Hier ook zo. Nu alweer anderhalf jaar bezig en de wens is zo groot en iedereen om je heen raakt zwanger, bij mijn broer komt de 2e, schoonzusje is half februari uitgerekend. Zusje van mijn vriend krijgt in november de 4e, en zijn stiefzus is ook opeens zwanger terwijl ze altijd gezegd hebben dat ze geen kinderen wouden, vooral hij niet. En bij zijn zusje hadden we gedacht dat wij de volgende zouden zijn om het aan m'n schoonouders te vertellen maar helaas. Van de ene kant ben je blij voor iedereen maar van de andere kant denk je Pff waarom bij ons nog niet, heb dan ook echt af en toe een dip en kan ik de hele dag wel janken..
Ik had dat gevoel ook toen ik zelfs nog een spiraal had, enorm tegen strijdig voelt dat. Maar wat kun je er aan doen, het is oer drang die we hebben dus naar mijn mening helemaal niet ongezond. Alleen verschrikkelijk vervelend, en ik ben ook bang door mijn negatieve gedachte soms dat karma mij daarom maar laat wachten *zucht* en we wachten wel weer hoor.. Ik moet overal op wachten, ik moest een jaar langer op m'n diploma wachten. Ik wacht nog steeds op mijn rijbewijs, ik moet altijd wachten op mijn inkomsten. Mijn geduld wordt continue op de proef gesteld en soms wil ik gewoon van de dagen schreeuwen, alles kapot gooien, en ik in een ren galop op een paard alles van me af laten komen maar helaas zelfs dat kan niet altijd! Hopelijk gebeurt het snel een keer iig een dikke knuf! x
Och meis, hoe herkenbaar! Mijn schoonzusje had hulp bij t zwanger worden, en net de dag dat ik mijn MK had, belde zij om te vertellen dat ze zwanger was. (achteraf is dat ook misgegaan, helaas) Niemand wist nog van ons prille wondertje... Dus dat was wel even een moeilijk moment hoor! We zijn de volgende dag gaan vertellen hoe het zat, gewoon omdat ik anders niet "echt" blij kon zijn voor haar, als ik niet vertelde waarom het voor ons moeilijk was. Ze is daar heel tof mee omgegaan, bij een nieuwe echt vroeg ze, "wil je de foto's zien? Anders stop ik ze meteen weg hoor!" Ook mij beste vriendin, toen ik belde om van de MK te vertellen, vertelde ze me dat ze na 2 jaar proberen zwanger was van de tweede, nu 30 weken... Super frustie allemaal! Ik snap dat je liever niet aan de grote klok hangt, dat het bij jullie niet zo vlot gaat. Wij krijgen nu ook bij ieder wijntje dat ik afsla vragende gezichten... Maar, door eerlijk te zijn over wat je voelt, en waarom je het voelt, kunnen mensen toch een beetje rekening met je houden! Succes meis, ik duim voor een klein wondertje in jou buik!
Héél herkenbaar inderdaad! Ik zie ook allemáál zwangeren om me heen en ben écht stikjaloers! Ik gun het ze allemaal, ben ook echt blij voor ze maar kan de gedachten vaak niet onderdrukken van; wanneer zijn wij aan de beurt? Sterkte meis, en blijf het lekker van je afschrijven want dat lucht echt op!
Herkenbaar, bij mij duurt alles ook altijd lang, dus kijk van het nog niet zwanger worden soms ook niet op. Mijn hele leven wordt mijn geduld al op de proef gesteld, uiteindelijk komt het allemaal wel voor elkaar, maar toch, die frustratie...
Ik vind het nog te vroeg om het aan de grote klok te hangen dat we bezig zijn. überhaupt zou ik er heel erg voorzichtig mee zijn mochten we in een medische molen terecht komen. Dan krijg je helemaal zo'n druk op je, en daarbij, al die intieme details over de behandelingen gaat een ander ook niks aan vind ik. Echte naaste fam. weet wel enigzins dat we graag kids willen, maar daar blijft het voorlopig ook wel bij. Alleen mijn moeder weet wat meer, maar dan ook echt alleen over mijn lichamelijke dingen(onregelmatige cyclus bv). Ze is mijn moeder, en bij haar kan ik het rustig kwijt zonder dat er geoordeeld of doorverteld wordt.
Heel herkenbaar allemaal. Bij onze eerst duurde het 3 jaar voordat ik zwanger was. Hopelijk lukt het bij jullie sneller en kun je genieten van een wondertje in je buik! Veel succes en sterkte met alle frustraties!
