Hoi allemaal, Na lang hier niet geweest te zijn, heb ik toch weer een account aangemaakt omdat ik vrij dringend op zoek ben naar herkenning, tips en advies. Als dit topic beter in ‘na de bevalling’ past, mogen jullie het prima verplaatsen @Beheer maar omdat het vooral om mijn angstklachten gaat, hoop ik hier meer bereik te hebben onder mensen die daar ervaring mee hebben.. Na 2 voorspoedige zwangerschappen en bevallingen heb ik vorig jaar een missed abortion gehad met 15 weken. De verlieservaring heeft wel een goed plekje gekregen maar de nasleep met telkens weer toegenomen bloedverlies, placentaresten, uiteindelijk een curettage en daarna nog een nabloeding hebben er echt ontzettend ingehakt. Hier heb ik EMDR voor gehad. En er is ook i.c.m. andere klachten de diagnose (ziekte)angststoornis i.c.m. dwanghandelingen gesteld, waarvoor ik ook therapie heb gehad. (Was er bijv. ook een tijd van overtuigd dat ik borstkanker had en moest dan echt 10 x per dag een plekje in mijn borst checken). Nu ben ik 2,5 week geleden heel vlot en voorspoedig bevallen van een gezonde dochter. Hoewel ik me verder best oké voel en heel blij met de baby en de nieuwe situatie ben (niet vanzelfsprekend want ook bekend met postnatale depressie), reageer ik heel erg op het bloedverlies.. Ik durf daardoor bijna niet alleen te zijn, maar mijn man is als directeur toch ook wel een beetje onmisbaar op zijn werk.. Durf ook bijna geen wasmand te tillen omdat ik dan even later weer meer bloed voel lopen en af en toe nog stolsels van een paar cm verlies. Ik heb vorige week al een echo gehad bij de gym om te kijken of er geen placentarest zit, maar dat was niet het geval. Wel nog redelijk wat bloed en stolsels in de baarmoeder. Maar al met al bederft het echt deze tijd.. Ik loop ook om de haverklap naar het toilet als ik denk iets bloed te voelen lopen. (Gebruik met menstruaties altijd tampons omdat ik hier altijd al een hekel aan had.) Mijn grootste angst is een nabloeding terwijl ik alleen ben/niemand kan bereiken (dat is vorig jaar gebeurd). En dus dood te bloeden. Ik heb al 1 x vanwege een huilbaby en 1 x vanwege een depressie de tijd weg zitten kijken die eerste maanden van mijn kinderen en dat wilde ik dit keer nou juist niet.. Maar ik merk toch dat ik af zit te tellen tot die 6 weken voorbij zijn waarin het bloedverlies gestopt zou moeten zijn. Heeft iemand tips of herkenning? Veel mensen in mijn omgeving durf ik het niet te vertellen want ik merk dat mensen het niet echt snappen. Wat ook niet gek is omdat het een redelijk irrationele angst is. Het liefst hoor ik een oplossing hoe ik per direct van dat bloedverlies afkom haha.. maar helaas zal wel niemand die hebben. Dus vooral tips om die angst en controledwang wat meer te beheersen zijn welkom. En of het normaal is om 2,5 week na de bevalling nog stolsels en redelijk veel bloedverlies te hebben.. Verklaar me niet helemaal voor gek asjeblieft, dat heb ik zelf al gedaan Bedankt voor het meedenken alvast!
Allereerst nog gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Je bent nog maar pas bevallen, dus lijkt mij heel normaal dat je nog bloed verliest! Ene persoon bloed ook wat langer en heviger na de bevalling dan de ander. Ook is het heel normaal dat je bij inspanning weer wat meer kunt verliezen.. het is ten slotte toch een soort van open wond. Dus daar is ook niet echt een versnelde oplossing voor. Wel naar dat je je zo angstig voelt. Kun je dit niet met de huisarts bespreken? Bij de 1e verloor ik ook nog lang bloed na de bevalling. Dan dacht ik dat het eindelijk gestopt was, ging ik een ronde lopen en verloor ik toch weer wat bloed. Het heeft gewoon tijd nodig om te herstellen daarbinnen.
