Hallo allemaal, Sinds gister ben ik nieuw op deze site. Echt fantastisch . Maar mijn naam zegt natuurlijk al genoeg..... ik zit met twijfels. Moet ik nu wel stoppen met de pil of toch niet????? Ik snap dat ik/we de gene zijn die dat uit eindelijk zelf bepalen, maar ben erg benieuwd naar adviezen en meningen van anderen. En dan vooral mensen die ik nog niet ken. ( nu is dat niet zo moeilijk als ik hier net nieuw ben ) Ik zal proberen in het kort mijn verhaal te vertellen: Ik was 14 toen ik mijn vriend leerde kennen. Nu 23 jaar en nog steeds ziels gelukkig met hem. Na 9 jaar komen er toch al vragen van zijn familie waar de kleinkinderen blijven enzo. Niet dat we daarom kinderen willen. Toen ik 16 was, was die kinderwens bij mij al vurig aan het opspelen. Mijn vriend vond ons nog te jong dus die zei: 'Als je 18 bent kijken we wel verder' Nou ik eindelijk 18 en blij dat ik die twee jaar had overleeft zegt hij tegen mij: "nu nog niet we kijken wel als je 20 bent" Ik alles bij elkaar gevoelkt enzo. Begin dit jaar met met een vriendin gesproken. Ze zei mij: "wil hij wel echt kinderen of niet, omdat hij het steeds vooruit schuift??? Zeg gewoon dat je per 1 juni stopt met de pil en dan is het verder aan heb wat hij er doet". Aan de ene kant zag ik dat wel zitten maar aan de andere kant wilde ik toch dat we het samen zouden beslissen. Ik het er met hem over gehad en hij kon niets mooiers zeggen dan: "ik ben er nu ook aan toe, laten we er voor gaan" Mijn dag kon niet meer stuk.......... We hadden nog niet echt een datum gekozen dus toch weer in onzekerheid. Samen besproken en we zouden stoppen eind juni. Ik was zo blij eindelijk na al die jaren wachten en wachten. Ik heb altijd gezegt dat ik jong moeder wilde worden. Misschien ook wel omdat ik geadopteerd ben. En dan denk je al snel aan alles wat mis kan gaan. Hij niet vruchtbaar, ik niet vruchtbaar, ziekenhuisbezoeken, pas 30 zijn en dan nog adopteren. Mocht dat allemaal zo zijn ja so be it, maar dan ben ik er voor mijn gevoel in ieder geval vroeg mee begonnen. Het probleem is nu: nu het allemaal zo ver is ga ik twijfelen, wel, niet, wel, niet. Ik vind het zo lastig uit te leggen wat ik voel. Iets wat je heel graag wil en maar niet krijgt en blijven zeuren zeuren zeuren, en op het moment dat het wel kan wil je het nog steeds maar zit die drang er niet meer zo achter ben ik nou gek We hebben het allemaal wel besproken en afgesproken dat we het per maand bekijken. Ik ben nu alleen benieuwd of ik de enige ben met dit probleem, of dat er meedere mensen zijn?......... Daarom vind ik het fijn als jullie mijn verhaal willen lezen en zeggen wat je er van vind. Ik hoor graag van jullie en jullie weer van mij!!!!!! Liefs Twijfelaartje23
ja je begint je verhaal natuurlijk al goed, jullie zijn uiteindelijk zelf degene die bepalen om er wel/niet voor te gaan... wat ik denk aan je verhaal te lezen is dat je het gewoon heel erg spannend vindt, iets wat je al jaren heel graag wilt zou dan mssn werkelijkheid worden. dit beangstigd je ook meteen omdat het natuurlijk niet iets is wat je zomaar even terugdraait als het zover is... ik denk dat deze 'angst' heel normaal is. Ik had het op het moment van mn posi test, ojee, nu kunnen we niet meer terug, maar goed... gewoon even het besef dat het best wel iets bijzonders is. ik denk dat als het goed voelt dat jullie er gewoon voor moeten gaan!
Ik denk dat je je pas zorgen moet maken als je denkt 'een kind, dat doen we wel eventjes'. Ik denk dat iedereen tijdens het traject van kinderen krijgen wel twijfels heeft. Bij mij was het ook het moment met de positieve test, toen had ik het echt eventjes Spaans benauwd. Het is ook niet niets dat moeder/vader worden. Ik denk dat je je er nog niet op had ingesteld dat je vriend zo positief zou zijn, dus is het natuurlijk dat je eventjes de tijd nodig hebt om te verwerken dat jullie nu allebei graag ouders willen worden in de nabije toekomst. Ik zou inderdaad doen wat je nu doet, gewoon kijken wanneer het goed voelt en dan de anticonceptie in de prullenbak smijten.
