Hallo meiden, Ik lees hier wat topic's en moet meteen denken aan mijn situatie anderhalf jaar geleden. Aangezien dat mijn dagelijks leven nog sterk beinvloed wil ik het graag even met jullie delen, misschien dat jullie er wat aan hebben. 2 jaar geleden heb ik mijn spiraaltje eruit laten halen omdat ik er erg veel last van had. Aangezien ik iemand ben die de pil vergeet besloot ik het alleen te doen met condoom en op de dagen dat ik niet vruchtbaar was. Op dat moment had ik een relatie met een jongen waar ik toen al 4 jaar mee was. Ik begon er steeds lakser mee om te gaan en ik raakte zwanger. Mijn vriend zat op dat moment in Azie, dus had m opgebeld en hij was blij hij wou ervoor gaan! Ondanks dat het eigenlijk het laatste jaar tussen ons niet meer zo heel erg goed ging en het vaker uit was dan aan. En daar zat ik, op een roze wolk, ik genoot van alles wat ik voelde. Toen hij terug kwam kregen we veel ruzie, ik was chagerijnig, misselijk, had moodswings van hier tot Tokio dus ik katte hem wat af en al snel vielen we in ons oude leef patroon. Tussen mij en z'n ouders boterde het al heel lang niet. Ik was een meisje van de straat en z'n ouders hadden flink wat centen en leefde dus ook in een heel ander milieu. Zijn ouders waren woest! eisde dat ik het weg zou laten halen en dat we, als we nog bij elkaar waren over een paar jaar, we het maar weer is moesten gaan proberen. Ook tussen mij en m'n ouders is het nooit heel goed gegaan.. ik was een onhandelbaar kind, liep weg van huis, deed alles wat god verboden heeft, woonde in tehuizen en bij vrienden enz enz. maar hier kom ik later op terug.. Mijn ouders reageerde wel heel positief en mijn moeder was heel erg trots! Na de zoveelste ruzie tussen mij en m'n vriend heeft ie tegen mij gezegd dat ie het kind niet wou en dat ik het weg moest laten halen. Dit terwijl ik al kleertjes had gekocht en had gekregen. Ik had voor mijn gevoel zelfs al een band met en frummeltje in mijn buik (9 weken) Zou ik dit niet doen dan zou die er niet voor zorgen en ik zou zijn huis uitmoeten. Ik had geen werk, stond nergens ingeschreven, was niet verzekerd, had schulden, kortom mijn leven was een puinhoop! Ik heb dagenlang gehuild ik wou dit niet kwijt! Maar de twijfel begon ook toe te slaan.. Hoe zou het zijn als ik het zou houden? Zou ik het kunnen geven wat het verdiendt? Wil ik de rest van mijn leven blijven bij een man die mij dwingt een abortus te laten plegen? Ik schaam me op dit moment nog steeds heel erg maar ik heb een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek. Heb alles weggestopt, probeerde er niet meer aan te denken dat er iets in mijn buik zat. Ik at weer american filé, dronk weer een wijntje en stopte met de vitaminepilen. Op de dag van de abortus heb ik gehuild zelf het op het gesprek toen de arts aan mij vroeg of ik het zeker wist barste ik in tranen uit. Ik zei dat ik het niet wou, ik wilde mijn kind houden maar het kon niet! Ik had niks.. Met mij en mijn ouders ging het goed, we bouwde weer een band op maar ik kon daar niet terecht met mijn verhaal, ik schaamde me. Nu weet ik dat dat niet had gehoeven en dat ik beter daarheen was gegaan want dan was alles nu anders geweest. Mijn ouders zijn schatten en ze zouden alles voor mij doen. Ook 9 maanden lang mijn problemen