Hoi, Ik heb niet alle reacties gelezen (zijn er een beetje te veel ) Ik denk niet dat het invloed heeft. Tenzij je er zo enorm 'mee bezig' bent dat je er heel veel stress van hebt. Mijn verhaal: voor onze zoon was ik er het eerste half jaar niet heel veel mee bezig. We waren net verhuisd, spiraaltje laten verwijderen in het kader van 'we zien wel wat er komt'. Daarna toch nog even aan de pil omdat we naar Afrika wilden op vakantie (en de combinatie malariatabletten en zwanger is niet echt geslaagd). Toen we terugkwamen meteen weer gestopt met de pil. En toen mocht het ook echt wel komen van mij. Dat was januari 2006. Vanaf dat moment ben ikmijn cyclus gaan bijhouden om op tijd te klussen (en een paar dagen ervoor en een paar dagen erna en nog een keertje extra voor de zekerheid ) Pas in juni 2008 eindelijk positief getest. Februari 2009 is onze zoon geboren. Omdat we al lang voordat we aan kinderen wilden beginnen al wisten dat we er minimaal 2 wilden ben ik daarna niet meer aan de pil gegaan. Het hoefde nog niet zo perse (het eerste half jaar was ik toch al niet toe aan het maken van een brusje), maar aangezein de eerste zo lang op zich had laten wachten wilden we niks tegenhouden. Begin dit jaar zijn we voor het eerst naar een gynaecoloog gegaan (ik was hier erg huiverig voor). Na de eerste onderzoeken kreeg ik een kijkoperatie en is er wat endometriose en een kleine cyste bij mijn linker eierstok verwijderd. Volgens de gyn zou de kans op zwangerschap groter zijn na die operatie, dus zijn we neit met verdere behandelingen gestart. We zijn we er meerdan ooit 'mee bezig' (ovulatietesten, gebruik van pre-seed, en exact op het juiste moment aan de slag) 4 maanden later werd ik spontaan zwanger. Helaas werd dit een vroege miskraam. Mijn broertje meldde precies in die week dat hij vader zou worden. Fijn voor hem. maar dat deed pijn zeg. En weer 4 maanden later (we zijn nog geen behandeling gestart) voelde ik 'iets' gebeuren. Ik zei meteen tegen mijn man dat er iemand een nestje aan het bouwen was in mijn buik. Vanmorgen een (digitale) test gedaan (1 dag voor NOD) maar deze was negatief. Toch weet ik zeker dat ik zwanger ben. Op het stokje onder het schermpje zag ik toch echt 'iets blauwigs', mijn borsten staan op standje bimbo en zijn gevoeliger dan ooit. En ik voel echt geen menstruatie aankomen. oef.... hoezo ben ik 'ermee bezig'....
En leeftijd speelt ook een rol... Als ik nog begin 20 zou zijn geweest dan was ik er ook minder mee bezig. Maar ik ben al 32, dus het klokje is al flink aan het tikken!
Dat teveel stress niet goed is voor een mens lijkt me duidelijk, maar of het ook echt invloed heeft op het zwanger worden vraag ik me inderdaad af. Ik ben nog niet zo lang gestopt met de pil en we gingen er in met het idee van; 'ik stop met de pil en we zien wel, geen haast, maar mocht het snel gebeuren is het natuurlijk meer dan welkom'. Vlak voor mijn laatste ongi had ik aardig wat klachten die zouden kunnen wijzen op zwangerschap; uiteindelijk niet dus, maar sindsdien kan ik het niet meer goed loslaten! Aangemeld op deze site, berekeningen maken, netjes om de dag klussen rond deze periode... Had ik nooit van mezelf gedacht! Ik ben inmiddels van mening, met mijn eigen ervaring en wat ik lees van anderen, dat als 'er teveel mee bezig zijn' echt een grote rol zou spelen in zwanger raken er een stuk minder baby's zouden worden geboren! Volgens mij zijn er maar weinig die het echt los kunnen laten...
Ik geloof er eigenlijk ook niet in, maar feit is wel dat ik na tien maanden zwanger was na de eerste maand waarin ik er niet mee bezig was...
