ons ventje is inmiddels 7 maanden en gaat fantastisch. Hij is met 32,5 geboren maar mocht al na 3 weken naar huis. Hij is erg gevoelig en sliep de eerste maanden niet (en nu nog moeten we meerdere malen per nacht er uit hoor). Maar langzaam maar zeker wordt het gevoeld steeds sterker dat ik baal van hoe de zwangerschap is verlopen, zo abrupt is geëindigd en ik vraag me af of ik de enige ben die hier zo'n moeite mee heeft. We hebben beiden een serieuze carriere en daarom (lekker rationeel) voor de zwangerschap van de eerste besloten dat er maar 1 kindje zou komen. Tijdens de zwangerschap liep alles zo extreem soepel (niet eens misselijk!) dat ik het allemaal maar een beetje voor lief nam. Straks ga ik uitdijen en genieten. Misschien nog wel een fotoshoot van mijn dikke buik laten maken.................straks..... Alleen straks kwam niet, straks was ineens nu gebroken vliezen en 3 dagen later moeder naast de couveuse. Ik heb voor mijn gevoel zo het genieten van de zwangerschap gemist en ook zo die kraamtijd. Ik ben jaloers op zwangere vrouwen, ga huilen als ik mijn eigen foto's zie met mijn dikke buik. Ik wil het nog een keer beleven maar nu wel de volle tijd zodat ik ook kan klagen over de laatste loodjes. Maar erg rationeel is dit natuurlijk niet! Ik weet niet eens of het me om de gemiste zwangerschap gaat of de wens voor een tweede kindje. Wie herkent dit? (komt ook nog eens bij dat ik tussendoor behandeld ben voor de voorstadia van baarmoederhalskanker........ook dat zet me aan het denken, wil ik ooit nog ja of nee).
Als ik je openingspost lees denk ik dat je eens moet kijken welke gevoelens je hebt overgehouden aan de (vroeg) geboorte van je eerste... Ik ben zelf een paar keer bij het maatschappelijk werk geweest en heb er veel aan gehad om met haar mijn gevoelens te bespreken. In het begin heb ik ook een sterke wens gehad voor een tweede en dat heb ik nog steeds, maar nu weet ik dat dat echt een wens voor een tweede is en geen vervanging van dat wat had kunnen zijn. Wij gaan nu eerst kijken (rationeel) of we dat ook echt willen gezien de gevolgen van de vroeggeboorte voor een eventuele nieuwe zwangerschap en andere zaken die nu bij ons spelen. Ik herken overigens ook niet het beleven van de laatste tijd van de zwangerschap, maar wel de mogelijkheid tot (live) borstvoeding kunnen geven bij een tweede. Wat denkt je man ervan?! En verder veeeeel praten, praten, praten! GRTZ.
Ik vind je verhaal heel herkenbaar, mijn dochter is geboren bij 33 weken (ook gebroken vliezen en dezelfde dag geboren) en is nu bijna 6 maanden. Ook hier gaat het heel goed, ze mocht ook na 3 weken naar huis. Ik heb ook echt het gevoel dat ik een stuk van de zwangerschap gemist heb en vanaf het begin af aan voel ik een soort jaloerzie bij het zien van een hele dikke buik, die heb ik nooit gehad, begon net wat te worden. En idd die laatste loodjes afleggen, wanneer zal het komen, verlofweken voor de bevalling en een normale kraamtijd. Dan denk ik aan de andere kant dat de afloop (een geweldige en gezonde dochter) het belangrijkste is, maar toch. Het verschil is dat wij vooraf al wisten dat we twee kindjes willen. Ivm keizersnede mag ik zo ie zo het eerste jaar niet zwanger worden, en wil ook eerst van mijn meisje genieten. Maar kijk er ook wel naar uit. Daar komt bij dat we afhankelijk zijn van ICSI, hopelijk is dit wonder ons nogmaals gegund. Wat jou betreft, zou het even laten bezinken en vooral veel met je partner praten. En ook met andere om je gevoelens over de vroeggeboorte te uiten. Sterkte!
Ik deel je gevoelens... Bij mij met 34 weken gebroken vliezen en de 9 uur later moeder... Als ik nu zwangeren zie en spreek mis ik het ook. Mijn buurvrouw is nu 38 weken zwanger en is lekker aan het genieten op de bank! Ik wil zeker een tweede, maar door de moeilijke start die wij gehad hebben met Hidde vind ik dat toch wel eng. We gaan nu pas eindelijk genieten van de kleine, hij blijft toch de allerliefste!
