Hallo allemaal, Ik ben 19 en nu bijna 11 weken zwanger. Ik heb het vorige week uitgemaakt met mijn vriend omdat ik niet meer van hem hield. Iedereen geeft me ineens op de kop dat ik de gene ben die het uitgemaakt heeft maar wat had ik dan moeten doen. Bij hem blijven voor het kind? als ik dat gedaan had waren hij, ik en de kleine niet gelukkig geworden en daar was hij het ook wel mee eens. Hij heeft me altijd gezegt dat hij in het leven van het kind wil zijn. Hij gereageerd hij ineens op dat hij niks met het kind te maken wil hebben en dat ik er alleen voor sta. Hij zit achter mijn rug om wel met mijn moeder te chatten en mij zwart te maken tegen over mijn moeder door te zeggen dat het gepland was terwijl we elkaar beloofd hadden dit niet te vertellen omdat mijn moeder hierdoor over de rooie zou gaan en dit is dus ook gebeurd. Mijn moeder negeert me, wil me niet spreken en zelfs zien doet haar pijn. Ik krijg geen steun van mijn moeder of de rest van mijn familie, heb geen werk, ben gestopt met school en sta er echt helemaal alleen voor. Op dit moment weet ik niet wat ik moet doen maar weet wel dat ik snel dit huis uit moet anders ga ik kapot en mijn moeder en dat wil ik haar niet aan doen en ik wil vooral de kleine niet alle stress mee geven die ik op dit moment heb. Ik hoop dat iemand me kan helpen door tips te geven of advies. Groeten Nicole
hallo, Ik wil je 1 ding zoiezo zeggen: goed zo meid! Het is jou leven en van niemand anders.... Ik kom uit een gezin, waar twee ouders veel ruzie maakte en niet gelukkig waren, dit voel je als kind goed aan en je denkt dat het aan jou ligt... dus bij elkaar blijven voor de kinderen gaat voor mij niet op. Twee gelukkige ouders is veel belangrijker voor een kind! Weet jou moeder dat hij ineens het kind niet meer wilt zien, want dan zou ze met hem over andere dingen dan hoe je zwanger bent geworden moeten praten! gedane zaken nemen geen keer, ze zou je moeten steunen, ze heeft een sterke dochter opgevoed!fouten maken we allemaal, maar het gaat erom hoe je ermee omgaat en ervan leert toch? misschien moet je je moeder even de tijd geven, blijf zelf rustig als jullie praten. en probeer gesprekken over hoe het gebeurt zou zijn zo kort mogelijk te houden het gaat om de toekomst. misschien helpt het door haar te vertellen, dat hoe zelfstandig je ook bent of probeert te zijn ze je moeder blijft en haar graag om steun wilt vragen!? Ik neem aan dat je de situatie helemaal uitgedacht hebt en een plan hebt voor jou en de baby, probeer haar een beetje bij je plan te betrekken als je dat kunt... Echt mijn relatie was ook niet zo goed met mijn moeder(nu we wat ouder zijn gaat dit wat beter, we hebben elkaar leren respecteren), maar je moeder kun je niet zomaar uitbannen, dus probeer je een beetje in haar te verdiepen zonder jezelf te vergeten! Wat betreft je ex, ik weet niet hoe lang geleden je het uitgemaakt hebt? maar misschien heeft hij ook tijd nodig. Het is natuurlijk niet niks ook voor hem. Hij moet jou wel met respect blijven behandelen, je bent en blijft de moeder van zijn kind! Heel veel succes! en blijf genieten van je zwangerschap he!
