Als je over slim en iq praat en over verwachtingen kan je vele misopvattingen krijgen. Ik vin het dapper als mensen hier open durven te vertellen dat ze ergens toch hoop hebben of verwachten dat hun kind slim is of een hoog iq heeft en dat ze toch even teleurgesteld zijn als anders blijkt. Ik denk dat veel mensen toch ergens bepaalde hoop of verwachtingen hebben over hun kind(eren). Misschien niet over slim of iq, dan wel over andere zaken. Ik denk dat als je een verwachting hebt het toch even omschakelen is als blijkt dat het anders is. Alleen hoe je er daarna mee om gaat is een ander iets. Je kan er even tijd voor moeten hebben om het te verwerken, maar erna te accepteren of je kan bijvoorbeeld je kop in het zand steken en eisen van je kind dat vwo doet maar simpelweg niet meer aankan dan vmbo. En alles wat er tussen zit. Wat je voelt als je hoort dat je kind minder slim is dan je dacht is iets anders dan wat je ermee doet.
Weetje als ouder heb je verwachtingen. Soms komen ze uit en soms niet. Mijn dochter zat op een `normaale` school maar omdat ze verpest werd en er niet afdoende geluisterd werd naar ons is ze nu op een speciaal onderwijs. Prima natuurlijk ook daar kun je verder komen. Tegen mij is ook altijd gezegt je kunt niet hoger nou ik heb als volwassene mijn mbo 1 gehaald. Ja soms doen ze er langer over maar leuk is het niet.
Ik vind een aantal opmerkingen heel hard en confronterend eerlijk gezegd ipv dapper. Sommige dingen begrijp ik wel, sommige opmerkingen helemaal niet. Ik denk dat het voor mij ook beter is om niet meer mee te lezen hier.
Verwachtingen zijn toch heel iets anders dan dromen? Ik hoop dat mijn kinderen gelukkig worden, dat ze de goede keuzes maken, dat ze gezond zullen blijven en een makkelijk en fijn leven zullen hebben. Maar ik verwacht niets, het is hun leven en dat moeten ze uiteindelijk zelf invullen. Als arts of als magazijnmedewerker, dat maakt me niet uit, ik heb daar geen verwachtingen in.
Nee, mijn dochter is zo eigenwijs, ik zou niet weten waar te beginnen. Ik hoop dat ze gelukkig gaat worden, maar in mijn leven was de minst gelukkige periode ook de meest stormachtige (en daardoor ook wel weer leuk & uiteraard vormend), dus tja, alles is betrekkelijk.
Mijn dochter liep als peuter ver voor op haar leeftijdsgenootjes. Wat heb ik me zorgen gemaakt! Zij begreep haar leeftijdsgenoten niet, en de andere kindjes begrepen haar niet. Nergens had ze echt aansluiting. Als kleuter ging ze zich ineens op andere gebieden ontwikkelen, cognitief stond ze even stil leek het wel. Maar ze werd wel motorisch sterker, weerbaarder, ze ging meer durven etc. Hierdoor kwam ze veel meer ik balans met zichzelf. Ze is nu volgens mij een zeer gemiddelde peuter van bijna 6. Kan losse letters lezen en schrijven en wat kleine woordjes, heeft interesse in rekenen etc. En doordat ze nu zo lekker gemiddeld is, zit ze zoveel beter in haar vel dan voorheen en heeft ze veel meer aansluiting met leeftijdsgenootjes. En dat vind ik toch het belangrijkst in dit leven, dat je aansluiting hebt bij anderen, bij de maatschappij.
Wat er bij vmbo' ers anders is, is dat ze een ander denkniveau hebben en meestal andere dingen belangrijk vinden dan vwo'ers. Je ziet het vaak (dus niet altijd) al aan hun uiterlijk . Op de school van onze kinderen pik je de vwo meiden er zo uit ( bristol gympen, h&m skinny en trui, weinig/ geen make up en hun haar zit zoals het zit als het uitgekamd is). De vmbo meisjes hebben vaak merkkleding, gestyled en gekleurd haar, make up, enz Dat is gewoon een verschil. Ook drank en drugs gebruik komt vaker voor bij pubers met een lager niveau. Is het erg raar dat ik het heerlijk vind dat mijn 2 oudsten helemaal geen belangstelling hebben voor merkkleding, roken of drank? Simpelweg omdat geen van hun vrienden daar interesse in heeft? Onze 3e gaat straks nar een vmbo school. Daar maak ik me dus wat meer zorgen om. Hij is redelijk beinvloedbaar en vindt merkkleding nu al interessant. Natuurlijk is dit wat ik in ons gezin ze en kan het bij iemand anders heel anders gaan. Ik prijs mijn 3e vaak om zijn creativiteit en zal hem nooit laten merken dat ik het weleens lastig vind. Ik houd ook absoluut niet minder van hem maar ben wat bezorgder om hem en we missen weleens aansluiting qua denkniveau. Nooit zal ik hem pushen om toch maar de Havo te doen ofzo. Hij is wie hij is en dat is meer dan prima!
