Uitgerekend weekend na vlindertje van 14.5 wkn

Het is bijna 6 maanden geleden dat ik je verloren heb, mijn kleine vent. Man, wat is het gemis zo ondraaglijk nu in het weekend dat je uitgerekend was (18-20 februari 2011). Ik had nooit verwacht dat ik zo terneergeslagen zou zijn, maar wat ben ik verdrietig en (wat voor mij nieuw is) Super :x!

Ik weet dat ik niet de enige ben die zoiets meemaakt, maar toch voel ik me zo verdomd alleen. Ik kan het me zo goed herinneren die dag. Was dinsdag ochtend en ik voelde me ineens zwak, ging naar de wc maar moest gaan liggen. En toen voelde ik iets knappen en heel veel vocht stromen. Ik was zo van geschrokken, ben nooit eerder zwanger geweest maar ik wist dat mijn vliezen waren gebroken. Hoe kan dat nou, de week ervoor hadden we zo’n mooie en levendige echo van je gezien. Papa en verloskundige dachten dat het gewoon wat vochtverlies was, maar de verloskundige kon je hartje niet horen. Toen wist ik het bijna zeker dat ik je verloren was al zei ze dat een doppler bij een zwangerschap van 14,5 weken niet altijd betrouwbaar is. Na een paar uurtjes moest ik naar de ziekenhuis en samen de gynaecoloog werd het ergste bevestigd. De vliezen waren inderdaad gebroken en je was al ingedaald en half “geboren”. M’n hele wereld stortte toen in elkaar, je was een onverwacht wondertje na ~3 jaar (soms) proberen. Ik moest meteen geopereerd worden (achteraf begreep ik dat ik gecuretteerd moest worden) , maar uiteindelijk ben je na het opwekken van de weeën (~3 uur bevallingweeën) op een natuurlijke manier geboren. Man, je was gewoon compleet, 10 vingers/teentjes, hoofd, buik … gewoon een compleet klein mensje. Ik kon niet geloven hoe groot en toch hoe klein je was en dat je al die tijd in mijn buikje had geleefd. Ik durfde je niet echt vast te houden, ik bleef alleen naar kijken samen met je pappa. Gelukkig was de nageboorte ook helemaal eruit gekomen en ik kon gelukkig die avond meteen naar huis want ik vond het niet fijn dat ik op de kraamafdeling lag (weliswaar in een apart kamertje, maar toch kon je huilende baby’s horen) . Ik ben blij dat je oma en je ooms van ver waren gekomen om bij te zijn en afscheid van je te kunnen nemen. Thuis, was ik helemaal kapot, want het is zo onvoorstelbaar dat ik je vanochtend nog levend in mijn buikje had en de dag ervoor lag je pappa en ik tegen je te praten enzo. En nu ben je er gewoon niet meer Ik ben wel blij en dankbaar dat je op een natuurlijk manier ter wereld ben gekomen. Het is misschien een beetje raar om te zeggen, maar ben blij dat het niet later in de zwangerschap was gebeurd, want als ik je al dagelijks had kunnen voelen schoppen of zo was het voor mij nog vele malen erger geweest.

Twee weken nadat ik je kwijt was lag ik weer in de ziekenhuis, want blijkbaar had ik een zware infectie opgelopen en lag 2 weken aan de infuus, veel bloedonderzoeken, echo’s en CT scan en 1 kijkoperatie. Ik kreeg van de artsen te horen dat ze geschrokken waren van hoe verkleefd mijn buik was en hoe erg de infectie was. Ben daarna langzamerhand fysiek hersteld, moest daarna wel langzaam aan doen want die 2 klappen waren teveel voor mijn conditie. Daarna kwam de diagnose dat je pappa MDS heeft als een extra zware klap en de situatie op mijn werk was ook niet bevorderlijk voor mijn gemoedtoestand. Al om al was 2010 sinds augustus niet bepaald een leuke jaar.

Maar nu zitten we in het weekend dat ik je eigenlijk in mijn armen had moeten sluiten. Ik voel me zo verdomd alleen en weet niet wat ik met de verdriet moet doen. Moet ik het onderdrukken, me lam zuipen of gewoon 2-3 dagen in verzwelgen? Mijn man, mijn moeder, schoonmoeder, tante en andere proberen me te troosten, maar niks wat ze zeggen help echt. Zelfs het feit dat mijn schoonmoeder (3x, 16, 12 en 20 wkn) en tante ook een miskraam hebben gehad, vind ik het niet hetzelfde want ze hebben beide gezonde kinderen gekregen en misschien klink ik nu gemeen, maar ze waren toen jonger (~21) en ze hebben niet zo veel moeite gehad om zwanger te raken. Ik ben nu verdomd 32 en volgens de gynaecoloog is de kans op een natuurlijke zwangerschap heel erg klein en ik zit niet op een IVF met alle gevolgen (stress en teleurstelling als het niet lukt) van dien te wachten. Om het nog moeilijker te maken, heb ik ook nog ovariumcysten van de zwangerschap overgehouden.

Nou het is een lang verhaal geworden, ik weet nog niet hoe ik met de gevoelens van onmacht, vreselijke gemis en :xheid moet omgaan. Weet niet wat ik moet doen of laten,…… Ik weet dat ik mijn ventje nooit zal vergeten, alleen wee ik niet hoe ik nu verder moet.