Ik zou het toch proberen te delen met de mensen direct om je heen. Ik vindt het voorbeeld van een strandbal onder water proberen te houden een goed voorbeeld Het kost heel veel moeite om die bal steeds onder water te houden en bij kan opeens toch om hoog schieten. Met angst net zo. Kun je er met je man wel over praten? Misschien kun je samen kijken wat je de vorige keer geholpen heeft om die angst minder te laten worden. En kun je misschien weer contact opnemen met de therapeut? Of huisarts die er van op de hoogte is. De angst die je hebt is misschien niet reëel maar dat maakt de angst niet weg. Werkte dat maar zo makkelijk.
Ik vermoed zo dat als je bloedverlies stopt je wel iets anders vindt om je zorgen te maken. Niet vervelend bedoelt hoor, helemaal niet, maar dat gevoel krijg ik een beetje. Klopt dat denk je? Met 2.5 week bloedverlies en stolsels lijkt me overigens heel normaal
Ik ken de angst om alleen te zijn icm extreem bloedverlies. Eigenlijk is het niet heel gek dat je er bang van wordt. In principe is angst een logische geprogrammeerde reactie als je veel bloed verliest. Ik weet ook hoe enorm veel bloed je kunt verliezen. Ik had het tijdens mijn eerste miskraam jaren geleden al en vorig jaar toen ik een 2e had ook. Het was zo enorm veel dat ik in douche ben gaan zitten, het was echt nergens mee op te vangen. Ik was toen ook alleen en dat vond ik echt doodeng. Toen ik tijdens een zwangerschap daarna medicijnen moest nemen om een miskraam op te wekken was ik ook extreem bang voor het bloedverlies. Helemaal omdat ik wist dat ik dan weer alleen zou zijn. Door die angst voor bloedverlies icm alleen zijn heb ik toen heel bewust gekozen voor een curettage. Een ervaring als de jouwe kan een enorme impact hebben. Ik kan alleen maar voor je hopen dat het bloedverlies snel zal stoppen. De angst zul je vast niet binnen een paar weken wegnemen. Je weet het allemaal wel "het hoort erbij en het houdt weer op" maar daar heb je nu niks aan. Sterkte, en natuurlijk gefeliciteerd met je dochter.
Op de eerste plaats van harte gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! En op de tweede plaats, je bent niet gek, dan ben ik het ook . Ik ben bekend met angst en dwang klachten en ik weet hoe ontzettend moeilijk het is. Ook ben ik bekend met een lange nasleep van een missed abortion, zelfde verhaal als jou met uiteindelijk curretage. Zou je contact kunnen opnemen met de professional die EMDR heeft gedaan? Om te kijken of ze jou kan helpen? Ik zou het ook delen in je omgeving, het is echt niet vreemd na je ervaring en dan kunnen ze je helpen. De huisarts vind ik ook een goede optie.
Ik snap wat je bedoeld, gek genoeg was dat bij mij echt alleen gericht op dat waar mijn angst zat. Zodra dat voorbij was, was het weg. Ik moest ‘alleen maar’ 9 maanden zwangerschap doorkomen. @Paardenbloem denk je dat je een andere angst gaat ontwikkelen, of verwacht je dat als het bloeden minder wordt, de angst ook verdwijnt?
Gefeliciteerd nog met de geboorte van je dochter. En wat heftig dat je zo'n nare missed abortion hebt meegemaakt. Hier geen ervaring met bloedverlies klachten maar wel met een angststoornis en dan met name gericht op ziektes dus wel herkenning. Ik ben 3 weken geleden bevallen en was bang voor terugkeer van angsten die hier mee te maken hadden (ziekte) en heb daarom met een psycholoog gepraat gespecialiseerd in psychische klachten rondom de bevalling/zwangersschap. Bij mij zijn ze oa getriggerd door gezondheidsklachten bij mijn oudste na de bevalling en in de kraamweek. Een van haar tips was om echt zo veel mogelijk te rusten en er alvast goed over na te denken hoe ik dit zo goed mogelijk zou kunnen vormgeven. Voor mij helpt het heel erg om enigzins 'fit' (haha helaas ook nachten met 3 uur slaap maar ja) te zijn omdat ik dan beter met mijn angsten kan omgaan. Verder idd een goede tip om het zo veel mogelijk bespreekbaar te maken en wellicht als je geen contact meer hebt om toch contact te zoeken met je psycholoog. Zo te lezen drukt je angst wel een hele grote stempel op je periode als kraamvrouw dus superknap dat je dit op hebt geschreven hier en hopelijk worden je angsten dragelijker. Liefs!