Hoi Nora, Ben je al eens bij de gyn geweest speciaal daarvoor? Ik wil maar zeggen, mijn man en ik zijn dit jaar 14 jaar samen en nadat we 3 jaar samen waren begon het te kriebelen bij ons voor een baby. Het lukt niet meteen maar dat was nog niet zo erg, we hadden nog tijd genoeg, waren nog jong... De wens om zwanger te geraken bleef wel groeien, zo dus dat ik ook, jaloers kon zijn op anderen die zonder iets in verwachting geraakten, waarbij het vaak nog een "ongelukje" was maar we bleven proberen. Ik heb ook temp gemeten, ovulatietesten gedaan en noem maar op. Ik ging ook regelmatig op controle bij de gyn. Heb zelfs nog 2 anderen gehad voor ik deze vond maar nooit heb ik daar de vraag gesteld of het normaal was dat we al zo lang aan het proberen waren en dat het maar niet wilde lukken. Tot op een bepaald moment, dat ik het daar toch maar tijdens een controle op tafel gooide. We waren toen al 6 of 7 jaar samen en hadden toen al zoveel verdriet achter de rug omdat het niet lukte. Toen zei ze meteen dat het ook niet ging lukken zonder hulp omdat ik geen eisprong krijg. Niet zij, niet de andere 2, had daar ooit wat over gezegd dus dat was toen meteen ook een hele boterham om te verwerken. Ik ben toen niet meteen begonnen vanwege allerlei redenen maar nu zijn we na zoveel jaar eindelijk deze maand begonnen met clomid en maandag moet ik op controle om te zien of het heeft gewerkt. Maar ik wil maar zeggen, mocht je het nog niet tegen je gyn gezegd hebben, vraag er eens naar. Je bespaart je misschien een hoop verdriet ermee. Nu moet ik wel zeggen, 10 jaar geleden hoorde je dat hier ook nog zo niet (clomid en die toestanden) en zeker niet bij mijn generatie (ik ben nu 33) dus daarom viel het me ook nooit te binnen om het eens te vragen. Ik heb het gevoel dat er toen meer taboe heerste op dat punt als nu. Maar misschien heb je er al naar gevraagd bij je gyn en is mijn hele uitleg overbodig geweest In elk geval, je bent niet alleen met die gevoelens maar ook dat gaat op een bepaald moment voorbij hoor, zo heb ik het toch ervaren Ik kan sinds een lange tijd terug oprecht blij zijn voor mensen die zwanger geraken. Zelfs al ken ik op dit moment minstens 10 vrouwen in mijn naaste omgeving die net zwanger geraakt zijn en ik het nog niet ben, maar ik geef de moed niet op
Ik snap je helemaal je gunt het een ander wel maar jezelf nog net iets meer probeer positief te blijven hier is het nu eindelijk gelukt na 5 jaar. Ik wil je alleen wel zeggen als ik toen wist wat ik nu weet was ik wel eerder naar het ziekenhuis gegaan om ons na te laten kijken. Heel veel sterkte en succes ik hoop voor jullie allemaal dat jullie wens gauw in vervulling mag komen. Dikke knuf saskia
Jaloezie is helaas iets wat bij stellen die niet zwanger raken nogal veel voorkomt. Zo was ik zelf per ongeluk zwanger geraakt door de pil heen toen ik pas net een relatie had, wat mijn schoonzusje behoorlijk pijn deed. Helaas met de Kerst een miskraam gehad, en het duurde tot na augustus (de uitrekendatum) voordat ik die eindelijk een beetje verwerkt had. Maar gelijk daarna weer zwanger, en weer gelijk een miskraam. Nu zijn er allemaal (vroegere) vriendinnen van me die zwanger zijn, iedereen om me heen raakt nu zwanger. Net op het moment dat het bij mij niet wil. Het is zo'n klotegevoel, vooral als mensen zeggen dat ik nog zo jong ben. Ik mag misschien jong zijn, maar veel mensen weten niet dat mijn longziekte dusdanig erg is dat het leven voor mij (tenzij er drastisch iets veranderd) niet zo lang zal duren zoals het hoort. Voor mijn gevoel ben ik al 50! Nu staat er bij mij een operatie op de planning en mag ik niet zwanger raken. Ik hoop stiekem dat dit genoeg afleiding brengt zodat het misschien dan toch lukt. Het scheelt dat de operatie niet noodzakelijk is, en ik die rustig een jaartje kan uitstellen. Ik denk dat bijna elke vrouw die zwanger probeert of heeft geprobeert te worden de jaloezie en teleurstellingen wel herkend. Het is helaas iets wat er (denk ik) bij hoort.
Pff ik herken het ook heel erg. Ik wilde al in 2008 een kindje,vriend niet. Toen gewacht tot 2010,word ik heel erg ziek. Het heeft minstens 2 jaar geduurd voordat het wat beter werd maar spontaan kinderen zullen er niet meer komen denk ik. Ahoewel mijn cyclussen steeds beter worden. Iedereen om me heen heeft nu kinderen terwijl ik met mijn vorige vriend al een kind wilde in 2002. Het doet me echt zeer dat het bij ons niet lukt en in mijn omgeving kan elke idioot een kind krijgen behalve wij
Ik weet precies hoe je je voelt! Nu dus een jaar bezig en de teleurstelling en depressie wordt maar groter en groter. Ik moet echt moeite doen om niet verdrietig te kijken als iemand heel blij vertelt dat zij zwanger is. Het moment is ook aangebroken dat ik nergens anders aan kan denken, alle vrouwen spot met een buik en een terleurstelling voel. Helemaal omdat mijn schoonzus mij bijna een jaar heeft gesteund in de teleurstellingen elke maand, en nu net een anderhalve maand is gestopt met de pil en zij zwanger is. We hadden het over de zomer dat ze dacht dat ik niet op vakantie zou gaan, zeker weten dat ik dan inmiddels hoogzwanger zou moeten zijn. Nu is zij degene die haar vakantie moet uitstellen en ik alle hoop heb verloren om rond die tijd uberhaupt zwanger te zijn. Zoals je zei, ik gun het haar en alle anderen als geen ander, maar ik denk dat je zelf ook wel weet wat ik bedoel. Hopelijk wordt al het geduld beloond en mogen we gauw genieten van een wondertje!