Mooi en fijn topic. Ik heb tien jaar gewacht op mijn zoontje, vanaf de eerste wens/poging tot zijn geboorte. In deze periode zit MMM, maar ook een scheiding, operatie en een periode alleen. Ik heb dus niet tien jaar geprobeerd, maar wel altijd verlangt. Mijn wens was op dag 1 en na 10 jaar even intens.....dromen, hopen en wachten op wat komt. Wat wel gegroeid was....teleurstelling, frustratie, boosheid en daardoor voelt het verlangen sterker, want wat je niet kunt krijgen, trekt nog meer aan. Inlevingsvermogen heb ik soms ook gemist, maar ach, je weet pas wat kauwgom is als het aan je schoen zit. Dit is niet alleen op het vlak van vruchtbaarheid, maar op vele vlakken. Mss ben ik wel verhard, maar zo ervaar ik het. Heel eerlijk....ik heb stiekem ook weleens mensen "vervloekt" die na een maand zwanger werden. Net zo niet-empatisch en oppervlakkig mss....en dat maakt mij mens.
Wat een herkenbare gedachte! Ik heb hem anders, maar hij is wel herkenbaar. Ik denk zelf dat ik het vast niet verdien om moeder te worden anders had ik allang een kind gehad. Ik denk echt hele rare dingen. Heel vervelend is dat
Dit heb ik ook heel lang gedacht. Zelfs toen mijn dochter er eindelijk was dacht ik het nog weleens. Maar dat is echt onzin, je verdient het om ook gewoon moeder te worden!!
daar ben ik het mee eens! vandaar dat de bergbeklimster een hele goede vergelijking is, en het lijkt mij wel naarmate de weg langer wordt en moeilijker en meer teleurstellingen in welke vorm dan ook wel het verlangen naar kan vergroten, want je bent niet meer "leuk"bezig je moet van alles! ik vind het zo knap en zo bewonderenswaardig van degene dat ze het volhouden! Ik heb drie mooie kindjes mogen krijgen, wat volgens de gyn. onmogelijk zou zijn. voor de eerste had ik er alles voor over, want de weg ivf was al uitgestippelt door de gyn. gelukkig niet nodig, maar bij de tweede had ik zoiets van het komt en anders niet, ik ga dan gelukkig zijn met een kindje. maar na twee miskramen dacht ik er wel anders over. mijn verlangen was zo groot geworden dat ik er al meer voor over had als ik mezelf had gegeven. Gelukkig ging de derde keer wel goed en hoefde ik dus niet "op te geven" binnen de door de gyn gegeven tijd. Gaf me wel een gevoel van dat zal ik dus nooit meer willen daar doorheen te moeten. Je wordt er wanhopig van en voelt je teleurgesteld in je eigen lichaam, want het schijnt zo normaal te zijn zwanger worden en blijven..... de derde was een groot cadeau, dus nee ondanks de voorspelde MMM door de gyn heb ik er niet aan hoeven geloven, maar dat gaf me wel inzicht want ik heb me er wel in moeten verdiepen en echt als ik dat las werd ik er verdrietig van. ik heb dan ook echt bewondering voor degene die de hoop ondanks de nog grotere wanhoop niet opgeven en die doorgaan tot het bittere einde. Maar ook onder de mensen van de MMM zit verschil, je kunt nooit precies voelen wat een ander voelt, maar je kunt je wel proberen in te leven. Wel vind ik dat we voor iedereen even blij mogen zijn als ze zwanger raken, want tenslotte is de wens hetzelfde je wilt gewoon een kindje je wilt mama worden je wilt iets op de wereld zetten gemaakt uit pure liefde, al is er van de liefde als je het via omwegen moet gaan realiseren weing over. Want het is meer een prestatie geworden, maar hopelijk met hetzelfde eindresultaat. Zelf had ik altijd het idee, als je het een ander niet gunt waarom zou je het zelf dan wel mogen meemaken, omdat je er meer voor over hebt gehad? Je langer bezig bent of je wens veel groter is? Nee iedereen verdient het net zoveel, maar hoe langer je bezig bent des te meer verlang je ernaar. wil je ook eindelijk eens. natuurlijk doet het pijn als iemand anders dan per ongeluk zwanger raakt of direct de eerste ronde. Waarom zij wel en jij (nog steeds) niet. als die mensen met zoveel geluk dan aan de ander denkt en meteen even moeders voor moeders inschakelt kunnen ze elkaar helpen. Ik hoop dat iedereens wens in vervulling mag gaan, helaas zal de een er langer over doen, helaas zal de een bijna een vulkaan moeten doorkruizen en een ander een drempeltje in de weg tegenkomen. Of zoals bij mij een hele grote berg te zien krijgen maar een pad er dwars doorheen vinden.
