Mijn zoontje is 8,5 maand en ik merk dat nu hij tijgert ik opeens een klein beetje moet gaan opvoeden. Bijvoorbeeld als hij de bench van de hond in wil kruipen. Het zijn natuurlijk geen ernstige dingen, maar ik wil de eerste stapjes wel bewust zetten. Naar aanleiding van een discussie in een ander topic heb ik het boek van Thomas Gordon besteld, maar die heb ik nog niet in huis. Ik weet ook niet of ik daar concreet op deze leeftijd al iets aan heb. Op welke manier 'oefenen' jullie met opvoeden bij zo'n kleintje?
Wij gebruikten een streng "uh uh" inclusief zwaaiend vingertje en haalde ze dan even weg bij datgene waar ze vanaf moesten blijven. In het begin zie je juist een opleving, want dat is nieuw en ze moeten dat dus een paar keer doen om erachter te komen wat 'uh uh' betekent. Maar op een gegeven moment krijgen ze in de gaten dat dit dus betekent dat ze niet bij de bench mogen komen. En snappen ze dat geluid & gebaar ook bij andere situaties. Dus als je dan bijvoorbeeld 'uh uh' doet bij een vaas met bloemen, weten ze ook dat ze daar dus niet bij mogen. Neemt miet weg dat ze ook nog heeeel vaak vergeten waar ze niet aan mogen komen. Of het nog wel weten maar zich toch even niet kunnen beheersen. Maar dan is die 'uh uh' wel weer een goede herinnering.
Als ze iets doet waar ik niet blij mee ben, dan ga ik naar haar toe. Bijv. als ze van plan is in de plantenbak te graven duw ik haar hand weg, met een duidelijke 'nee'. Na de derde 'nee' zet ik haar ergens anders neer. En dat blijven herhalen. Nu weet ze onderhand wel een beetje wat mag en niet, maar soms wil ze het nog wel eens vergeten Ze weet ook donders goed wat 'nee' betekend, soms wordt ze wel eens een beetje boos.
Zo doen wij het ook. Wat ik wel belangrijk vind is om ook te benoemen wát niet mag. Dus niet alleen "uh, uh" of "nee" maar "nee, niet aan de plant komen" enz.
Ik haalde hem weg, bood iets anders aan en direct na hem weghalen van iets kreeg hij een applaus dus tussen het weghalen en iets anders aanbieden Pas vanaf 14 maanden kon hij zichzelf tegenhouden om iets niet te doen en gaf hij zichzelf een groot applaus. gewoon weghalen en reden zeggen, belonen want het kindje gaat er van weg, wel met behulp van mama en papa maar allee,... en wat anders aanbieden. Dit kan je soms 100 keer per dag doen Gevaarlijke spullen wegzetten maar wel iets laten staan waar hij niet aan mag komen. Puur voor het oefenen. Niet alles wegzetten want dan leren ze het niet. Het kan wel een lang proces zijn maar uiteindelijk heb je er veel aan.
Hier 10 maanden en ik doe het ook zoals anderen hierboven zeggen: 'nee' of 'uh uh'. Eventueel ernaast staan en handje wegduwen. A 3x zet ik hem weg. Ik benoem ook waarom iets niet mag. 'Nee. Niet de vuilnisbak omtrekken, dat is vies'. Hij weet heel goed wat 'nee' betekent, want hij laat 3 reacties zien: 1. hij stopt (en dat beloon ik uiteraard) 2. hij wordt driftig, maar doet het uiteindelijk niet (en dat beloon ik natuurlijk ook) 3. hij wordt driftig, kijkt me aan en terwijl hij me aankijkt doet hij het toch (dan zet ik hem weg, terwijl ik nog een keer zeg dat het echt niet mag en waarom niet)
Ik denk dat dit een bewuste keuze is. Als je namelijk 100 keer per dag "Nee" loopt te roepen dan verliest het woord waarde. Zo zijn er veel mensen die daarom bewust kiezen om minder vaak nee te zeggen zodat "Nee" nog wat betekent. ( Alternatieven die je kan gebruiken; Daar gaan de plantjes van kapot, straks doe je je pijn, dat is gevaarlijk, pas maar op, het lijkt onbenullig maar als je kindje dan dus een keer naar de kachel kruipt en je roept "NEE, STOP, NIET DOEN!" dan heeft dat meer indruk als wanneer je heel de dag nee roept. Zo denkt mijn zoon weleens dat hij Nee heet ipv Lukas, geloof ik... )
Ik zou nog niet beginnen met 3 keer te waarschuwen en dan pas wegzetten. Ik zou het kleintje onmiddelijk wegzetten bij de eerste keer. Inclusief een hele korte uitleg en een beloning. Applaus geven, of een complimentje. als je 3 keer 'uhhhh' of 'neen' met een hele zin erachter is nog te veel informatie en te ingewikkeld. Hun gaan er dan vanuit dat het toch een beetje mag want pas bij een x aantal keer worden ze weggezet, voor hun mag het pas vanaf dan niet. die 3 keer waarschuwen zou ik bewaren tot ze een stuk ouder zijn. Maar als ze nieuwsgierig zijn naar iets mag en ze er nog nooit toegang hebben gehad tot op dat moment. Dan zou ik even samen met het kleintje gaan voelen of het laten zien. Die magie is nog veel te sterk. Ze moeten en zullen weten hoe dat aanvoelt! Daar kan niks of niemand tegenop en daar kunnen ze ook niks aan doen op die leeftijden.