Toen ik een half jaar geleden stopte met de pil dacht ik ook komt wel. Nu zijn we 6 maanden en 5 rondes verder en wordt het ook steeds vervelender. Ik heb het ook al vaak genoeg gehoord, je bent er teveel mee bezig, je bent nog jong, wacht nou maar gewoon af. Zwaar irritant vind ik dat. Alsof idd het eitje weet dat ik er teveel aan denk of dat mijn vriend en ik tegen elkaar zeggen wanneer is het bij ons raak. Nu hou ik gewoon m'n mond erover en vraagt iedereen en is het al zover?? Frustrerend.
ja dat had ik ook. Na 12 rondes door drukte en overlijden in familie er niet mee bezig geweest en het echt eens losgelaten, omdat ik mezelf zo zat was........en toen was ik zwanger....maar ik weet het niet zo goed. Je hoort vaak genoeg dames die er heel erg mee bezig zijn en ook gewoon zwanger raken. Geloof er dus niet zo in.
Ik denk dat de Wens voor een tweede hetzelfde is als voor een eerste. Mensen, gezien de reacties, vergeten alleen het Alternatief: het houden bij 1 kindje of nooit mama worden... En juisrt dat alternatief doet pijn...
Als je 1 kindje hebt weet je in ieder geval zeker dat je mama wordt en dat weten ik en meiden die in dezelfde situatie zitten als ik niet, wij moeten dat nog maar afwachten...
Ben het hiermee eens. Je kunt 'ermee bezig zijn' of het complete obsessie laten worden waardoor je ook nog eens heel veel stress ervaart. En ik geloof idd dat juist DAT invloed kan hebben op wel of niet zwanger worden. Ik hoop voor de meiden die (nog) een kindje willen dat ze snel die 2 strepen hebben staan, echt waar. Maar vergeet je niet om te leven en ook nog een beetje plezier te maken?
ach.. ik weet het niet hoor. makkelijk altijd om te zeggen "je bent er teveel mee bezig". het lijkt wel het makkelijkste en standaard wat je gezegd wordt als je graag een kindje wil. hoe kan je er nou niet mee bezig zijn, als je iets zó graag wilt?
Ik denk inderdaad dat het alternatief, geen moeder worden het zo moeilijk maakt. Daarmee zeg ik niet dat mensen die voor hun 2e/3e enz gaan daar niet net zoveel moeite mee hebben, maar zoals anderen al zeggen, je bent wel al moeder. Las ik iemand die zei ze het er moeilijker mee heeft nu ze in de 30 is, en dat het misschien minder moeilijk had geweest als ze nog begin 20 was. Dat vind ik lastig, ik ben begin 20. En mijn grootste wens is om moeder te worden, mijn leven lang al. Als ik de juiste persoon had tegengekomen (en alles had goed gegaan), had er een kans geweest dat ik tiener moeder had geweest. Achteraf gezien gelukkig niet, want verstandig was dat niet. Maar zo graag wil ik moeder worden. Ik heb wel meer tijd dan iemand die al in de 30 is, als het goed is heb ik nog zo'n 15 jaar, en misschien dat dat het wel makkelijker maakt. De grens waarop het 'niet meer kan' is voor mij veel verder weg. Het is lastig om te zeggen dat de één het meer wil dan de ander, denk dat het ook per persoon verschilt. Denk niet dat hier een duidelijk antwoord op is.
Dat plezier maken en verder leven valt na 3,5 a 4 jaar met alleen een miskraam als resultaat niet mee...