Poema, dat was heel erg mooi! zo voel ik het ook.....ik denk aan iedereen....en het is iedereen zo gegund!
Iedereen die de wens heeft om moeder te worden, verdient het ook om moeder te worden. Er is echt niet iets dat tegenhoudt omdat jij het niet verdient. Hetgene wat het tegenhoudt is helaas iets waar we geen invloed op hebben, maar dat we soms wel een handje kunnen helpen. Dan wacht er soms een hele lange weg en een soms ook pijnlijke weg, maar je hebt er alles voor over en dat zegt al hoeveel leifde jij in je hebt om moeder t eworden. hopelijk komt die droom uit, kon ik zeggen wanneer dan was het draaglijker dan weet je gewoon nog even doorbijten tot... nog even dit of dat doen, (Al is het natuurlijk even dit of dat doen want de MMM is niet even wat doen dat is alles geven wat je hebt) maar helaas dat weten we niet van te voren.
Poema, wat prachtig verteld! Zelfs na het geluk dat wij hebben mogen ervaren, dat we na een aantal jaren mmm gezegend zijn met een dochtertje en over twee maandjes ons tweede kindje mogen verwachten, komen er nog heeeeel veel gevoelens bovendrijven na het lezen van jou stuk. Tranen met tuiten op dit moment!
Heb ooit dit gedicht gevonden tijdens de eerste jaren van de MMM, deze raakte me toen ook heel erg... Want wat heb ik me bij tijd en wijlen eenzaam gevoeld en veel moeten huilen. Geen idee wie hem geschreven heeft eigenlijk. HUILEN Ik moest huilen, Huil maar niet, zeiden ze. Denk maar: Het had veel erger kunnen zijn Stel dat je een ongeneeslijke ziekte had Ik probeerde mij voor te stellen dat ik nog geluk had, maar ik huilde er niet minder om. Ik moest huilen. Huil maar niet, zeiden ze. Er zijn zoveel andere mooie dingen in het leven Richt je leven gewoon anders in Ik keek en deed alsof ik lachte, maar ik huilde er niet minder om. Ik moest huilen. Huil maar niet, zeiden ze. Zet het uit je hoofd, ga even op vakantie En je zal zien dat je zwanger terug komt Ik zag een mooi wit strand in mn hoofd maar ik huilde er niet minder om. Ik moest huilen. Huil maar niet, zeiden ze. Ik ken zovele mensen die dit meemaakten En totaal onverwacht werden ze zwanger Dapper slikte ik mijn tranen weg maar ik huilde er niet minder om. Ik moest huilen, Huil maar niet, zeiden ze. Denk maar: Kinderen hebben is ook niet alles Je ziet er nu alleen maar de voordelen van Ik probeerde mij dat voor te stellen maar ik huilde er niet minder om. Ik moest huilen. Huil maar zei ze, je hebt gelijk Het is vreselijk. Ik weet niet hoe ik je kan troosten Stil zat ze naast me Ik reageerde niet, maar langzaam, heel langzaam hield het huilen op.
