2 september zijn mijn man en ik ouders geerder van een prachtig zoontje. We zijn inmiddels 3 maanden verder en zijn houding valt mij zo ontzettend tegen! Hij heeft op dit moment een contract van 13,5 uur (gemiddeld contract, buiten schoolvakanties minder, in de schoolvakanties meer, het is een bso waar hij o.a. sport geeft) en op zondag werkt hij nog een paar uurtjes tegen een heel laag bedrag in een restaurant (restaurant is van ouders van een goede vriend die daar ook werkt, zo'n 4 uurtjes). Hij beloofd al een hele poos dat hij ander werk gaat zoeken , omdat de bovenstaande uren natuurlijk nergens op slaan voor iemand van bijna 28. Alleen gebeurd er niks. Hij zegt dat hij met zijn diploma niks kan vinden en werk wat er eventueel niets mee te maken heeft (bijvoorbeeld wat laag geschoolder), wilt hij niet, want dat vindt hij niet leuk.. Hij komt iedere dag pas rond 9.30 a 10.00 zijn bed uit en zijn ochtend (hij gaat vaak rond 14.00 richting zijn werk) besteedt hij grotendeels aan gamen / serie kijken. Als ik het vraag geeft hij wel een fles/ haalt zoontje uit bed etc. of vouwt even was op bijvoorbeeld. Verder gunt hij mij weinig. Laatst had ik eindelijk een avondje weg en vroeg ik hem of hij dan de ochtend de 1e fles wilde geven. Je wilt niet weten hoe boos / geïrriteerd hij daarop reageerde..We zien wel wad kortgezegd uiteindelijk zijn antwoord.. Ook ben ik weer gaan sporten en dan krijg ik de opmerking: dan kan ik nooit meer uitslapen straks (hij heeft Di, woe, do en za teamsport trainingen en wedstrijden, vrijdagavond wilt hij wat met vrienden kunnen doen, zondagavond werken en maandag wilt hij perse voor ons samen vrij houden.. zie dan maar een moment te vinden waarop de sportschool waar je voorheen zo graag lessen volgde ook een les aanbiedt .. 2 ochtenden dus). Ik baal als een stekker, want onlangs liep mijn contract af tijdens mijn verlof en deze is niet verlengd wegens bezuinigingen (ik werkte 36 uur en zou na mijn verlof dan zo'n 28 uur gaan werken). Ik heb mij helaas ziek gemeld bij het UWV door omstandigheden. Psygisch gaat het niet goed met me en daardoor op advies van o.a. mijn ha deze beslissing genomen (wat ik echt enorm lastig vond en waar ik ook van baal). Ik heb sinds we samenwonen altijdtussen de 32 en 38 uur gewerkt. Hij wist van te voren /weet dat ik nu graag wat minder wil gaan werken. Toch verwacht hij van mij dat ik toch minimaal 32 uur ga werken straks, terwijl zijn houding het bovenstaande is. Hij heeft het ook over het volgen van een opleiding (werken en leren, wat mag van mij, maar hij komt nooit met een concreet haalbaar plan, zeker nu we een kindje hebben en er natuurlijk wel iets binnen moet komen). Meerdere mensen (waaronder zijn moeder, alhoewel die niet heel hard durft te zijn, zijn zus, mijn ouders) hebben hem hier op aangesproken / met hem over geprobeerd te praten, maar hij houdt zijn poot stijf.. Dit is slechts een korte versie van wat er momenteel speelt.. Ik weet niet meer wat ik kan verwachten , loop op eieren omdat ik niet weet hoe hij gaat reageren en of hij nog gaat inzien dat er nu echt een keer iets moet veranderen. Ik vind het zo jammer: je zou samen moeten genieten van ons gezin, maar dat gebeurt niet.. Voor nabije mensen in onze omgeving, die het ook wel opgevallen is , is het ook lastig /verdrietig, bijvoorbeeld voor mijn ouders. Die hebben er buikpijn van. Heeft iemand nog tips? Ik weet het namelijk niet meer.. Dit is slechts nog maar een greep uit wat er momenteel speelt..
He gats wat een rot houding zeg. Wat het lastig maakt is dat hij zijn poot stijf houd en dat zal toch echt moeten veranderen. Misschien echt een keer keihard wezen? Laten merken dat het echt tijd word om eens rond te gaan solliciteren en dat je helemaal klaar bent met zijn houding wat betreft bijna alles? Desnoods hem een deadline geven wat betreft solliciteren en er dan ook consequenties aanhangen mocht hij alsnog niks doen. Bijv door samen met je kindje (tijdelijk) weg te gaan om even ergens tot rust te komen. Hopelijk krijg je goeie tips! Sterkte
Is er een kans dat het met hem psychisch ook niet lekker gaat? Misschien moet hij ook eens met de huisarts gaan praten.
Wat een zak hooi is dat joh... Ik zou ook hard zijn hoor... De dagen en taken verdelen in huis. Jij hebt net zo veel recht af en toe uit te slapen en om te kunnen sporten als hij, wie denkt hij dat je bent, z'n huissloof? Walgelijk.