Mijn moeder weet dat mijn ex de kleine niet meer wilt zien en ze geeft mij daar gedeeltelijk de schuld van omdat ik de gene ben die het heeft uitgemaakt. Ik betrek mijn moeder overal bij en dat blijf ik ook doen alleen als ik weer 2 weken genegeerd wordt ga ik er aan onderdoor. Ik wil alleen maar het beste voor de baby en daar ga ik voor. Ik ben al hulp aan het zoeken van instellingen die daarbij kunnen helpen en ik ben druk aan het zoeken naar werk. Het is nu net een week uit en hij heeft al het contact met mij verbroken, hij heeft alleen nog contact met mijn moeder. Ik blijf er zeker van genieten jij oowk genieten he! Groeten Nicole
voor wat het helpt, ik vind het echt knap en sterk van je! Laat ze maar een poepie ruiken haha zo te horen kom jij er wel! Het zal met vallen en opstaan zijn, gelukkig kun je hier je hart luchten en om advies vragen... nogmaals sterkte!
sterkte meid ik hoop dat je snel werk vind en een woonst zodat je met jou kindje een nieuwe start kan maken ik denk dat je moeder wel bijdraaid ze heeft wat tijd nodig denk ik
Hmm, nou even een andere mening ertegenover, want ik vind het nogal een vreemde situatie... In de eerste plaats: waarom raak je zwanger, als je nog geen 3 maanden later de relatie verbreekt? In de tweede plaats: het is net een week dat jij het uitgemaakt hebt, mag hij even de tijd om bij te komen? Het is nogal niet wat: hij denkt samen met jou een kindje te gaan krijgen en dan zeg jij: OK, laat maar, ik wil je er niet bij hebben, (zo zal het voor hem voelen: mijn man voelde dat destijds bij de scheiding van zijn ex net zo: hij werd gewoon buitenspel gezet). Dat hij nu dus stom reageert, is misschien niet goed, maar wel begrijpelijk... Geef hem dus even de gelegenheid om vor zichzelf alles op een rijtje te zetten en te bekijken wat hij wil, voordat je allerlei beslissingen neemt. Enneh, ik vraag me toch -met alle respect hoor- af hoe dat dan zit dat je het ineens uit maakt? Is het gevoel weg? Want als dat zo is: liefde is geen gevoel, liefde is een keuze voor elkaar. In een relatie is het normaal als je periodes hebt waarin je denkt: OK, ik heb even niet zoveel met je. Als je samen steeds blijft werken aan je relatie, komen die gevoelens ook wel weer en zullen ze weer eens verdwijnen en weer terugkomen, enz. enz. Als je verwacht dat er ergens een vent rondloopt op wei je altijd elke dag van je leven razend verliefd zult zijn enzo, dan kan ik je alvast vertellen dat het zo niet werkt... Liefde is hard werken, komt je niet zomaar aanwaaien. Dus neem dat nog eens in overweging, Verder, naar je moeder toe: ja, ik snap toch wel dat zij boos is. Daar zal deels een stuk zorg in zitten: Jeetje, je bent nog maar 19, was nog bzig met school, woont nog thuis blijkbaar.... en dan ga je aan een kindje beginnen, terwijl je waarschijnlijk al twijfels over je relatie had? Ja, ik vind het persoonlijk niet zo'n slimme zet van je: als je zegt zo ontzettend graag het beste voor je kindje te willen, waarom heb je dan niet gewacht totdat je klaar was met school, zelfstandig woonde, stabiele relatie had? Nogmaals: allemaal niet lullig bedoeld, maar het klinkt alsof je hier allemaal vooraf helemaal niet over nagedacht had... dus vandaar dat ik je er toch even bij wilde bepalen, (je vraagt tenslotte om advies, dan kan ik wel lief en aardig doen, maar daar heb je niks aan als je goed advies wilt). Je zult dus best een hele lieve beste meid zijn, daar twijfel ik niet aan, maar dit dus puur even ter advies...
Rozemarijke dank je voor je antwoord. Je reageert precies zoals iedereen in mijn omgeving reageerd. Mijn ex heeft zelf de knoop doorgehakt dat hij niks met de baby te maken wil hebben. ik heb hem niks verboden en ik zou hem ook nooit verbieden te baby te zien als het geboren is dat heeft hij ervan gemaakt. Wat had ik dat moeten doen? bij hem blijven terwijl ik niet meer wat voor hem voel en herhalen wat mijn moeder mijn vader heeft aangedaan? of er nu optijd van weglopen en voorkomen dat hij, ik en de baby ongelukkig worden en vooral dat de baby er onder gaat lijden.
