Ik snap dat ook niet. Daarnaast vind ik het geslacht zo'n klein onderdeel van wie een persoon in zijn geheel is.
Ik ben dan echt zo'n typische jongensmoeder, had ook echt gedacht dat ik jongens zou krijgen (alsof hoe je bent bepaalt wat je krijgt ). Heb nu 2 meiden en vind het harstikke leuk! Kan zelfs redelijk invlechten (voor mijn doen dan ) en bij de dansoptredens van de oudste heeft mijn oudste altijd de mooiste knot . Als ik nu jongens zie, zo druk en zo fysiek vaak, dan denk ik poeh dat heb ik gelukkig niet . Meiden gillen dan weer snel maar dat heb ik wel redelijk snel de kop in gedrukt
Ik denk dat je inderdaad ook in je rol groeit. Als jij onze zoons bezig zou zien (en horen) kan ik me voorstellen dat je denkt ‘gelukkige heb ik meiden’. En als ik jouw dochters ‘s ochtends met een keurige vlecht op het schoolplein zie staan denk ik... ‘gelukkig heb ik jongens’. Terwijl ik best kan (in-)vlechten en het bij een dochter waarschijnlijk ook wel zou doen. Wat betreft eventuele zwangerschap van (schoon-)dochter: daar zit denk ik wel waarheid in, dat je dat bij je eigen dochter anders en ‘mooier’ beleeft. Mijn schoonmoeder, zelf moeder van alleen zoons, had graag bij de geboorte van één van haar kleinkinderen willen zijn. Nou, daar wilde ik mijn eigen moede niet eens bij hebben!! Maar ik denk wel dat het zwanger zien van je eigen dochter gewone er bijzonder is dan het zwanger zien van je schoondochter. Toch iemand die je vaak pas als volwassen vrouw hebt leren kennen. Maar goed, het is zoals het is. Met twee zoons zal ik inderdaad nooit de zwangerschap van een dochter meemaken. Aan de andere kant: de moeder van een meisje heeft die garantie ook niet. Ik weet het alleen vooraf al.
Dat denk ik ook inderdaad, met 2 jongens had ik waarschijnlijk precies andersom gedacht Zo gek dat ik mezelf echt meer als jongensmoeder zag altijd maar nu kan ik me daar niets meer bij voorstellen
En dan is er mijn dochter. Die buiten rent en duwt en al 2x iets heeft gebroken terwijl ze morgen pas 3 wordt. En dan nog vinden wij dat we weinig op de SEH zijn beland met haar capriolen. Ook vindt ze Brandweerman Sam, Batman en Spiderman fantastisch (ok, eerlijk gezegd ook Hello Kitty). 'Gelukkig' wil ze soms ook wel een prinsesje zijn, maar toen ze een outfit voor Castlefest mocht kiezen, wilde ze als 'piejaat'(piraat). Geslacht zegt niet zoveel
Haha en ik ben een tutje en wat iedereen een meisjesmoeder noemt. En ik heb twee jongetjes. En als ik dan kleine pittige meisjes zie naast mijn rustige jochies denk ik pfff druk zeg
Ik heb mezelf altijd gezien als een jongensmoeder. Ik was vroeger (en ben eigenlijk nog, al zie je daar niks van) een jongensmeisje. Ik droeg wel jurkjes en ik vind het nog steeds leuk om me voor een gelegenheid op te dirken maar ik klom in bomen, viel mijn tanden uit mijn mond, brak botten, kon eerder tractor rijden dan fietsen en meer van dat soort jongensfratsen. Ik ben nu zwanger van mijn tweede zoon en dat vind ik geweldig. Ik was niet teleurgesteld geweest als ik een meisje zou krijgen maar ik denk wel dat ik erg had moeten wennen. Vooral als het een meisje-meisje zou zijn geworden. Ik zag mijn woonkamer al transformeren naar een roze prinsessenpaleis vol glitters en daar ben ik echt zwaar allergisch voor. Maar ik ben er zeker van dat ik er wel in meegegroeid zou zijn. Zoals hierboven ook al geschreven is denk ik wel dat je als moeder van een dochter dingen later wel anders zult ervaren, zoals een huwelijk en zwangerschappen. Na de 20-wekenecho heb ik toch even met een weemoedige blik naar mijn prachtige trouwjurk gekeken. Ondanks dat ik geen meisje-meisje ben ben ik gek op trouwjurken en die zal ik nooit met een dochter gaan uitzoeken. En dat is dan wel weer jammer. Maar ik hoop dan maar op een goede band met eventuele schoondochters. Of schoonzoons...
