Nu wij inmiddels al anderhalf jaar in de mmm zitten en het al die tijd voor ons zelf te hebben gehouden, heb ik zojuist onze derde kinderwens in de openbaarheid gebracht door op mijn hyves een simpel gedichtje te plaatsen.. Ik vind het moeilijk maar het lucht na al die tijd wel enorm op, nu hoef ik niet meer te zwijgen over iets dat voor ons zo belangrijk is! Buiten dat het niet vanzelf gaat hoeven mensen verder geen details te weten, maar nu hoef ik in ieder geval niet meer te liegen over waarom ik zo vaak naar het ziekenhuis moet enz. Ik krijg daar helaas vaak veel vragen over . Mensen snappen ons nu misschien ook beter. Ik heb het bewust op een 'luchtige' manier gedaan. Ik wil er niet met iedereen over praten, dus vandaar zo. Lastig hoor, hoe gaan jullie er mee om en wie laten jullie via welke weg weten dat jullie bezig zijn? Dit is het gedichtje: Onze strijd. Wat voor de meesten een kwestie van keuze is, Blijft voor sommigen een gemis. Wij wachten nu al zo lang, na elke teleurstelling wordt ik steeds meer en meer bang. Om ons geluk te drievoudigen hebben we al veel moeten doorstaan, maar door vast te houden aan ons doel kunnen we het aan. Al anderhalf jaar slikken, spuiten, ziekenhuis in en uit, vaak meerdere malen per week, de natuur laat zich niet afdwingen en laat ons steeds weer in de steek. Maar wij geven niet op, en gaan door! Een compleet gezin met drie kindjes daar vechten we voor!
Heel mooi en duidelijk! Kan me het gevoel heel goed voorstellen.. Toen wij het ook na ruim 1,5 jaar na buiten brachten was het ook inderdaad een opluchting.. Heel veel succes! Groetjes Mariebel
wat een mooi gedicht! Ik begrijp heel goed wat jij voelde of voelt. Tegen mijn vrienden vertel ik dat we een pauze hebben in gelast tot het (nieuwe)huis echt helemaal af is. De waarheid heb ik geen zin in. Binnenkort is er een reunie van mijn basisschool, maar ik durf er niet heen. Ik krijg zeker DE vraag en 1 keer kan ik wel aan maar meerdere keer de zelfde vraag op een avond doe ik mezelf niet aan. Nee, ik zie het nu al voor me. Via hyves zie ik dat vele al kinderen hebben zwanger zijn. Ik vind het heel knap van je en hoop dat het eindelijk mag gaan opschieten om je gezin compleet te maken. liefs
jeetje zeg, ik weet ook precies hoe het voelt, er zijn soms dagen dat je er veel aan denkt over of je het anderen wel zal vertellen of niet, sommigen heb ik het wel verteld maar spijt van gekregen dat ik het heb verteld, want er wordt steeds naar gevraagd, hoe voel je je enz enz. op men werk wordt het ook steeds moeilijker om te ruilen met diensten, elke keer een smoes verzinnen, maar goed we houden moet, en samen met je partner slaan wij er ons wel doorheen.
Ik denk dat mensen soms te zwaar denken over de waarheid. Begrijp me goed, ik wil niemand voor het been stoten ofzo! Maar ik begrijp echt niet waarom mensen dit niet willen of durven vertellen. Is er nog een vorm van schaamte? Of ben je bang dat mensen allemaal dingen gaan vragen? En is dat laatste erg? Ik heb het meteen aan iedereen verteld. "We willen kinderen maar het lukt niet dus nu zitten we in de medische molen." Famile, vrienden, collega's... iedereen kreeg dezelfde uitleg. De een zegt "nou sterkte ermee" en vraagt er verder nooit meer naar (collega, vrienden die er niet mee weten om te gaan) en dat vind ik ook helemaal prima. De ander leeft met je mee en belt even hoe het met je is als je een onderzoek hebt gehad bijvoorbeeld. En dat is ronduit heerlijk. Ik heb geen een negatieve reactie gehad sinds ik het verteld heb. Ben ook oprecht benieuwd waarom mensen het liever niet vertellen? Het enige wat ik moeilijk vond is dat ik soms meer medeleven verwachte van bepaalde mensen, en dat bleef een beetje uit. Als je deze strijd in je eentje (samen) moet strijden dan denk ik dat je het jezelf onnodig moeilijk maakt. Je hebt het moeilijk en maakt dingen mee waar je over moet praten, maar je mag er van jezelf niet met mensen over praten. Dan doe je jezelf echt zoveel meer pijn denk ik... Maar misschien heb ik het helemaal verkeerd, ik kan alleen vanuit mijn eigen situatie praten natuurlijk. Ik ben ook een open boek wat dat betreft.