Verwachtingen niet echt nee. Dromen wel. Maar dat zijn mijn dromen en die zijn misschien niet hetzelfde als wat mijn dochter droomt over haar toekomst. Wat ik voor haar toekomst wil is dat ze gezond en gelukkig is. Of ze daarbij als putjesschepper of top advocate aan het werk is interesseert me geen bal. Ik zal haar zeker stimuleren om het beste uit zichzelf te halen en te begeleiden waar nodig, maar ze zal het toch grotendeels zelf moeten doen en zelf keuzes moeten maken. Zal ze altijd de keuze maken die ik hoop dat ze maakt? Vast niet en dat kan ik ook niet van haar verwachten
Wat vervelend zeg dat niets vanzelf gaat. Ik denk alleen niet dat ouders met hele slimme kinderen het ook makkelijk hebben hoor... althans ik niet.. (mijn zoon is nog niet getest) hij loopt met alles voor en we zijn nog geen eens op de helft van het schooljaar en ook ik maak me zorgen, alleen om andere dingen, of hij het schooljaar wel normaal doorkomt zonder gigantische verveling en dus kliergedrag. En of hij niet steeds verder voor gaat lopen en over 3/4 jaar geen reet meer te doen heeft op school. En niet alleen op school, maar ook thuis gaan dingen niet van een leien dakje. Zo denk ik dat alles wel een keerzijde heeft, ondanks dat hoop ik dat er een goede begeleiding is voor je dochter. En ook jouw dochter komt er, is het niet linksom dan wel rechtsom Misschien geen universiteit.. who cares, als ze maar gelukkig is uiteindelijk toch!
Dan gaat mijn dochter vast minimaal havo doen, zoals een leerkracht al eens gezegd heeft dat ze dat heel goed aan zou kunnen. Ze geeft niet om merken, ze draagt wat ze leuk vind en haar haar hangt meestal los. Maar ik ben het wel met je eens hoor als vmbo-er. Ik vond andere dingen belangrijker dan goed presteren op school terwijl ik zelf makkelijk ook havo had kunnen doen. De kinderen op havo en vwo zijn ook in mijn ervaring gewoon heel andere types dan iemand op het vmbo.
Als je een kindje met een beperking hebt kan het inderdaad heel hard zijn om te lezen dat een ander teleurgesteld is in het feit dat zijn of haar kind misschien niet hoogbegaafd, maar slechts normaal begaafd is. Ik denk daar zelf ook liever niet te veel over na, zeker niet omdat ik keihard moet werken om mijn zoon op enige wijze mee te laten draaien in deze maatschappij. Mijn zoon is meerbegaafd, maar oh wat had ik hem graag normaal begaafd gezien ZONDER alle problemen en onbegrip. En met de opmerking "dapper" bedoel ik niet goed of fout. Dit onderwerp KAN een heel gevoelig onderwerp zijn. En als iemand dan eerlijk durft toe te geven dat hij of zij hoopt op een intelligent kind denk ik, tja.. Hopen we ergens diep in ons hart en hoofd niet allemaal ergens op? De een hoopt op een intelligent kind, de ander liever een heel sociaal kind, de ander ziet graag een kind wat heel goed presteert op top sport niveau, de een hoopt dat zijn kind een chirurg word, terwijl een ander liever advocaat ziet, etc etc. Ik denk dat iedereen wel een beeld heeft van wat haar kind. En ja, dan vind ik het dapper als bijv shakes zegt "ik hoop op een slim kind", want er zal altijd iemand zijn (en dat gebeurde ook) die er commentaar op heeft. En of het goed of slecht is? tja, wie ben ik om daar over te oordelen. Dat is een gevoel. Zolang ze bij een minder slim kind dit niet veroordeelt is dat gevoel niet per definitie slecht. En ik denk gewoon echt dat de meeste moeders een verwachting hebben, ook al ben je je er niet bewust van. Ik was mezelf ook niet bewust van een verwachting, tot mijn zoon de diagnose ASS kreeg en je dan beseft dat je toekomst beeld niet zo zal lopen als je had verwacht. Nu weet ik dat ik toch had verwacht dat mijn zoon 'gewoon' de basisschool zou doen en daarna 'gewoon' de middelbare school zou doen met toch die hoop op havo. En nu? Nu hoop ik dat hij als hij volwassen is zelfstandig en goed in onze maatschappij kan mee draaien. En als dat niet zal lukken zal ik toch een teleurstelling hebben die ik zal moeten verwerken. Omdat ik dat als doel heb en die hoop heb.
