Ik had vijf jaar geleden hetzelfde probleem (samen met nog een stel - het was een vriendengroepruzie) en stond ook voor het wel-gaan-niet-gaan-dilemma. Vervolgens zou ik gewoon gaan en heb ik tot op het laatste moment gezegd dat ik ging. De tegenpartij net zo. Vervolgens belde ik de jarige 's middags af met een rotsmoes. De tegenpartij net zo. Uiteindelijk is alleen de buurvrouw van de jarige op de verjaardag geweest Verder compleet helemaal niemand. Van de TWINTIG genodigden. My oh my... Moraal van dit verhaal: don't be like me !!!!!
Persoonlijk zou ik gewoon gaan, schouders recht, hoofd omhoog en huppa. Weet je, misschien heel makkelijk gezegd..maar hier geloof ik echt in : Probeer te vergeven. Het zegt niet dat gebeurde zaken opeens goed zijn, of minder erg, je doet dat ook voor jezelf. Je neemt de bewuste keuze die persoon niet langer die invloed op jouw leven te laten hebben. Je bent niet verantwoordelijk voor diens daden, wel voor hoe je er op reageerd . Dat kan een enorme stap zijn en je zal je misschien heel ongemakkelijk voelen. Maar daarna...het is eeuwig zonde van je energie dit. Ik hoop voor je dat je een manier mag vinden er mee om te gaan...!
Beste Porsche, Mijn ouders zijn enkele jaren geleden gescheiden en hebben geen contact meer met elkaar. Er is e.e.a. voorgevallen.... Ik weet van beiden dat ze het heel moeilijk vinden om elkaar tegen te komen op familie-momenten. Ik wil er niet tussen zitten en partij kiezen voor een van beiden. Dus ja, op mijn verjaardag of die van mijn zoontje worden ze allebei uitgenodigd. Gelukkig zijn ze allebei zo dapper om hun vete met elkaar aan de kant te zetten en gewoon de verjaardag van mijn zoontje te komen vieren. Ze zullen niks tegen elkaar zeggen, en dat verlang ik ook niet van ze. Maar ze komen wel! (Om even de situatie van een andere kant te bekijken.....) Lastig voor je trouwens! Want ik snap wel dat het behoorlijk moeilijk kan zijn... Ik begreep dat het om een etentje met 10 personen gaat: dan zijn er vast genoeg familieleden waar je wèl naast wil zitten/mee wilt praten. Als het nu een etentje met maar 4 man was, dan kan ik me voorstellen dat je min of meer genoodzaakt bent om ook met deze persoon te spreken (wat je duidelijk niet ziet zitten, als ik je posts zo lees).
Aah, das zielig voor de jarige Wel onhandig als er meerdere mensen uit één vriendengroep ruzie met elkaar hebben, dan kun je niet zoveel kanten meer op Tenzij je een vriendengroep hebt van 100 man
+ 1 Wat had je dan gewild, dat 'die persoon' niet uitgenodigd wordt zodat jullie kunnen komen? Ik heb zo vaak het gevoel dat die mensen, die 'gezeik' hebben, verwachten dat de hele familie daarin mee trekt en een kant kiest. Vaak realiseren ze zich niet hoe moeilijk zo'n situatie juist voor de familie is en zijn ze alleen met hun eigen stukje bezig. Ik vind het goed dat je familie juist iedereen uitnodigt en als 'die persoon' ervoor kiest om wel te komen en jullie ervoor kiezen weg te blijven is dit gewoon jullie keuze, daar heeft de rest van de familie niets mee te maken (zal hen waarschijnlijk juist verdriet doen dat het zo moet, maar goed).
Ik lees hier inderdaad nergens dat iemand zegt dat het aan jou ligt ! Jij zegt, het kan toch niet zo zijn dat ik niet daarheen kan door die persoon? Nou, jij maakt die keus zelf om niet te gaan, niemand heeft gezegd dat je niet mag komen en jou fam. staan buiten de problemen met jou en die persoon. Ik ga dan wel uit van een gewone persoonlijke ruzie, als die persoon een moord gepleegd zou hebben of iets in die richting dan zou ik ook niet begrijpen waarom die uitgenodigd zou worden Als je het echt heel erg vindt dat je niet kunt gaan, dan zou ik gewoon gaan en bij die persoon uit de buurt blijven. Zo is het ook wel makkelijk, jij blijft overal weg en die andere persoon heeft een vrij pad zo en kan altijd gaan. Als jij nu ook gaat komt die andere persoon de volgende keer misschien niet en mocht diegene de andere keren toch wel komen ....probeer je dan gewoon te gaan en bij die persoon uit de buurt te blijven. Als je zo'n dagje of avondje niet zou missen dan zou ik niet gaan, zou alleen de keren gaan die ik niet zou willen missen.