@ Nuage, ik begrijp je reactie maar denk dat dit voor iedereen anders is. In mijn geval is het geen schaamte, maar een privékwestie, ik vind dat sommige dingen die zich in mijn leven afspelen niet iedereen om mij heen hoeft te weten. Bovendien begrijpen veel mensen niet wat het precies inhoud, ik zit niet te wachten op vreemde reacties van mensen die heel ver van me af staan.
wat een ontzettend mooi gedichtje! wij hebben het ook gewoon iedereen verteld zodat je toch soms je hart dan even kan luchten. en op mijn werk moest ik het zeggen omdat ik vaak rij moest nou sterkte er mee liefs
Maar wat voor vreemde reacties kan je dan krijgen Milla? Ik probeer niet bijdehant te doen hoor, ben echt benieuwd want misschien ben ik wel heel naïef
Hoi, Wij hebben het iedereen in onze omgeving verteld en er niet geheimzinnig over gedaan. Zo kan iedereen ook met je meeleven als het minder gaat. Veel succes! Groetjes Marianne
Vind het wel goed dat je het durft,mooi gedichtje ook! Ikzelf durf daar niet zo open over te zijn,ik wil niet aan iedereen het complete verhaal vertellen.Schaamte?nee voor ons niet,maar niemand hoeft te weten dat mn man bijna onvruchtbaar is.Vrienden weten er wel van,de rest hoeft het niet te weten,er zijn ook mensen in onze omgeving die gewoon nieuwsgierig zijn ,gewoon om wat te roddelen te hebben.Niet uit medeleven.Maar voor ieder natuurlijk vrije keus erin,snap wel dat het fijn is om niet iedere keer te moeten verantwoorden waarom je weg moet of je niet lekker voelt.Ik heb gelukkig ook van die mensen om me heen. groetjes!
" Naïef, dat zou ik niet willen zeggen, misschien heb je tot nu toe veel geluk gehad.. Lees dit topic maar eens door, mijn verhaal hierover staat op blz 6, en dat waren alleen nog maar de reacties van een paar hele naaste familieleden en een kennis. Helaas ben ik niet de enige er zijn 12 blz volgetypt.. http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... sc&start=0
Mooi gedichtje Ik hoop dat je er niets dan positieve reacties op zal krijgen! Wij zitten nu zelf heel erg met wel of niet zeggen. Bij ons weet echt helemaal niemand van onze kinderwens. En dus ook niet van onze problemen hiermee. We hadden aan het begin afgesproken dat dit iets van ons was, ons geheim. Toen kreeg ik 6 weken geleden te horen dat ik een ziekte heb waardoor zwanger worden erg moeilijk zou worden. Ook toen hebben we besloten om niks te zeggen. Heel moeilijk, want niemand begreep hoeveel invloed die ziekte had op ons leven. Nu kregen we dinsdag te horen dat mijn man 0 zaadjes heeft. En ik weet dus niet of ik het aankan om het nu niet te delen. Alleen .. ik wil dus geen vragen van hoe gaat het nou, is het al gelukt. Maar ik wil ook niet de vragen en wanneer gaan jullie aan kids beginnen? Bij ons zit de kans er dus in dat mijn man geen kinderen van zichzelf kan krijgen. Mochten wij dan besluiten om over te gaan op kid, dan weet ik niet of ik zou willen dat iedereen weet dat het niet zijn kind is. Zeer in dilemma hier dus.