+ Heel lang samen, goede basis zo te horen, samen er voor willen gaan - je bent 'nog maar' 18 jaar. In principe vind ik ik (maar wie ben ik haha, dit wel eigenlijk te jong, maar toen ik zelf 18 was wilde ik het ook heel graag, dus ik snap je gevoelens... Ik wilde toen dus ook al maar mijn man heeft het nog 5 jaar weten uit te stellen voordat we uiteindelijk gingen proberen... Achteraf gezien denk ik wel wijs van hem maar toen... mannnnn was ik er echt niet blij mee!!! Al vind ik wel dat jullie basis en het samen willen wel in het voordeel pleiten... Hebben jullie een huisje voor jullie samen, ruimte voor een kindje, hebben jullie nagedacht over kinderdagopvang of minder werken, kan het financieel? Heb je minimaal 1 MBO of HBO opleiding oid waar je op terug kunt vallen?? Ben je voldoende uitgeraast que uitgaan, jezelf ontdekken enzo...?? Zo ja...!! Dan denk ik dat je nu alleen last van koud water vrees hebt en er lekker aan moet gaan beginnen als jullie dat eigenlijk samen willen
Ik denk dat het hel normaal is wat je nu denkt en voelt. Ik wilde altijd jong kinderen en trof het niet met mijn partnerkeuze. Nu op mijn 37e ben ik opeens heel onverwacht maar zooo gewenst zwanger. En geloof me: hoewel mijn liefste wens waarheid wordt, vliegt het onbekende wat gaat komen me zo nu en dan naar de strot. Dat is ook onderdeel van je weg naar ouderschap. Ik denk ook, dat je daarom niet voor niets 9 maanden zwanger bent en dat ook in het traject daarnaartoe je je af en toe afvraagt: is dit nu echt wat ik wil? Ik dnek, dat jullie er prima gaan uitkomen hoor!
helemaal zeker kun je het nooit weten. Ik had en heb ook de angst voor het onbekende, ook nu ik zwanger ben van de tweede vraag ik me af: zou ik wel een goede moeder zijn. Kan ik het wel e.d. Ik denk dat die angst heel gegrond is en altijd blijft en dat je daarom 9 maanden zwanger bent zoals helen zegt. Die tijd heb je gewoon nodig om je geestelijk voor te bereiden
Zoals je ik verhaal lees zijn jullie er aan toe. En tuurlijk zijn er wel eens twijfels, het is een hele grote stap die je maakt! Maar volg je hart! Ga ervoor!
Hallo allemaal, Aller eerst dank je wel voor jullie berichtjes Het is toch fijn te weten dat je niet de enige bent..... Nu speelt er denk ik ook wel mee dat mijn familie niet echt blij zou zijn met het nieuws. Niet dat dat een rede is om te wachten, want ja zij hebben er zeker niets over te zeggen. Maar toch is het niet leuk als je bijvoorbaat al weet wat de reactie's zijn. Bij mijn familie moet namelijk alles volgens een speciaal boekje: - je wordt geboren - basisschool - middelbare school - het huis uit/of niet en studeren. - werken - samenwonen - trouwen - kinderen Bij mij ging alles anders. Basisschool, middelbare school tot mijn 16de en geen diploma. 15 en het huis uit. niet studeren, wel samenwonen,toch op mijn 21ste een diploma behaald, en nu zonder carriere kinderen. Je snapt dat kan dus niet echt in hun ogen. Dat is best jammer, maar ik ben iemand die zijn eigen weg gaat. Dus ik bepaal hoe en wat Dit wilde ik jullie toch nog even vertellen om mijn verhaal compleet te maken. Dank en jullie horen van me XX
Ik heb een beetje hetzelfde als jou, vanaf 15e jaar samen, nu 23 en hij is 27, hij wil heel graag en ik ook wel, maar toch twijfel ik. Bij mij is de reden dat wij net een nieuwbouwhuis hebben gekocht wat volgend jaar wordt opgeleverd, als ons eigen huis in de tussentijd verkocht wordt moeten we bij familie in gaan wonen, en ik wil niet zwanger bij familie wonen, en een kind kost natuurlijk ook geld, en ons nieuwe huis ook, dus wij kiezen helaas (als ik mn hart volg is het echt helaas) volgend jaar pas voor een kindje. Als je zelf al een huisje hebt en de ruimte voor een kindje dan zou ik dat in jouw geval gewoon doen, jullie willen het allebei dus waarom niet?
Twijfelaartje, uit je verhaal blijkt wel dat je er heel goed over nagedacht hebt. Je hebt een goede en stabiele relatie. Je twijfels lijken mij heel normaal hoor! Het is nogal een verandering zo'n kleintje en je kan je niet voorstellen hoe het écht is om er 1 te hebben. Als jullie graag een kindje willen, is dat júllie keuze! Ik zou mezelf er niet te druk over maken hoe je familie zal reageren. Het verhaal van mijn man lijkt een beetje op die van jou: de familie verwacht dat je een bepaald lijstje afwerkt. Mijn man heeft ook geen diploma's, maar inmiddels wel een goede baan, op zijn 17e het huis uitgeschopt, etc. Zijn ouders hebben vorig jaar ook eens laten vallen dat ze van ons voorlopig echt geen kinderen verwachtten, want zijn oudere zus en broer waren volgens hen toch echt eerst aan de beurt. Ja, in hun ogen! Inmiddels weten ze dat ik zwanger ben en ze zijn enorm trots! Ik had echt geen positieve reactie verwacht (en mijn man ook niet), maar echt geen negatief woord gehad. Wie weet valt de reactie bij jou familie ook reuze mee. Hoewel ik nog steeds vind dat het je eigen keuze is en niet die van je familie!
Ach...volgens het boekje leven is ook zo saai! Ik was net gescheiden toen ik de vader van mijn kindje tegenkwam. We werden verliefder dan we ooit waren geweest en 6 maanden daarna werd ik, geheel (MEDISCH GEZIEN) onverwacht maar zeer gewenst, zwanger. Wij wonen nog niet eens bij elkaar en er zit 150 km tussen ons. Dus ik ben ook niet echt volgens het boekje. Gelukkig heb ik een familie die niet aan boekjes doet..dus die zijn alleen maar heel blij voor ons. Ik hoop, dat ook jouw familie uiteindelijk bijdraait en gewoon blij is voor jullie als het zover is!
Meid..als je er voor 100% achter staat en de praktische kant is allemaal geregeld...lekker er voor gaan! Maar alleen als je het heeel zeker weet! Succes hoor! x