Mijn man was heel stellig dat hij maar 1 kindje wil. In het begin bleef ik elke keer maar zeuren of hij toch geen tweede zou willen en zei hij elke keer nee. Op een gegeven moment besloot ik maar om het te laten rusten en me erbij neer te leggen dat we heel gelukkig zouden zijn met zijn drietjes, maar geen broertje of zusje voor Tobias.... En toen gisteravond begon mijn man opeens uit zichzelf dat hij misschien toch wel een tweede wil. Ooit. Dat het hem toch wel leuk lijkt, een broertje of zusje voor Tobias.... Kortom: het kan echt. Je man kan zich nog bedenken als je hem tijd geeft en niet teveel blijft pushen. Dat werkt hier tenminste vaak averechts....
Dat kan ik ook bevestigen! Mijn man wilde eerst niet eens kinderen. Toen toch wel, maar 1 was genoeg. En zie mijn banner....
Sla snel je slag, mannen kunnen ook gauw weer van gedachten veranderen Wij twijfelen nog, maar ik heb best vaak de kriebels. Als ons kleintje wat ouder is en mijn man zegt 1x ja dan bespring ik hem meteen hoor
Ook ik kan bevestigen laat het met rust of iig laat hem (denken te) beslissen... Hier slik ik geen pil ( medisch) en hij wilde geen condoom gebruiken... Dus ik zeg hem, jouw verantwoording. Dus ja sex was er niet veel Tot dat ene moment... Je bent nu vruchtbaar he, zegt ie.... ( kon ie merken aan mijn slijm) weet je, ben er wel klaar voor... Zullen we er voor gaan? Jaaaaaa
De tweede heb ik er min of meer doorgedrukt, maar de wens was zo groot. Ik wou mijn oudste niet alleen laten opgroeien. Toch wel met rust gelaten en toen kwam hij er zelf mee. Mijn gezin voelt niet compleet, de wens voor een derde bleef. Heb er nooit met hem over gesproken. Ik wil hem dat niet aandoen, de tweede had ik immers gepusht. Laatst kwam hij er zelf mee. Hij wilt dolgraag een derde, althans dat zei hij... Nu is hij weer aan het twijfelen en neigt naar het niet gaan voor een derde. Ik snap hem wel, hij wou altijd maar 1 kind. Hij zei laatst dat het weer bij hem kriebelde, ook omdat hij dol is op zijn kinderen en hij ziet hoe ik opleef van hen. Financieel kunnen wij het aan. Maar zijn "ja, maar wat als..." nekt hem. En nu onze oudste (net 4) autisme lijkt te hebben, wilt hij niet meer. Partner heeft zelf ADHD en waarschijnlijk ook een vorm van autisme. Zijn broer heeft ook autisme. Hij wilt het zichzelf niet aan doen, want wat als hij 3 kinderen met autisme heeft? Dochter heeft geen kenmerken, terwijl ik bij zoon al heel vroeg mijzelf al afvroeg of dit normaal was. Op school willen ze nu niet testen, te jong. Krijgen binnenkort na observatie handvatten om gedrag van de oudste beter mee om te gaan. En ja, ik heb het er heel moeilijk mee. Maar ben wel van mening dat wij er samen achter moeten staan. Wat ik wel moeilijk vind is dat hij eerst dolgraag een derde wou. Dit ook veelvuldig kenbaar maakt. Wij zouden in maart gaan beginnen. En dan ineens neigt hij naar het niet meer ervoor gaan. En dat zegt hij ook, dat mijn spiraal moet blijven zitten.
Ik heb ook de kriebels voor een derde, alleen hou ik mezelf ook nog wel een beetje tegen samen met mijn man. Ik herken wat hier boven staat. Onze zoon heeft de diagnose pdd-nos, dit zagen wij ook al toen hij 4 was, nu inmiddels is hij 9. Onze dochter heeft kenmerken van add, maar is niet zo overheersend aanwezig. Daarnaast hebben ze allebei dyslexie, beide zit in de familie. Ik moest even slikken toen hij de diagnose kreeg en heb ook een potje moeten huilen, maar meer dat je eindelijk een bevestiging hebt en dat je je afvraagt hoe het leven nu verder gaat lopen voor hem. Ik moet zeggen nu we inmiddels 5 jaar verder zijn dat je nog wel je zorgen hebt maar dat het allemaal wel loopt, zolang ze weten waar ze aan toe zijn. Na onze dochter dacht ik oh wij hebben slechte gene Maar nu zou dat geen invloed hebben op een keuze voor een 3de. Dat zijn andere drempels. Het is wel als ik onze zoon zie omgaan met kleine kinderen dan denk ik wel, ohhh wat zou hij eenbroertje of zusje geweldig vinden. (maar ja alle kinderen hebben dat natuurlijk wel) Hij zit in groep 5 en er is een kleuter op school die altijd met hem wil afspreken, en dat vind hij ook geweldig!
Wij zijn de trotse ouders van 4 prachtige kids! Maar...... Bij de eerste twee was ik vrij jong, 19 en 22. Ik denk dat daar ook deels mijn wens vandaan kwam om toch nog voor een derde te gaan een aantal jaren later. Mijn man vond het wel prima, dan was hij er ook weer snel "vanaf", zo was zijn redenatie. Uiteindelijk zijn we toch voor een 3e gegaan. Mijn wens voor een 4e kon hij helemaal niet begrijpen, maar na veel zeuren van mijn kant, zei hij op een zwak moment toch ja. We zijn beide erg blij met onze dochter, maar ik merkt soms toch dat hij het mij af en toe kwalijk neemt dat ik hem de 4e min of meer opgedrongen heb. Het heeft toch wel wat barstjes in onze relatie gebracht Doe het nooit als een van de twee er niet voor de volle 100% achter staat!!!!!!!
Nee, daarom beginnen wij nu ook nog niet direct. Ik weet dat ik mijn man nu zou kunnen "overhalen" , maar ik wacht tot hij gaat zeggen dat hij het ook echt zelf wil...
Om die reden ga ik niet pushen, al is de teleurstelling nu groot. Hij zei eerst in volle overtuiging dat hij een derde wou. Toen onze dochter geboren was, was hij niet gelukkig. Gaf niet veel om haar, terwijl de oudste zijn alles was. Onze relatie stond onder spanning. Ik wil dat niet nog eens op mijn geweten hebben.
Komt mij helaas bekend voor Heel verstandig van je dat je nu niet gaat pushen. Ik hoop voor jou dat je man ooit toch net zo graag als jij nog een kindje wilt