Wat erg dreamer! Kan me voorstellen dat je het heel moeilijk hebt. Misschien zou je er ook voor kunnen kiezen om alleen te vertellen dat jullie heel graag samen een kindje willen, maar dit niet zo makkelijk gaat en jullie veel tegenslag hebben. Je hoeft het niet precies te vertellen. Of alleen aan 1 persoon waar je veel vertrouwen in hebt. Sterkte in de moeilijke tijd! Wij hebben na een jaar besloten het aan onze ouders en paar goede vrienden te vertellen. Ben hier heel erg blij mee, veel lieve reacties en veel steun! Maar begrijp heel goed dat het bij jullie anders ligt.
milla, je kent mijn verhaal al. Maar wij hebben er ook vanaf het begin hel open over gedaan. Op zich is dat prettig, omdat mensen met je meeleven en meer begrip hebben als je je rot voelt. Maar aan de andere kant heb je weinig prive meer, weet iedereen haast op de sconde wanneer je ligt te klussen voor een kleintje etc! Maar ik heb er nooit spijt van gehad open te zijn! Ik heb het al op je hyves gezet, ik vind je moedig en het is een prachtig gedichtje! Dit stukje vond en vind ik heel herkenbaar en duidelijk voor iedereen met een vruchtbaarheids probleem en kinderwens: http://www.tearsandhope.com/emptyarms_video.html
Ook ik vertel het aan vrijwel iedereen, net als Nuage. Met alle bezoeken aan het ziekenhuis, de wijntjes die je niet meer drinkt op een verjaardag. Soms weat chagrijnig zijn. Ik heb er een hele goede verklaring voor en zie niet in waarom ik dat niet zou vertellen. Ook mijn ervaring is dat mensen over het algemeen heel positief en meelevend reageren. De meeste vragen ook niet zomaar uit zichzelf hoe het gaat. Alleen echt naaste vrienden en familie. Ook op het werk ben ik volledig open geweest. Ik heb niet zo veel collega's (11) maar ze weten het. Ik voel me hier pretig bij. Chantal
Hier nog zo eentje: zowat iedereen om me heen weet van onze kinderwens. En zowat iedereen om ons heen leeft mee, brandt kaarsjes, en hoopt heel hard met ons dat de wens eens werkelijkheid mag worden. Ik vind de steun, het medeleven en het delen erg prettig.
Ik heb het wel en niet verteld. Ondertussen weten heel wat mensen dat we proberen een tweede kindje te krijgen, maar weinige weten hoever we al in de mm zitten. ik denk zelfs dat maar weinige weten dat we in de mm zitten. Vanuit hun wordt er niet verder gevraagd en vanuit mij niet verteld. Als mensen het vragen zou ik er zeker geen geheim van maken, maar er zelf over beginnen vind ik wel heel moeilijk. Vooral omdat er toch heel wat emotie bij komt kijken. Ik merk wel ,sinds dat sommige mensen het weten of vermoeden, mij een beetje ontwijken en dat vind ik echt enorm jammer. Gelukkig zijn er ook die het allemaal willen weten en mij goed steunen. Ik ben enorm happy met zulke lieve vrienden. Onze familie is van alles op de hoogte en dat geeft natuurlijk ook al heel veel rust. Ik vind je gedichtje erg mooi. Misschien moet ik ook maar eens gaan denken aan iets om mensen toch wat meer op de hoogte te brengen. Vooral omdat we toch steeds verder de mm ingaan.
Toen we net begonnen met de onderzoeken heb ik alleen mijn zus en zwager en 2 vriendinnen + aanhang in vertrouwen genomen. Later nog 2 vriendinnen. Nog een tijdje later mijn schoonouder en schoonzus omdat mijn man dat graag wilde. En half oktober pas mijn ouders, broer en schoonzus en andere zus en zwager. Verder de broer van mijn man en mijn oma. Ik vond het wel zo netjes om iedereen op de hoogte te stellen omdat ik geopereerd moest worden (laparoscopie). Ondertussen weten ook 2 tante's het al en een aantal collega's van mij en mijn man. Ik vind het zelf wel prettig dat het geleidelijk is gegaan met vertellen. We hebben nu wel meer steun van de mensen om ons heen. Wel vind ik het beangstigend dat straks 'bijna iedereen'het weet omdat je toch een soort van stempel opgedrukt krijgt asls je worstelt met verminderde vruchtbaarheid.