Tegenantwoord betreft MMM

hoe lang of kort de weg ernaartoe ook is, dit zegt niets over de sterkte/intensiteit van de wens, al snap ik je gedachtegang daarin wel. het idee dat jullie wens sterker is als van degenen die in ronde 1 zwanger raken, maar daar geloof ik niet zo in. er zullen vast gradaties zijn wellicht, maar dit is niet zo kort door de bocht of zwartwit zoals je het nu schetst.

waarbij hier niks afgedaan wordt aan respect voor iemand in de mmm, en daarbij wordt niet ontkent dat dat ontzettend zwaar is (wat ik gelukkig zelf niet mee heb hoeven maken maar ik wel van dichtbij heb meegemaakt).

mensen die roepen dat het lang duurde met "maar" 4 rondes...tja...naief noem ik ze, die hebben oogkleppen op en kijken niet naar de rest van de wereld waar dat allemaal niet zo vanzelfsprekend is.
vind het echter meer over jezelf zeggen als je je daar nog iets van aantrekt....

sluit me verder ook aan bij bolkje, je verwoord het goed.

 

Ik vind het echt erg om te horen dat je donderpreken krijgt dat je jezelf niet moet aanstellen, dat zijn dan echt vrouwen zonder inlevingsgevoel inderdaad.

Tegelijk heb ik zelf dus toen ik hier als groen blaadje op het forum kwam en nog niks wist over zwanger worden ook wel eens een donderpreek gekregen van iemand die in de MMM zat, omdat ik blijkbaar iets verkeerd zei. Ja, dat was ook niet echt leuk Op dat moment was het ook wel fijn geweest als zij zich even had kunnen inleven in het feit dat ik net 2 dagen op het forum zat en nog van toeten nog blazen wist over eisprongen en dergelijke

 

Ik herken en begrijp je gevoelens, je boosheid en je frustratie. Vijf jaar lang (7x IUI en 2x ICSI met veel pauzes tussendoor) hebben wij gewacht op de eerste positieve test, en negen (of eigenlijk acht ) maanden later zijn wij trotse ouders geworden van een gezonde zoon. Het is een lange weg geweest en we stonden op het punt om te stoppen (de tweede punctie was voor mij ook de laatste), maar het is het allemaal waard geweest... Ik denk dat beide partners tijdens het traject een rouwproces doormaken, ieder doorloopt de fases op zijn eigen manier en in een wisselende volgorde. Dat was bij ons wel heel duidelijk in ieder geval. Het is zwaar, loodzwaar, zowel fysiek als mentaal. Ik wens het dan ook niemand toe!

Ook ik heb helaas ook heel veel onbegrip meegemaakt in mijn omgeving. Met daarbij de nodige opmerkingen die niet voor de poes zijn: 'Zal ik dan maar even een donatie doen als het met je man niet lukt?', of 'Je moet niet eens kinderen willen joh, ik ben constant bezig om mijn twee draken uit elkaar te halen.', of 'Zijn jullie nou nog niet zwanger?', of 'Ben je nou morgen weer niet op het werk (ivm punctie)? Ik ga me ook maar eens ziekmelden.', of 'Je bent nog jong, waar maak je je druk om.', of 'Ik zou geen kinderen nemen (nemen???), want dan kunnen jullie niet meer reizen zoals jullie nu doen. Dit soort opmerkingen vergeet je nooit, sommige raakten ons gewoon op het bot...

Ook ik ben boos geweest, en gefrustreerd. Boos op meiden die snel zwanger raakten. Op meiden die onbedoeld zwanger raakten en het kindje in hun buik op hun manier liefkozend 'oepsie' of 'foutje' noemden. Moeders die hun kindje in containers of vuilnisbakken dumpten. Gefrustreerd dat ik wéér moest prikken. Ik, met mijn angst voor naalden. Intens verdrietig, omdat ik wéér op kraamvisite moest en de babywinkels in moest om iets te kopen voor de baby van een ander. Ik was zó boos dat niemand mij begreep. Dat niemand zag dat ik soms alleen maar even een schouder nodig had om op te huilen, dat ik niet op iedere verjaardag het hele verhaal weer uit de doeken wilde doen. Ik weet ook niet van iedereen hoeveel rondes ze al bezig zijn om zwanger te worden.

