Temperamenvol

Wat een heftige start hebben jullie gehad!
Ik herken veel dingen in je verhaal, hier ook een kleine met een heftig eigen karakter.
Ik moet zeggen, het is een stuk minder geworden sinds ze dingen zelf kan (zitten, staan, kruipen, stukjes lopen). Ze is dan minder afhankelijk van anderen en blijkbaar is het dan goed.... Als echt een rot dag heeft dan helpt hier ook niks bij huilen, behalve op schoot nemen en liedjes zingen. Soms ben ik een half uur lang liedjes aan het zingen maar agh.. ze is wel stil!


Ooh ja, en dat schamen voor je kind herken ik ook haha. Vooral als ze een rot dag heeft en net dan hebben we visite...

 

Allereerst hoef je je echt niet te schamen voor de gevoelens die je hebt, dat lijkt me heel normaal bij een PND. Mijn dochter is ook 10 maanden en kan ook echt een drama-queen zijn. Ik ben zelf niet van het negeren, maar merk wel dat ze nu beseft dat als zij huilt, mama wel komt. Dus ik probeer het wel wat te doseren en niet bij ieder huiltje haar op te pakken. Negen van de tien keer is ze dan weer zo afgeleidt en huilt ze niet meer. Die irritatie die je soms voelt, voel ik ook en ik heb geen PND. Moeder worden is gewoon een enorme verandering en zeker als je er veel alleen voor staat, kan het weleens irriteren. Soms zit ik ook eindelijk even rustig en dan kan ik weer 10x opstaan, ja dat vind ik ook weleens irritant Probeer het jezelf zo gemakkelijk mogelijk te maken en jezelf geen schuldgevoel aanpraten, word je alleen maar ongelukkig van. Succes met je kleine meid en probeer te genieten van de mooie momenten.

 

Hier ook een moeder van een temperamentvolle dochter. Ze is nu 15 maanden en ik kan er wel steeds beter mee omgaan. De tijd leert je dat wel, maar het is wel moeilijk. Ook ik heb weleens slechte gedachten over haar hoor, maar gelukkig loopt mijn hart ook vaak genoeg over van liefde voor haar. Ik denk dat elke ouder weleens slechte dingen denkt, we zijn allemaal mensen, en al is de liefde voor je kind eindeloos, je kind kan nou eenmaal ook eigenschappen hebben waar jij je aan irriteert. En als ze later groot is, zal het ook andersom zijn, zal zij ook weleens irritaties krijgen over jouw eigenschappen. Mensen zijn allemaal verschillend. Je kan niet alles leuk vinden aan een ander, ook niet aan je kind.

Hier werd onze dochter ook elke keer wat rustiger als ze weer iets kon, zoals zitten, kruipen, en nu aan de hand mee lopen. Vanaf de geboorte wist mevrouw al wat ze wou, dat was ook 1 vd eerste dingen die de verpleegster(ben in ziekenhuis bevallen) zei toen ze net geboren was; ze weet wel wat ze wil deze dame. En zo is het tot de dag van vandaag dus gebleven. Ze heeft ook last van bepaalde sprongen gehad(misschien is het boek Oei ik groei wel iets voor jou?).
Afgelopen week was het ook weer raak, om elk wissewasje huilen, en echt helemaal over de rooie gaan. Ook nog meer aandacht vragen dan normaal, en dan boos worden als je haar probeert te leren dat ze niet altijd aandacht kan krijgen. Gisteren was het toppunt, wat een ellende, maar toch verzet je jezelf dan op gegeven moment tegen je eigen irritaties, op zo'n toppunt stroomt bij mij mijn hart over van liefde, al ben ik doodmoe(incl. hoofdpijn...) van haar gedrag. Ze is dan zo overstuur, dan wil ik maar 1 ding, dat ze rustig word. En dan maar een middag zitten met boekjes en zo, als ze maar tot bedaren komt, de rest van de wereld kan me dan echt aan mn reet roesten. Dat is dat dubbele gevoel waar je het over hebt.

Mijn tip(en misschien doe je dit al), observeer haar gedrag. Wanneer gaat ze over de rooie? Wat maakt haar vrolijk? Kijk tijdens het spelen wat ze doet/probeert, en pas bv haar speelgoed daar op aan.
En wat bij mijn dochter vaak hielp als ze uit haar humeur was; wandelen/fietsen, even een frisse neus halen. Dan doorbreek je even die sleur. Vaak ben je dan zelf ook helemaal uit je hum, maar frisse lucht doet echt wonderen op zo'n moment.

En bedenk je vooral dat je niet de enige bent met een temperamentvol kind. Het is niet makkelijk en je hoeft niet altijd sterk te zijn, ook jij mag rustig een keer in tranen uitbarsten en je teleurgesteld voelen. Maar hoe gek het ook klinkt, je groeit er enorm van, je leert zoveel over jezelf en je kind! In de loop vd tijd raak je er op in gespeeld, en al zal het op zulke vervelende moment echt niet makkelijk aan voelen, van elk dieptepunt leer je weer en kun je het geleerde de volgende keer in praktijk brengen.

Heel veel suc6 en geniet vooral van de dingen die wél goed gaan, want dat verdwijnt vaak in de achtergrond. Geef jezelf een schouderklopje aan het eind vd dag als er iets boven verwachting goed gegaan is met je dochter en jou!