Een van m'n kennissen heeft er 11 jaar over gedaan. Iemand die haar recht in haar ogen kan kijken en zegt er is geen verschil tussen ronde 1 en al die jaren MMM qua wens.. ?
Sorry, 1 ding begrijp ik eerlijk gezegd écht niet: waarom is het zo belangrijk of iemands wens groter of kleiner is?! Het is toch geen wedstrijd wie de grootste zwangerschapswens heeft?? Voor de één kan 1 ronde al aanvoelen als een eeuwigheid, de ander stapt misschien pas na 5 jaar naar de dokter en weer een derde haalt na 10 jaar zelf proberen de schouders op en denkt: ach, het is me niet gegeven, terwijl de vierde op dat moment al 10 jaar MMM erop heeft zitten en er niet over piekert om op te geven.... Ik denk dat de wens sowieso bij de een veel sterker is dan bij de ander, en als je in het begin al geen sterke wens hebt, dan leg je jezelf er sneller bij neer als het niet lukt dan wanneer je een grote wens hebt.
Ik vond het woord meer of minder dan ook verkeerd. ik kan er geen goed woord voor bedenken wat het dan wel dekt. Meer in de richting van wanhopiger, angstiger, enz, maar dat zijn ook de juiste woorden niet. Wij hebben het geluk dat de eerste wel spontaan is gekomen. Gynaecoloog noemt het een mazzeltje. De wens voor de 2e is net zo groot als de 1e. Maar nu het langer duurt en mmm erbij komt kijken met alle wachttijden, hormonen en onderzoeken voelt het anders sterker aanwezig. (En bij ons nog niet eens zo heel lang vergeleken met anderen)
Tja, ik wist niet of ik nu wel of niet moest reageren.... Het zit namelijk zo. Ik heb drie kinderen en ik was van allen redelijk vlot zwanger..sterker nog de laatste kwam ondanks dat ik netjes mijn pil slikte, maar dat had ik 10 jaar geleden niet durven dromen..... Ik had jaren heel veel last van mijn menstruatie en na veel heen en weer toch naar de gynaecoloog. Ik heb toen een kijkoperatie gekregen en daar kwam het oordeel. U heeft endometriose, en het heeft behoorlijkwat verklevingen opgeleverd. De haarden zijn dichtgebrand en nu maar hopen dat u van de pijn bent verlost. Ik heb toe twee maal een zoldex kuur gehad een van 9 maanden en heel snel daarop een kuur van 7 maanden. Tussen de kuren in was de gyn. heel stellig. U wilt kinderen dan zou ik zeggen ga er nu voor, want ik vrees dat het niet gat lukken als u nog wat langer wacht. Ik ben getrouwd en we gingen ervoor. Ik kreeg een half jaar om natuurlijk zwanger te raken....dat haf jaar werd ik niet eens ongesteld. Toen ik dat wel werd kroop ik over de vloer van de pijn. Dit moest ik een half jaar volhouden? Nee de gyn was heel stellig we gaan opereren en dan kijken we verder.... mijn man nagekeken, want mochten we toch zelf proberen dan moet het wel degelijk kans maken.... Nee ik ging niet terug aan de pil, want ja dat ontpillen....bleek ik zwanger op het moment van de geplande operatie! De gyn was zo enorm verbaasd, ik had zo veel geluk gehad.....dat was ik mezelf ook wel degelijk bewust! Na de bevalling was het snel weer verkeerd en moest ik weer aan de zoladex, wat een hel...maar toen ging het kriebelen, zou ik het aandurven om voor een tweede kindje te gaan? De gyn wilde direct al de afspraak neerzetten voor een half jaar later want zoveel geluk...dat heeft niemand. Ik wilde dat echter niet want na de postnatale depressie na de eerste zag ik al die extra hormonen echt niet zitten... en ja hoor weer geluk binnen twee manden zwanger, helaas ging dat fout en na twee maanden weer zwanger wat helaas ook weer fout ging....direct weer zwanger, nou ik had het al opgegeven, maar nu ging het wel goed. De gyn had het helemaal nooit verwacht en gaf aan dat het heel gewoon was dat het fout ging bij endo... Tja de derde was een heel mooi cadeau....na de tweede was er een cyste weggehaald bij mijn goede eierstok en dat heeft het best wel beschadigd, maar ach er was geen actieve wens was allang blij van de ellendige pijn verlost te zijn die dat ding