Hoi dames, Ik zou graag gewoon even van me af willen schrijven en misschien is er wel iemand die me een beetje begrijpt, of misschien iemand met een andere kijk op de situatie die me een beetje kan opvrolijken. Wij zijn inmiddels langer dan een jaar bezig om een kindje te krijgen, alle fertiliteitsonderzoeken zitten er op. Ze hebben niet echt iets kunnen vinden. Man zijn zaad heeft een VCM van 10 en dat is net genoeg. Bij mij dachten ze eerst dat mijn ene eierstok niet goed doorgankelijk was, maar na herbestudering van de HSG foto's blijkt dat niet het geval te zijn. Dus conclusie: onverklaarbare onvruchtbaarheid en ga het nog maar zelf proberen. Mijn hoofd snapt dat dit goed nieuws is, beide eierstokken doen het en onze kansen zijn groter dan de kansen in de mmm. Maar ik voel me zo verdrietig en ik ben zo teleurgesteld dat ze ons niet gaan helpen. Waarom moeten we nog langer laten zien dat het bij ons niet werkt, waarom moeten wij zo lang op een kindje wachten, man heeft immers geen superzaad dus we vallen net boven de "we gaan jullie helpen" grens... Iemand advies om hiermee om te gaan? Liefs...
Ik heb hier geen ervaring mee, maar wil je wel veel succes wensen en duim dat jullie toch snel zwanger mogen zijn!
gatverdamme! dat meen je niet... dus nu worden jullie gewoon naar huis gestuurd. mag ik vragen hoe oud jullie zijn? tuurlijk ben je teleurgesteld. zou ik ook zijn. je gaat er niet heen omdat je graag nog wat langer wilt afwachten en proberen. wanneer zou je dan eventueel weer terug kunnen gaan? zucht.... wij gaan de 27e voor de intake.. ben benieuwd
Wij zijn beide 27... dus wat dat betreft ook geen urgent geval We mogen in februari bellen, we hebben er 2 maanden af kunnen krijgen gelukkig... Spannend de intake. Hoe lang zijn jullie al bezig?
Lieve Tearmiss.. Ik begrijp helemaal hoe je je moet voelen! Wat naar allemaal.. Ik heb geen tips of ervaringen om met je te delen, maar ik wilde je alleen effe een dikke digitale knuffel sturen! Take care!
Hoi tearmiss, helaas geen vergelijkbare situatie, dus ik weet niet of ik je advies kan geven, maar toch even een reactie. Ik weet nog dat ik precies een half jaar geleden hier juist bang voor was.... Toen gingen we net de onderzoeken in, en stel nu dat ze niets zouden vinden en we weer 'gewoon' zelf moesten gaan proberen. Bij ons werd echter wel wat gevonden en zo rolden we gelijk volop de molen in! Wat ik nu eigenlijk wil zeggen is dat ik je gevoel wel begrijp. Na al dat zelf proberen wil je graag een beetje hulp in de goede richting, iets 'nieuws' proberen. Dus ik vind het niet gek dat je je teleurgesteld voelt. Succes meid!
Ook ik heb hier ervaring mee jeetje! Jullie gaan er echt niet heen indd om maar door tegaan met proberen! Misschien een klein advies. Weet ook niet of dit voor jullie mogelijk is ofzo.. Maar misschien naar belgie gaan? Die zijn vaak wat behulpzamer en je bent er echt een mens en geen nummer! Maar het moet natuurlijk wel haalbaar voor jullie zijn ik weet natuurlijk niet of jullie hier tever voor moeten rijden! Heel veel succes en sterkte Liefs
Ach jee meid.. Dat is wel een domper zeg.. Na een jaar zou je dan misschien eerder hopen dat er iets wordt gevonden waar je mee geholpen kunt worden..... Misschien kunnen jullie beiden iets aan jullie levensstijl aanpassen? Gezonder eten (valt van alles over te vinden) en sporten. Dat kan zo fijn zijn! Ook om je uit te leven en alles van je af te zetten. Zelf ben ik sinds deze zomer weer aan het sporten. Ik ben helemaal niet van het sporten maar ik ga nu zelfs 3x per week! Dat is mijn eigen moment en ik voel me echt lekker in m'n vel. Mocht je dus niet sporten dan is dat echt wel een aanrader om dat zeker te gaan doen. Misschien een kleine troost dat ongeveer de helft van de mensen er minstens een jaar over doet. Het lijkt alleen of je dan alleen maar de verhalen hoort van stellen die 'in 1x zwanger zijn!!!!!!!' (Koop een lolly en ga het vieren. Het is geen wedstrijd, muts. Denk ik altijd) Vrienden van ons waren ook beide gezond en hebben er helaas bijna 3 jaar over gedaan. Bij de tweede maar drie maanden. Niet om je af te schrikken hoor! Maar weet dat je echt niet de enige bent!! Toi toi toi meid! Ik hoop dat jullie gauw het geluk mogen hebben!