Gezien je voorgeschiedenis is er contact geweest met de poppoli? Of ben je nog onder behandeling? Ik zou daar eens mee beginnen kijken of je vanuit die hoek ondersteuning kan krijgen. Als dat niet zo iets neem contact op met je vk of huisarts. Zodat je wellicht wat hulp hier nu bij kan krijgen. Hierop het forum kan er van alles gezegd worden suggesties gemaakt worden echter denk ik niet dat dat nou helemaal gaat helpen omdat jouw denk patroon nu gewoon is ik bloed dus ik zou zo dood kunnen bloeden. Onder begeleiding kan je de gedachten uit gaan dagen en kijken of je daar meer controle over kan krijgen en het zo meer behapbaar te maken voor jezelf.
Allereerst super bedankt voor jullie meelevende reacties! En de herkenning..! Ik heb het wel met mijn man gedeeld hoor, en een paar mensen om mij heen. Het is meer dat verder iedereen vraagt ‘gaat het goed?’ en dat ik dan ja zeg terwijl ik me hierdoor toch bij vlagen wel heel erg rot voel.. De psycholoog waar ik de EMDR bij gedaan heb kan ik inderdaad nog bereiken. Ik was voor mezelf nog een beetje te eigenwijs om deze stap te zetten omdat dat gevoelsmatig ‘toegeven’ is dat er iets niet goed gaat.. Ik hoopte haar niet meer nodig te hebben. Heel stom natuurlijk want het kan alleen maar helpen Wat @suus1983 zegt, zou kunnen kloppen.. De angst komt met periodes wel terug, maar vaak is er wel een duidelijke aanleiding. (In het geval van die angst voor borstkanker had ik ook wel daadwerkelijk een gezwollen klier bijvoorbeeld) Dus op zich heb ik wel goede hoop dat het ergste over is als het bloedverlies stopt, alleen 4 weken lijkt nog best heel lang op deze manier
Vind je het ook spannend als je met iemand thuis bent? Wil je dan ook direct naar het toilet als je bloed verliest?
Van harte gefeliciteerd! Ik ga je geen tips of adviezen geven want ik denk dat je die niet gaat vinden hier op het forum. Niet vervelend bedoeld maar elke angst is anders en iedereen ervaart daar ook weer andere klachten van. Ben niet bekend met jouw specifieke klachten maar wel met angstklachten die op een gegeven moment echt belemmerend werkten. Ze begonnen mijn leven een beetje te beheersen. In januari ben ik begonnen met cognitieve gedragstherapie en vandaag toevallig de afronding gehad (5 maanden dus in totaal). ik zou in jouw geval ook contact opnemen met een professional die samen met jou aan de slag gaat en onderzoekt welke (behandel)methode het beste aansluit bij je situatie. Sterkte!
Ja! Het zweet breekt me uit bij het idee dat er bijvoorbeeld iemand komt koffiedrinken die hier niet vanaf weet, en waarbij ik dus niet ‘zomaar’ weg kan lopen bijvoorbeeld. Het klinkt echt idioot als ik het zo lees, maar zo voelt het helaas wel.. Als er iemand is die er vanaf weet, en dan met name mijn man, voel ik me wel iets ‘veiliger’/rustiger maar die drang om meteen op het toilet te gaan kijken/afvegen/wegspoelen is er wel ja..
Ik heb dat zelf ook en heb een angststoornis, vandaar dat ik dat dacht. Ik heb ook reëele/echte klachten, maar mijn gedachten gaan er wel compleet mee aan de haal. Zou het toch bespreken met je huisarts/behandelaar als geruststelling dat het normaal is niet meer voldoende voor je is. En in bepaalde periodes is er niks aan de hand en even later is alles weer mis en altijd het ergste scenario (in mijn hoofd).
Gefeliciteerd met je dochter! Ik vind het heel dapper dat je je verhaal hier deelt en hulp vraagt. Heb je contact met de POP Poli in het ziekenhuis? Die zijn gespecialiseerd in angst en depressie rondom zwangerschap en bevalling. Ik zou hier zeker contact mee opnemen, ze kunnen je vast helpen. Bel morgen je verloskundige voor een doorverwijzing, dat is echt niet raar ofzo. Sterkte!