Beste dames, Ik dacht dat ik deze maand zwanger was(ongeplaned), ik voelde me heel raar, en iets in me zei dat ik zwanger was, zelfs mn vriend dacht dat ik zwanger was. Maar ik werd gewoon ongesteld, gelukkig dacht ik en mn vriend... we waren er helemaal niet mee bezig, maar we waren onvoorzichtig geweest... maar hierdoor ben ik opeens gaan nadenken, en eigenlijk vond ik het best jammer dat ik niet zwanger was. Ik heb het besproken met mn vriend, maar hij wist niet zo goed of hij er al aan toe was.. wat ik wel snap... het is een heel beladen onderwerp een kind is voor de rest van je leven. Maar goed, we hebben een eigen huisje, vast werk... Ik wil zo graag... het lijkt me zo spannend om echt te oefenen om een kindje te krijgen.. maar ik moet denk ik nog even geduld hebben.. en ik zal even met jullie mee moeten leven, in de hoop straks zelf mee te mogen doen.. sorry ladies, het is een heel verhaal geworden.. maar ik moest het even kwijt.
Hoi SHimmy, Kan me je verhaal wel voorstellen. Bij ons ging het iets anders, maar ben ook "ineens" anders gaan denkenn. Mijn man is tot twee keer toe door het oog van de naald gekropen en we zijn blij dat hij er nog is, omdat hij een stuk ouder is dan ik, kreeg ik ineens de kriebels; wil niet alleen blijven, iets van ons samen op de wereld zetten, je kent die gedachten waarschijnlijk wel. Eerst schrok hij best wel, omdat ik altijd jaja, anti-kindje was. En nu wilde ik ineens entje van ons tweeen op de wereld zetten. Hij bekwam van de schrik en is nu overstag en leeft nu zeker de laatste maanden heel erg met me mee en we doen ons uiterste best om een zwanger te worden. Zo zie, soms moeten mensen aan het idee wennen. Zo ok jijzelf, dus geef hem ook een beetje de tijd. Heel veel succes en groetjes Monique
jeetje, ja dan gaan je ogen wel open, wanneer je bijna iemand kwijtraakt, helemaal als je zoveel om diegene geeft, en als je hem dan " onsterfelijk" kan maken en dat samen met jouw eigen bloed... ja voorheen dacht ik helemaal niet aan kinderen, maar ik ben er nu echt wel aan toe opeens. Ik geef hem ook gewoon de tijd om erover na te denken, ik kan moeilijk in mijn eentje kindjes maken , maar ik heb wel het gevoel dat hij meer schrok van het idee, dan dat hij het nu niet wilt. Dus ik heb goede hoop. Ik laat hem er rustig over nadenken.. Hij begon laatst zelf over namen.. ik zie dat als een goed teken... jij iig ook heel veel succes met zwanger worden.
Ik herken hier wel iets in. Half 2006 had ik ook al zin om een kindje te krijgen. Heerlijk iets van ons tweeen dacht ik. Mijn mannetje wilde dat toen nog niet en zei ook dat hij er nog niet aan toe was. Natuurlijk baalde ik enorm, maar ja je moet er wel met z'n tweeen achter staan. In april 2007 ben ik gestopt met de pil, want toen wilden we het allebei erg graag. Ik ben ook snel zwanger geraakt, dus dat was helemaal mooi. Jullie tijd komt echt wel. Succes in ieder geval.