IK WIL OOK NOG EVEN REAGEREN ik ben nu bijna 5 jaar samen met mijn man en 1.5 jaar getrouwd maar ik kan zeggen dat ik nog steeds vlinders heb ok dat er dagen zijn dat je wat minder aandacht hebt voor elkaar maar je blijft elkaar toch graag zien en als dit niet zo is vind ik ook niet dat jeje verplicht moet voelen om je leven te slijten met iemand waar je niet voor voelt alleen voor de buitenwereld ? IK VIND HET OOK WEL JAMMER DAT JE ER PAS BENT ACHTERGEKOMEN NADAT JE ZWANGER WAS maar ik wens je toch het allerbeste je staat er nu eenmaal voor!
Het eerste wat ik denk is: Mag die jongen niet even bijkomen? Ik kan me voorstellen dat hij nu niet staat te springen om contact! Alles is nog zo vers, hij moet het nog verwerken. Ik denk dat als hij de breuk tussen jullie heeft verwerkt hij mogelijk wel weer contact opneemt om er voor jullie kleine te zijn! Logische reactie van hem!
Op mijn 19e raakte ik ook zwanger, ineens besefte ik me dat die jongen waarmee ik was niet de man was waar ik me toekomst mee wou delen. Gelukkig deed hij zelf ook vaag en debiel tegen me en dat maakte de keus alleen maar makkelijker voor me om bij hem weg te gaan. Je bent niemand wat verplicht, alleen het kind zelf strax. en hoe jij je leven leid, is jou probleem. Wat anderen ervan vinden moet je je niets van aan trekken. JIJ maakt n keuze en jij moet er mee leven. voor de mensen die reageren met: waarom werd je dan zwanger? Als je niet wist of je nog bij m wou blijven. soms kan je dat pas beseffen als iets echt serieus word. (in haar geval dan, die van mij was ongepland) Mijn ex zei eerst dat hij dr voor t kind zou zijn. ze is inmiddels 5 en hij komt nog steeds niet hoor. Maar t is n heerlijk kind geworden en ze is elke dag vrolijk. Ik denk niet dat ze het had geweest met 2 ouders die elkaar niet leuk meer vonden. Waarvan de vader niet eens meer de moeder bekeek en rare dingen begon te zeggen. Zou teveel stress geweest zijn voor zo n kleintje. miinicole: ik weet dat nu alles onmogelijk lijkt, en dat je niet weet waar je moet beginnen. Maar ik heb t ook gered, alleen. Tis bikkelen maar het kan echt wel. Zou je nog snel ergens aan t werk kunnen? Zodat je je kunt inschrijven voor n woning misschien met spoed. En als je werken niet trekt, in de bijstand? Tis helaas HEEL WEINIG de bijstand als je nog zo jong bent. En de bijstand word pas hoger als je op jezelf woont ook. Dus vandaar dat t misschien beter is als je nog n aantal maandjes zou *kunnen* werken.
Nou daar ben ik het niet echt mee eens... zij was er ook niet alleen toen t moment supreme daar was toen ze zwanger raakte dus hoezo logische reactie?!
precies! hij was er toch ook bij! en krijgt zij kans om aan het idee te wennen? nee! dus waarom moet hij die kans krijgen? is net zo goed zijn verantwoordelijkheid als de hare!
Oei wat een moeilijke discussie. Ten eerste wil ik je toch feliciteren met je zwangerschap. Want volgens mij ben je er wel blij mee?! Ten tweede wil ik even zeggen dat jullie nog zo jong zijn. Geef je ex even de kans om bij te komen, al die emoties zijn misschien net iets te veel van het goede. En als laatste wil ik nog even iets kwijt wat misschien niet iedereen het met me eens zal zijn: waarom zit jouw moeder met je ex te chatten? Heeft ze geen enkel respect voor je? Hoe gek mijn moeder ook was op mijn vriendjes, ze heeft nooit zijn kant gekozen, om welke reden dan ook dat het uit ging. Hooguit heeft ze zijn verhaal een keer aangehoord en mij gevraagd of ik de dingen zeker wist. Ik vind het best triest dat je moeder zo met je gevoelens om gaat.... Ik hoop dat je er uit komt thuis en dat je een ontspannen zwangerschap tegemoet gaat.