Mijn buurmeisje zegt telkens; wij willen een meisje, geen jongen want die hebben mn zussen al. Zij is een van die mensen die straks depri wordt als het een jongentje is. (Moet ze eerst maar eens zwanger worden.. )
Oud collega heeft twee jongetjes, ze wilt dolgraag een derde kindje, maar kan het psychisch niet aan als het weer een jongen is. Zegt ook regelmatig dat ze ze, als het kon, zo om zou ruilen voor meisjes. Maar goed, diezelfde collega zij ook dat mijn kinderwens niet echt was omdat ik geen kindje zou willen adopteren. (Ik had net tegen haar verteld dat ik niet op natuurlijke wijze kinderen kon krijgen en we niet wisten of we überhaupt kinderen zouden kunnen krijgen.)
Dit had ik ook. Ik had een lichte voorkeur voor een meisje. Waarom? Gewoon omdat ik houd van leuke jurken en haren vlechten enzo. Maar toen het bij de 20 weken-echo een jongen bleek te zijn was ik echt ZO blij. Ik heb het geen moment jammer gevonden dat het geen meisje is.
Ik vind het wel, tja, wat vind ik er eigenlijk van, apart/vreemd/typisch, dat ik hier meerdere reacties lees waarin gezegd wordt “als het kindje maar gezond is”. Trust me, van een niet geheel gezond kind houd je evenveel als van een volkomen gezond kind hoor. Ik snap denk ik wel wat men bedoelt hoor, natuurlijk wil iedereen het liefst een gezond kind, ikzelf ook. Maar als er gezegd wordt “als het maar gezond is”, komt dat op mij een beetje over alsof mensen niet blij met of teleurgesteld in hun kindje zijn als het niet gezond is. Maar ik kijk daar denk ik wat anders tegen aan door onze eigen dochter met beperking. Beetje off-topic overigens, sorry daarvoor.
Ik wilde graag een dochter. Bij de echo's was het even schakelen. Vooral omdat ze bij de oudste eerst gezegd hadden dat hij een meisje zou zijn. Ik dacht altijd dat ik een meisjes moeder was. Maar ik ben inmiddels best blij dat ik zelf hun haren kan knippen. In een minuut is het haar netjes om de deur uit te kunnen. Geen getut met kleding. Gewoon een stapel spijkerbroeken, shirtjes en vesten. Van tevoren had ik het idee dat ik een meisje beter zou snappen. En het gevoel van hoe moet ik dit dan doen? Ik maakte het ingewikkelder in mijn hoofd dan het is. De verzorging is simpel en voor de mannen gesprekjes kan ik ze doorverwijzen naar hun vader
Ik dacht áls ik ooit een kind krijg, wordt t een jongetje. Maar toen ik zwanger was van de oudste wist ik het zeker; het is een meisje. Bij de tweede wist ik het ook zeker.. Ik ben geen dag teleurgesteld geweest. Alleen maar dankbaar dat ik twee mooie gezonde kindjes heb mogen krijgen.
Hmm ik snap wel wat je bedoelt. Maar vooraf, voor elke echo etc. Hoop je dat t een gezond kindje is.ik zou echt voor geen goud t kindje weg laten halen,maar wel verdrieig en geschrokken zijn als er iets ergs aan de hand blijkt te zijn. Niet omdat ik er minder van zou houden, maar wel om de zorgen die erbij komen kijken. Opnames,medicjnen, operaties,t geluk van t kindje. Ik gun dat m'n kindje niet. Maar als t zo zou zijn, hou ik er geen procent minder van! Als je vanwege wel of geen piemeltje dat wel hebt, vind ik wel heel erg. Ik hoop dat het goed gaat met je dochtertje, maar ze is er in geen enkel opzicht een minder mens door hoor!