Rustig en consequent zijn en blijven vind ik heel belangrijk. Mag het vandaag niet, dan morgen ook niet. Anders creeer je verwarring bij je kindje. Daarnaast noem ik zijn naam en benoem het gedrag/de actie wat ik graag wil zien. Bijvoorbeeld: Nee *naam*, zet maar neer, zo gaat het kapot. Nee *naam*, dat is van mama. Dit (zijn speelgoed aanwijzen of pakken) is van jou. Nee *naam*, ik wil dat je op de bank gaat zitten, dit is gevaarlijk. Wanneer hij het gewenste gedrag laat zien, geven we een compliment of zeggen we 'dank je wel'. Lukt het even niet, dan halen we hem uit de situatie (is nu eigenlijk niet meer nodig). Dit werkt heel goed voor mijn zoontje, en voor mijn man en mij, we hebben eigenlijk nooit een drammende of gillende dreumes. Afleiden met iets anders en meteen uit de situatie halen werkte in het begin heel goed.
Gedeeltelijk is het kind afhankelijk en gedeeltelijk ouder(s). Ik zie bijvoorbeeld nu ook veel verschil tussen beide kinderen en daar moet je als ouder ook op anticiperen. Wat voor de ene heel goed werkt hoef voor een ander niet te werken. En ik vind dat de ouders/opvoeders, als je samen met een partner bent, samen zo veel mogelijk 1 methode moet opvolgen. Dus niet bij de een wel en de ander niet. Daarna komt consequentie, maar in een aantal zaken ook 'pick your battles'. Dat laatste zal nu nog niet zo van toepassing zijn, maar vanaf zeg 1,5 jaar met "ik ben (bijna) twee en ik zeg nee" veel meer. Dus wat rijo ook al zegt; wat vandaag mag, mag morgen ook en wat vandaag niet mag, mag morgen ook niet. Maar bij mij betekend het ook; wat thuis niet mag, mag ergens anders ook niet. Een bench van een hond is een goed voorbeeld van "dat mag nooit", maar bepaalde spullen kan je ervoor kiezen om het hoger weg te zetten om niet de hele dag 'nee' te hoeven zeggen.
Ieder kind is anders, maar bij hele jonge kinderen geloof ik nog niet zo in meteen een uitleg erbij. Dan is -naar mijn mening- kort maar krachtig veel duidelijker. Je weet zelf wel wanneer je kind toe is aan wat meer uitleg. Maar dan nog begon het bij ons altijd met iets korts (uh uh) en daarna pas een uitleg. Overigens kan ik soms ook best volstaan met 'omdat het van mij moet' of 'omdat ik er last van heb'. Ik vind er niks mis mee als kinderen ook leren dat je soms gewoon bepaalde plichten hebt of dat dingen gewoon niet mogen. In 'noodsituaties' is het nog steeds kort. ('Uh uh nee' of 'Ho stop!') op beide kreten reageren mijn kinderen ook echt onmiddelijk. Soort pavlov-reactie. Ze gaan onmiddelijk in de remmen. Ik vind het heel belangrijk dat zo'n snelle reactie op een bepaald 'commando' (sorry voor het woord) echt ingebakken is. Ik heb er wel eens mee voorkomen dat de oudste de straat op rende terwijl er een auto aan kwam of dat de jongste vol vaart tegen een hete houtkachel aanrende. En natuurlijk vertel ik daarna wel wat er (bijna) mis ging. Maar eerst die reactie, daarmee kun je voorkomen dat het op dat moment mis gaat. Daarna de uitleg, zodat ze uiteindelijk leren zelf dit soort situaties te voorkomen.
