Hallo allemaal, Dit wordt mijn allereerste forumberichtje ooit. Ik ben 13 weken 'zwanger', maar heb donderdag te horen gekregen dat het hartje niet meer klopt. Ik kan het echt nog niet geloven en zeker niet na twee goede echo's. Ik heb veel kwaaltjes gehad de afgelopen 3 mnd en was vooral de eerste 8 weken erg bewust van de kans op een miskraam, maar dat het me nu toch nog gaat overkomen komt echt niet binnen. En dat terwijl we vorige week aan iedereen het blijde nieuws verteld hebben... :x Waar ik nu vooral mee zit, is dat ik ontzettend bang ben wat me te wachten staat. Mijn gevoel zei meteen dat ik het thuis af wilde wachten en wil dat mijn lichaam het zelf oplost, maar ik zit echt de dagen te tellen. Het schijnt dat ons kindje in week 11 is overleden. Heeft iemand ervaring hiermee? Ik heb veel nare verhalen gehoord in mijn omgeving (het lijkt alsof iedereen tegenwoordig een miskraam krijgt), dat het bloedverlies heel hevig kan zijn en de pijn ook. Op dit moment voel ik nog helemaal niks en baal ik alleen van mijn zwangere buik die net doet alsof er niks aan de hand is. Ik voel me zo ontzettend genaaid! Ik moet vooral mijn verhaal kwijt, maar zou het prettig vinden als iemand misschien tips heeft? Ook al klinkt dat raar. Ik heb al voor de zekerheid veel kraamverband en matrasbeschermers in huis. En weet iemand of het kindje al erg 'aangetast' zal zijn, als het straks misschien al 2 of 3 weken dood in mijn buik zit? Sorry voor de nare details, maar zo is het gewoon. Liefs Carlijn
Hoi Carlijn, Wat vreselijk voor je meid! Ik heb een paar weken geleden ongeveer hetzelfde meegemaakt, alleen hoorden wij het bij 9,5 week en ons vruchtje was met bijna 8 weken gestopt. Wij hadden ook al een mooie echo met kloppend hartje gezien. Ik zal je mijn verhaal vertellen. Ik had meteen zoiets van 'het moet eruit', maar toch nog een paar dagen afgewacht, (wij hoorden het op een woensdag). Ik had medicijnen (cytotec) gekregen om het op te wekken. Die heb ik op zaterdagavond voordat we gingen slapen ingebracht. Ook ik was heel bang voor de pijn, het bloedverlies etc en had erg veel negatieve verhalen over Cytotec gelezen, maar een curettage zat ik ook niet op te wachten. Nou goed, ik werd dus 's nachts rond half 4 met krampen wakker die steeds heftiger werden, moest ervan overgeven en alles. Dit duurde tot een uur of 5, daarna trok het aardig weg. Geen bloedverlies nog, ik ben weer gaan slapen en zondagochtend rond een uur of 8 werd ik weer wakker en voelde dat ik bloedde. Ben naar de wc gegaan en ben daar bijna alles verloren, kon geen vruchtzakje onderscheiden, maar denk wel een deel van het vruchtje te hebben gezien, helaas niet meer intact. Daarna heb ik nog gedurende 2-3 uur stolsels en bloed verloren, pijn was weg en daarna bloed ook. Maandag hele dag nergens last van (lichamelijk dan...) kon het met een inlegkruisje af. Dinsdagochtend kreeg ik weer bloedverlies en vreselijke krampen, dit duurde de hele ochtend en kwam af en aan om de 3-4 minuten. Zkh gebeld en mocht volgende dag langskomen, bleek dat er nog een stuk weefsel achtergebleven was, dit konden ze poliklinisch verwijderen. Toen was ik dus alles kwijt en daarna nog een paar dagen wat bruinverlies gehad, maar geen pijn meer. Hebben ze het met jou niet gehad over medicijnen? Ik zag er erg tegenop maar het is me achteraf toch meegevallen. Het afwachten tot het vanzelf komt is ook zo zwaar! Heel erg veel sterkte, ik hoop dat je iets aan m'n verhaal hebt en laat je nog weten hoe het gegaan is? Liefs!
