Mijn dochter is de enige in haar kleuterklas van 28 kinderen, die u tegen de juf zegt. Best knap, als iedereen om je heen jij zegt, maar ze wil graag u blijven zeggen 'want dat heeft mama haar geleerd'. Dan ben ik stiekem toch wel beetje trots hoor
Ik heb geleerd om tegen iedereen die ouder is u te zeggen maar merk inderdaad dat mensen steeds vaker aangeven dat je 'je/jij' mag zeggen. Ik werk in de ouderen zorg en zelfs daar hoor ik het steeds vaker van ons oude medemens. Door met u aangesproken te worden voel je je ouder en lijkt de relatie tot elkaar afstandelijk. In de tijd van nu vinden veel mensen dat niet fijn meer. Ik zeg altijd nog steeds u, zodra ik mag tutoyeren gebruik ik je/jij. Maar wel als de persoon dat zelf aangeeft. Zelf met u aangesproken worden vind ik verschrikkelijk. Ik ben 29, en dan noemt mijn leerling me 'u'. Het is netjes natuurlijk,en volgens de 'regels' maar ik zeg ze altijd heel snel dat ik me dan zo oud voel en dat ze me gewoon je mogen noemen. Mijn zoon leer ik het idem zo.. Bij ouderen altijd u tot er gezegd wordt dat het niet hoeft.
Iedereen die ouder is dan ik en die ik niet ken. Ik wil ook graag dat mijn leerlingen me met 'u' aanspreken.. Bij die pubers kan het al snel enigzins respectloos overkomen wanneer ze dat niet doen, vind ik.. Ook al ben ik pas 28. Ik vind dat 'u' hier net dat kleine beetje afstand creeert..
Ik zei het altijd tegen iedereen die ouder was. Maar ik vind het tegenwoordig een beetje lastig om te bepalen wanneer wel of niet. Want toen ik een paar jaar geleden stage liep zei ik tegen mijn begeleider steeds u. En ook tegen een aantal oudere collega's. Ze zeiden tijdens de stage periode er helemaal niks van. Maar tijdens het eind gesprek waar mijn docente bij was kreeg ik te horen. Van dat ik het leek dat ik ging band met de collega's wilde aan gaan en begeleider. Omdat ik steeds u zei dacht de begeleider dat ik iedereen op afstand wilde houden. Ik kreeg daar voor aantekening.
Tegen mijn oma (94) en mensen die ouder zijn (en niet aangegeven hebben getutoyeerd te willen worden) of onbekenden van ongeveer dezelfde leeftijd of ouder. Maar het hangt ook af van gewoonten: Mijn tantes (zussen moeder) zijn altijd "je" geweest (maar wel met aanspreektitel tante + voornaam). Oudtantes zijn ondanks aanspraaktitel tante + voornaam toch "u".
Dat hangt er toch vanaf of juf aangesproken wil worden met u? Ik denk dat het goed is wanneer een kind netjes opgevoed wordt maar hij/zij moet niet halstarrig zijn en alleen maar doen wat hem/ haar ooit gezegd is. Zoon heeft mij gevraagd of hij je mocht zeggen tegen juf (+voornaam) en ik heb hem verwezen naar de juf. Het mocht Kijk... dat vind ik nou knap Inschatten van de context
Het ligt helemaal aan de situatie waarin ik me bevind. Op het werk bijvoorbeeld spreek ik zakelijke contacten met u aan. Collega's weer niet, ook managers niet. Bij zwemles van de kinderen, of op school spreek ik alle andere ouders met je aan, ongeacht hun leeftijd. Omdat ik me in de schoolsituatie op hetzelfde niveau zie, allemaal ouders In de winkel tegen ouderen u en jongeren je. Zo heeft elke situatie wel weer een andere aanpak Maar ik denk er eigenlijk niet zoveel over na en zeg bij twijfel sneller je dan u, want ik vind het zelf ook erg vervelend om met u te worden aangesproken.