Ja, dat snap ik. En dat heb ik natuurlijk zelf ook hoor. Een gezond kind scheelt een hoop zorgen en verdriet (verdriet overigens dat uiteindelijk ook weer overgaat, ik ben nu nooit meer verdrietig om haar “situatie”, alleen maar liefde ). Met mijn dochter gaat het overigens hartstikke goed. Ze heeft “slechts” een verstandelijke beperking (en waarschijnlijk ADHD, lastige combi) en gelukkig (voor haarzelf, maar toch ook wel voor ons) geen lichamelijke beperking(en). Het is een heerlijke meid!
Ook ik zeg dat...zie onderschrift... Natuurlijk hou ik net zoveel van mijn zoontje,maar voor hem had ik toch echt graag gezien dat hij gezond was geboren. Als het op jou overkomt alsof mensen met een niet gezond kindje niet blij zijn met het kindje an sich,ligt dat denk ik bij jezelf...Juist als je weet wat het is als je kindje niet gezond is,zeg en hoop je toch voor anderen of je eigen volgende :als het maar gezond is.
Ik kan mij echt niets voorstellen bij een teuleurstelling bij een bepaald geslacht... Wel kan ik mij een lichte voorkeur voorstellen, maar niet dat je dan helemaal teleurgesteld bent als het toch het andere geslacht is. Er is echt niets mis met een voorkeur, menselijk lijkt mij, meer de manier hoe je er mee omgaat. Mijn schoonvader had nu duidelijk een voorkeur voor een kleinzoon. Hij heeft al twee kleindochters, waaronder onze dochter en mijn schoonzus en ik zijn weer bijna tegelijk uitgerekend. Nu hoopte hij dus vurig op een in iedergeval 1 kleinzoon. Prima, dat mag hij best hopen, maar hoe hij er mee om ging vond ik niet leuk. Telkens maar weer erover beginnen en het benadrukken toen wij het nog niet wisten. Kreeg er eigenlijk gewoon de neiging van om het niet te vertellen meer... Bij schoonzus was hij mee naar de geslachtsbepaling en hij liet wel merken dat hij teleurgesteld was toen er werd verteld dat ze nog een meisje verwachten. Ouders gewoon helemaal blij, maar hij heeft de hele tijd bijna niets gezegd en duidelijk zichtbaar dat hij het jammer vond (gelukkig wel dat hij gewoon niets zei, maar helaas kon je het echt aan hem zien, dat hield hij niet verborgen) Ik was er zelf niet bij, maar zo ervaarde mijn schoonzus het en dat vond ik gewoon sneu voor haar. Gelukkig zijn ze zelf heel blij met de kleine meid. Je kunt je natuurlijk voorstellen dat hij door het dolle heen waan toen hij hoorde dat wij een jongetje verwachten... Gelukkig is hij daardoor weer meer geïnteresseerd in mijn schoonzus, want kleinzoon in the pocket (ook al heeft hij nog genoeg kansen, want nog twee kinderen die wel nog kinderen zouden willen) Irritant allemaal en ik kan mij er dood aan ergeren, maar misschien ook gewoon zwangere hormonen haha. Verder een hele lieve schoonvader hoor Ik had geen voorkeur, door de HG zwnagerschap was en ben ik al lang blij dat tot nu toe alles er goed uit ziet. En ja dan is het cliché van gezondheid voorop zo waar. Voor mijn dan. Erg leuk dat we nu beide mogen meemaken, maar ik was echt niet minder blij met nog een meid. Even over gezondheid nog, natuurlijk hou ik nu al onvoorwaardelijk van mijn ongeboren kind, maar ik zou het wel even moeilijk vinden als mijn kind niet gezond is. Zo zwart wit is het niet, want het ligt er ook aan hoe erg het is (levensvatbaar, kwaliteit van leven enz.) Toch zou het ondanks dat het waarschijnlijk niets met mijn liefde doet, wel even slikken zijn en dat lijkt mij toch niet heel gek. Zo reactie wel lang genoeg, lijkt mij