Hallo allemaal, Ik lees pas sinds kort mee op dit forumgedeelte. Ik ben benieuwd of er meiden zijn dit net als ik ook in de MMM zitten terwijl je al een kindje hebt die wel via de natuurlijke weg is verwekt. Van mijn dochter was ik binnen een half jaar zwanger en nu duurt het alweer zo lang... Sinds vandaag weet ik dat we het IUI traject ingaan. Er is tot op heden geen reden gevonden waarom het bij ons niet lukt... Hoe gaan jullie ermee om? Ik vind het best moeilijk om naar de buitenwereld mijn verdriet te uiten en er is best veel onbegrip als je al een gezond kindje hebt rondlopen.
Hier precies hetzelfde, ons zoontje is natuurlijk verwekt, ik was na 9 maanden zwanger, en nu zijn wel alweer 2,5 jaar bezig voor een 2e kindje, inmiddels al met IUI poging nr 5 bezig helaas. Het is heel moeilijk inderdaad vooral omdat je weet dat het wel kan maar waarom het dan toch niet lukt nu. Onbegrip ken ik ook helaas, en al die goedbedoelde opmerkingen komen me ook de neus uit. Maar je hebt nu eenmaal die wens voor een 2e en dat gevoel is te sterk om naast me neer te kunnen leggen, ook omdat ik al weet hoe heerlijk en bijzonder het is zwanger te zijn en een kindje te krijgen en dat heel graag nog eens wil meemaken.
Ja, inderdaad, al die goedbedoelde opmerkingen, vooral deze: 'Maak je geen zorgen, er komt er echt nog wel 1 bij jullie!' Ik vind het ook moeilijk om te klagen omdat ik tevreden moet zijn met wat ik al heb. Ik vroeg zelfs vandaag in het zh: 'Zijn wij dan al wel aan de beurt voor IUI?' Is er bij jullie een reden waardoor het niet lukt? Hoe gingen de IUI pogingen tot dusver? Is het een zwaar traject? Ik kan erg moeilijk wennen aan het idee dat het nu zo'n klinische toestand wordt... Suc6 voor je met zwanger worden!
Nee, er is geen reden bij ons, alle onderzoeken waren goed, dus het is gewoon pech hebben denk ik. Ik heb ook wel het gevoel dat het goed gaat komen, het zou toch wel heel raar zijn als het niet meer zou lukken. En bij jullie, is er iets gevonden? Ik vind het hele IUI traject lichamelijk nog wel mee vallen, ik spuit Puregon en Pregnyl, maar geestelijk is het moeilijk. Iedere keer weer die teleurstelling die nu nog groter is natuurlijk, dat gaat je toch wel opbreken, en we hebben net ook een rustpauze van 3 maanden achter de rug wat ons wel goed gedaan heeft. En wat ook moeilijk is om het niet teveel te laten merken aan m'n zoontje, zeker de eerste paar mislukte pogingen was ik heel erg verdrietig maar ik wil niet huilen waar hij bij is, dat is soms lastig.
Hey, ben ik weer, ik lag er gisteren vroeg in want mijn dochtertje wordt 's ochtends al om half zeven wakker... Nee, bij ons ook niets gevonden alhoewel het zaad van mijn man 1x is getest en de uitslag was iets onder het gemiddelde... Dus dan zou IUI voor ons toch iets goeds moeten kunnen brengen wellicht. Ik vond trouwens dat de kansen erg laag worden ingeschat, zo'n 15% per poging. Zelf denk ik wel eens dat het te maken zou kunnen hebben met mijn keizersnede. Dus wel een bevruchting maar geen goede innesteling maar dat is meer mijn gevoel want op de echo's was niets te zien en zag mijn litteken er goed uit, geen zwervend weefsel of iets dergelijks. Ja, het verdriet is soms moeilijk te verbergen hè? Over 2 weken gaat Bente naar de basisschool en zit ik veel alleen thuis, daar zie ik echt tegenop! Maar ik geniet ook juist extra van haar en as. vrijdag wordt ze 4 jaar, groot feest dus!