oplossen en een huis zoeken zodat het kindje in een liefdevolle omgeving zou opgroeien. De arts zei dat de abortus niet door zou gaan en ze mij opnieuw 7 dagen bedenktijd wouden geven. Dit wou ik niet want ik was inmiddels 10 weken en het zou dan alleen nog maar groter worden dus ik stond erop dat het meteen gedaan werd en uiteindelijk zijn ze accoord gegaan. Nu anderhalf jaar later denk ik er nog elke dag aan. het beinvloed mijn leven dagelijks.. Veel van mijn vriendinnen zijn zwanger geraakt en als ik dan die echo's bekijk dan moet ik huilen. ik ben getroffen door het Postabortus-Syndroom. Ben nu net een week gestopt met anti-depresieva & heb gehoord van de dokter dat ik nog helemaal gezond ben, dus dat ik gewoon kinderen zou kunnen krijgen mocht het mij nog overkomen. Mijn ex zie ik bijna niet meer. Ik kan hem niet meer aankijken ik kan niet meer aardig tegen hem doen. Ook verbied mijn nieuwe vriend dat omdat hij mij zoveel pijn heb gedaan. Mijn nieuwe vriend en ik hebben vorig jaar een miskraam gehad en deze maand gaan we het weer proberen! Ook ben ik pas geleden ten huwelijk gevraagd en we gaan 2 Juni trouwen dus het leven lacht me weer toe. Het gaat eindelijk weer wat beter met me maar ik zou NOOIT meer een abortus ondergaan. Op dat moment zag ik geen hulp maar er waren zoveel mensen die achter me stonden en die me wouden helpen dat weet ik zeker! Tegen mijn ouders heb ik gezegd dat ik een miskraam heb gehad want ik durfde niet te zeggen wat ik gedaan had. hiervoor ga ik naar een Psycholoog. Ik weet niet of er ooit een dag komt dat ik dit aan mijn ouders zal vertellen.. De kleertjes van mijn ongeboren baby liggen in een doos die ik anderhalf jaar niet meer gezien heb. Ik vermijd het kastje waar het legt en ik weet nog niet zo goed wat ik er mee aanmoet.. Meiden denk na over wat je doet er is altijd hulp! Dit is iets wat nooit uit mijn leven zal gaan en wat ik altijd in mijn rugtasje mee zal dragen. En nu heb ik nog het geluk dat ik nog vruchtbaar ben maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat er wat gebeurd en je geen kinderen meer zou kunnen krijgen. Sorry, als ik mensen beledigd heb. ik snap heel goed dat er mensen zijn bij wie het niet allemaal zo makkelijk gaat, die dit vreselijk vinden dat ik zo naief en dom ben geweest. Liefs, PeaceLove
Wow meis RESPECT! Ik heb met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen. Vind het echt super knap dat je dit hier hebt durven neerzetten. Ik hoop dat het in de toekomst goed mag/zal gaan met jou en je zult een geweldige moeder worden! Heel veel liefs
Jeetje wat heftig ik lees het ook hier met volle ogen...... Meis petje af voor jou. Ik hoop dat het geluk je zal blijven toelachen en dat je gauw een beebje in je buik hebt.
`pff wat heftig meis!! ben blij dat het nu wat beter gaat en dat je een nieuwe relatie hebt en zelfs ten huwelijk gevraagd bent, Gefeliciteerd daarmee! ik hoop dat je snel aantelt en van dat wondertje mag genieten... ik gun het je van harte en ja je hebt een abortus laten plegen maar op dat moment zag je geen andere uitweg en heb je gedaan waarvan jij denkt dat het beste was en dat moet je jezelf niet kwalijk nemen het is gebeurt, het valt niet meer terug te draaien en hopelijk krijg je nog een kans om moeder te worden.. succes!
