Lieve dames, Over jullie verlangen en wat jullie moeten doormaken kan ik echt geen zinnig woord zeggen. Ik hoop het ook nooit mee te maken en ik vind het ook enorm oneerlijk dat jullie het moeten doormaken. Maar ik denk dat de reden dat niet iedereen het snapt simpel aan het feit ligt dat ieder zijn referentiekaders anders zijn. Simpel gezegd (even een vergelijking op een ander vlak) ik heb ook een rugzakje. Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis en mijn vader is overleden. Ik weet niet hoe het is om liefhebbende ouders te hebben vanaf toen ik 14 was. Ik weet heel goed, ieder huisje heeft zijn kruisje, maar feit blijft dat ik niet weet hoe het is om (liefhebbende) ouders te hebben en dat iemand anders niet weet hoe het is om geen ouders te hebben. Mijn referentiekaders en zienswijze zijn gewoon enorm anders dan die van iemand anders, het heeft mij gevormd. En (gelukkig) kan ik het eigenlijk iemand niet kwalijk nemen dat ze niet weten/snappen hoe ik me voel, al zou het soms behoorlijk handig zijn Ik wil hiermee niemand tegen de borst stuiten, of beweren dat ik snap hoe jullie je voelen, of me zielig vinden (al mag ik dat soms van mezelf wel even hihi). Ik weet eigenlijk niet wat ik met dit verhaal wil..misschien alleen om aan te geven dat iemand sommige dingen misschien niet snapt, niet uit onwil maar uit onwetendheid. Iemand zijn reactie komt dan eigenlijk voort uit zn 'beste weten en kunnen'. Dikke digi knuffel en respect voor jullie. Hopelijk zie ik snel mooie testen voorbij komen. Liefs
Alleen al door deze vraag te stellen vind ik dat je laat blijken dat je écht je wil inleven (overigens vind ik je andere reacties ook erg respectvol). Ik wou dat ik in mijn omgeving mensen had die eens beter hun best deden zich in mijn situatie in te leven. Gelukkig heeft de mmm bij ons -achteraf gezien- niet lang geduurd in die zin dat ik in de eerste ronde met clomid zwanger raakte. Maar de angst dat het niet lukt is er wel geweest, doordat mijn menstruatie niet op gang kwam en het een tijd duurde voordat we doorgestuurd werden. En ook ik heb vele grenzen moeten verleggen met mijn angst voor spuiten, mijn enorme preutsheid en eigenlijk afkeer tegen ziekenhuizen in het algemeen. Opmerkingen als "maar een jaar na het stoppen met de pil is toch eigenlijk niet lang" getuigen wat mij betreft dan eigenlijk ook van weinig inlevingsvermogen. Helaas loop ik ook tijdens de zwangerschap tegen veel onbegrip aan. De eerste maanden doodziek geweest, met 21 weken is met heel veel geluk en een cerclage ons kindje gered en ook nu weer een opname van 2 weken achter de rug omdat ons kleintje echt te klein is. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het voor anderen moeilijk is om zich in onze situatie te verplaatsen. En misschien is dat maar goed ook, want de diepe angsten die ik heb gevoeld en voel...die gun ik niemand. Maar het gaat mij ook niet perse om begrip of dat iemand zich precies kan inleven. Wat ik belangrijker vind is dat iemand écht probeert om te luisteren en om te laten merken dat 'ie er voor ons is. Dat kan Door met ons te praten, maar dat kan ook door een helpende hand in praktische zin aan te bieden of door gewoon een berichtje of kaartje met "ik denk aan je". Verder probeer ik mijn energie in onszelf en ons kindje te steken en niet meer in het ergeren aan andere mensen. En ook niet in het oneindig uitleggen hoe ik me voel en hoe dit voor ons is. Ik heb wel wat beters te doen. Vertrouwen hebben en positief denken heeft ons, hoe moeilijk vaak ook en natuurlijk lukt dat lang niet altijd, tot nu toe het verste gebracht. Helaas hebben veel mensen ons zwaar teleurgesteld, maar daarentegen zijn er ook onverwacht veel lieve mensen op ons pad gekomen!