Wat vervelend zeg.. Hier ook 1,5 jaar bezig geweest. Bij ons was de test van het zaad onderzoek niet goed. Dus zouden we doorgaan voor onderzoek, een week voor onze afspraak in het zkh hadden we een positieve test. Dus het kan wel Hopelijk komt de positieve test gauw, heel veel succes.
Wij zijn ruim 16 maand bezig geweest, na 10 maand naar de huisarts geweest, semenanalyse gehad, kwam niet een heel goed resultaat uit, na 3 maand in ziekenhuis herhaald, toen wel goed. Ik ondertussen cyclusanalyse gehad, bij eerste echo dachten ze aan Pcos, maar ik had goede eisprong. Naar huis gestuurd om nog half jaar zelf te proberen, ik had er totaal geen vertrouwen in, want waarom zou het nu opeens wel lukken. Maar de volgende ronde was het raak! Hou dus hoop, het kan gewoon!
Heel herkenbaar meid! Wij zijn afgelopen maand voor het eerst in het ziekenhuis geweest voor testen. In eerste instantie zag alles er goed uit, ze konden alleen geen eisprong vinden afgelopen maand. Nu zou je denken "redelijk essentieel", maar het was echt toeval omdat ik eerdere maanden altijd een gezichtje had en toen net niet. Een week later gingen we weer heen en hoorden we dat hij toch gesprongen was, omdat ie weg was. Wij gingen dus ook best verdrietig naar huis met de mededeling "kom in februari maar terug". We waren natuurlijk blij dat alles goed zat, maar toch ook heel verdrietig omdat we nu nog weer zo lang moesten wachten. Wat blijkt nu... De verlate eisprong was in mijn geval toch genoeg! Ik ben nu net een dikke week geleden erachter gekomen dat ik zwanger ben. Ik hoop ontzettend dat jullie dat ook gegund is!! En voel je. Niet schuldig omdat je teleurgesteld bent, want dat is heel normaal!! Je ben immers nog steeds niet zwanger. Maar geef de moed niet op. Je kunt er nu toch niets aan veranderen... Overigens; onze huisarts had wel gezegd "als ze hier in het streekziekenhuis te moeilijk doen, gaan we gewoon naar een groter ziekenhuis". Wellicht kan je nog naar een ander ziekenhuis? Je bent de grens van een jaar al voorbij, dus zou moeten kunnen. Mijn schoonzus is ook geholpen na een jaar, terwijl er niets gevonden was. Binnen drie weken zat ze toen aan de hormonen! Niet dat je dat graag moet willen, maar dan wordt er iig aan gewerkt! Veel sterkte!!
Bedankt voor alle reacties, vooral het begrip van de dames waar wel wat is gevonden vind ik erg lief... Belgie is vanwege de afstand helaas geen optie, we zouden naar een ander ziekenhuis kunnen gaan maar we lopen nu al bij het grootste ziekenhuis in het noorden van het land. En wat ik heb begrepen gaan priveklinieken ons niet eerder helpen als we daar nu heengaan (vanwege alle onderzoeken en wachtlijsten). Gezond leven en sporten zit al in ons systeem, dus ook daar valt weinig winst te halen. Ik begrijp ook heel goed dat er wel een kans is, maar ik was zo teleurgesteld dat ze ons met een kans van 32% gewoon naar huis sturen. Dat is dus een kans van 68% dat het niet lukt... Aan de andere kant is het natuurlijk fijn dat er niets ernstigs is gevonden. Ik ben blij voor degenen die toch nog zwanger zijn geworden. Hopelijk gaat alles goed! Helaas is het hele broodje aap verhaal van gemiddeld een jaar niet waar. Na een jaar is 80% tot 90% zwanger en het gemiddelde is een half jaar. Als het na een jaar niet gelukt is dan ben je wel degelijk verminderd vruchtbaar en onze kansen voor het komende jaar zijn niet voor niets zo laag. Maar ik heb er een nachtje over geslapen en ben weer een beetje opgekrabbeld en kan er weer met frisse tegenzin tegenaan Uiteindelijk heb ik altijd nog zelf in de hand of ik mijn leven hierdoor laat verpesten of niet... Bedankt voor de lieve woorden. Liefs
Dat is echt flink zuur! Wij zitten nu een jaar in de MMM, ook omdat manlief onder gemiddeld scoorde en omdat ik in het begin geen cyclus had. Ik snap dat je geholpen wilt worden! Nu voel je je zo machteloos (MMM is ook machteloos en ook echt niet tof hoor, maar herken het gevoel dat je wilt dat je meer grip erop wilt hebben). Ik kan je alleen heel veel sterkte wensen. Niemand weet hoe je hier het beste mee om kunt gaan.. Puur overleven af en toe en het'goede doel' voor ogen houden..