Ik heb ontzéttend veel grenzen verlegd in de MMM, waarbij ik mezelf compleet voorbij gelopen ben. En ergens halverwege alle ellende heb ik ingezien dat de boosheid en alle andere negatieve gevoelens zoooooveel energie vraten... Energie die ik op dat moment zoveel beter in mezelf kon steken! Ik heb me er toen bij neergelegd dat iemand die (gelukkig!!!) niet in het MMM traject heeft gezeten, nooit echt zou begrijpen wat mijn man en ik hebben meegemaakt. Onzinnige opmerkingen, hoe lief ook bedoeld, zou ik vanaf dat moment naast me neerleggen. Ik zou tegen mensen zeggen wat ik nodig had, bv. een schouder, of een luisterend oor. Op een gegeven moment hebben mijn man en ik zelfs besloten om tegen niemand meer iets te zeggen over het traject. We zeiden dat we waren gestopt, dat we een pauze hielden voor onbepaalde tijd. Een leugen om eigen bestwil, om rust te creëren, en het weer privé te krijgen. En ik ben gaan kijken naar wat ik wél had. Het hele traject heeft mijn man en mij dichter bijelkaar gebracht. En als megakers op de taart is er tóch een kindje gekomen. Niet meer verwacht, toch gekregen, wonderbaarlijk!

 

Het is inderdaad niet altijd een zwart/wit verhaal. Er zijn, zoals hier al werd geschreven, best ook een aantal dames die het omgekeerde doen en verbitterde verwijten strooien naar koppels bij wie het makkelijk is gelukt om zwanger te worden.

De meeste mensen hebben het moeilijk om zich in te leven in andermans problemen. Dat is niet alleen zo met de MMM. Velen weten ook totaal niet hoe ze met mensen in de MMM moeten omgaan en gooien er dan maar wat uit bij wijze van troost. Niet altijd even tactisch, maar ik mag hopen dat niemand zoiets zegt om doelbewust te kwetsen...

 

Vind ik heel mooi verwoord, en zo belicht je beide kanten!

 

Ik gun het iedereen maar mezelf het meest op momenten dat er weer een zwangerschaps aankondiging kwam, met oeps het was niet gepland.
Ik heb bijna 3 jaar in de mmm gezeten, ben 3 operaties en een hoop complicaties verder. De opmerkingen en (goed bedoelde) adviezen die ik heb gekregen, kan er een boek over schrijven. Helaas gaat het voor mij op en misschien mede mmm-ers ook, mocht het lukken om zwanger te raken en een kindje te krijgen.
Ik ga uit de mmm, maar de mmm gaat niet meer uit mij.
De mmm heeft zo een impact op mijn leven gehad, dat is niet uit te leggen dat moet je helaas ervaren.

En het is absoluut niemand ze schuld dat ze makkelijk zwanger raken en ik denk dat vrouwen die makkelijk zwAnger raken zich echt wel bezwaard voelen tegenover iemand in de mmm. Maar sorry je hebt ook ongelofelijk tactloze types ertussen. En die ervaringen en opmerkingen blijven vaak het langst hangen.

 

Blij dat er ook eens zo'n topic wordt geopend. Ik ben heel blij voor mensen dat ze überhaupt niet weten hoe het voelt om in het medisch traject zitten, maar het onbegrip maakt de MMM nou juist zo moeilijk en zo eenzaam.

Maar heel eerlijk gezegd, en niet vanuit afgunst, denk ik dat het intense verlangen wel degelijk groter is als je in het medisch traject belandt of lang bezig bent. Sorry, maar zo voel ik het echt. Daar bedoel ik trouwens absoluut NIET mee dat je dan ook minder blij bent met je zwangerschap, of minder van je kind zal houden. En ik weet ook niet hoe ik dat uit moet leggen, maar het verlangen wat wij in het begin hadden, is echt niets meer vergeleken bij de (wan)hoop die we nu voelen om deze leegte te vullen. Ons hele leven staat nu in teken om dat doel te bereiken, we leven ons hele leven ernaar. En het ergste is: dat blijft maar duren.