Prachtig gedicht! Als een kind gewenst is, heb ik er vrede mee. Natuurlijk is het slikken als je eigen diepste wens onvervuld blijft en de ander deze wel (snel) ziet vervullen. Maar waar je niet over kunt praten met anderen is de strijd. Wanhoop, verdriet, hysterie en spanningen in je dagelijks leven. Zo onherkenbaar totdat het voor de deur staat. Op de zwartste dagen riep ik ook mezelf van kant te maken als het moederschap er nooit zou komen. De adviezen, laat ze. Een lief woord, een berichtje of een simpel: ik hoor je wel als je praten wilt is genoeg. En toen raakte ik zwanger, van 2! Ik ben nog steeds euforisch en erger me kapot aan mensen die vragen of het 'zwaar' is, of klagen dat 1 kind al 'zwaar' is. Ik weiger zo te denken, zwaar waren de jaren in de MMM, dit is puur geluk!
Ja dat is mooi gezegd flowerpower. Heel gek is dat, dat je zulke dingen gaat denken. Maar ik vind wel dat je het mooi verwoord zeg. wel een mooie gedachte om deze rare gedachte uit mijn hoofd te bannen.
Ik mag het zelf beide kanten ervaren. De 1e was binnen 1 maand raak. de 2e.... hopelijk snel maar loop nu 1.5 jaar in de mmm. Ik denk niet dat de wens groter is. Maar de angst op dat die wens mogelijk nooit uit gaat komen wordt wel steeds groter. En omgaan met die angst wordt steeds zwaarder. des te groter de opluchting als je dan wel zwanger bent.
Meelanor Dat verwacht je dan helemaal niet lijkt mij. Omdat de eerste zo snel kwam verwacht je dat de tweede ook snel komt lijkt mij. En dan heb je inderdaad echt beide kanten meegemaakt. Wat aan de ene kant fijn is, en aan de andere kant verdrietig is. Ook dubbel lijkt mij.
Hoi Dames, ik heb zitten huilen bij het gedicht en de blog. En wil toch even reageren met een dikke knuffel ipv het onderwerp afsluiten en weer verder gaan.
wow, ik zit op mijn werk en heb niet de mogelijkheid om alles te lezen maar ik zit met tranen in mijn ogen om de post van Poema, zo verschrikkelijk herkenbaar! Ik heb vrijwel hetzelfde meegemaakt, op het moment dat we met behandelen zouden beginnen had ik een positieve test in handen. Ik besefte dat we zo verschrikkelijk veel geluk hadden dat het ons gespaard was gebleven. Nu ben ik weer zwanger, misschien nog een groter wonder dan de vorige keer want ik heb helemaal niet hoeven wachten. Het meest bizarre is dat het nu zo anders voelt, ik ben blij maar niet zo euforisch als de vorige keer. Ik ben niet keer op keer teleurgesteld geweest als ik weer ongesteld werd. Ik heb niet hoeven huilen om een witte test. Ik heb niet keer op keer de twijfel gehad of deze cyclus langer was vanwege de PCOS of omdat ik misschien zwanger was. Het voelt eigenlijk zo oneerlijk, vooral tegenover de dames hier op het forum waarmee ik zo meeleef. Ik ben plots zelf de buurvrouw, zus of collega waarmee je samen begon en die nu voor de tweede keer zwanger is terwijl jij nog steeds met lege handen staat Ik gun jullie van harte dat mooie gevoel als je dan eindelijk na dat lange traject een positieve test in handen hebt. Weet dat dat moment voor jullie oneindig veel intenser zal zijn juist omdat je je door alle tegenslagen hebt moeten worstelen!
Hè meiden wat een mooie gedichten en goede stukken en ervaringen. Ik wens heel hard voor jullie mee.. Het is jullie zo gegund. En ik ga nu iets zeggen waardoor ik vast weer een emmer shit over me heen gegooid krijg van ohh mag je niet zeggen maar Nicole85. Ik hoop dat je na je tweeling nog een derde wil.. En dat je een jaartje of drie moet wachten. En dan spreken we je weer overnieuw over dit topic. En dan lees maar eens je berichten terug. Dan schaam je je ogen uit je kop kan ik je garanderen. Ik wens het niemand toe maar na al je berichten te lezen maak ik een uitzondering.