Hallo allemaal, Wij gaan voor een 2e kindje! Maar... Ik heb echt een enorme angst dat er iets misgaat tijdens de zwangerschap. Dit heb ik bij mijn 1e zwangerschap helemaal niet gehad, ik heb er toen eigenlijk niet bij stil gestaan dat er wat mis kan gaan. Kent iemand dit? Het is niet dat ik af en toe denk, ik hoop dat alles goed gaat mocht ik zwanger raken, maar echt een constante angst van wat er allemaal mis kan gaan. Ik snap er niks van waarom dat zo erg is en het lijkt me echt vreselijk dat als ik zwanger mag raken dat ik dan constant die angsten heb.
Hoi, wat erg voor je, deze angsten. Ik herken het een klein beetje, in de zin dat ik er in mijn achterhoofd een beetje rekening mee houd dat het zou kunnen gebeuren, maar heb het zelf zeker niet constant. Ik heb vroeger rond mijn 20e echter veel angst gehad, dus ik weet hoe erg dit je in de ban kan houden. Het is denk ik moeilijk voor andere forummers om jou hiermee te helpen, aangezien we geen psychologen zijn en dit een persoonlijke kwestie is, maar ik wil wel een poging wagen. Angst heeft denk ik veel te maken met je zelfvertrouwen of vertrouwen in het algemeen of in de toekomst. Als je zwanger wordt, is het een feit dat er iets mis kan gaan. Het kan gebeuren, hoe verdrietig of moeilijk ook. Je kunt het vaak niet voorspellen of voorkomen. Misschien kun je jezelf daarom deze vraag stellen: Denk je dat je met deze tegenslagen tijdens de zwangerschap niet goed kunt omgaan, stel dat er iets gebeurt? En stel er gaat ook echt iets mis, denk je dat jij (en ook samen met je man/gezin) dit wel aankunt of denk je dat je dit niet aankunt? Misschien kun je daar eens over nadenken voor jezelf. Je hoeft het hier niet te typen hoor, als je dat niet wilt. Je kunt ook eens uitproberen om deze angsten echt eens goed te voelen. In een soort meditatie. Soms stop je je angsten namelijk liever weg dan ze daadwerkelijk eens goed te voelen. Dit klinkt misschien gek, maar dit lucht wel eens op bij mij. Ze 'ebben' dan vanzelf weg, nadat je er even echt goed naar 'geluisterd' hebt. Ik heb hier op het forum ook veel verdrietige en moeilijke verhalen gelezen, maar wat me opvalt, is dat mensen dan juist heel sterk zijn en er toch mee om weten te gaan. Hoe moeilijk of verdrietig de situatie ook is. Je kunt met zoiets als dit ook heel goed eens langs bij je huisarts en die kan je doorverwijzen om een paar gesprekken met een proffessional te voeren. Die kunnen jou de goede vragen stellen zodat je jezelf beter begrijpt. Want constante angst, dat put je uit en dit is heeeel goed te 'behandelen'. Ik zeg dit uit eigen ervaring omdat ik zelf veel te laat hulp ben gaan zoeken met een angstprobleem en ik heb heus nog wel eens angst, maar echt nog maar 2% van wat het was. Heel veel sterkte hiermee en hopelijk heb je er gauw minder last van. Liefs!
Ps. Mijn tip met jezelf de vragen stellen was trouwens bedoeld als een gedachtenexperiment. Om voor jezelf te kijken of je vertrouwen in jezelf hebt. Ik zou dit wel doen op een rustig moment als je je een beetje ontspannen voelt en niet op een moment dat je juist erg veel angst voelt. Want dan maak je jezelf alleen maar banger denk ik.... Ben je echt de hele dag bang? En kun je nergens anders meer aan denken? Helpt afleiding zoeken ook niet? Dan zou ik zeker naar je huisarts, want dan is het wel ernstig. Sterkte joh!