Ten eerste: Heel veel sterkte meis. Ik weet helaas precies hoe je je voelt. In December teste ik positief en na wat licht bloedverlies had ik met 6+7 een prachtige echo. Een week later kreeg ik flink bloedverlies maar wees de echo nogmaals een mooi kindje op schema met kloppend hartje aan. Het bloedverlies stopte (enkel nog wat oud bruin bloed) en met 11 weken had ik de termijn echo, kindje was al overleden. Aan de meting zagen we dat dit kort na de laatste echo gebeurt was. Het ging allemaal erg snel, de dag er op werd ik gecurreteerd. Heb jij ook bloed verloren vantevoren, dat je al 2 echo's gehad had? Ik kan je dus weinig melden over hoe het afwachten is, hoe erg het bloedverlies is enz. Wel kan ik vertellen dat een curretage lichamelijk weinig voorsteld. Al heeft mijn lichaam wel echt even nodig gehad om weer te herstellen, het voelde duidelijk anders de eerste 2 cyclussen daarna. Het vreselijk in de steek gelaten voelen van je eigen lichaam herken ik helemaal. Ik was ook zo boos op mezelf. Geen bloed meer, gewoon misselijk en het gevoel van een oprekkende baarmoeder (vruchtzakje is wel gewoon doorgegroeid). Die klap die je dan met de echo krijgt is niet te omschrijven... Heel veel sterkte, ik hoop voor je dat het allemaal snel voorbij is en dat je het rustig een plekje kunt gaan geven, wat ik nog het moeilijkste vind van alles... Als je wilt praten of vragen hebt, mag je altijd pb'en Liefs
Hoi Loki09, Ik leef met je mee! Letterlijk en figuurlijk. Ik zit op dit moment in hetzelfde schuitje en te wachten. Ook afgelopen donderdag bij een zwangerschap van 11 weken geen kloppend hartje meer te zien. Ik ben vrijdags gaan bloeden. Krampen, lage pijn in de onderrug en ook verlies van stolsels. Is allemaal nog goed te dragen en zit ook met de vraag 'hoe nu verder?' ... behalve het feit dat mijn lichaam niet echt meer meewerkt door het op een natuurlijke manier naar buiten te laten komen, helpt mijn hoofd me vandaag ook niet meer. Ik ben boos. Zo boos vandaag. Op alles. EN verdrietig... Op mijn topic 'wil iemand me snel even helpen' staan lieve reacties van mensen die dit helaas al een keer eerder meegemaakt hebben en daarin hun ervaringen delen. Ik hoop ook voor jou dat het snel gebeurd, want kan me helaas geweldig inleven in jouw gevoelens! Wat oneerlijk, he! Heel veel sterkte!!
Allereerst dank voor jullie lieve reacties! Klinkt misschien raar, maar na 4 dagen vol ongeloof en een lichaam wat nog gewoon zwanger is, doe ik het gewoon alsof het nog niet zo is. Ik ben vanmiddag fijn bij vrienden geweest, uitgehuild, maar de situatie verandert natuurlijk niet... Heeft iemand tips of het gewoon prettig is om dit in het ziekenhuis te doen? Dan bedoel ik geen curretage, maar als mijn miskraam zelf begint dat ik dan naar het ziekenhuis ga om het daar onder begeleiding te doen? Ik heb nu echt het idee dat ik ga bevallen, ik vind mijn dikke buik ook erg angstaanjagend nu. Verder had ik al twee echo's gehad omdat ik moeilijk zwanger kon worden. Als ik zo het forum afstruin, is een eerste miskraam nog niks... iedereen heel veel sterkte en pfff wat een respect voor de meiden die er keer op keer mee te maken krijgen. Ik kan me echt niet voorstellen hoe dat zal zijn.. Ik hou jullie op de hoogte hoe het is gegaan. Liefs Carlijn
Hai Carlijn, Wat een naar bericht en wat een ontzettende schrik moet het zijn geweest. Zo zat ik ook bij de vlokkentest met 12 weken, bang dat er ineens geen leven meer zou zijn, je weet dat het soms gebeurt, ook na 2 goede echo's (had ik nl ook al gehad toen). Bij ons was alles trouwens wel goed, bij jullie dus niet, bahbahbah. Er zijn hier zeker ervaringsverhalen genoeg voor je te vinden, zoek maar eens de miskraam topics door. Hoe naar ook. Maar ik vind ook dat je niet goed voorgelicht en ondersteund bent in het zh/echobureau/vk waar de echo was. Ik zou dus ook daar om een spoedconsult vragen waar je al je vragen aan een daarvoor geschoold iemand kunt stellen! Zeker om af te wegen wat je nog zou kunnen doen als het niet snel vanzelf komt. Wens je veel sterkte, met de mk zelf, maar ook straks met je teleurstelling en verdriet als het voorbij is. Babel