veroorzaakte. Ik ben me zo bewust van mijn geluk, heb mee gedaan moeders voor moeders om iedereen dat geluk te schenken, en wat heb ik een bewondering voor diegene die er zo lang over doen.....niet wetende wat het eindresultaat zou kunenn en mogen zijn. het lijkt mij een hel. Ik wist van te voren al hoe mijn weg zou kunnen worden half jaar proberen en dan ivf.... Ik moest enkel even door de pijn heen bijten, al had ik mij een weg voorgesteld van minstens een jaar of twee-drie en dan als eindresultaat helemaal niets, want dat zag ik op het forum van endometriose zo vaak gebeuren! daar had ik me op ingesteld. Ik hoefde enkel de weg te bewandelen kon ik het afsluiten en klaar had het in ieder geval geprobeerd. Bij mij bleek het totaal anders te lopen. velen weten niet waar ze aan toe zijn en hoe lang en hoe de weg gaat verlopen. Dat onzekere dat heeft iedereen. iedereen hoopt de eerste ronde meteen zwanger te zijn...maar dan zijn er die er langer over doen en langer en nog langer en ....... tot je op een punt komt dat je er helemaal niet meer in gaat geloven. Echt de wens is bij een iedere even groot, enkel de weemoed neemt toe naarmate de tijd verstrijkt en alles en iedereen wel krijgt wat jij zelf ook graag wilt. Ja ik kan makkelijk praten ik heb er nu drie, maar ik had ook net zo gemakkelijk aan de andere kant kunnen zitten gezien de rotzooi in mijn buik (een dichte eileider verkleefde eileiders aan de darmen littekens op de baarmoeder van de endometriose en endo op de blaas achterkant baarmoeder zit vast aan de darmen daar kunnen ze niet eens tussen kijken) ik erger me ook aan al die mensen die net beginen en direct aan de ovulatietesten gaan. klagen over dat ze al drie keer ongesteld zijn geworden na stoppen van de pil. Ze zijn gezond... geef het de tijd denk ik dan, maar ze willen net zo graag als ieder ander en dan dan ben je liever vorige week zwanger dan morgen.... Ok mensen die onverwacht in de MMM komen hebben die eerste maanden meegemaakt toch? waren ze dan minder ongeduldig? sorry voor het lange verhaal . ik weet niet precies wat ik ermee wil zeggen, maar ik snap de frustratie van de MMM echt wel, ondanks dat ik gelukkig die dans ben ontsprongen...Helaas weten we pas helemaal aan het einde de weg die we bewandelen voor onze grootste wens! voor de een kort en makkelijk de andere een hele lange moeilijke weg.
Het antwoord hierop lijkt me echt heel simpel. Omdat wij wel in de schoenen hebben gestaan van de vrouwen in de eerste paar rondes, maar vrouwen die snel zwanger worden nooit in die van ons. Wij mogen dus zeggen dat er verschil in zit omdat we weten hoe allebei de momenten in een traject voelen. Jeetje, wat zou ik godvergeten graag terug willen naar die eerste maanden. Voor mijn part terug naar het eerste hele jaar. Toen ik nog geen wandelende encyclopedie was. Ik niet mijn dokter kon verbeteren als hij me domme info gaf. Ik niet mijn hele been blauw spoot met hormonen. Toen vrijen om een kindje te maken nog spannend en leuk was. Toen ik niet wist hoe de fertiliteitsartsen in Duitsland en België heetten en laat staan ze ooit de hand zou schudden. Ik gun echt iedereen een kindje en uiteraard kun je niet verwachten dat de hele wereld stilstaat. Dus ik probeer blij voor iedereen te zijn. In de eerste maand of in de 40e maand. Zo groot ben ik. Maar kom asjeblieft niet aan met dat een kinderwens even groot is na 2 maanden of zoals bij mij na 5 jaar. Want dat vind ik bijna beledigend. Dat vind ik de vaalserberg opwandelen op een zonnige dag en dan zeggen dat je hetzelfde hebt ervaren als een bergbeklimmer die de mount Everest beklommen heeft, daar een maand over gedaan heeft en ondertussen zijn eigen urine heeft moeten drinken en zijn arm heeft afgehakt onderweg omdat ie vast kwam te zitten in een rots. Maar hé! Hij weet niet hoe groot jouw wandeling voelde, dus jij bent ook een bergbeklimmer.
