer gauw weg, want wil mezelf en anderen ook weer niet onnodig ongerust maken... Ook als ik aan de zwangerschap en bevalling denk, kan ik wel janken, maar waarom? Ik had het idee dat ik helemaal happy ben en alles weer op de rit, maar ik denk dat ik het mooier voor doe dan het is... Wat ik hier nu mee wil bereiken? Ik weet het niet... Misschien heeft er iemand een tip om me op te beuren? Moet ik hulp zoeken? Of is dit allemaal niet meer dan normaal, gaat het wel weer over en heeft het even tijd nodig? Ik ben het even kwijt
Hoi meissie, Wat knap dat je, je verhaal hebt neergezet. Het is al heel fijn om ff van je af te schrijven lijkt me. Uit je verhaal kan ik opmaken dat je in een korte tijd (2 jaar) veel hebt meegemaakt. Je bent ziek geweest, zwanger geworden en dan zit je ook nog eens vol met hormonen en daarna nog eens een loodzware bevalling. En daar zit je nu ? Alles achter de rug en dan kom je aan het piekeren. Het lijkt mij een goed idee dat je met je verhaal eens naar je huisarts gaat. Die kan je doorverwijzen naar een prof. Ik vind je een kanjer meid, het is ook niet zo dat het alleen maar genieten is met een kleintje... Er komt vanalles op je af. Sterkte en probeer er over te blijven praten. Digitale knuf!
Pffffff.....je hebt nogal wat doorstaan de afgelopen tijd! Geen wonder dat je ondanks al je geluk ook heel wat verdriet voelt. Ik denk dat het heel normaal is. Schrijf en praat het van je af, ondanks je geluk mag je verdriet er ook zijn. Heel veel sterkte!