Ook ik heb geen contact meer met een direct familielid. Maar ik ga mijn familie niet laten kiezen, al weten de meeste dat het echt niet door de beugel kan wat deze persoon mij heeft aangedaan. In het begin meed ik ook alle feestjes. Maar heb mijn familie nooit laten kiezen. Het was tenslotte mijn keuze om hem niet meer te willen zien. inmiddels ben ik zover dat ik hem niet meer vermijd en ben ik de volwassenen! Wat ik wil zeggen is: laat je familie niet moeten kiezen, maar accepteer het dat jij die gene niet meer wilt zien! Of zet je er over heen (niet over het probleem maar over het niet meer mijden van deze persoon)
Hoi meiden Bedankt voor jullie reacties Het word een te lang verhaal als ik alles moet vertellen dit speelt al meet dan 15 jaar en 2 jaar geleden is bij mij de bom gebarsten ....
prima, maar dan kun je ook geen 'advies op maat' verwachten, dat snap je toch? elke situatie is weer anders...
Kun je niet gaan en dan aan de andere kant van tafel gaan zitten? Het is zo lastig als je in de familie ruzies hebt... Ik snap je probleem wel hoor, je bent ergens teleurgesteld in en wil graag gesteund worden. De andere partij voelt zich waarschijnlijk ook zo, en jouw familie staat er tussen. Lastig...
Tja die ander is ook familie, dus vind niet dat de rest daar rekening mee hoeft te houden of hoeft te kiezen. Als jullie zaken niet bij kunnen leggen/het verleden niet kunnen laten rusten is dat niet andermans probleem.
Dat zie je verkeerd, jij kan wèl gaan. je kiest er nu zelf voor om niet in de buurt van die ander te willen zijn.
Ik heb ook geen contact meer met bepaalde personen binnen mijn familie maar zadel een ander ook niet op met rekening houden met mij. Het is mijn keus dus ik moet ermee dealen.
Maar wat verwacht jij nu van jouw familie? Jij hebt een probleem met iemand, maar dat wil niet zeggen dat de rest van de wereld daar dan rekening mee moet houden. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit soort situaties heel naar en verdrietig kunnen zijn, maar kom op wees volwassen en zet je eroverheen. Dat wil niet zeggen dat jij het goed moet maken, maar je kunt ook niet verwachten dat een familie zich op gaat breken vanwege jouw probleem, dat moet je niet willen. Het probleem wat jij met die persoon hebt, dat moet je gewoon tussen jullie laten.
Tja ze kunnen toch moeilijk rekening houden met jullie. Groot gelijk dat je familie dit gewoon plant met jullie twee. Ze kunnen moeilijk één van jullie niet uitnodigen. Dan was één van jullie daar weer gekwetst over. Dat je nu niet gaat is je eigen beslissing.
Zo werkt het niet in de volwassen wereld meid. Je kunt niet de hele wereld naar je hand zetten. Wat je zou moeten doen is gewoon meegaan en zo weinig mogelijk contact zoeken met deze persoon, maar wel fatsoenlijk blijven dus een eventuele hallo of goedendag moeten er wel af kunnen.
Porsche, Ik herken het wel en snap je gevoel. Ik ben daardoor al jaren niet op mijn broertjes verjaardag geweest. Zelfs zijn 16de verjaardag niet. Ik had toch wel gehoopt dat mijn moeder mij wat hoger zou plaatsen dan mijn verslaafde, debiele neef. En ik denk ook dat we beiden weten dat er omstandigheden bestaan waarbij je ECHT niet tegelijk ergens binnen kunt lopen. Ik verwacht overigens niet van mijn hele familie dat ze hem weren, maar ik had het van mijn moeder wel gewaardeerd tijdens mijn broertjes 16de verjaardag...
Eerlijk? Vind het echt kinderachtig. "o, die komt? Nou nee dan ga ik niet gezellig mee met het familieuitje hoor, want stel je voor dat...". En dat van je familie het al vergeten is, snap ik volledig.
Jullie besluiten toch zelf er niet bij te zijn als diegene er wel bij is. Dus jullie keuze met de gevolgen. Vind het alleen maar juist dat je familie geen standpunt inneemt daarin.