Ik vond het altijd afschuwelijk als mensen tegen mij zeiden dat ik er niet mee bezig moest zijn. Hallo, dacht ik dan, jij voelt niet wat ik voel. De wanhoop, de pijn en het verdriet met daarbij de onzekerheid dat het misschien nooit goed zou komen. Dan de onderzoeken in het ziekenhuis er nog bij.. bah! Na vorige maand vond ik het genoeg geweest. Ik heb papieren over pleegzorg aangevraagd, had het met mijn lief over trouwen en het maken van een reis en we prikten een datum waarop we echt het IUI traject in wilden gaan. Of het toeval is dat ik nu zwanger ben? Ik weet het niet. Mensen die straks tegen mij zeggen, zie je wel gewoon een kwestie van loslaten, die krijgen een boze blik denk ik. Waar ik wel in geloof is dat het goed is geweest dat ik met mezelf in het reine ben gekomen over dingen die op de achtergrond speelden. Ik had zeg maar een grote schoonmaak gehouden. Er stond niets meer in de weg. Ik hoop echt dat jullie wachten heel snel beloond wordt. Ik weet hoe zwaar en moeilijk het is en ik had er zelf ook echt geen vertrouwen meer in. Hopelijk worden jullie heel binnenkort op dezelfde manier verrast! Liefs
Of het echt zo is weet ik niet, maar bij mij heeft het wel geholpen. Ik was al 8 maanden bezig en hield alles netje bij in onze agenda. De duur van de menstruatie mijn cyclus etc. Toen zaten we aan het eind van het jaar en manlief was zo lief geweest om onze agenda weg te gooien want die hadden we niet meer nodig. Ik was alles kwijt wat ik in die 8 maanden verzameld had. Pff wat was ik boos. Uiteindelijk maar gewacht tot mijn volgende menstruatie zou komen en dan zou ik wel weer opnieuw beginnen. En juist die maand ben ik zwanger geworden.
Heb dezelfde ervaring. Na 8 maanden me erbij neergelegd dat ik er geen invloed op had en voor mezelf besloten nog 2 maanden te proberen en dan naar de ha te gaan. En toen was het raak! Ik geloof dus wel dat je geest veel invloed op je lichaam kan hebben, maar loslaten is heel zwaar.
Lastig... Wij hebben de eerste keer lang moeten wachten en nu alweer. Als het al invloed heeft, dan is de invloed in ieder geval niet heel groot.Het maakt niet hét verschil. Wij wachten nu al ruim twee jaar en ik geloof niet dat dit komt omdat ik er zoveel mee bezig zou zijn. Ik heb wel eens iemand horen zeggen dat de meeste mensen zwanger worden terwijl ze er wél mee bezig zijn en een veel kleiner gedeelte als ze er niet mee bezig zijn. Ik denk dat dit wel waar is... Juist als je deze vraag stelt reageren altijd meiden bij wie het raak was in een maand waarbij ze er wat minder mee bezig waren, terwijl er meestal niet gereageerd wordt door meiden die er veel mee bezig waren en zwanger raakten. Voor ons gold het overigens wél. Wij waren al ruim 2 jaar aan het wachten en ik was echt wanhopig. In een maand waarin ik keurig m'n eisprong in de gaten hield (net als al die vorige maanden) was het uiteindelijk raak. Ik vond deze site trouwens erg interessant: De Verdwaalde Ooievaar, Netwerk Fertiliteit | Over-ons | Activiteiten
Ik geloof er niet in. Ben er altijd veel mee bezig geweest en 1e zwangerschap na 3 maanden raak, 2e na 2 maanden, 3e en 4e na 1 maand en deze zwangerschap ook na 3 maanden.
Het zou alleen invloed kunnen hebben op je menstruatie, die zich steeds uit stelt als je aan het einde van je cyclus steeds op gaat van de zenuwen! Denk juist dat ze er mee bedoelen dat je alles een beetje op de loop moet laten. Je kan er elke keer zo depri van worden, als het maanden niet lukt! Het is onzin om te zeggen als je er te veel mee bezig bent, en je dan niet zwanger kunt raken! Diegene die dat gezegd heeft, moet zich/haar schamen. Hihihi!
Hier ben ik het zelf wel mee eens! Ik kan me voorstellen dat als je voor een tweede kindje gaat je het ook erg graag wilt, maar het niet weten of je ooit moeder zult worden is verschrikkelijk! Degene die al een kindje hebben zijn al moeder, dus die ervaren dat gevoel al. Bij ons heeft het 3,5 jaar geduurt voordat ik uberhaupt zwanger raakte.. en sommige vriendinnen waren later begonnen maar al wel een tweede of zwanger van een tweede, soms vervloekte ik ze echt.. tsja ben er niet trots op maar gevoel hou je eenmaal niet tegen...