Sorry voor mijn late reactie. heb een ontstoken kaak gehad en aan de antibiotica waar ik goed ziek van ben... pff.. helpt ook lekker mee zo'n kuurtje!! wij zijn 1.5 jaar bezig. nog niet zo gek lang als je soms leest dat er stellen zijn die 5 jaar bezig zijn... maar elke maand waar je menstruatie komt kijken is altijd een telleurstelling. maar we houden hoop. ergens hoop ik ook dat ze mij vertellen dat er niks aan de hand is. en we het nog maar even moeten proberen. klinkt gek misschien. tuurlijk gaan we daar heen voor wat hulp. maar wat zou fijner zijn als je het als man en vrouw zelf voor elkaar hebt gekregen. als je weet dat er niks mis is met je lichaam en je zoiets hebt van het zal wel weer niet lukken en het dan wel ineens een keertje raak is? zulke verhalen hoor je namelijk vaak. mensen zeggen vaak : ah joh... je bent er teveel mee bezig laat nou maar los. die mensen zou ik graag eens een tik op hun achterhoofd willen geven. omdat die mensen niet met dit bijltje gehakt hebben. en zoals ik al zei elke menstruatie is weer een telleurstelling. hoe dan ook je kan het loslaten of niet. het blijft ontzettend moeilijk. ergens hebben die irritante mensen toch gelijk. je lichaam kan je ontzettend in de maling nemen. en doordat je er zo mee bezig bent heb je enorm veel stress... ik vind het ook makkelijk gezegd hoor. nu ik bijvoorbeeld met antibiotica kuur bezig ben en een reeks medicijnen werd mij verteld dat ik mijn kinderwens maar even moest uitstellen.... ik dacht wat zegt die vent nou? is hij wel helemaal goed... 'je moet het maar even uitstellen?' dat even.... is voor mij al 1.5 jaar pipo! maar daar ging ik weer...... stress stress stress.... idd ik stel het maar eventjes uit. volgende week ook naar de gyneacoloog, laat hen het maar uitzoeken en ondertussen...... blijven we gewoon oefenen (ook met een ontstoken kaak)
Ik ben ook pas in het ZKH geweest voor de 1ste afspraak, PCOS. En dan denk je... hehe word eindelijk gehoplpen, nu is het zo ver ...nu kunnen we een kans maken ....o 4 november pas een plan gaan bepalen...deze cylcus afbreken en dan bloed prikken en afwachten. Hey en dan als de hormoonwaardes bekend zijn weer de cyclus afbreken (5 dagen provera kuur, dan ongi) en dan mogelijk aan de clomid...en dan afwachten of het wat doet. Weet je, dat is ook nog lang wachten en voormijn gevoel tikt de tijd maar door. Begrijp je frustratie dus heel goed, maar dit traject is ook niet alles en de onzekerheid is voor mij ook nog lang niet weg. Maar wel echt vervelend voor je. Begrijp het goed, je wens is ook urgent net zo goed als bij iemand die wel in de MMM zit. Maar weet je, februari is zo ver weg niet. Focus je even op andere dingen, neem even tijd voor jezelf, plan een mini vakantie. Zorg voor jezelf, wees even extra lief voor jezelf. Wanneer je je verzet tegen het idee van pas in februari geholpen kunnen worden, word de pijn alleen maar erger. Wordt het wachten alleen maar langer. Hoe moeilijk ook, probeer de situatie te accepteren ... voor je het weet is het zover.
inderdaad goed voor jezelf zorgen is het beste wat je kunt doen op dit soort momenten. Dus doen we dat maar Maar voor mij helpt het om het verdriet toe te staan en er gewoon een dag of twee flink van te balen. Oppotten maakt het alleen maar erger en dan krijgt een willekeurig iemand het over zich heen. Ik besef heel goed dat de mmm ook voornamelijk uit wachten bestaat. En dat het natuurlijk fijn is dat er bij ons niets is gevonden, maar ook dat betekent niet dat er niets is. Voor mijn gevoel kunnen ze bij ons nog meer onderzoeken doen terwijl we wachten... PCOS is ook niet niks, en dat is inderdaad ook niet met een pil verholpen. Er is eerst een heel traject nodig voor de optimale dosering en het haalt inderdaad de onzekerheid niet weg. Sterkte de komende tijd. Je hoort inderdaad wel eens dat het in de wachttijd toch lukt, dat zal ook wel de reden zijn dat ze ons weer weg hebben gestuurd...
Bedankt meis, ja je verdriet toestaan is ook zeker goed. Ik bedoel meer; Ja, je hebt verdriet...natuurlijk. Ja wees lief voor jezelf en erken dat je verdriet hebt. Maar vecht er niet tegen....komt een beetje uit het boedhisme geloof ik verzet tegen pijn maakt de pijn erger of zoiets. Merk dat het voor mij helpt, en zeker niet de boel wegstoppen....dat helpt zeer weinig inderdaad. Jij ook sterkte!