Sprongetje, tandjes, ik zie het even niet zitten

Heel herkenbaar. Maar onthoud één ding . Het is een fase en gaat gelukkig weer over. Dat heeft mij er vaak wel doorheen gesleept.
Juist als je de hele dag samen bent met een kleintje dat niet te genieten is ga je je op een gegeven moment echt irriteren. Denk dat het daarom wel belangrijk is wat tijd voor jezelf te nemen.
Misschien kan je man/vriend een dagje thuis blijven zodat jij even iets voor jezelf kan gaan doen. Even weg met een vriendin ofzo.

Sterkte

 

Heel herkenbaar. Ik ben ook nog steeds op zoek naar werk dus zit ook vaak veel thuis. Aaron zit nu eindelijk in een makkelijke periode, maar we hebben al een paar keer zo´n moeilijke periode gehad.
Vaak als hij niet wilde slapen, ging ik een stuk met hem wandelen. Dan duurde voor mij de dag minder lang en hij viel meestal even in slaap waardoor hij daarna iets meer te genieten was.
Zorg dat als je man/vriend vrij is, dat jij even tijd voor jezelf krijgt en even op pad gaat met een vriendin of alleen. En praat er over met je partner.

Het eerste jaar kan nou eenmaal heel zwaar zijn en voel je ook niet schuldig als je het zwaar vindt of niet meer ziet zitten. Je houdt echt niet minder van je kindje door je kindje even niet zo leuk te vinden .

 

O ja... herkenbaar!
Kom nu net uit zo'n vervelende fase en het is zo vermoeiend en als je er midden inzit kun je het soms echt moeilijk relativeren. Wat mij helpt is: erop uit gaan. Ga naar buiten, de stad in enz.Zeker als ze niet slaapt ontspanet de kinderwagen (hier althans) erg goed. Mijn zoontje is in de kinderwagen muisstil! De stad in is dus echt fijn voor beiden! Maar bijv ergens op de koffie, de tuin in, een wandeling maken, naar het bos, het park, de kinderboerderij enz. Het breek de dag en van buitenlucht slapen ze goed (zeggen ze).
Of anders: breng ze een keer naar opa en oma en ga zelf iets leuks doen... je moet tenslotte ook aan jezelf denken.
Ik ebn nu wel uit de fase en ik moet zeggen: je bent t dan ook weer snel vergeten (gelukkig!)

 

oh ja heel herkenbaar.
Ik nam mijn meisje bij me in bed dan kon ik nog even wakker worden.
Als ze bleef jengelen, huilen en bood doen en niets was goed, legde ik haar in bed.
Bij mij niets goed dan ga je daar maar boos doen voordat ik mezelf voor mijn kop sla met een hamer.
Gek werd ik er van en mega chaggie.
Na een aantal weken brak de zon weer door, ging ze tijgeren en ben ik weer opgestegen naar mijn roze wolk

 

Heel herkenbaar wat je beschrijft. Hier heb ik het ook meegemaakt toen mijn zoon 10/11 maanden was. Ik vond die tijd net zo zwaar als de eerste weken na de bevalling, en was regelmatig helemaal in tranen als mijn vriend uit zijn werk kwam. Dan duwde ik zoonlief in zijn armen en moest ik even boven stoom gaan afblazen. Ik heb in die tijd ook vaak getwijfeld of ik het allemaal wel aankon, dat moederschap, en ook wel gedacht "waar ben ik aan begonnen".
Als je midden in zo'n rottige fase zit, lijkt het alsof het nooit meer overgaat. Alsof het altijd zo zal blijven. Maar dat is écht niet zo!! Dat is eigenlijk de gedachte waar ik me altijd aan vasthoud als het even moeilijk gaat: ook dit gaat weer voorbij, en hij zal binnenkort weer vrolijk en gezellig worden.
Ik vond het tijdens die lastige fase heel moeilijk om hem 'bezig' te houden. Hij was alleen maar stil als hij werd afgeleid, maar verveelde zich dan weer snel, en dan begon het gejengel weer. Op een gegeven moment is je fantasie op, en weet je gewoon niet meer welk spelletje je nu weer moet doen. Wat hier wel een beetje hielp, was verandering van omgeving. Dus even beneden spelen, dan weer even samen boven een wasje in de machine doen, dan weer even op het grote bed spelen (waarbij ik dan op mijn gat kon liggen en met 1 oog tv kon kijken...toch nog een soort van ontspanning), een stukje wandelen, dan nog weer even binnen spelen, en dan was het alweer etenstijd.
Het zijn zware dagen inderdaad, en je komt nergens anders aan toe. Zorg ook dat jouw 'shifts' worden afgewisseld door iemand anders (papa/oma), en dat jij dan lekker even iets voor jezelf kunt doen!
Sterkte!

