Net 2 en 's ochtends super vroeg wakker, s middags niet meer willen slapen terwijl ze doodop is, niet luisteren, niks willen, slecht eten en ga zo maar door. Ik word er doodmoe van! Ze sliep altijd super, hele makkelijke eter. Er was echt nooit wat mee te doen. Snap niet waar dit ineens vandaan komt. Vandaag echt een dip van: waar ben ik aan begonnen en daar voel ik me nu weer schuldig over. Sorry hoor voor dit gezeur maar moest t echt even van me afschrijven. Hoop echt dat ze snel weer de oude is want weet niet hoe lang ik dit nog ga volhouden!
kalm maar meid. wat ze zeggen over leeftijd 2: ze krijgen hun 'zelf' dus hun eigen ' ik' . en ze voelen zich machteloos. enige dingen die zij zelf kunnen bepalen zijn die beroemde 3:eten, slapen en poep/plas. dus dat willen zij dus zelf bepalen.heel belangrijk voor hun ontwikkeling. niet kunnen slapen, slecht kunnen eten zijn geen dingen waar je je boos moet maken. maak daar geen strijd van. het kan wel n paar weken duren. als je boos reageert of laat merken dat het je iets doet dan duurt het veel langer.
Haha ik weet wel dat t wel weer overgaat maar t is zo vreselijk vermoeiend. Het is echt ik ben 2 en ik zeg nee op dit moment. Kan amper van m'n 2e zwangerschap genieten en dat vind ik echt zo jammer. Probeer me er maar niet te druk meer om te maken en te hopen dat t snel weer over gaat.
Herkenbaar, hier nog een kidzilla in huis haha. Had er pas nog een topic over geopend. Zal vast bij de leeftijd horen, ben wel benieuwd hoe lang deze pittige fase duurt. Vooral het slaapgebrek breekt je op den duur. De rest zoals de opstandigheid, vervelend doen etc etc heb ik geen moeite mee. Als hij maar weer lekker doorslaapt en niet meer zo overdreven vroeg (half 5, gaap!) wakker wordt. Kan me voorstellen dat nu jij zwanger bent jou het extra vermoeiend voor je is, sterkte.
Idem dito hier! Dochter is van januari 2 en bijna meteen daarna begon het. Wat ook wel een factor speelde was dat ze een zusje kreeg, waardoor ze haar plaatsje binnen het gezin wat moet zoeken. Een 2-tal weken was het hier ook echt verschrikkelijk. Ik moe van de onderbroken nachten, zij omdat het slapen ook al niet zo fantastisch meer gaat de laatste tijd; kon haar echt achter het behang plakken (een laag of 10). Maar met andere momenten is ze zo lief. Daarnet zat ze bij me op de zetel, springt op en gaat een haarborstel halen en begint m'n haar te borstelen. *smelt*
De Amerikanen noemen het de 'terrible 2s'. Nou, daar hebben ze wel gelijk in. Al moet ik zeggen dat onze 2-jarige gelukkig niet zo terrible is. Denk dat we met z'n broertje heel wat meer te stellen gaan krijgen... Hier is het nu vooral een fase van slecht luisteren. Heeeel slecht luisteren. En dat vind ik al best lastig eerlijk gezegd, toch moeilijk om consequent te zijn en gepast te straffen....
Zo te lezen hoort t erbij. Ben wel 'blij' dat t nu is nu de baby nog in m'n buik zit. Hopelijk is ze dan tegen de tijd dat de baby er is weer een beetje zichzelf
Mijn dochter was ook een paar maandjes behoorlijk terrible toen ze net 2 was. Maar ze sliep tenminste een stuk beter dan de 2 jaar ervoor (middagslaapje geschrapt), dus vond het allemaal nogal meevallen tov de tijd ervoor dus. Tussen 2,5 en 3 was het helemaal top, goed slapen én ze was best makkelijk Maar rond de 3 jaar begon de puberteit weer opnieuw hoor En het slapen heeft er ook last van. Gelukkig begrijpt ze nu wel veel meer, dus dat scheelt enorm met duidelijkheid geven en evt straffen. Ondanks alles eigenlijk nooit de gedachte gehad van waar ben ik aan begonnen.
Hier ook zo'n monstertje Soms is tot 10 tellen genoeg, maar heel vaak is het tot 100 tellen. En nu jij met je zwangerschapshormonen loopt zal het nog wel zwaarder zijn. Succes!