Begin september 2014 ben ik bevallen van onze zoon. Het was een extreem lange en heftige bevalling en ik heb heel veel bloed verloren. Ongeveer 6 weken lang heb ik tweemaal daags ijzerpillen geslikt om mijn HB een beetje op peil te krijgen. In januari begon ik weer met werken. Ik was snel moe, uitgeput zelfs en voelde me zeer down. Ik kreeg weer last van wat hartkloppingen, voelde me opgejaagd. Ik dacht aan een postnatale depressie of iets in die richting, omdat ik ook een trauma aan de bevalling heb overgehouden. Na drie gesprekken met de psycholoog voelde ik mij geestelijk een heel stuk beter. Het voorjaar begon, de zon ging schijnen en ik voelde me weer helemaal mijzelf. Tot halverwege maart, toen kreeg ik heel erg keelpijn en daarna een flinke griep. Na 2 weken was ik er weer bovenop, maar de hartkloppingen en het hijgen na inspanning bleef wel erg lang aanhouden. Begin mei naar de huisarts om over de hartkloppingen te praten. Ik was ook ineens 4 kilo afgevallen en het opgejaagde gevoel had ik nog steeds. Ik kreeg Metoprolol mee om mijn hartslag te verlagen en een formulier om bloed te prikken op mijn schildklier. Uiteindelijk ben ik pas afgelopen donderdag bloed wezen prikken (ik stel altijd alles uit ) en vrijdag werd ik meteen gebeld door de huisarts.. Mijn schildklierwaarden zijn door het plafond geschoten, mijn schildklier is zeg maar op hol geslagen. De huisarts denkt nu aan een postpartum thyreoïditis, oftewel een te snel werkende schildklier als gevolg van de zwangerschap. Momenteel wordt mijn bloed onderzocht op meerdere factoren om te kunnen bepalen waardoor mijn schildklier zo van slag is. Als het inderdaad door de zwangerschap komt, wil mijn huisarts voorlopig niet gaan behandelen. Blijkbaar zal de schildklier zichzelf dan naar verloop van tijd herstellen. Ik heb nu allerlei dingen op internet gelezen over te snel werkende schildklier en het verloop daarvan. Hoogst waarschijnlijk krijg ik over een tijdje een te langzaam werkende schildklier. Ik heb ook zaken gelezen over vruchtbaarheidsproblemen. Manlief en ik wilden graag na de zomer voor nummer 2 gaan. Ik ben al het hele weekend verdrietig, omdat de vooruitzichten niet bepaald gunstig zijn wat betreft zwanger worden en schildklierproblemen. Zijn hier meer meiden die hetzelfde hebben meegemaakt? En hoe snel was je schildklier weer hersteld? Kon dit zonder medicijnen?
Sorry ik kan je weinig vertellen over postpartum thyreoditis. Maar het is wel belangrijk dat je op antistoffen onderzocht wordt. Na een zwangerschap kan het gebeuren dat je schildklier definitief van de rel is. In dat geval heb je ook antistoffen, en bij te snel werkende schildklier met antistoffen moet je volgens mij sowieso eerst behandeld worden door een internist. Het tijdelijke daar heb ik nog niet van gehoord, maar dan heb ik ook nog geen kind op de wereld gezet en ik heb een te langzaam werkende schildklier.
Lieve Poema, Ik heb altijd een trage schildklier gehad en werd desondanks ongepland (maar zeker niet ongewenst) zwanger. Na mijn bevalling is mijn schildklier op hol geslagen, zes weken later werkte deze weer veel te langzaam.. dus.. mijn verhaal is niet vergelijkbaar met het jouwe, maar kan twee dingen zeggen.. 1: een afwijkende schildklier hoeft niet persé een belemmerende factor te zijn om zwanger te worden. 2: een schildklier kan heel snel wisselen in waarde. Vertel gauw hoe het verder gaat bij de huisarts nu? Benieuwd naar je verhaal en leef met je mee!