@carlijn; het is niet niks he zo een nieuws... wij hoorden bij de echo van 9 weken dat het niet goed zat terwijl we bij de vorige echo een mooi hartje hadden zien kloppen. ik was zo ongeveer bijna panisch, ik wilde het eruit hebben en wel nu. uiteindelijk een week later heb ik een curettage laten doen onder algehele narcose en dat is me enorm meegevallen. ik vond het gewoon geen prettig idee om het af te wachten , vond het zelfs griezelig dat in mijn buik ons kindje zat wat al 2 weken nouja zeg maar dood was. en daarbij was ik iedere dag ook nog harstikke misselijk en op de echo bleek dat mn baarmoeder en vruchtzak wel gewoon bleven doorgroeien, alleen het vruchtje niet. ik ben blij dat ik het niet heb afgewacht.. ben opgenomen in het ziekenhuis op de dagbehandeling, een prik voor het infuus en een kwartier later was ik alweer wakker. wat ik wel van anderen hoor is dat het bloedverlies na een curettage langer duurt. ik vloei nu al bijna 3 weken, terwijl ik in de omgeving hoor dat bij natuurlijke miskraam de meeste vloeien tussen de 1 a 2 weken. maar dat zal ook wel persoonlijk zijn. niemand kan voor je beslissen wat je moet doen. je moet gewoon doen wat het beste voelt, wil je het afwachten dan doe je dat, duurt het je te lang dan gewoon aan de bel trekken! veel sterkte iig
Hey meis, Ook ik weet hoe je je voelt,en wil je heel veel sterkte en kracht toewensen... Mocht je behoefte hebben aan mijn verhaal dan laat het maar weten, maar denk niet dat je er nu op zit te wachten... Ik heb 14 dagen gewacht of het vruchtje af zou komen, maar dit kwam niet dus uiteindelijk een curretage, die me 100% is mee gevallen... Groetjes Catheleine
hai Carlijn, Allereerst, heel veel sterkte!! het is zooo gemeen, niet te bevatten en onwerkelijk!! Hier hetzlefde meegemaakt,..net als vele anderen,....11 w6d en geen kloppend hartje meer,..ook al 2 goede echos gehad want ook ik liep al bij de gyn in ziekenhuis.... ik heb ivm een vakantie gekozen voor curretage, wat ik zelf achteraf gezien erg fijn vond,...ik heb nniks meegemaakt en geen pijn gehad...dat is prettig en ik wilde er vanaf,..zo snel mogelijk...Het idee vond ik niet prettig, en ik was ook al een week aan het wachten... nu ben ik net weer ongesteld, dus hopen dat het allemaal op gang blijft.... meid, ik wens je nogmaals veel sterkte! neem je tijd, praat erover, huil, gil, schreeuw....doe wat je wilt! Echt doen hoor! ik kan het nu zeggen, 1 maand later,...het wordt draaglijker! het blijft moeilijk, ik kan er nog een pot om janken, maar ik begrijp nu dat het beter is zo..... hele dikke knuf!
Oh meid.. Wat moet dit vreselijk zijn.. Een kind van 11 wkn oud met bijna alles erop en eraan zit niet overleeft heeft En dan nog eens moet gaan bevallen hierdoor :S Ik heb er geen ervaring mee maar omdat ik het zo erg vind met 11 wkn kon ik het niet laten om niet te gaan reageren... Wil je enorm veel sterkte wensen en natuurlijk mag je boos zijn.. Je mag er zelfs om rouwen! Heel veel sterkte de komende tijd... Dikke knuf
Wat zijn jullie toch allemaal lief! Vandaag voor het eerst een beetje goede dag gehad, ik heb er niet veel aan gedacht en lekker met bier in de tuin gezeten (want ja, dat was ook lang geleden ). Om 18.00 naar de WC en voor het eerst wat donkere afscheiding.. spannend dus, maar moet eerlijk zeggen dat ik ook opgelucht ben dat het nu 'begonnen' is. Ookal kan het nog lang duren. Ik voel verder nog niet veel, mijn buik voelt niet zo lekker meer, maar dat is alles. Ik hou jullie op de hoogte hoe het gegaan is. En ik laat het maar gewoon over mij heen komen. Verder moet ik nog wel even kwijt dat het ziekenhuis heel lief en begripvol was hoor, ik kan ze dag en nacht bellen. Ik schakelde na dit nieuws echter gewoon een knop om en zei vol vertrouwen dat ik dit zelf wilde afwachten en dat ik wist hoe het in zijn werk ging. Ik had er al die weken zo over na zitten denken. Nu het moment daar is, is het ineens weer helemaal anders. Iedereen heeeeeeeel veel sterkte, pffff wat een ellende allemaal. Knuffels terug, dat kan iedereen goed gebruiken!
Hoi Carlijn, Ik wil je heel veel sterkte wensen met jullie verlies. Wij hebben ook een MA gehad en na de bevestiging door de gynacoloog heb ik hetzelfde gedaan wat jij hierboven beschrijft, dan wel zonder alcohol, maar wij zijn naar het tuincentrum gereden, hebben plantjes gekocht en ik heb me daarna heerlijk uitgeleefd in de tuin, zonder handschoenen. Ik denk dat het een soort afreageren is. Wel normaal natuurlijk, maar ik had niet verwacht dat de klap daarna zo groot zou zijn. Niet zozeer de miskraam, maar de hormonen. En alle vrienden en collega's die ineens zwanger bleken te zijn. Hopelijk komen jullie de komende periode alleen maar sterker uit en nogmaals veel sterkte!