Misschien is het niet de wens naar een kindje maar beter verwoord het verlangen naar een kindje? De wens blijft even groot ,lijkt mij , maar des te langer je bezig bent en des te meer moeite lijkt mij het verlangen groter worden, je hebt er al zo veel voor over gehad je hebt er al alles voor gedaan (en gelaten) je hele leven staat in teken van dat het verlangen groter wordt... vergelijking van de bergbeklimmer is mooi verwoord! het lijkt misschien voor iemand een hele berg, maar voor een ander is het maar een heuveltje....
Ik vind die vergelijking van de bergbeklimmer ook erg goed verwoord. Ben er even een beetje stil van...
Als ronde 1 al 'aanvoelt als een eeuwigheid' dan wil ik diegene wel eens spreken na 3 jaar MMM en een miskraam na elke terugplaatsing... Sorry, maar er is gewoon een verschil. Punt. En 3 maanden is niet hetzelfde als 3 jaar. Net zoals 1 jaar niet hetzelfde is als 10 jaar. Of natuurlijk zwanger kunnen worden niet hetzelfde is als afhankelijk zijn van een laboratorium.
Overigens denk ik ook dat de wens van iemand voor een eerste anders is dan voor een volgend kind. Want met lege handen overblijven is echt een andere situatie dan al een kind hebben.
Mij maakt het eerlijk gezegd vooral verdrietig. Ik voel me heel erg machteloos nu en heb tegelijk een heel minderwaardig en schuldig gevoel erdoor. Zelf was ik dus zo iemand die helemaal nog niet zo'n sterke kinderwens had. Ik was gestopt met de pil omdat ik had gehoord dat het een jaar kon duren voordat je was ontpilt van de Diane35 en daarnaast had mijn moeder dus 12 jaar erover gedaan, dus ik had gewoon nooit verwacht dat het hier zo snel raak zou zijn. Heb me echt vanaf het eerste moment dat ik zwanger was zó *piep* gevoeld naar iedereen toe, vooral naar mijn moeder toe, maar ook naar andere familieleden die moeite hadden om zwanger te worden en naar mensen hier op het forum waarbij het niet lukt. Altijd de vraag gehad: waarom ging het hier zo snel, terwijl anderen zo'n grote wens hebben en het niet lukt?! Dus ja, ik heb een "vaalserbergje" gehad. En nee, ik had nog niet zo'n sterke kinderwens, al was het ook zeker geen ongelukje, maar ook niet persé gepland op dat moment. Maar dat betekent niet dat we niet ontzettend blij waren. Bij mij kwam de kinderwens pas echt toen ik ook daadwerkelijk zwanger was, op het moment dat ik bruinverlies kreeg en bang was dat het mis zou gaan.
Je omschrijft het echt perfect Betty! Ik heb geen berg beklommen die zo hoog is als de jouwe, maar bedankt. Daar had ik de woorden niet voor kunnen vinden
@Bolkje je moet je niet schuldig voelen. En je moet ook zeker niet denken dat hier iemand denkt dat jij je kinderen minder 'wilt' dan wie dan ook. Daar gaat het niet over. Maar zo'n MMM-traject gevuld met onzekerheid, verdriet, teleurstelling, tegenslagen en angst is stomweg anders dan 'gewoon' zwanger worden. Niet omdat iemand in de MMM zijn of haar kinderen liever heeft, want dat is onzin. Maar het is wel anders.