Kan je hem eens open en eerlijk, zonder aanvallend te zijn, vragen wat volgens hem een correcte verdeling van de taken (werken, huishouden, zorg voor kind) in jullie gezin is? En van daaruit dan verder praten? Dat hij eventueel minder dan jou werkt, moet kunnen. Maar de keerzijde van die medaille is dan natuurlijk dat hij meer doet in huis en voor jullie kind.
Je kan natuurlijk wat zeggen van het vele slapen, gamen en met moeite zorgen voor z'n kindje. Een man heeft wel even tijd nodig om in die rol te komen. Mijn man zegt wel eens: ik had een kind zo anders voorgesteld. Beetje het roze wolk gevoel, maar daar is hij al 10 keer van afgedonderd Maar ik vraag me op recht af waarom het een probleem is dat hij partime werkt? In je bericht lees ik niet dat jullie financieel onder druk staan? Wij hebben bijvoorbeeld bewust de keuze gemaakt dat mijn man thuis blijft bij onze zoon.
Nee, maar ZIJ wil graag minder werken, maar dat mag klaarblijkelijk niet van hem, omdat hij liever lang uitslaapt/gamet, vaak naar de sportschool wil en weinig uren wil werken voor weinig geld. En alleen voor het kind zorgt als zij erom vraagt.....Zij mag verder niks voor zichzelf, bijvoorbeeld sporten, want dan gaat hij moeilijk doen. Is dus eigenlijk totaal niet met jouw situatie te vergelijken. Hoop ik! Wat ik me heel erg afvraag: TS, was hij al zo voordat jullie een kind kregen? Want dan had je het wellicht een beetje kunnen verwachten.....
Hij is 27, werkt 13 uur per week, besteed zijn ochtenden aan gamen en series kijken, voelt zich te goed voor werk 'beneden zijn niveau', verwacht van jou dat jij wel minimaal 32 uur werkt en wordt boos als jij een keer een avondje weg wil?? Afgaande op jouw verhaal denk ik dat deze meneer een hele goede reality check nodig heeft! Of hij gaat meer werken, of hij gaat meer helpen in huis/verzorging van jullie zoontje. Ik geloof niet dat hij begrijpt dat jullie SAMEN een kind hebben gekregen, en niet jij in je eentje. Ik doe het huishouden ook in mijn eentje en heb grotendeels de zorg voor onze dochter, maar ik werk dan ook nog maar 3 dagen, terwijl mijn man gewoon fulltime werkt. Hij hoeft dus bijna niets te doen, maar zorgt daarentegen wel iedere avond voor het eten. Als je het samen doet, is het allemaal niet zo ingewikkeld!
Geen schop onder zijn kont, maar gelijk die deur maar uit. Pff, wat een lapzwans, daar kun je toch niks mee.
Wat een klaploper. Ik had hem de keuze gegeven, of schouders eronder of opdonderen. En ja.. Ook alsjeblieft geestelijk niet lekker in zijn vel zou zitten. Schouders eronder door hulp te zoeken en aan zichzelf te gaan werken. Hij heeft een verantwoordelijkheid die hij niet alleen bij jou kan neerleggen. Lekker makkelijk.
Ik zou een dagje (of ochtendje) om lekker iets voor jezelf te gaan doen.. Hem smorgens wakker maken met een 'doei lief, ik ben over 4 uur weer thuis, succes!' en gewoon gaan.. Misschien dat hij dan doorkrijgt wat er allemaal bij zo'n kleintje komt kijken en krijgt hij er misschien meer oog voor wat jij allemaal doet?
Volgens mij heb je de eerste regel van mijn verhaal niet gelezen. Ik geef ook aan dat je daar zeker iets van kan zeggen. Het moet niet allemaal van één kant komen, zoals het nu gaat. Daarin zal hij zeker zijn instelling moeten veranderen. Nu kennen we hun financiële situatie natuurlijk niet en welke prioriteiten iemand heeft, maar er zijn volgens mij genoeg ouders die beide parttime werken. Dus misschien is dat een oplossing voor ze.
Ik vraag me in dir soort situaties af af hoe het was voordat jullie over een kindje gingen nadenken/praten? Ik neem aan dat hij toen ook zo was? Is er toen over gesproken? Waarom is er geen actie ondernomen, meer werk, verandering van mentaliteit? Als hij een sportopleiding op mbo niveau heeft, heeft hij al geluk er iets mee te kunnen. Dat is er nl niet veel. Misschien een ALO (hbo-sportopleiding). Waarom kan hij niet meer gaan werken in de horeca? (Off topic; Waarom denken vrouwen zo vaak dat ze een man kunnen veranderen of dat ze spontaan veranderen als er een kindje komt)
Op zich zou ik de verdeling dat jij meer werkt dan hij helemaal niet gek vinden, maar dan is het wel logisch dat hij veel meer doet in het huishouden! Zeker met een klein kind. Maar ik vraag mij net als Youtan wel af wat voor gesprekken jullie hierover van te voren hebben gehad. Ik kan mij niet voorstellen dat hij voor de zwangerschap /geboorte 30 uur per week in het huishouden hielp en nu opeens alleen zit te gamen.