Lieve Carlijn! Jeetje wat een heftig nieuws, met een brok in mijn keel en kippevel lees ik je verhaal. Wat onwerkelijk moet dat zijn... Ik hoop echt voor je dat je goed voor jezelf zorgt en kiest dat heb je zo nodig! Ik wens je veel sterkte, Lieve groet! Selma
Hoe gaat het nu Carlijn? Is het op gang gekomen gisterenavond? Ik herken dat van dat biertje wel, heb ook meteen een fles wijn gehaald na de foute echo en een broodje filet americain. Kon toch geen kwaad meer... Sterkte meis...
hai Carlijn! hoe gaat het met je? hoe voel je je vandaag?? heeft het doorgezet...? ik hoop dat alles goed met je gaat en dat het allemaal meevalt kwa pijn enzo.... heel veel sterkte meis!! dikke knuff
Hallo! Even een reactie: helemaal niks gebeurd! Ik heb vandaag een heel klein beetje slijm verloren, denk dat dat die prop is wat los gaat komen, maar man, schiet op! Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar merk wel dat ik vaak naar de WC ga om toch even te checken. Ik moet wel zeggen dat het vandaag ook weer redelijk goed gaat geestelijk, ik zet echt de knop om en denk dat de grote klap komt als het eruit is. Natuurlijk heb ik huilbuien af en toe, maar die laat ik ook gewoon lekker komen. Morgen naar het ziekenhuis, ben benieuwd. Ik heb uiteraard een stuk of 12 vragen opgeschreven. Morgen meer dus. Vandaag weer 3 broodjes filet americain op en een lekker biertje , wat een mooi weer! Knuffels terug, dank dank dank voor het medeleven, dat doet me echt heel erg goed!
Spannend he dat afwachten! Ik hoop voor je dat het snel doorzet zodat je dit hoofdstuk ook weer kunt afsluiten. Heel veel sterkte voor de komende tijd!
Lieve Carlijn, Ik hoop dat het inmiddels op gang is gekomen. Hoe ging het in het ziekenhuis? Ik heb een paar jaar geleden een miskraam gehad met 16 weken zwangerschap, Lucas* was maar 15 weken oud geworden en ook geen kloppend hartje meer bij een tussentijdse echo. Bij mij is alles in een roes gegaan en weet ik er vrij weinig meer van, enige wat ik weet was dat ik veel bloed verloor en weeen had. Dus ik kan je helaas niet vertellen hoe het gaat of zal gaan. Ik hoop dat je het hierna een plekje kunt geven en weer kan genieten van het leven. Hele dikke knuffel!
Hallo! Er is nog niet veel veranderd bij mij, lichamelijk dan en ik baal er echt zo van dat mijn lichaam nog niet echt een signaal geeft. Af en toe heb ik beetje buikpijn, maar het zouden ook mijn darmen kunnen zijn. Ik verlies een mini beetje slijm, meer niet. Donderdag zijn we weer naar het ZH geweest. Ze waren weer zo ontzettend lief, ik was erg emotioneel, maar toen we eenmaal aan de beurt waren kon ik al mijn vragen stellen en heb ik het zelfs droog gehouden . Ik wilde nog een echo en ook wat plaatjes mee naar huis en daar heeft ze uitgebreid de tijd voor genomen, we hebben kunnen zien dat de vruchtzak al wat ingevallen was en het kindje was een week kleiner geworden! Dat viel me wel tegen zeg, wat gaat dat snel. Toen heeft ze uitgelegd dat het omdat het nu zolang duurt er ook niet meer mooi uit zal zien als het er vanzelf uitkomt. Dat was echt klote, maar zo weet ik wel waar ik aan toe ben. Ze vertelde dat het misschien ook nog wel weken zou kunnen duren... Toen was voor ons eigenlijk heel snel de keuze voor een curretage gemaakt. We wilden het allebei echt niet vorige week, maar nu voelt het ineens heel anders. We kunnen woensdag al terecht. Waar ik wel erg bang voor ben is de medicatie die ik 4 uur van tevoren krijg. Iets van miso..blabla en zou weeen op moeten wekken. iemand hier een positieve ervaring mee? Ik lees alleen maar negatieve dingen hierover. Toch begrijp ik ook dat het voor iedereen anders zal zijn en dat je niet kunt voorspellen of het erg pijnlijk zal zijn. Verder gaat het geestelijk wel wat beter, het lukt best aardig om de knop om te zetten en met vrienden af te spreken. Ik hoop zo dat het voor woensdag nog komt, maar ik denk het niet. Ik laat wel weer weten als het achter de rug is! Nu lekker genieten van het zonnetje . Liefs Carlijn