Hoi meiden, Ik heb af en toe gewoon even wat steun en / of herkenning nodig! Al meerdere topics hierover geopend, en merk dat dat me toch goed doet... dus hier hoop ik een beetje van me af te kunnen schrijven! 2 jaar geleden ben ik in een flinke depressie / paniekstoornis beland. Met behulp van therapie en medicijnen was dit na anderhalf jaar EINDELIJK over. Ik ben toen langzaam af gaan bouwen met de medicijnen, en dat ging ook goed... TOTDAT ik begin december het laatste kwart tabletje had ingenomen. De dag voor kerst ben ik weer teruggevallen. Weer paniek / angst / depressief. Ben direct weer begonnen met de antidepressiva. Eerst een weekje een kwart, en nu 2 1/2 week ong. op 50 mg Sertraline. Nu voel ik me met momenten zoooo ellendig. Vraag me af of dit de opbouw is, of de depressie die weer opkomt. Zijn er meer meiden met ervaringen van het stoppen met antidepressiva, en een terugval / nieuwe depressie? Krijg ook weer therapie, dus we hopen gauw op beterschap. Ben alleen zo bang dat het weer anderhalf jaar zal duren.. Alvast bedankt voor jullie reacties.. Het doet me goed om hierover te schrijven / herkenning te vinden! Gr. Ninosz
Wat vervelend! Ik heb d'r geen ervaring mee maar schrijf lekker van je af ja! Veel sterkte ik hoop dat je medicatie snel aanslaat en dat je lekker kan ontspannen. Zet hem op!!!!
Heel veel sterkte... weet helaas precies wat het is maar ik zet mijn verhaal hier niet neer... maar ik slik ook medicatie. Nogmaals heel veel sterkte.
Ja ik.. Na mn bevalling in de kraamweek nog aan de ad gegaan omdat ik in een diep dal stortte incl niet meer slapen en paniek uiteindelijk na een half jaar gaan afbouwen en ongeveer een half jaar zonder geweest dat eindigde in een burnout, therapie en weer ad. Nu gaat t prima maar nog niet t lef gehad af te gaan bouwen Ben overigens bekend met paniekaanvallen vanaf mn puberteit (en zelfs achteraf gezien zelfs daarvoor al sporadisch). Vraag me wel beetje af of ik niet gewoon beter kan blijven slikken ipv persé zonder willen. Heb btw hyperemesis (extreme misselijkheid) gehad de hele zwangerschap wat zeker meegespeeld heeft aan die instorting na de bevalling. En de tweede keer enorme heimwee naar mn familie (3 uur rijden), slaapgebrek en enorme drukte opt werk en wat relationele issues dus er was elke keer wel een aanleiding mja... Woon nu weer heerlijk bij mn familie id buurt, geen slaapgebrek meer dus eigenlijk ideale situatie om af te bouwen
Heftig ook hoor! Schrok je niet vreselijk dat je weer terugzakte voor de tweede keer? En hielpen je medicijnen toen gauw weer? Hier nu ook weer een aanleiding hoor! Nieuwe baan en nog wat dingetjes!
Nou..ik had t tweede keer veel te laat door omdat t totaal anders was. Eerste keer was zo heftig dat ik compleet vd wereld was en geen uitweg meer zag dus alle hulp zocht die ik kon krijgen. Tweede keer was veel sluimerender, niet zo heftig en ook niet dat hele zwarte gat.. Was ook een burn out en geen depressie. Bij mij sloeg de medicatie wel weer redelijk snel aan, wel iets minder snel dan de eerste keer en met veel bijwerkingen de eerste week (eerste keer 0 bijwerkingen). Ben op dezelfde dosis uitgekomen trouwens. En heb er nu meer vrede mee.. Sta dus nog niet te springen om te stoppen. Niemand begeleid me ook meer trouwens door de verhuizing..daarom binnenkort wel keer langs de huisarts om t te bespreken qua medicijngebruik.
Ik heb bijna 10 jaar terug een -zoals mijn psycholoog het zo mooi omschreef- zware klinische depressie gehad. Heeft me jaren en heel veel therapie gekost. Na beide bevallingen had ik kleine terugvallen, maar ik herken de symptomen en doe dan een stapje terug. Het hoort bij mij, ik geloof dat het altijd op de achtergrond blijft sluimeren en soms steken bepaalde trekjes weer de kop op als ik bijvoorbeeld veel stress heb of weinig slaap. Het zit in mijn aard en heeft ook met mijn jeugd te maken. Maar weet je.. Het heeft me gevormd tot wie ik ben en het is goed zo. Vroeger raakte ik in paniek als ik merkte dat ik weer terugviel en maakte mezelf totaal gek. Nu zorg ik gewoon dat ik meer rust neem en kan ik het veel beter relativeren. Neemt niet weg dat ik soms nog best periodes heb waarin ik het echt beu ben en het heel donker is in mijn hoofd, maar ik zal daar heus niet de enige mee zijn. Ik heb efexor gehad en hoewel het me erg geholpen heeft was ik blij dat ik er vanaf was, ik moet bekennen dat ik helaas niet al te veel meer weet van die periode toen ik er mee stopte. Heb gigantische gaten in mijn geheugen.. Ik weet nog wel dat ik ziek werd en de efexor niet meer kon verdragen. Dat zag mijn psycholoog toen als teken dat het tijd werd om te minderen... Alsof mijn lijf aangaf dat ik wel zonder kon. Succes meid..
