Ik hoop dat jullie me wat tips kunnen geven . De bevalling is nu net 2 maanden geleden en ik ben echt ontzettend verliefd op mijn zoontje. Ik vind het alleen soms zo lastig om van die roze wolk af te stappen en ook door te gaan met de rest van mijn leven . Vroeger werkte ik met een collega en die kon echt alleen maar over haar dochtertje praten. Ik vond dat toen zó irritant en kon me ook echt totaal niet inleven in dat gevoel. Ik heb zelfs plechtig beloofd aan een vriendin van me die ik ken van die baan dat ik nooit zo zou worden als die moeder. Maar nu merk ik dat ik zelf dus wél zo ben geworden En misschien zelfs nog wel erger dan haar, want zij werkte en ik moet daar nu eigenlijk nog niet aan denken Mijn man begint inmiddels ook te klagen dat hij te weinig aandacht krijgt, dat ik alleen nog maar knuffel met ons zoontje en nooit meer met hem, en dat ik alleen maar constant over hem praat. Hij wil ook wel eens met zijn vrouw praten, ipv met 'de moeder van Tobias'. Het is geen onterechte jaloezie, ik weet zelf ook wel dat ik erg ben. Ook mijn zusje geeft aan dat ik mijn zoontje nogal verheerlijk en dat ik de realititszin nogal uit het oog ben verloren. Ook zij uitte de klacht dat ik alleen nog maar over 1 onderwerp kan praten. En objectief weet ik dat ik dat ook wel doe, maar het voelt gewoon zo logisch en intuïtief om het te doen. Ik weet dat de hele wereld niet om mijn zoontje draait, maar mijn wereld doet dat dus wél. Ik doe echt wel mijn best om ook over andere dingen te praten en andere mensen in mijn omgeving aandacht te geven, maar ik vind het zo lastig Over mijn zoontje praten voelt zo natuurlijk, terwijl over andere dingen praten heel geforceerd voelt. Hoe hebben jullie dat gedaan?? Of ben ik nou zo abnormaal dat ik verliefd ben op mijn zoontje?
Ach joh, je bent pas 8 weken moeder! Natuurlijk is dat normaal, als je zo over 8 jaar nog steeds bent zou ik me even achter de oren krabben Maar ik herken het tijdens de eerste maanden heel erg. Ik had pas mijzelf een beetje terug toen ik weer ging werken na 7 mnd. Want eerlijk gezegd, bestond mijn leven thuis ook uit niks anders dan baby's. Met 1 baby is dat natuurlijk anders, misschien kun je langzaam je hobbys oppakken als hij slaapt, een goede boek lezen, vragen of je vrienden wat nieuws hebben meegemaakt enz. Dan komt dat vanzelf terug.
Ik herken het ook !! Zo erg dat ik zelfs Snachts bijna niet kon slapen omdat ik alleen maar naar me zoontje wou . Het wordt minder hoor , natuurlijk ga je niet minder van je kind houden maar hij gaat er steeds meer bijhoren . Ik heb het nu nog met vlagen maar zeker niet meer continu , wil nu juist ook wel is gewoon vrouw zijn ipv alleen moeder van ... Geniet van het gevoel , de tijd gaat al zo hard.
Ik herken het ook, en nu een jaar later is het nog steeds hetzelfde. Misschien nog erger dus ik kan je geen rssd geven.
Zo herkenbaar Ik wist gewoon hoe irritant ik was maar ik kon me niet inhouden.. Ik heb vrienden en familie gevraagd me een jaar te geven. Na z'n verjaardag zal ik weer mezelf worden. Nou dat lukt gelukkig al een tijdje best aardig want morgen is het zover!
herkenbaar, heb sommige vriendinnen ook gevraagd te zeggen als het te wordt. Zeker omdat zij zonder partner en kinderen zijn. Gelukkig vinden ze het ook leuk om te horen. Mn kindje is echt mn alles, zo perfect is ze! Denk dat het anders wordt als ik weer ga werken. Niet de liefde natuurlijk maar wel ook weer interesse in andere dingen.
Ik ken ze ook, 'die moeders' en hoopte dat ik nooit één van hen zou worden. Helaas... Eva heeft echter de eerste drie maanden alleen maar gekrijst, dus die roze wolk was ver te zoeken en tegen anderen zei ik alleen maar 'ja, gaat goed hoor', verder niets (mensen zitten er vaak niet op te wachten, de 'het gaat niet goed' verhalen). Nu het echter wel weer goed gaat, hoor ik mezelf 100x per dag tegen anderen zeggen hoe geweldig, lief, mooi, schattig etc. ze wel niet is. En inderdaad, ik kan het niet stoppen... Tips vroeg je om? Eh... Géén idee. Edit: toch wel. Telefoon nóóit binnen handbereik hebben, anders ben je er ook nog zo een die te pas en te onpas die lieve, schattige foto's onder een ander z'n neus drukt.