Heel herkenbaar hoor! Al duurde het bij mijn dochter geen 3 maar 12 weken voordat ze thuis kwam. Ik kan nog steeds boos worden als vrouwen klagen over 'de laatste loodjes' en 'ik zou het niet erg vinden als hij eerder kwam hoor!'. Maar ik snap nu wel dat dat natuurlijk ook geen pretje is en iedereen mag klagen. Moeders die hun kindje verloren zijn zullen mij wel vinden zeuren, want ik héb tenminste nog een (levend) kindje die het nu heel erg goed doet. Maar ik zou inderdaad heel graag ooit nog eens een tweede zwangerschap mee willen maken. Er is echter nooit de zekerheid dat die tweede wel op rolletjes zal lopen, dus daar moet je wel goed over nadenken.. Wil je een kind, of wil je eigenlijk alleen nog een keer zwanger zijn? In het begin ging het mij namelijk alleen om de zwangerschap, niet per se om het kind. Dat is natuurlijk geen goede gedachte. Ik kan niet meer terugdraaien wat er gebeurd is en die kraamtijd met mijn dochter zal ik nooit krijgen. Ik moest/moet dat eerst verwerken voordat ik weer blanco in een volgende zwangerschap kon/kan staan.
Tja, ik sluit me aan bij wat soef zegt. Kijk goed naar waar die wens vandaan komt, en praat er met elkaar over. Het ideaalbeeld van hoe een zwangerschap zou moeten zijn, het genieten, de onbevangenheid....dat krijg je hoe dan ook nooit meer terug als je nu zwanger wordt. Ik hoor van vrouwen die een tweede krijgen, zelfs als het met de eerste goed ging, dat ze zich veel mer zorgen maken omdat ze beseffen wat een delicaat proces het is en hoeveel er mis kan gaan. En ik kan uit ervaring vertellen dat ik bij de tweede alleen maar in de stress heb gezeten, angst voor meer miskramen, vroeggeboorte, HELLP, noem maar op. En misschien een beetje overbodig, maar aan het einde van die zwangerschap komt ook weer een kindje. Ik hoor je alleen maar praten over de wens hoe een zwangerschap zou moeten verlopen, een duike buik, het genieten. Maar daarna heb je er wel weer een kindje bij hoor Niet dat ik het je af wil raden, verre van. Wij hebben uiteindelijk toch een tweede mogen krijgen, niet al te ziek geweest, a terme kindje (wat een luxe!). Ik ben zo gelukkig als ik maar zijn kan. En wij hebben allebei ook heel serieuze carrieres maar ik merk dat het niet veel uitmaakt of je nu 1 kindje hebt of 2. De grote overgang is van 0 naar 1 kind, wat mij betreft. Maar na dit hele lange en warrige verhaal wil ik je eigenlijk alleen maar zeggen dat je afweging moet gaan over of je nog een kindje wilt, niet of je nog een zwangerschap wilt.
Ik herken je gevoelens wel, maar wel een heel andere ervaring. Mijn zwangerschap was een hel, vooral de eerste 20 weken. Ik heb extreme zwangerschapsmisselijkheid gehad en heb daardoor vrijwel niet kunnen genieten. Fijne kraamtijd, maar wel een heftig eerste jaar, dochter huilde heel erg veel. Ik heb ook heel lang het gevoel gehad dat ik het over wilde doen. Misschien dat ik een tweede keer niet zo ziek zou zijn, ik ook meer zou kunnen genieten etc. Misschien dat een tweede kind makkelijker zou zijn (mijn broer heeft ook veel gehuild, ik was een heel makkelijk kind). Gelukkig heb ik hier nu helemaal geen last meer van. Het is gewoon een soort acceptatieproces geweest, denk ik. Voor mij is het nu eenmaal zo gelopen en gelukkig heb ik wel een prachtige dochter gekregen! (Overigens hebben er bij mij ook nog wel andere dingen meegespeeld waarom ik vond dat er een tweede 'moest' komen en die kwamen ook pas later. Maar die lees ik niet in jouw verhaal, dus zal ik verder niet op in gaan).
Ik herken het heel erg. Ik wilde na een half jaar alweer zwanger worden, ik wilde dit keer een zwangerschap met alles erop en eraan. Het advies is om een jaar te wachten. Dit heb ik braaf gedaan en ik ben na 1,5 jaar opnieuw zwanger geraakt. Het werd een tweeling en ook zij zijn met 27 weken geboren. De reden van mijn vroeggeboorten is niet bekend. Wat ook kan is een pre-conceptioneel gesprek aanvragen bij een gynaecoloog, ik heb dit zelf ook gehad. Deze kan een kansberekening voor je maken. Helaas is een kans altijd nog een kans, en kun je niets uitsluiten. Succes met het maken van een besluit.
heftig hoor! Tja een zwangerschap is onvoorspelbaar. Hier de eerste met 34 weken geboren.. geen kraamtijd.. grijze wolk ipv een roze.. en nu de tweede gewoon de 39 weken gehaald.. ondanks voorspelling dat door baarmoederafwijking ze ook vroeg zou komen. Nu wel kraamtijd en roze wolk.. het is bizar want nu was ik juist voorbereid op vroeggeboorte en ZH in en uit ..het loopt nooit zoals je verwacht. Sterkte met je gevoelens en ideeen.