Wat knap zeg dat jullie er zo doorheen zijn gekomen. Mijn probleem is idd nu dat ik ENORM geschrokken ben, HEEL erg bang ben voor dat ENORME zwarte gat, en daardoor nu juist zo somber en bang ben... Maar hoe ik dat moet stoppen? Voor nu ben ik de hele dag afleiding aan het zoeken. Fietsen, koffieleuten overal, winkel in, winkel uit, lopen, lezen enz. Puur om maar niet te piekeren. Maar wat nu echt goed is? Geen flauw idee..
Welke medicatie slik jij? En had jij met ophogen weer die bijwerkingen? Misschien moet ik ook maar weer ophogen om hier even doorheen te komen! Zit nu op de helft van de dosis van de vorige keer!
Weet je.. Die medicijnen doen echt wel iets, maar zelf moet je het meeste werk doen: je er van overtuigen dat je het zonder kunt. Ik heb echt geleerd van mijn psych om te relativeren. Ok.. Ik voel me k*t, hoe zal dat komen? Ok, dan kan ik me of nog k*tter gaan voelen of eens gaan kijken hoe ik me weer iets beter kan gaan voelen. Ik had ook veel last van dwanggedachtes en ik had een telefoon fobie en ging dan dingen in 10 tallen tellen.. Dus als ik weer 10 keer mijn haren wil kammen dan gaat er bij mij een intern alarm af
Die dwanggedachtes heb ik nu ook! Dat is idd heel vervelend. Als ik ergens niet aan wil denken, dan doe ik het nu juist de HELE dag.. Nog tips hoe je dat kunt stoppen? Knap zeg dat je zonder de medicatie kunt. Ik was er van overtuigd dat ik ook weer zo sterk was, maar helaas! Wat is een telefoon fobie? Daar heb ik nog nooit van gehoord !
Ik ben er ook bekend mee, na een zware hellp met uiteindelijk een hersenbloeding heb ik een paniek stoornis gekregen. Het was sinds een half jaar onder controle, maar sinds deze week gaat het ineens weer erg slecht. Dit komt omdat ik al weken slecht slaap door mijn jongste. Morgen dus maar weer de huisarts bellen voor valium
Nou.. Dat kwam er dus gewoon op neer dat ik de telefoon niet meer oppakte.. Ik durfde gewoon echt serieus niet meer de telefoon aan te raken.. Als ik hem zou opnemen zou er wat ergs gebeuren. Ik ben nog steeds niet zo gek op telefoons En die dwanggedachtes.. Als ik bijvoorbeeld een spin doodsloeg dan werd ik doodsbang omdat ik dacht dat daarom bijvoorbeeld mijn vader onder een auto zou komen.. En dat geloofde ik dan heilig. Heb mezelf onder begeleiding aangeleerd dat dat gewoon echt totale onzin is.. Dat het ronduit belachelijk is, dat het een niets met het ander te maken heeft.. Maar dat heeft echt wel een tijd geduurd hoor. Ik was in die tijd echt..Uh..koekoek sommige dingen waren zo belachelijk dat ik er nu eigenlijk wel om kan lachen, dan wilde ik om precies 12 uur boodschappen doen, was het 1 over 12 dan ging ik niet meer. Had ik de gouden tip maar voor je.. Ik ben dankbaar voor de psychologe die ik toen had, zij heeft me echt geleerd te relativeren. Niet te veel gebazel over vroeger, maar hoe voel je je nu en is dat acceptabel voor je, kun je functioneren? Zo nee, wat doe je er aan? Een tip! Voldoende nachtrust! Ik heb nu een drukke week dus lig ik er elke avond vroeg in.. Werkt bij mij echt. X
Oh, waar ik me zo over verbaas, dat er zoveel vrouwen zijn die zich niet goed voelen. Wat is dat toch? Slik jij geen AD? En een hersenbloeding is ook niet niks zeg!!
OH, wat heftig zeg.. Jij hebt ook echt diep gezeten.. Wat knap dat je zo ver bent gekomen. Voldoende nachtrust is idd goed denk ik. Ik ben nu alleen s morgens zo vroeg wakker, en ga dan gelijk liggen piekeren. Maar het liefst blijf ik de hele dag in bed liggen. Ik hoop gewoon dat dit een flinke dip is, en ik er gauw weer uitkom. Mn omgeving zegt dat het niet zo heftig is als 2 jaar geleden. Maar om dat zelf weer te gaan geloven!! Pff... dat is nu ver weg.
Wat vervelend dat het je ze angstig maakt het terugvallen. Heb je ook therapie nu? Dat is denk ik wel belangrijk? Maar de vorige keer is het ook goed gekomen dus nu ook hoor! Je komt er echt weer. Ik slik venlafaxine, 150. Geen idee of dat veel of weinig is.. Weinig slaap is hier trouwens ook echt een trigger, ik ben trouwens verlost van mn paniekaanvallen sinds ik ad slik dat alleen maakt al dat ik denk dit maar gewoon de rest van mn leven te doen haha. Ik schiet heus nog wel eens in de paniek maar nooit meer zo erg of langdurig. Waar heb je nu precies last van? Depri, paniek dwang?
Ow dat is supergoed van je, je onderneemt alle acties om er weer bovenop te komen! Je moet ook niet direct van jezelf verlangen dat je 100% bent, geef het even tijd.