Weet je wat het is. Probeer niet zo streng te zijn voor jezelf. Als je het geboren had laten worden dan had je misschien in net zon situatie gezeten als ik. Ik heb 3/4e zwangerschap zelf moeten rooien en nu ben ik alleenstaand moeder. Ik snap dat je abortus spijtgevoelens oproept en dat je soms denkt 'had ik maar' maar dat heb ik nu ook terwijl ik de andere keuze heb gemaakt. Dit soort gevoelens horen erbij en gun jezelf een beetje de ruimte. Je hebt gedaan wat jij dacht dat de beste keuze was en dat is gewoon ok. Er gaat echt nog wel een kindje voor jou komen die helemaal welkom is en een prachtig huis krijgt. Sterkte met alles.
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties.. Ik moet zeggen dat het wel oplucht even m'n verhaal kwijt en niet iemand in de ogen hoeven aankijken. Heb toevallig vanmorgen het doosje opengemaakt en het was makkelijker dan ik dacht.. alleen de positive zwangerschapstest van moeders voor moeders was even moeilijk. Deze heb ik ook weggegooit. Denk dat ik het langzaam aan wel kan afronden en dat ik het aan me ouders ga vertellen als ik weer mama mag worden!
Jeetje..ik heb dat niet zo heel gauw maar heb echt om je post moeten huilen. Ik vind het zó erg voor je dat je dit hebt moeten meemaken! Ik hoop voor je dat je het allemaal een plekje zult weten te geven en dat je snel een lief babytje in je armen zult hebben. Heel veel liefs jessy
Ik vind het echt heel dapper dat je je verhaal zo open en eerlijk durft neer te zetten en wat een rot periode voor jou zeg! Zou je ex bijna wat dan ook toewensen maar in plaats daarvan wens ik jou een snelle zwangerschap en een gelukkig huwelijk
Wat een verhaal zeg, wordt er helemaal droevig van. Vind het heel dapper van je dat je je verhaal alsnog durft te doen. Ik hoop dat je gauw zwanger mag raken.
Jeetje meis wat een heftig verhaal. Ik ben heel blij dta het geluk je nu weer toelacht en ik hoop dat je snel zwanger mag worden!!! Knap dat je dit verhaal geschreven hebt, misschien hebben andere meiden hier wat aan!
Pfoei wat een verhaal zeg.. Weet je wat ik altijd denk met dit soort dingen? Het kindje kwam gewoon niet op het juiste moment. Toen is het weggegaan, maar als je wilt komt het ook weer een keer terug. De volgende keer. Hopelijk heel snel. Heel veel succes en ik duim voor je dat je snel zwanger bent!
Wat een verhaal zeg! Jeetje wat heftig. Maar ik vind het echt goed van je dat je je verhaal hier neerzet. Wat je zelf al zegt...veel mensen hebben hun mening klaar: Abortus is slecht en blabla... Maar zoals bij jou en je verhaal en hoeveel emoties met abortus gepaart gaan....het is niet zomaar een egoistische keuze...er zit veel meer achter! Heel veel sterkte bij het verwerken hiervan waar je al een tijd mee bezig bent. En hopelijk mag je snel mama worden van een kindje die je al jou liefde kan geven!!!!
het klinkt precies als mijn verhaal, mijn schoonmoeder had voor mij een afspraak gemaakt in de abortus kliniek en ik heb toegegeven, ik wou geen kindje dat zo ongewenst was.. het enige dat verschilt aan onze verhalen is dat ik, ookal lag ik al op de bahandel tafel, toch de moed heb gevonden om voor mijn eigen gevoel te kiezen. ik vond het super moeilijk want ik lag zoveel druk op me. de mensen in jou omgeving toendertijd moeten zich schamen, jou kindje en hun mogen je niet voor zo een keuze zetten, maar ze zouden je moeten helpen en ondersteunen waar het nodig is. knap dat je er nu iets beter mee om kan gaan maar ik kan me voorstelen hoe moeilijk het is, en ik snap ook dat je je ex niet meer kan aankijken, er bestaan heel wat laffe mensen:x
Pff wat een heftig verhaal zeg... meis heel veel sterkte! Wel onwijs fijn dat het leven je nu weer toelacht.. ik hoop voor je dat je snel zwanger bent!