Wat een herkenbaarheid! En wat een mooie emotionele verhalen en gedichten. Ook wij hebben in de mmm gezeten en moesten 3 jaar op ons wondertje wachten. Ik wilde altijd heel graag kinderen, maar ik kwam mijn grote liefde op latere leeftijd (was toen 29) tegen. Naar een jaar besloten we om voor ons eerste kindje te gaan, maar na een jaar stonden we nog steeds met lege handen, nog nooit een positieve test gehad. Op naar de huisarts. Die stuurt je door. Steeds waren alle onderzoeken goed en konden ze eigenlijk niks vinden. Paar het verdriet was enorm! 'S avonds viel ik huilend in slaap, boos op mijn lijf, boos omdat het leek of het ons niet gegund was. Steeds weer je sterk moeten maken om op kraamvisite te gaan, of spontaan en vrolijk te reageren op een zwangerschap! Maar van binnen huilde ik. Na 2 jaar onderzoeken en behandelingen bleek toch het zaad slecht te zijn. Wij hadden het geluk dat onze eerste icsi poging gelukt was. Mijn lichaam heeft de zwangerschap prima, bijna fluitend doorstaan. Maar toch was er die angst, angst dat ons geluk toch afgepakt zou worden. We hebben een prachtige dochter en de wens voor een tweede is er. Maar ook de angst, de angst om weer het proces in te gaan. Niemand kan jouw garanderen dat je grote wens vervuld wordt, ookal zouden ze dat graag willen. Zoals mijn gyn een keer zei,' we weten veel, maar nog meer weten we niet!' Tijdens de behandeling mistte ik af en toe een schouder om op te huilen, even de vraag hoe het met je gaat of gewoon even die arm om je heen.
Wat een herkenbare verhalen lees ik hier. Hier zijn we na 3 jaar proberen 0 zwangerschappen en 1 pleegkind verder. Ik heb de mmm als een achtbaan van emoties ervaren. Je word geleefd. Ik ben weinig verdrietig geweest, wel boos. Omdat ik gewoon doorging. Ik had er niks aan om stil te staan in mijn verdriet. Wat ik wel altijd heb gekund is mijn situatie los zien van die van anderen. Tuurlijk is het moeilijk als de buurvrouw zwanger wordt en zegt dat het een ongelukje was. Of dat een vriendin twee keer zwanger is geweest en bevallen is en een maand na jou is gestart. Maar ik kan niet anders dan blij zijn voor ze en focussen op mijzelf. Ik probeerde te relativeren. Lekker uitgaan en dingen doen die met kinderen niet zo makkelijk kunnen. Ik weiger ook pertinent in een slachtofferrol te kruipen want mijns inziens maak je het daar alleen maar erger mee. Ik kijk ook wel terug naar toen wij net begonnen.. zo enthousiast en je wil dolgraag want als je bewust voor een kindje gaat is je wens enorm. Ik herken mijzelf in heel veel topics die hier voorbij komen. . "Ronde 5 alweer".. pff we zijn al 7 maanden bezig. Nu lach ik er om maar toen voelde dat voor mij ook zo. Mijn eigen moeder zei nog: hou er rekening mee dat het wel een jaar kan duren. Tss dacht ik nog, dat is wel heel overdreven lang. Na 4 rondes werd ik al ongeduldig. En nu zit je niet meer in rondes/maanden maar in jaren. Nooit van mijn leven had ik gedacht de 3 jaar te halen. Dus ik kan mij ook zeker wel inleven in het verhaal van diegene aan wie ts dit gericht heeft. Mijn wens is niet groter geworden, het verlangen wel dieper. Maar het verlangen groeit ook door angst dat het nooit zal gebeuren.. mijn beste advies ooit was om niemand serieus te nemen in hoe jij met je gevoelens of emoties om moet gaan. Niemand zal ooit begrijpen wat jij meemaakt. Zelfs niet diegene die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Ze kunnen simpelweg niet in jouw schoenen staan want dat kan alleen jij. Sterkte aan allen die nog volop bezig zijn! Wij pikken de draad volgende week weer op. Een pauze heeft ons enorm goed gedaan!