Zoontje is geboren op net geen 35w na een ongeval met de wagen, mocht na 10 dagen al het ziekenhuis verlaten en toch... Ook ik herken je verhaal en snap j e volledig! Ik had niet zo'n grote buik, begon net een mooi bolletje te worden en dan was ie zo plots terug weg. De laatste loodjes niet liggen af te tellen op de bank, finishing touch bij kinderkamer, valies maken... O mijn god wat heb ik dit gemist. Terwijl ik eigenlijk niet mag klagen want ik heb een gezond kindje da niets heeft overgehouden aan de vroeggeboorte of het ongeval. Ik merk dat ik nu vooral verlang naar een nieuwe zwangerschap, ik wil alles nu wel eens volledig meemaken. Maar ik zeg wel een nieuwe zwangerschap, voor een tweede kindje ben ik nog niet klaar. Het duurde even voor ik doorhad dat ik echt verlang naar die zwangerschap. Een tweede kindje komt er maar dan wel omdat ik echt een tweede kindje wil en geen tweede zwangerschap.
Ook voor mij een heel herkenbaar verhaal. Begin 2010 bevallen van een tweeling, 14 weken te vroeg, ons zoontje na 2 1/2 week overleden en ons dochtertje na 15 weken ziekenhuis mee naar huis (helaas niet helemaal gezond). En toen eigenlijk al vlak nadat ze thuis was begonnen de kriebels alweer, ik kon geen zwangeren vrouwen zien, wilde geen geboortekaartjes, pasgeboren baby's of wat dan ook van anderen zien. De enige wens die ik had was een zwangerschap zoals die hoort en een kraamtijd met een kindje gewoon thuis en gezond. Ik was daarom ook al vrij snel weer zwanger. Die zwangerschap was echt hel, ik heb doodsangsten uitgestaan, was ervan overtuigd dat het weer fout zou gaan, dat het kindje niet gezond was. Heb echt wekenlang niet geslapen van angst, was denk ik langzaam depressief aan het worden. Maar gelukkig ging het goed, ik ben 9 maanden geleden bevallen van een zoontje met 39 weken, helemaal gezond, super kraamtijd gehad. En de gevoelens die ik had zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Heel herkenbaar, ik ben ook lang jaloers geweest op vrouwen die wel hun verlof halen (ik moest nog 6 weken werken voor ik met verlof ging) en dan lekker op de bank liggen wachten en klagen dat ze zo dik zijn Meteen de baby op je buik ipv meteen mee naar een andere kamer waar ze haar bont en blauw prikken voor het infuus en in een plastic kooitje stoppen. Niet eerst (gelukkig niet meer dan) 5 weken heen en weer crossen naar het ziekenhuis in je kraamtijd (en kolven kolven kolven) maar in je eigen bed liggen en verwend worden. Simone was nog niet eens thuis en ik wist al: dit moet ik opnieuw doen en dan goed. We zijn nu ruim 20 maanden verder en sinds januari bezig voor de 2e, en het gaat me gelukkig niet meer zozeer om de zwangerschap, maar meer om het kindje want ik geniet met volle teugen van mijn eigenwijze dreumes en ik wil er dolgraag nog zo'n draakje naast Het zou mooi zijn als het langer blijft zitten maar we houden rekening met een herhaling, en ik heb daar vrede mee. Misschien komt dat ook wel doordat ik nu weet dat het ook *nog* korter kan, ik heb namelijk in februari een miskraam gehad met 6w3d. Ik dacht pas na 12 weken de molen in te moeten maar ik haalde dat niet eens. Zo kan het dus ook. Ik ga bij de volgende zwangerschap wel meer genieten, bij Simone moest ik nog een studiejaar afmaken en werken en dit en dat en plop toen was ik moeder en had ik niet genoten zoals ik nog wilde. Dat ga ik nu dus anders doen, want die 7 maanden zijn zo om Maar het is niet meer de reden dat ik zwanger wil worden.
Ook voor mij een heel herkenbaar verhaal. Ons zoontje is met 29weken geboren. We hebben hem na 9weken ziekenhuis mee naar huis mogen nemen!! Eindelijk!! Ook ik heb in het begin een jaloezie gehad tegen zwangere vrouwen met mooie fotoshoots, buikjes. En moest me ook inhouden als ze zeiden "van mij mag hij/zij komen". Ik heb sowieso niet echt kunnen genieten van mijn zwangerschap. Mijn moeder is aan het begin van mijn zwangerschap plots overleden. Ik heb haar op het sterfbed toen ze in coma lag nog kunnen vertellen dat ze oma werd. Ik heb rouw en blijdschap met elkaar moeten delen. Vaak heb ik ook gedacht "ik wil een 2e kindje". Nu denk ik we mogen ons gelukkig prijzen met ons wondertje. Op de NICU zijn er ouders uiteindelijk toch zonder kindje naar huis moeten gaan. Ik zou graag een 2e keer zwanger willen raken maar niet meer voor de redenen om een mooi buikje of toch die fotoshoot te laten nemen.