Oproep aan alle baby's!

OPROEP AAN ALLE BABY'S!

Oké. Dit is het ding: mijn mama heeft me nu zo’n zeven maanden. De eerste maanden waren top. Ik huilde, zij haalde me uit bed en gaf me drinken. Altijd. Dag en nacht.

Toen gebeurde er iets.

De laatste paar weken heeft ze iets nieuws: ze slaapt door. Vast een fase, dacht ik. Maar het wordt alleen maar erger!

Ik heb ‘t er met andere baby’s over gehad. En het lijkt iets standaards te zijn na een maand of zes. Maar weet je, mama’s hebben die slaap eigenlijk helemaal niet nodig. Het is alleen maar een gewoonte. Ze hebben 30 jaar lang geslapen! Dus ze hebben die slaap eigenlijk helemaal niet zo nodig.

Daarom ik heb een plan bedacht. Ik noem het de ‘Crybaby Shuffle’ en het gaat zo:

Nacht 1: Huil om de drie uur en net zo lang tot je eten krijgt. Het is natuurlijk moeilijk mama zo overstuur te zien van je gehuil. Maar je weet: het is voor haar eigen bestwil.
Nacht 2: Huil elke twee uur tot je eten krijgt.
Nacht 3: Huil elk uur. Je zal zien dat je mama sneller reagereert nu. Sommige moeders zijn nu zo gewend dat ze zelfs uren bij je deur zullen staan te sssshhhj’en.

Belangrijk! Geef. Nooit. Toe. Ik kan het niet duidelijk genoeg over zeggen. VOLHOUDEN IS HET TOVERWOORD! Zodra je je mamma één keer door laat slapen verwacht ze dat iedere nacht.
IK WEET DAT HET ZWAAR IS! Maar ze heeft die slaap echt niet nodig. Ze verzet zich gewoon tegen de verandering.

Heb je een scherpe mama? Dan kan je na tien minuten weer stoppen met huilen. Net lang genoeg .Todat ze weer terug ijn bed ligt en net in slaap kan vallen. Dan moet je weer opnieuw beginnen. Het GAAT op een gegeven moment lukken. Mijn mama is laatst tien uur achter elkaar wakker gebleven. Dus ik weet dat ze het kunnen.

Afgelopen nacht ben ik gewoon ieder uur gaan huilen. Je moet gewoon met jezelf afspreken dat je vol houdt. DUS HOU VOL! Ik ben gewoon om echt alles gaan huilen. Met reden. Zonder reden. Omdat m'n slaapzak kietelde bij m’n teen. Omdat ik een rimpel in het kleedje voelde. Omdat m’n knuffel een enge schaduw maakte. Omdat ik een boertje liet wat smaakte naar peer. (En die heb ik al sinds lunch niet op, dus hoe kan dat?). Omdat kat miauwde. (En dat weet ik al want daar herinnert mama me maar 20 keer per dag aan. LOL).

Één keer ben ik gaan huilen omdat ik de echo van de babyfoon zo mooi vind galmen in de andere kamer. Te heet, te koud, precies goed. Het maakt allemaal niet uit. Blijven huilen! Het duurt even, maar het gaat je lukken!

Ze gaf me om 04:00 eten. Morgennacht ga ik voor 03:30. Je moet dit rustig opbouwen om te zorgen dat je mama's bioritme volledig van slag raakt.

Soms komt mama met versterking en roept ze papa om bij te springen. Maak je geen zorgen. Papa’s houden die gebroken nachten maar even vol dus zullen snel de mama weer inschakelen.

Oh ja, wees voorzichtig met de slaperigheid als je regen hoort. Soms houd ik mama voor de gek als het regent. Dan sluit ik m’n ogen alsof ik in slaap val. Dan wacht ik tot ze in bed ligt en dan verras ik haar met een huilbui. Als ze er niet meteen intrapt zet ik mijn nep hoestje en gorgelende geluidjes in. Daar reageert ze altijd op. Op een gegeven moment zal ze zich realiseren dat ze echt geen slaap nodig heeft.

PS: Laat je niet in de zeik nemen door die rubberen dingen. Hoe lang je er ook aan zuigt, er gaat geen melk uitkomen.

Geloof me.

------------------------------------------------
Moest hier zo om lachen hahaha ennuh het is een grapje he, dus met een knipoog bedoeld

 

Nee niet zelf geschreven, kwam het ook op fb tegen