Nou. Dat zie ik wel. Als leidinggevende kun je geen dingen over collega’s met je werknemers bespreken. Dat is echt niet integer.
Hi, ik zet nu ongeveer in hetzelfde schuitje. Sinds mei een nieuwe leidinggevende (met veel bombarie van de Franse tak binnengehaald). Gedurende maanden krijg ik niets dan lof van hem, hij vertrouwt me blind, ging me vanaf dec meehelpen om op een andere positie te komen maar eerder kon niet want ik ben de steunpilaar van het departement etc etc. Tot plots eind september ik een meeting heb met hem (en zijn leidinggevende) en ik plots in een improvement plan terecht kom?? De hemel viel op mijn hoofd. Buiten dat ik op korte termijn een andere positie op mijn buik kan schrijven, is er financieel ook een impact. Aangezien dit plan minstens 3 maand duurt en eind van het jaar ratings uitgedeeld worden, kom ik niet in aanmerking voor loonsverhoging en wordt mijn bonus gehalveerd (paar 1000€). Maar vooral dat ze op voorhand het gesprek niet zijn aangegaan valt me zwaar (plus is eigenlijk verplicht vooraleen een plan op te starten). En wetende dat ik gedurende de eerste lockdown ik verdorie 7/7 15u/dag werkte. Ik zag er niet uit, was uitgeput, zag mijn kinderen amper... Allemaal om ervoor te zorgen dat alles mee kon blijven draaien. En dan dit?? Maar ondertussen heeft mijn nieuwe leidinggevende al heel wat van zijn pluimen verloren. Ik doe het op een correcte wijze, maar zorg er ondertussen wel voor dat mensen weten dat hij maar aanmoddert, geen initiatief neemt, zware fouten maakt etc. I can play it dirty too... in de 6 maanden dat hij bij ons is, is hij al 2 keer uitgevallen door "oververmoeidheid" terwijl we met een volledig team zijn. Ik heb een jaar voor 3 moeten werken
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jouw verhaal. (PB?) Jij werkt ook in een ziekenhuis dus zal wel een beetje weten hoe het er aan toe gaat. (Zeker in een team met alleen maar vrouwen.)
Hey wat ontzettend naar voor jou. Echt een naaistreek! Het voelt als een mes in je rug. Vooral dat hij niet transparant naar jou toe is geweest. Een gesprek vooraf was wel zo netjes geweest. Wel goed dat je het op een correcte manier speelt, maar ik hoop voor jou echt dat je baas door de mand zal vallen. In mijn geval denk ik niet dat ik wat kan doen, daarom doe ik gewoon zoals altijd. Ik zal het alleen niet meer voor de teamleider opnemen als men aangeeft haar niet te vertrouwen, aangezien mijn vertrouwen in haar nu ook weg is. Pffff.... Ik leef in elk geval met je mee!
Mijn hele drama verhaal staat op 20 plekken hier op het forum Kort....hoofdassistente zei al een aantal jaar dingen die echt niet door de beugel konden en ik zei nooit wat terug, ... toen ontplofte ik een keer. Ze zei bijv .... ik was op donderdagavond gecuretteerd, op vrijdag ben ik gewoon komen werken en toen ik om 15 uur met het bloed langs mijn benen naar huis wilde, kreeg ik een uitbrander. Ja, serieus, geen woord van gelogen. En zo waren er nog veel meer opmerkingen, bijna al mijn collega’s hadden met die opmerkingen te dealen. Ze durfde het alleen niet hardop te zeggen tegen de Raad. HR deed verder niets als documenteren en klaar. Vertrouwenspersoon was zwaar geschokt, maar gaf alleen maar cursussen. Mijn advocaat kwam niet verder zonder namen op de papieren van mijn collega’s, anoniem kon ze niets mee. Ik kon wel een jaarsalaris krijgen, maar daar had ik al helemaal geen behoefte aan. Ik wilde een SORRY! Ik moet zeggen dat het resultaat was dat ik niets bereikt had, maar ze doet wel een stuk normaler sinds dien. We zijn zelfs een soort van “gezellig” tegen elkaar. Ondanks dat, wil ik er niet meer werken en zoek ik rustig wat anders in het zkh
Dat bedoel ik dus. Ze hebben een zogenaamde HR afdeling, vertrouwenspersoon, maar wat heb je eraan? Ja, je kunt je verhaal kwijt, maar dat kan ik ook bij mijn collega’s die hetzelfde ervaren. Maar ik begrijp dus dat je nog steeds op de afdeling zit met die hoofdassistente? Mijn teamleidster is op zich geen vervelend mens, ze heeft alleen geen ruggengraat en praat iedereen naar de mond.
Denk idd dat dat het belangrijkste is wat je in zo'n situatie zoekt: menselijkheid en rechtvaardigheid en die sorry! HR, vertrouwenspersoon etc, zoals je aangeeft: mooi op papier maar veel komt er niet van. Mijn situatie is ook geëscaleerd naar de syndicale delegatie. Normaal worden deze zaken anoniem behandeld, maar ik heb toestemming gegeven om mijn naam te vernoemen en alle details te melden. Maar concreet kunnen zij niet veel doen. Ook binnen de organisatie weten veel mensen hoe het zit. Omdat ik vind dat ik niets gedaan heb om me te schamen, het grotendeels onterecht is (deels, want wie kan er niet verbeteren?) en vooral: de persoon die mij moet evalueren weet amper waar hij mee bezig is. Moet zeggen, heb het afgelopen 1.5jaar een redelijk wraakzuchtig kantje ontdekt in mezelf . Heb altijd alles gegeven, niks is te veel,maar ik heb een punt bereikt dat als je tegen mijn schenen stampt, je best uitkijkt. (vorige leidinggevende is na 4 maanden kunnen opkrassen). Los daarvan: ik heb ook supercollega's die ondertussen vrienden zijn, en waar ik wél op kan rekenen. Ben niet voor niets teruggekeerd nadat ik daar vertrokken was
Jaloezie is een slechte emotie. Het brengt je nergens, alleen narigheid. Laat het los of zoek een andere baan. Die laatste optie lijkt me het beste!
Ik denk niet dat je de strekking van het hele verhaal snapt. Het gaat absoluut niet om jaloezie, integendeel zelfs. Het gaat om rechtvaardigheid. En ik ga niet zomaar een andere baan zoeken aangezien ik voor de rest hele leuke collega’s heb, die precies tegen hetzelfde aanlopen. Maar bedankt voor je advies
Ik zou of een andere baan zoeken of je er bij neerleggen want dit is iets waar je helaas weinig mee kan.