Ik weet niet eens meer hoe lang precies geleden het begon, maar ik denk zo'n 1,5 jaar geleden had Naomi ineens verlatingsangst en mocht ik niet meer weglopen bij haar bed als ik haar op bed had gelegd totdat ze sliep dan kon ik wegsluipen, maar als ze nog niet goed sliep en ze hoorde me weglopen zette ze het weer op een krijsen. Nu 1,5 jaar later doe ik dit dus nog steeds. Gelukkig valt ze meestal binnen 5a10 min in slaap dus hoef ik niet lang te staan maar weglopen terwijl ze nog wakker is veroorzaakt nog steeds een drama! Nu gaat ze heel af en toe wel eens logeren bij onze beste vrienden met ook kinderen en dan heeft ze er geen last van en kan dus onze vriendin zo bij dr weglopen na boekje lezen zonder problemen. Ze heeft dit dus alleen bij mij en mijn man. En ik weet t.. Eigen schuld van ons, we zijn er zelf mee begonnen. Maar mijn vraag is hoe kan ik dit het beste aanpakken om het af te bouwen/leren?
Goed uitleggen dat je niet meer blijft wachten tot ze slaapt, dat je vlakbij bent. En dan vervolgens het moeilijkste: volhouden... Als ze gaat huilen en echt in paniek raakt kan je vanachter de gesloten deur laten weten dat je er wel bent, maar niet meer bij gaat staan. Het is hooguit een week doorbijten... Sterkte!
Opbouwen of eigenlijk..afbouwen. Steeds een beetje verder weg gaan staan: bij de deur, door de deur met deur open, door de deur met deur op een kier, bij de trap, etc. Als ze gaat huilen tegen haar praten zodat ze weet dat je nog vlakbij bent. Eventueel gaan opruimen of strijken ofzo in een andere kamer op dezelfde verdieping.
Ik heb hetzelfde! Ze slaapt bij mij in bed en ik moet erbij liggen als ze naar bed gaat tot ze tegen mij in slaap is gevallen. Ik probeer het nu idd af te bouwen. Net heb ik haar steeds terug gelegd toen ik de oudste in bed aan het leggen was. Klopt ze steeds op het kussen 'mama hier'. Uiteindelijk ben ik op de hoek van het bed gaan zitten en daar heeft ze voor nu vrede mee genomen.
Herkenbaar. Zo heeft zoon 9 jaar bij mij in bed gelegen. Op een gegeven moment was ik het gewent. Wel was ik streng als je niet gelijk gaat slapen ga ik weg. meestal viel hij wel binnen 20 minuten inslaap en ging ik weg. Afbouwen tja moet je sterk voor in je schoenen staan. Dochter daar is het precies het zelfde mee. Zit niet in mij om het af te bouwen. Op een gegeven moment ging het met zoon wel makkelijker en kon ik weg gaan was met een jaar of 6/7. Als je het kan afbouwen altijd proberen. Lukt het niet dan is accepteren het beste. Ooit gaan ze van zelf wel slapen. Weet ik zeker en gaan ze naar hun eigen bed weet ik ook zeker.
Je zou evt een beloningskaart eraan kunnen koppelen. Zoals bovenstaande (goed uitleggen) en daarbij (samen) een kaart maken. Als t gelukt is, mag ze de volgende dag een sticker plakken op t eerste vlakje. Na 10 stickers een cadeautje. Bij mijn dochter werkte dit altijd erg goed toen ze 3-3.5jr was. Bij haar waren t vooral smoesjes en soms ook angsten. Maar ja, ik heb haar dat nooit zo aangewend, dus misschien is dit wel een stuk hardnekkiger.
Misschien de jo frost methode, op de grond zitten met je rug naar der toe en blijven zitten niks zeggen nergens op reageren, en bij t uit bed klimmen terugleggen niks seggen tot se slaapt en iedere dag verder naar de deur beginnen tot je de kamer uit bent ??
Nadat mijn dochter ziek was geweest en al daarna twee nachtjes gelogeerd had (en bij oma in bed mocht slapen) wilde ze ook niet meer alleen slapen. Wij hebben het ook zo gedaan... Afbouwen. Eerst op een stoel naast haar bed, daarna bij de commode en toen de deuropening. Toen op de trap... Dit heeft twee weken geduurd!
Hier een beetje hetzelfde verhaal gehad, meneer durfde ineens niet meer alleen te gaan slapen toen hij iets ouder dan een jaar was, als ik bij hem bleef sliep hij met een paar minuten en de hele nacht gewoon door, liet ik hem alleen inslapen lag hij even te brommen om na een paar minuten in slaap te vallen maar elke 45 minuten krijsend wakker te worden dus tja keuze snel gemaakt en bij hem gaan zitten. Hij was 2,9 en toen begon meneer er een spelletje van te maken, net doen alsof hij sliep en als ik dan weg wilde sluipen mama ik ben nog wakker hoor zucht. Geprobeerd af te bouwen maar dat zag hij als een spelletje, ja voerde het goed uit, en zat gerust 2-3 uur lang boven voordat hij sliep, dus toen heb ik besloten het anders te doen. Heb hem een week lang voorbereid van moet je goed luisteren jij bent ene grote jongen en kunt heel goed alleen slapen vanaf zaterdag ga jij rustig zelf slapen en blijft mama niet meer bij je zitten, boekjes gelezen over kindjes die gingen slapen en dan wauw wat goed dat kindje gata alleen slapen dat komt omdat hij al groot is wie is er nog meer groot? Ik!! . Zaterdagavond naar bed gebracht en weltrusten gezegd en weg gegaan oei wat een drama . Schreeuwen moord en brand naar een paar minuten naar hem toe gegaan van ga nu maar slapen maar zodra hij mij zag raakte hij alleen maar meer overstuur, dus ben ik naar beneden gegaan en heb hem laten schreeuwen, na 40 minuten was het ineens stil dus ik even gaan kijken en hij lag te slapen. Volgende avond weer alleen naar bed, nu 3 minuten en het was stil daarna was het goed en nooit geen drama meer gehad over het alleen gaan slapen. Het ging zo tegen mijn gevoel in maar had alle afbouwmethodes al geprobeerd en het werd alleen maar erger en ging hij een keer ergens slapen konden ze hem op bed leggen en was het goed dus het was niet zo dat hij het niet kon, dus dan maar zo, was niet leuk maar wel effectief . Succes ik weet hoe rot het is maar komt goed
Wij moeten er ook altijd even bij blijven. Meestal slaapt ze in 5 minuten. Vinden het niet erg en lezen gewoon wat op onze foon. Scheelt een hoop ellende voor beide partijen. Gaat vanzelf weer over. Ik maak me daar niet zo druk over.