 

Heel goed dat je hier even je hart uistort, en nee, het is absoluut niet gek dat je het soms even niet meer ziet zitten. Denk dat iedere moeder wel eens denkt: ik vind mama zijn vandaag niet leuk. (alleen niet iedereen durft hiervoor uit te komen)
Ik denk dat je inderdaad een stukje ontspanning voor jezelf moet inlassen naast het feit dat je je goed moet inprenten dat het echt een fase is.
Doordat je werkzoekende bent geeft dat een stuk spanning bij je, en straks als je werk hebt kun je op je werk ook eens even 'ont-moederen'. Even geen babypraat, maar tijd voor jezelf.
Even volhouden dus en kop op, zometeen lekker lente-zomer, goed weer, en dan gaat voor jouw ook de zon weer schijnen!

 

Oh ja, herkenbaar..
Echt in fases, en hoe chagerijniger ik werd, hoe jengeliger mijn kind. Vreselijk.

Als ik even de weg kwijt was, ging ik een flink stuk wandelen. De kleine viel soms in slaap, en als dat niet gebeurde keek hij lekker om zich heen. Door alle indrukken was hij even zijn ding vergeten.
Daarna kon ik er vaak wel even tegenaan.
Hetzelfde ook met zwemmen, of boodschappen doen, of naar de kinderboerderij. Even eruit, even luchthappen.

 

Heel herkenbaar! Hou jezelf altijd voor dat het maar een fase is, dat het weer over gaat en dat je daarna je lieve, makkelijke kindje weer terug hebt. Verder is het fijn om af en toe toch een moment voor jezelf te pakken, misschien kan je man/vriend/vriendin/moeder of zo eens een middagje oppassen? Zeker als het mooi weer is, ze kunnen gaan wandelen, kun jij even de stad in, sporten, wat dan ook. Hier ook tandjes/kiesjes-leed en een flinke verkoudheid maar overdag is er niks aan de hand, hier is het 's nachts feest helaas. Zelf werk ik wel, maar ja, of dat zo leuk is als je niet slaapt? Dan is thuis zijn ook weleens fijn. Om de dag te breken met je kindje als ze niet slaapt, is wandelen een idee, naar de kinderboerderij, speeltuin, enz. Hoeft niet ver of zo te zijn, gewoon even iets anders dan thuis. Succes, aan alles komt een eind en je bent niet alleen, we hebben die fases op zijn tijd allemaal...

 

Heeft ze met het verzetten van de klok misschien last van haar ritme gekregen, omdat je aan gaf dat ze daarvoor goed sliep? Het kan natuurlijk zijn dat ze er heel gevoelig voor is.
Heb je al geprobeerd om de voedingstijden aan te passen aan het oude patroon en deze langzaam te verschuiven naar de huidige tijd?

Wat bij ons meisje goed helpt is inderdaad ook afleiden, door naar buiten te gaan, fietsen, wandelen, stukje auto rijden.
Soms bleek ze ook zo moe, dat ze niet kon slapen. Dan helpt vooral wandelen of auto rijden erg goed. We hebben ook een tijdje gehad dat ze krijste als we haar in bed legde en wel moe was. Ze wilde dan bij ons blijven. We hebben haar toen 1 dag door laten huilen (dat duurde ieder slaapje zo'n 15-30 min. Makkelijk was het niet, maar het hielp goed. En daarna is je kindje inderdaad een stuk prettiger in de omgang.

Het cliché is inderdaad 'het gaat over', maar feit blijft dat je er nu mee zit.

Heel veel succes ermee!

 

Ik herken het ook. Maar dan 7 maanden lang! Mijn dochtertje was een huilbaby. Niks werkte. Niet wandelen, spelen, wiegen enz. Slapen = NOPE! Gelukkig sliep ze s'avonds wel het klokje rond. Ik ben thuismama en ik was echt blij dat mijn vriend eindelijk thuiskwam van zijn werk. Dan kon ik me even ontspannen. Ze moet nog 2 kiezen en dan zie ik de bui nog wel hangen. Maar goed, dat gaat wel weer over. Het is gelukkig allemaal goed gekomen. Als is ze wel heeeel erg druk. Maar haar humeur is opperbest! En als zij blij is ben ik het ook!