Ik herken je angst, maar ik heb zelf wel een missed abortus gehad. Zover ik weet is de kans maar ongeveer 12% dat er iets mis gaat. Dat geeft mij troost, maar ook het feit dat je het ECHT niet in de hand hebt. Een kind is sowieso 'een leven vol geluk en een leven vol zorgen'.. dat hoor ik van anderen en realiseer ik mijzelf ook. Nu is het angst voor een miskraam, straks vroeggeboorte, daarna wiegendood en als ze 16 zijn of ze wel thuis komen. Zelfs als ze op zichzelf wonen zijn er als moeder angsten. Maar die heb je niet in de hand. Je kunt jezelf een hoop stress aandoen maar dat zal de situatie niet veranderen. Ik heb ook dagen dat ik ZO angstig ben dat ik er van overtuigd ben dat ook deze zwangerschap weer mis zal gaan. Ik kan haast niet meer genieten dan. Ik probeer mezelf dan weer op te pakken met de gedachte dat het zinloos is. Als het gebeurt, gebeurt het toch. Nuchter, maar waar. Misschien kun jij hier ook iets mee!
Hoi, Ik herken het heel erg!! Helaas ;-(. Ik ben zelf heel optimistisch en relaxed. Zelfs met constante reorganisaties en een vriend die bijna een burn-out had. Ik ben niet snel angstig ofzo maar bij mijn eerste zwangerschap had ik het ook heel erg. Ik herkende mezelf niet meer. Elke keer verzon ik redenen om weer een echo te laten maken om te kijken of alles goed was. De laatste weken heb ik om de dag een ctg gehad, zelfs bij de bevalling vertrouwde ik de gyn niet. Echt heel erg gênant. Als ik even niks voelde vond ik het eng, als ik afscheiding verlies was k als de dood dat het vruchtwater was, het is echt vreselijk om het niet in de hand te hebben. Bij mij is het veroorzaakt door twee (inmiddels drie) missed abortions, maar ik had nooit verwacht dat ik daar zo'n angst van zou ontwikkelen. Ik zit er nu (bij een wens voor een tweede) wel aan te denken eens met een professional te praten want ze kom je negen maanden echt niet door. Realistisch gezien weet je wel dat het geen enkele zin heeft maar ik had mezelf niet meer in de hand met geruststellen. Het is zo jammer omdat het eigenlijk een mooie tijd is en het zo zonde is continue in angst te leven. Kortom, het is meer een ervaringsverhaal geworden. En mijn ervaring is dat als je die angst hebt je er zelf bijna niet doorheen komt. Veel sterkte!!
Sorry nogal wat typefouten en rare zinnen door het snelle schrijven, maar mijn advies is dus ook (als het ook zo extreem is bij jou) om met een professional te gaan praten.
Er zijn verloskundigen die hier in gespecialiseerd zijn! Die zijn omgeschoold tot coach en kunnen je hier heel goed bij helpen. Daar zou je misschien mee kunnen praten? Of die zou je in kunnen schakelen mocht je zwanger worden en je bent heel angstig.
Bedankt voor al jullie reacties, het doet me goed dat ik in ieder geval niet de enige ben, want zo voelt dat soms wel! Ik snap ook niet waar die angst vandaan komt, misschien dat ik er nu meer mee bezig ben dan de vorige keer omdat ik de vorige keer ongepland zwanger raakte, het wat echt een verrassing en er moest toen zoveel geregeld en gedaan worden dat ik niet eens de tijd had om daar bij stil te staan. En ik moet zeggen dat altijd maar die verschrikkelijke berichten die op facebook/internet voorbij komen ook niet echt mee helpen. 9 van de 10 keer is het alleen maar ellende wat je voorbij ziet komen. Het is ook niet dat ik de hele dag eraan denk, maar wel meerdere keren per dag, en als je denkt aan een 2e kindje zouden dat vrolijke en blije gedachten moeten zijn lijkt me, geen angstige... Om nu naar een professional te stappen vind ik best wel een grote stap, ik praat er wel over, vooral met mijn vriend.. Maar mocht dit gevoel aanhouden in een volgende zwangerschap, dan ga ik daar zeker met mijn verloskundige over praten.