Ik krijg niet het idee dat deze situatie veranderd is sinds je kindje er is. Als zijn houding al zo was voor de zwangerschap had je dan echt gedacht dat het zou veranderen? Een baby lost dat soort dingen niet op maar gaat meestal juist slechter. Hebben jullie daar al afspraken over gemaakt en is hij zich dan anders gaan gedragen. Neemt niet weg dat een man van 28 echt zijn verantwoordelijkheid moet nemen en een kersverse moeder zo goed hij kan moet helpen. Allebei een dag waar je langer kan slapen en beide een moment voor jezelf. Ik snap ook goed dat hij zijn baan niet op wil geven en voor minder geld wat moet doen wat niet leuk is. Zou hij naast de baan bij de bso niet wat anders kunnen vinden? Inval op de bso? Werken bij de post etc. Hopelijk kunnen jullie samen een goed gesprek hebben De deur wijzen kan altijd nog
Bedankt voor alle reacties! Voor de zwangerschap was hij niet zo en op het moment dat zijn contracturen minder werden, heeft hij mij beloofd op zoek te gaan naar een andere baan, omdat hij nu wel heel weinig uren overhield. En natuurlijk onze kleine op komst was. Daarom ben ik nu ook zo ontzettend teleurgesteld. Niets beweegt hem momenteel om ermee aan de slag te gaan. Hij zegt van alles, maar vervolgens doet hij niets van wat hij zegt. Mensen in onze omgeving zijn gestopt met dingen aandragen, meedenken en tips, omdat hij er toch niks mee doet. Ik heb het idee dat hij het wel lekker vindt zo en dat ik de kar maar voort moet trekken. Nu heb ik in verhouding altijd al iets meer gewerkt en verdiende daarom ook meer. Maar met deze uren.. Ik voel me op deze manier gewoon een financiële melkkoe. En hij genoegen nemen met die paar uurtjes, uitslapen, gamen en tv kijken.. En zelfs mij 40 uur laten werken zou hij nog normaal vinden en dan nog 1 dag aan het huishouden besteden (zijn woorden)... Hij is ook te beroerd om iets anders / iets ernaast te doen wat dan wellicht onder zijn niveau is. Ik heb wel altijd al het soort werk aangepakt.. Overigens heb ik me nu ziek moeten melden door omstandigheden, maar ik was 6 weken na mijn bevalling alweer volop in het solliciteren gedoken. Het punt is nu vooral dat ik het niet meer serieus neem zodra hij zegt dat hij "dat en dat" gaat doen.. want vervolgens gebeurt er niks. Ik lig er wakker van hoe dat nu moet financieel straks (want zelfs al ga ik 4 dagen werken, dan nog zorgt deze verhouding (32/ 13.5 uur) ervoor dat het krapjes wordt. Hij heeft er niks van (maar wel geld blijven uitgeven). Zo jammer . Wat druk op een relatie met een kindje has ik wel verwacht, maar nu dit.. We hebben vooraf altijd goede gesprekken gehad over verdeling werk/ gezin, ideeën over opvoeden, ons als man en vrouw etc. Dus nee.. als hij al zo was hiervoor dan was ik met hem niet getrouwd en aan een kindje begonnen. Dit speelde op vanaf ongeveer maand 7 van mijn zwangerschap. (ben 2 september bevallen). Als ik het er met hem probeer over te hebben dan loopt het uit op ruzie / hij wordt onwijs boos. Hoe rustig ik er ook over wil praten. Kortom, ik snap niet dat hij zichzelf geen schop onder zijn komt geeft en iets gaat doen (terwijl iedereen in onze omgeving het ook niet normaal vindt en niet begrijpt dat hij zo'n houding heeft). Niemand dringt tot hem door lijkt wel.
He bah wat een vervelende situatie. Je zou nu volop willen genieten van je gezinnetje en dan krijg je dit.. Vreemd ook dat hij ineens zo is veranderd en respectloos dat hij niet in gesprek wil met jou. Een kindje geeft zeker weleens spanningen in de relatie, dat is normaal, maar hoe het bij jullie gaat is absoluut niet normaal. Als gewoon praten niet helpt zou je nu misschien wat harder tegen hem moeten zijn. Hem laten kiezen: Erover praten en een oplossing zoeken of je gaat een tijdje ergens anders heen met je kindje. Of je nu met hem bent of zonder hem, op deze manier sta je er toch alleen voor. Heel veel sterkte ermee meid!
En jij hebt niet zoiets van; je gaat nu direct meer doen in huis en de verzorging van ons kind en daarnaast heb je over x aantal weken een fulltime baan, kut werk of niet, uitkijken ondertussen naar beter kan altijd, en anders gooi ik je eruit of ga zelf weg? Als je bij hem weg gaat komt die in de bijstand gok ik met het weinige aantal uur dat hij nu werkt, dan heeft die helemaal niets meer te kiezen.