 

O komt bekend het voor! Thijs heeft het nu ook. Wat ik vaak doe, is leuke dingen doen. De stad in, wandelen, fietsen ergens op bezoek gaan. Dat werkt voor mezelf ontspannen en dat heeft weer effect op de kleine. Dat niet willen/kunnen slapen komt ook vaak voor. Ik probeer wel steeds Thijs naar bed te brengen als hij moe is. Maar als het niet gaat, dan haal ik hem eruit en ga dan wat leuks doen. Na een paar dagen/week lukt het weer en heb je weer wat tijd voor jezelf.

(Sinds 2 dagen heeft hij nu een knuffel in bed, waar hij erg blij mee is en zichzelf in slaap knuffelt, misschien iets voor jouw kindje?)

 

Ik zit nu ook middenin zo'n fase. Ik geef ook borstvoeding en overdag wil ze alleen maar in slaap vallen door bij mij te drinken. Daarna leg ik haar in bed. Maar soms wil ze dat ook niet en dan bijt ze me. toestraks was het effe een druppeltje teveel en heb ik ook van schrik haar een tik gegeven. Daarna was het natuurlijk nog meer krijsen en ik voelde me hartstikke schuldig.

daarna maar lekker met haar geknuffeld en nu slaapt ze lekker in bed.

 

Wil hier even op inhaken, ik herken dit allemaal totaal niet.
Mijn dochter is anderhalf en heb nog nooit een moment gehad van ppfff.
Ben alleenstaand en mijn dochter gaat enkel 3 halve dagen naar het KDV en voor de rest heb ik haar nog nooit ergens achter gelaten, zelfs niet voor 10 minuten omdat ik dat niet nodig heb (totdat mijn dochter er zelf om zou vragen als ze wat ouder is).
Dus nee, niet iedere moeder hoeft dat gevoel te hebben/herkennen.
Vind het ook altijd heel moeilijk om me hier dan in te kunnen inleven.

 

Mijn dochter was 9 maanden toen ze naar het KDV ging (voor die tijd was ik dus ook al zo )en wanneer ze op het KDV is heb ik geen tijd voor mezelf he
Let wel, nu je nog thuis zit heb je inprincipe geen tijdsdruk van die aard en afspraken kun je 9 van de 10 keer regelen wanneer het je uitkomt.
Probeer het langs je heen te laten glijden zolang je nog geen werk hebt en vooral dat NIETS MOET niet vergeten, huishouden kan af en toe best gestolen worden etc en misschien kun je iemand eens vragen die je dichtbij ligt om een paar uurtjes op je dochtertje te passen?

 

Ja dit is echt een fase hoor, het gaat over. Mijn dochtertje heeft deze fase ook gehad, tandjes kwamen door, voelde zich niet lekker, zat niet lekker in dr velletje. En toen werd ik ook weleens gek van alles en was alles me teveel. Ik moet zeggen dat ik 3,5 dag werk en dat dit voor mij echt een stukje ontspanning was, even weg van huis en van een humeurig kind. Is het een idee om je kindje bijvoorbeeld een middag per week naar familie te brengen zodat je even bij kunt tanken. Of ergens een nachtje te laten logeren. Dat doen wij ook weleens, kunnen we heerlijk uitslapen en even tijd voor onszelf.
Zulke dagen kunnen slopend zijn. Wat ik altijd deed, was s'morgens voor mezelf accepteren dat het een dag werd zonder slapen, en een hoop gemiep en gezeur. Dan kon het alleen maar meevallen als ze toch een uurtje ging slapen. Verder ging ik er veel opuit, speelde veel met dr, bijvoorbeeld bal overrollen, of boekjes lezen. Alles staat dan in het teken van mevrouw entertainen. Maar dat ik beter dan een gillend kind en een gefrustreerde moeder.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je zelf goed in je vel komt, je kindje voelt het als je je zo voelt en reageerd daar echt op. Als jij weer lekker je ding kunt doen, is het ook veel leuker om mamma te zijn en haal je daar veel meer plezier uit. Al zijn het maar 3 ochtenden per week, dat kan al een enorm verschil maken.
Heel veel succes!