Daar ben ik het inderdaad ook mee eens... hoe t verhaal ook in elkaar steekt, jou moeder zou ten alle tijde achter jou moeten staan & niet achter je ex!
dat vind ik ook erg vreemd ja! mijn moeder zou dit inderdaad ook nooit doen (weet niet eens hoe ze een computer op moet starten hahaha) zij zou, ook al is ze het niet eens met sommige keuzes van mij, voorwaardelijk achter mij staan! en ik vind het erg ongezond dat jou moeder met jou vriendjes/exen gaat zitten chatten en jou moeder moet toch ook wel snappen dat hij jou zwart maakt omdat hij zn zin niet krijgt! ik vind het dus zeker niet goed hoe jou moeder met deze situatie omgaat zij is de volwassene zij moet jou hiermee helpen en steunen!
Ik ben het helemaal met Rozemarijke eens. Je kiest er zelf voor om op jouw leeftijd gepland zwanger te raken, met school te stoppen en geen werk te hebben. En over het wennen van je vriend gesproken: volgens mij heeft hij idd tijd nodig om aan jouw beslissing om een einde aan jullie relatie te maken nodig. En niet om te wennen aan de zwangerschap zoals sommigen het hier lezen. En waarom zou je moeder persé jouw kant moeten kiezen? Ze kan evengoed veel van je houden zonder achter iedere beslissing te staan die jij neemt. En zeker in dit geval kan ik me dat goed voorstellen.
Ja daar heeft ze voor gekozen, maar WEL samen met haar vriend... dus haar vriend wou OOK verantwoordelijkheden etc. voor die kleine... verantwoordelijkheid nemen voor je kleine is heel wat anders dan perse een relatie samen te moeten hebben! En een moeder hoeft niet perse achter haar beslissing te staan, maar zou wel onvoorwaardelijk achter haar dochter moeten staan & dus niet met haar ex moeten discussieren.. het is een keuze die ZIJ gemaakt heeft en waar ze dus ook zelf (samen met haar ex) uit zal moeten komen.. een moeder hoort zich daarmee niet te bemoeien (en al helemaal niet via msn )
Lieve Nicole, Wat een reactie's allemaal he meid. Ook in mijn gedachte kwam naar voren...goh ze is nog zo jong, ze woont nog thuis, vreemde keuzes die ze maakt of gemaakt heeft etc. etc. Maar mensen maken fouten en die zijn nu eenmaal niet meer terug te draaien. Wat belangrijk is, is de toekomst en niet het verleden. Je moet je gaan richten op de komst van je kindje. Dat je vriendje nu zo reageert, tja, dat hij beduusd of kwaad is kan ik me wel voorstellen, maar je negeren dat is nergens voor nodig. Ik hoop dat hij bijdraait. Je moeder...sorry, maar ook ik vind het niet kunnen dat ze jou overal de schuld van geeft. Wat heeft het voor zin? Zoals ik al zei, gedane zaken nemen geen keer. Je moet verder en je zou de steun van je moeder daar best bij kunnen gebruiken. Praat nog eens met haar en probeer haar uit te leggen dat je het niet kan en niet wilt terug draaien. Dat je er wilt zijn voor de kleine en dat je graag je moeder aan je zijde wilt hebben. Vertel haar ook dat het je kwetst als ze je negeert en dat je het nu al moeilijk genoeg hebt. Ik hoop dat je er uiteindelijk toch goed uit zult gaan komen. En dat je gelukkig zult worden. Veel sterkte ermee en kop op! Ook met jou komt het vast wel goed. Liefs Vaam
ik heb eerlijk gezegd een beetje met de jongen te doen. jullie beslissen een kind te nemen. je raakt zwanger en je dumt hem. natuurlijk is hij boos verdrietig en gefrustreerd. hijis in 1 klap zijn hele toekomst kwijt.