En ik denk echt niet dat je daarover kunt meepraten of oordelen als je in de (laten we zeggen) derde ronde zit. Ik ben trouwens ook niet trots op deze gevoelens hoor. Dat mensen om me heen een relatie krijgen, gaan trouwen en ik bang ben dat dé aankondiging niet lang op zich laat wachten. Dat ik boos ben als mensen een "ongelukje" krijgen of zwanger raken terwijl ze roken, drugsverslaafd zijn of drinken terwijl wij alles opgeven. Dat ik het wel uit kan schreeuwen als ik weer in het nieuws zie dat een kindje is vermoord of achtergelaten. Dat ik verdrietig word omdat iedereen me voorbij steekt, soms zelfs zwanger van de tweede al, en van mij verwacht word dat ik meteen enthousiast kan reageren. Maar het is nu eenmaal zo. Heel cliché, maar zo waar: je weet pas hoe het voelt als je er zelf in zit. Ik ben oprecht blij dat dat de meeste mensen bespaard blijft, maar ik hoop dat ze dan ook inzien dat het gewoon niet meer vergelijkbaar is.

Nou ja, ik kan het niet helemaal goed overbrengen, merk ik.

 

Vraagje aan de MMM-dames: hoe kan je als niet MMM-er aan jullie laten merken dat je wel degelijk begrip hebt voor iemands situatie? Want ik vind het echt rot dat jullie je zo eenzaam voelen en leef heel erg mee met jullie (spring soms zowat een gat in de lucht bij elke MMM-er die uiteindelijk zwanger wordt en dat hier aankondigt)

 

Helaas heb je overal tactloze types.
Dit gebeurt ook door mensen in de MMM die de situatie van mensen die doodziek zijn (letterlijk) door de zwangerschap vergoelijken en zeggen dat zij dat er wel voor over zouden hebben. Dit ging om iemand die extreem veel moest overgeven en waarbij medicatie niet hielp, die persoon lag in het ziekenhuis met een centrale lijn (speciaal infuus in een nekader) te vechten voor haar leven.

Overigens heb ik zelf ook 6 jaar mmm meegemaakt, dus ik ken het verlangen. Maar of het anders is dan iemand die net bezig is, kan ik niet zeggen.

Weet je soms komt het onbegrip ook omdat mensen er weinig over praten en soms ook voor de wereld geheim houden dat ze in de mmm zitten. Ik heb wel gemerkt dat je meer begrip krijgt als je er opener over bent.

 

Als ik naar mezelf kijk is onze wens op zich niet groter geworden, maar wel de angst dat het misschien helemaal niet gaat lukken.
En denk dat vooral die angst ervoor zorgt dat bepaalde opmerkingen gewoon wat pijnlijker zijn. Juist omdat je heel duidelijk merkt dat zwanger worden zeer zeker niet vanzelfsprekend is.

Nu sta ik echt nog in het begin van de mmm, dus denk dat ook naar mate dat traject langer duurt dat gevoel van wanhoop toe zal nemen.


Natuurlijk mag iemand blij zijn als het juist wel snel gelukt is. En moet het ook niet zo zijn dat niemand meer iets mag zeggen. Want dan mag bijna niemand meer iets zeggen, het kan natuurlijk altijd erger.
En iedereen, op welk moment dan ook, heeft zijn eigen angsten.

Toen wij net bezig waren leek ronde 4 al lang, nu gaan we voor de eerste IUI en denk ik, oh die eerste 4 maanden zijn ook snel gegaan.
Maakt dat mijn gevoel rond ronde 4 onterecht? Nee, helemaal niet. Maar je veranderd wel in het traject. En ja, soms moet ik ook even slikken als iemand totaal onverwacht en ongepland zwanger is. Afgunst? Nee, maar vooral verdriet dat het bij ons zo lastig gaat.

De angst dat wij nooit een kindje gaan krijgen heeft gewoon een plaats gekregen, en die was er in het begin niet zo.
Het is moeilijk om je in die angst te verplaatsen als je het zelf niet zo ervaart, maar alles valt of staat met begrip en respect naar elkaar toe. En dat is gewoon van beide kanten hoor.

 

Sorry maar ik begrijp alleen niet dat jij wel ' mag zeggen' dat je weet hoe het gevoel is bij de vrouwen die meteen zwanger raken (dat hun verlangen dan minder is) maar die mensen die meteen zwnager raken niet weten hoe jij je voelt.