Dus kort samengevat zeggen jullie dat iets niet mag (soms met uitleg) en in het geval van bijvoorbeeld de bench van de hond halen jullie je kindje weg en geven jullie iets anders om mee te spelen. Is een applausje dan echt nodig? Die neiging heb ik zelf namelijk niet Ik ben meer van de applausjes voor uit eigen initiatief iets goed doen.
Wij hebben altijd 'nee, en uitleg' gegeven. Maar wij hebben sowieso nooit termen als 'uh uh' of bijv. babytaal-achtige klanken gemaakt. Ze begrijpen zo enorm veel dat het voor ons beter voelde gewoon te benoemen waarom iets niet mocht. Maar dat is persoonlijk
Hier inderdaad ook uit de situatie halen en zo nodig een korte uitleg wat er niet mag (en waarom niet als dat van toepassing is). Bv. niet aan de kachel zitten, dat is heet of doet zeer en vervolgens weer bij z'n eigen speelgoed brengen. Een applausje geven doe ik hier niet, dit past totaal niet bij mij/ ons. Hier zeg ik als hij bv. luistert naar wat ik zeg gewoon goed gedaan of goed zo! Ik denk dat je ook heel veel met je stem kan aangeven. Goed gedaan!! Klinkt heel anders dan bv. "Hé, dat mag niet.
Nee je hoeft geen applaus te geven bij ons manneke werkte dat goed en ik voelde me er goed bij. Gewoon bekijken en uitzoeken wat het beste bij jullie past. Weet dat hij het niet opzettelijk doet, het kan wel zijn dat je heel veel geduld moet hebben. Bij het bench verhaal zou ik zeker geen waarschuwingen geven (zover dat kan met 8/9maanden) maar onmiddelijk weghalen en zeggen dat dat van de hond is en hij dit of dat speeltje, plekje heeft. Hier luisterde hij naar niet veel en ineens met de 14maandensprong was dat gedaan, hij kon de magie weerstaan! Nu zijn wij wel later begonnen dan jullie, hij begon pas met 12 maanden te kruipen. Dus toen kon hij pas naar die sierstenen op tafel,...
Wij hebben woorden nee en niet bewust vermeden op baby leeftijd. In mijn ogen heeft het veel meer effect om een baby/peuter te vertellen wat ie wel moet doen (positieve benadering) in plaats van wat ie niet moet doen. Dus bij de hond zou ik hem oppakken en kort zeggen 'dit is van XX, kom jij hier kruipen', ' dat is van mama, hier is jouw speeltje' , 'dit is gevaarlijk voor jou, pak dit maar' enz. Ik merkte dat ze bij ons bij de eerste woordjes dit al konden herhalen. Waar andere dreumesen bij de tafel zelf dan 'nee ^vingertje^' roepen, zei mijn zoontje 'mama dinke' . Later viel ook vrij snel het kwartje WAAROM dingen niet mogen.
Wij zeggen altijd "nee", gevolgd door heel kort waarom niet. Bijvoorbeeld: "nee, is vies", "nee, is au", "nee, is van mama". Dat wordt meteen gevolgd door een alternatief aanbieden. Baby wil de gaskachel aanraken. "nee, is au, jij mag deze aanraken" (dan zet ik hem bij zijn activity center ofzo).
"Nee" oid werkt hier voornamelijk averechts. Bovendien moet ik t dan eigenlijk de hele dag roepen. Dit is voor haar juist een leuke en interessante reactie. Ze doet ook vaak haar handje op de kachel en dan lacht ze naar me. Nu haal ik haar dus na 1x Nee gewoon zonder wat te zeggen weg en leid haar af, dan is de lol en interesse gauw weg