Ik hoop vooral dat ze gelukkig zullen zijn met zichzelf en de mensen om zich heen. Dat ze een fijne relatie zullen krijgen en misschien in de toekomst een eigen gezin en vooral stabiliteit in alle opzichten en of ze dan monteur , arts, kapster of advocaat zullen worden zal me echt een worst wezen en dat meen ik oprecht. Mijn middelste zit nu in groep 8 en ik vang weleens gesprekken op van andere moeders en soms is het gewoon tenenkrommend, dan gaat het over een kind met een TL/Havo advies maar dat is niet goed genoeg want het moet echt een Havo advies worden, het kind staat er dan ook vaak gewoon nog bij en kan het gesprek letterlijk volgen.Maar nog schrijnender wordt het wanneer er op een armbreedte afstand een moeder met haar zoon staat die een Kader advies heeft ontvangen en die er keihard voor heeft moeten werken en die glundert van trots omdat daar het vorige schooljaar nog geen sprake van was, dan kan ik toch wel heel verdrietig worden want hoe blij zijn wij als die ene jongen over 10 jaar bij ons voor de deur staat om onze Cv ketel te repareren of ons uit de brand te redden wanneer we in te middle of nowhere met een kapotte auto staan?? Onze maatschappij kan niet enkel varen op hoogopgeleiden, ook de MBO'ers ( die tegenwoordig ook als laagopgeleiden worden bestempeld) hebben we keihard nodig en dat lijken we weleens te vergeten en dat vind ik toch een hele kwalijke zaak.
Ik hoop vooral dat mijn kind straks gelukkig is in wat hij doet/wie hij is. Of dat nu is als chirurg of als stratenmaker. Om over de vmbo vooroordelen maar gewoon te zwijgen.
Ik ook. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb dat ‘mijn kinderen wel een goede opleiding hebben gehad’. Het ergste was nog een meisje van een jaar of 12, die mij vertelde dat ze graag kapster wilde worden maar haar moeder had gezegd dat dat voor domme mensen was. Like, what?
Ik wil even zeggen dat ik het ook dapper vind dat je dit benoemd. Het is toch een beetje een taboe en dan benoemen dat je het zelf toch zo voelt en daar voor uit komen is best moeijk. Intelligentie is voor mij best een issue. Ik ben zelf hb, maar ben daar pas in mijn studententijd achter gekomen. Ik heb mijn hele basisschoolperiode gehoord dat ik een zwakke leerling was (onderpresteren). Dat heeft mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld geschaadt. Ik ben erg onzeker en schaam me juist voor mijn hb. (Er zijn ook maar weinig mensen aan wie ik dit vertel.) Door deze ervaringen weet ik niet wat ik wil voor mijn dochter. Ik wil wel graag dat ze slim is, want ik wil dingen gemeenschappelijk met haar hebben, ik wil niet dat ze niet mee kan komen op school en ik wil niet dat anderen ook tegen haar zeggen dat ze zwak/dom is. Tegelijkertijd wil ik niet dat ze hb is, want dat maakt haar leven gewoon net wat makkelijker. Maar ergens is hb nu zo'n issue voor mij, dat ik toch weer wel wil dat ze hb is. Kortom, ik sta hier helemaal niet releaxed in en dat vind ik verkeerd. Ik probeer er maar zo veel mogelijk in te ontspannen en niks hiervan aan mijn dochter te laten merken.
Oja die opmerking heb ik ook weleens gehoord, in de trant van als je nu echt niks anders kan dan moet je maar kapster worden. Maar wat ben ik dan toch altijd blij met mijn eigen kapster die mij altijd weer op nieuwe ideeen brengt voor een kleurtje of kapsel en met wie ik eindeloze gesprekken kan voeren.