Ik schrik van je reactie, vooral van je boosheid. Al begrijp ik je reactie wel, deze gevoelens heb ik in die jaren gelukkig niet gehad naar een ander. Ongelukkig werd ik er wel van. Geniet van je zwangerschap, je hebt er lang op moeten wachten.
Ik heb die gevoelens wel gehad en misschien nog wel heftiger dan TS. Ik heb zelfs wel eens gezegd dat ik niet wist of ik met mijn zusjes om zou kunnen blijven gaan als zij zwanger zouden worden en ik niet. En dat meende ik toen voor de volle 100%. En ik heb ook wel eens gezegd (vanuit een heel diep donker zwart gat na de zoveelste miskraam) dat ik niet wist of ik het leven wel leuk vond als mijn kinderwens onvervuld zou blijven. Ik weet dat je blij hoort te zijn voor anderen en het hen hoort te gunnen enzo.... Maar ik dacht echt niet dat ik het op zou kunnen brengen om mezelf bloot te blijven stellen aan zoveel verdriet. Daarvoor deed het teveel pijn. Vind iemand dat ik daarmee te ver ga? Of onaardig ben? Prima. Het is niet alsof ik me voor mijn lol zo voelde. Voelde, want godzijdank ben ik zwanger geraakt. Maar ik zal NOOIT vergeten hoe het voelde om wanhopig in de MMM te zitten na mijn vierde miskraam, met de vraag of het mij ooit ooit ooit gegund zou zijn...
Jeetje dat verhaal van die berg.... Ben even stil... Verder denk ik dat de wens hetzelfde is, de weg er naar toe een heel stuk zwaarder.... De eerste maanden is het nog spannend, sex nog leuk, ovulatietesten een geschenk en een bloeding een hel... Maar na een jaar wordt het toch anders, na de eerste miskraam weer heftiger en na de tweede miskraam word je erg wanhopig. Als je daarna jaar 2 uitloopt zonder zwangerschap maar wel 2 operaties, 15x 'open huis' in de gynaecologen stoel hebt gehouden, elke week naar ziekenhuis moet, medicijnen gebruikt (die ook nog eens niet vergoed worden) acupunctuur hebt geprobeerd, niet meer drinken, lege agenda's, weekendjes weg en mooie vakanties, alle tips dus ter harte hebt genomen van bekenden en dan nog iedereen je een sms stuurt met 'joehoe bij ons is het bingo' wordt het wel een hel kan ik je vertellen en dan zijn wij pas 2 jaar bezig 😳 De medicijnen die wij gebruiken worden niet vergoed, moeten elke week naar België voor controles, weet mijn manager op het werk wanneer ik sex heb want anders ben ik voor werk in het buitenland en weten wij dat het wss zelf niet gaat lukken want wij zijn samen jut en jul.... Slecht zaad en een slecht oventje... Kunnen meiden die 4 maanden bezig waren dan begrijpen hoe wij (en zeker onze bergbeklimster) ons voelen? Nee.... Maar beetje inlevingsvermogen zou prettig zijn en begrijpen dat elke nieuwe zwangerschap van een ander ons even van ons stuk brengt. En nee dit is geen afgunst maar pure wanhoop, gaat het ons ooit nog lukken?! Ik wens iedereen een mooi kindje toe die er 1 wil, maar ik zeg je wel eerlijk dat ik een gat in de lucht spring met deze site, qua herkenning en als mede-mmm zwanger blijken te zijn.... En Oh wat ben ik de opmerkingen moe 'je moet het loslaten en jullie Tijd komt nog wel' En ik blijf erbij, de wens is misschien even groot, maar god wat gun ik het mensen die 1-2-5-10 jaar bezig zijn.... Ben ik dan hard? Wie weet.... Dat wordt je helaas wel door alle frustraties en wanhoop die je doormaakt..... 😍