Natuurlijk mag je dit zeggen maar wel een beetje hypocriet 😏

Ik hoop niet dat je het aanvallend opvat maar ik begrijp niet dat vaak de mensen die het meeste zeiken over anderen, het vaak gaat over het gezeik van de ander... Dan doen zei toch precies wat jij ook doet. En tuurlijk voelt dat voor jou anders want jij zat in de ene situatie maar zo voelt dat ook voor de andere aan de andere kant, alsof die er wel wat aan kan doen dat het snel gaat? En dat zei dus eigenlijk niet hetzelfde verlangen heeft voor een kind- dus minder wil- 😒 mocht je het misschien niet beseffen maar dat zijn ook hele onaardige dingen om te zeggen...

 

Ik zeg niet dat ik dat weet. Ik zeg dat ik dat dénk, vanuit mijn eigen ervaring; omdat het verlangen wat we in het begin hadden heel anders - minder wanhopig - was dan hoe we ons nu voelen. Toen was het nog leuk en spannend, hoe onzeker ook.

Daarna benadruk ik ook nog dat mensen die meteen zwanger raken heus niet minder van hun kind houden of minder blij zijn met de zwangerschap, maar dat een intense kinderwens in het begin volgens mij heel anders voelt dan als je die wens al heel lang hebt en je maar wacht en wacht en die wens niet beantwoord wordt.

Maar je bent natuurlijk vrij om er in te lezen wat je wil.

 

daar ga ik over nadenken bolkje.
Het is echt lief dat je daar aan denkt, al denk ik eigenlijk dat dat bij een mmm- er heel persoonlijk is. En dat is weer het zware aan de mmm bijvoorbeeld de ene dag wil je er wel over praten, de dag er naar wil je er niet over praten, de dag daarna ben je 'beledigd' dat niemand je gister heeft gebeld om te vragen hoe het met je is.
Allemaal heel verwarrend voor jezelf en de mensen om je heen, en daardoor voel je je weer alleen en sluit je jezelf af. Omdat je jezelf een last voelt.

dit zijn mijn mmm gevoelens

Ik ga er echt even goed over nadenken wat je als 'buitenstaander' kan doen.

 

Ik vind het heel vervelend dat je in die situatie zit. En ik weet inderdaad niet hoe dat is, ik kan me er alleen een voorstelling van maken en het lijkt me vreselijk zwaar. Maar stel je was na 1 ronde zwanger geweest en je had nu een dochter of zoon en er werd tegen jou gezegd dat je verlangen dan dus wel minder was geweest voor dat kind. Dan als je nu zwanger word... Dat is toch niet fair?

Ik denk dat wanhoop, de controle kwijt raken, de onzekerheid niet moet worden verward met het verlangen voor iets, want een verlang is het zelfde als iets willen. Dus als je zegt er is minder verlangen, zeg je dat iemand dat minder wil....

Wat ik probeer over te brengen, is; we willen allemaal moeder worden en of dat vroeg of laat gebeurt dat heeft niemand zelf in de hand.... Het verlangen is er bij iedereen.

 

Ik snap wat je probeert te zeggen, ik ben het alleen niet met je eens. Zoals ik al zei, misschien kan ik het niet goed overbrengen. Voor mij is het alleen een heel duidelijk gevoel, ook al komt het er niet uit zoals ik wil.

 

Ja dat vind ik ook. Dat ben ik met je eens. Ik zelf heb van nature al heel erg veel begrip en medeleven naar andere mensen toe. Ik kan me ook echt heel makkelijk verplaatsen. Maar het enige waarin ik me dan weer niet in kan verplaatsen zijn mensen die geen medeleven of inlevingsvermogen hebben. Mensen die maar pats, boem ineens ergens keihard op reageren. Die mensen verban ik ook vaak uit mijn leven. Ik kan er zo weinig mee.

 

Goed, nou in ieder geval veel succes gewenst met het verloop. En hoop dat je verlangen snel in vervulling mag gaan...!

 

Tempus jij hebt het exact omschreven. Dit is zoals het is als je in de MMM zit. Niets meer niets minder. Hulde voor jouw woorden.

 

Dikke knuffel Tempus!! En een dikke +1 voor jouw reacties.

@Bolkje, ik vind het een erg lieve vraag. Wel lastig om er een antwoord op te geven. Er was hiervoor al een mooi antwoord op gegeven door Sierra. Ook ik zou daar even goed over na moeten denken.