Lieve MamaR, Bedankt voor je berichtje! Afgelopen vrijdag belde de huisarts mij op naar aanleiding van het extra bloedonderzoek naar antistoffen. Naast dat ze de waarde wel schrikbarend vond, zijn er ook antistoffen aangetroffen wat volgens haar wees op de ziekte van Graves. Ik word nu opgeroepen door de internist, en ik zie daar best tegen op. Niet zozeer de diagnose, maar meer de behandelingen. Manlief en ik willen graag een tweede kindje, maar met alle behandelingen zal ik 6 maanden tot een jaar op zijn minst moeten wachten met proberen zwanger te worden. Ik wil liever echt geen drankje met radioactief jodium of een operatie. En de medicijnen leggen ook alles plat. Zeer waarschijnlijk zal ik uiteindelijk een te traagwerkende schildklier eraanover houden. Over ons zoontje deden manlief en ik ruim een jaar om zwanger te worden, we stonden op t punt om de MMM in te gaan. En vanaf mijn 20e kwam ik ineens 14 kilo aan, na veel moeite kreeg ik die kilo's er na ruim een jaar weer af. Dus een schommelende schildklierwerking zou wel het een en ander verklaren. Ik houd jullie op de hoogte wat eruit komt bij de internist. Dank voor jullie berichtjes!
Ai ai, antistoffen zijn niet zo'n mooi nieuws! Zelf ben ik aan het begin maar liefst drie keer getest op antistoffen. Toen tot driemaal toe de uitslag was dat ik die niet had, mocht ik van de gyneacoloog naar de verloskundige overstappen en zelf beslissen of ik in het ziekenhuis/thuis wilde bevallen. Daarom zou ik nu niet te snel haasten, als het zwangerschap-gerelateerde antistoffen zijn kun je beter even afwachten of ze weer verdwijnen zodat je zeker weet dat je straks een eigen keuze kunt maken. Of je moet juist graag in het ziekenhuis willen bevallen (persoonlijk vond ik het namelijk fijn dat ik voor een thuisbevalling mocht kiezen al bleef ik tijdens de zwangerschap wel onder voortdurende controle van de internist). Hoor graag meer zodra je bij de internist bent geweest en hoop het allerbeste voor je, dat jullie desondanks toch snel voor een tweede kunnen gaan!
Sorry dat ik hier even mijn vraag stel, maar ben benieuwd naar jullie klachten/symptomen. Ik ben de afgelopen dagen enorm afgevallen, bijna 7kg in 1 week. Daarnaast een gejaagd gevoel, stemmingswisselingen (ene moment sta ik hyperactief te stuiteren, andere moment ben ik kapot en ongeduldig, humeurig etc). Sinds vandaag een soort drukkend gevoel in m'n keel, ik voel 't erg met slikken en ook met gewoon ademen voelt 't alsof ik minder lucht krijg (niet echt benauwd, maar ademt gewoon 'niet lekker'). Iemand wees me op hyperthyrioidie, dus morgen ga ik naar de huisarts hiermee. Herkennen jullie deze klachten?
Hoi Purk, Mijn klachten zijn: Snelle hartslag/pols Hartkloppingen Zenuwachtig/gejaagd gevoel Trillende handen/ vingers Zand in mijn ogen Afvallen (-3,5 kilo en ik was al vrij licht) Toegenomen eetlust Onrustig, dan weer super moe Ik weet sinds gisteren dat ik de kans van 9 op 10 heb op de ziekte van Graves. De internist vermoedt dit door de antistoffen in mijn bloed. Het vreemde is alleen dat ik na een griep in maart langdurig keelpijn had aan een kant van mijn hals, en dit wijst juist weer op een schildklierontsteking. Daarom krijg ik binnenkort een scan van mijn schildklier om de oorzaak te vinden van de snelle werking. Om een beeld te schetsen: normaal moet je waarde tussen de 10 en 23 liggen en die van mij was 50, heel hoog dus. Daarom moet ik nu meteen aan de schildklierremmers, alvorens er uberhaupt een behandeling volgt. De internist zei dat ik sowieso rekening moet houden met 8 maanden wachten voordat ik zwanger mag worden, in het meest gunstigste geval. Dus ff slikken. Dit weekend alles maar eens laten bezinken.
Bij mij is het vermoedelijk een postpartum thyreoiditis, ik heb nu propanolol voorgeschreven gekregen en maandag moet ik bloed laten prikken voor verder onderzoek. Ik ben ongelooflijk opgejaagd, alsof ik aan de pep ben, fysiek raast mijn lijf maar door en door terwijl ik mentaal zo moe ben. En ik ben heel snel geirriteerd, boos, emotioneel. En m'n gewicht blijft zakken...
Dacht opeens vandaag, hoe zou het met je zijn, Poema? Lees net dat je een tijdje nog zult moeten wachten met de tweede.. Wat een verschrikkelijk nieuws! Hopelijk kun je het spoedig op een rij krijgen en laten bezinken.. En dat de maanden dan ook maar snel om mogen vliegen! Ben overigens een club gestart voor mensen met schildklierproblemen. Dus als je in een besloten forum erover door wilt praten, meld je gerust aan!