@Josie: jaaa, dat doe ik dus ook Ik ben zelfs zo erg dat ik zélf de hele dag die foto's zit te kijken op het moment dat hij ligt te slapen
En dan te bedenken dat mijn zusje en ik voor de bevalling soort van ruzie hebben gehad omdat zij vond dat ik niet enthousiast genoeg was volgens haar . Nu wordt ze gek van mijn gespam
Heel herkenbaar ik ben echt verslaafd aan mijn kind en druk die verslaving ook vaak genoeg bij anderen onder de neus. Heb tot nu toe nog geen klachten gehad, of ze durven niks te zeggen Nee maar betrap mezelf vaak genoeg dat ik het over de kleine heb en foto's laat zien. Tsja ik denk dat alleen moeders dat zullen begrijpen
Herkenbaar hoor! Ik was ook verliefd meteen vanaf het begin. Ze is nu anderhalf en nog moet ik mezelf af en toe dwingen me ernstig afvragen of bepaalde filmpjes en foto's voor anderen echt wel zo boeiend zijn of dat dat vooral alleen voor mij zelf geldt...
Haha, herkenbaar! En filmpjes en dan mezelf hevig moeten inhouden om haar niet uit haar bedje te plukken om te knuffelen. En mijn man is gelukkig net zo! Op facebook moet ik mezelf ook zo inhouden om niet te veel foto's van haar te posten.
Het is volledig normaal maar indd je mort zelf goed balans in vinden. Ik merk zelf dat ik ook veel te graag praat over bevalling en over mijn dochter. Ik post elke dag foto op fb bijna en probeer mij daar afleren al is echt een pracht slim meisje. Daar zit ik niet in wolken dat begin iedereen zelf te zeggen is harde werkelijkheid hihi. Ik ben zelf ook vrij somber wat dat betreft en vrij kritisch om dingen het moet perfect zijn wat kan perfect zijn maar mag ook fout gaan is niet erg maar daardoor zit ik erin meer realistisch in. Als ik uit ga of met iemand ben moet ik gewoon als ik steeds in dat onderwerp val of te lang praat goed opletten. Al lijken mij alle onderwerpen al niet belangrijk hihi Maar ik hou van haar en van dat onverwachts wat zal ze doen hoe en waneer. Ik heb ook vriendin met twee kids. Ze is helemaal niet op verliefd. Ze wil zsm van huis, vaker/langer kdo en praat nooit over hun of alleen van dat ze lastposten zijn. Dus andere kant kan ook ze was ook negatief toen ze al zwanger was(allebei kids niet gepland). Toen dat ik al dat hoe kan iemand zich moeder noemen en ik zei dat ik zal nooit zo worden. Maar dat wat jij beschrijft is volkomen normaal! Zoek het balans en probeer zelf daarop te letten.
Dat zal haar leren! Hahahaha.... Herkenbaar! Al moet ik zeggen dat ik op mijn werk wel heel bewust ben van wat ik vertel. Als mensen erna vragen vertel ik honderd uit, maar ik zal nooit uit mn eigen een heel verhaal over Beer gaan ophangen. Als mensen geen kinderen hebben, boeit t ze toch niet. Op FB heb ik de eerste 3 maanden een heel album aangemaakt die ik steeds bijvulde met mooie foto's, maar na een tijd postte ik alleen nog maar CB-updates, dagje-weg-foto's, grappige foto's, of geinige tekstjes over Beer. Max. 1 in de week denk ik. Tips: Nee, eigenlijk niet. Je bent je bewust van je gedrag, dat is stap 1! En geef t een beetje de tijd, hij is pas 8 weken oud.
Herkenbaar.. Heerlijk om verliefd te zijn op zich kan ik me wel bedwingen om niet te veel te praten over hem.. Maar ik vind het zoooo lastig om hem los te laten.. Zomaar even wat voor mezelf te doen overdag en hem bij een oppas te brengen.. Mis hem te erg
Het langste wat ik tot nu toe bij ons mannetje weg ben geweest is 3,5 uur. En toen mijn vader belde en ik Tobias op de achtergrond hoorde huilen wilde ik eigenlijk direct terug naar huis
Hahaha, nou ik had dat gevoel ook met 1 baby. Ik had op zich wel andere interesses, maar ik kwam nergens meer aan toe en mijn leven bestond dus alleen uit baby. Dan is het lastig om ergens anders over te praten. Na een maand of 2/3 werd het allemaal wel een stuk makkelijker en werd mijn wereld ook weer groter. Het is maar goed dat ik geen drieling heb gekregen