Aanstellen kun je in deze situatie nooit... Schoonmoeder mag wel iets meer respect voor jou hebben, als jij dit moeilijk vindt kan zij daar toch rekening mee houden?
Hoe je schoonmoeder er ook over denkt het is JOU gevoel en daar kan ze niet aan komen. Ik vind dat ze jou gevoel zou moeten gaan respecteren.
Niet alle reacties gelezen hoor, maar ik vind het een weinig empathie-volle reactie. Als haar schoonzus ook zo "overdreven" deed 18 jaar geleden en jij nu ook zou ze ook kunnen bedenken dat het misschien toch wel behoorlijk wat doet zo'n datum. Je stelt je absoluut niet aan! (vind ik)
Haar schoonzus heeft het er nog moeilijk mee, was wel een veel latere zwangerschap. ze is bevallen met 32 weken van een 3 ling, waarvan er dus 2 dezelfde avond overleden zijn. Een kind heeft het overleefd. Heel, heel erg heftig! En ontzettend verdrietig. Dat blijft gewoon je leven lang bij en dat vormt je, of je dat nu wil of niet. En zij kan dat niet aan. Dat is al erg genoeg, maar iedereen binnen hun familie vind dus dat zij zich aanstelt en zich daar maar eens overheen moet zetten. Makkelijk gezegd als je zoiets zelf niet hebt meegemaakt.
Woow... wat erg zeg! Zoiets meemaken opzich is al verschrikkelijk. Natuurlijk laat zoiets je nooit meer los en vormt dat je. Dat mensen daar zo op reageren... Die zou ik niet meer in mn leven hoeven. En nee helemaal vergelijkbaar is dat misschien niet, maar emotie en gevoel hoeft ook niet vergeleken te worden. Wat jij voelt is de waarheid. Dat je daar nog bent.......! Ik was denk ik weg gegaan.
Als ik geen kinderen had, was ik ook naar huis gegaan, maar die zijn zo blij om op vakantie te zijn.......En eerlijk gezegd: het is hier doodstil, als sm wat vraagt krijgt ze antwoord, maar niemand praat tegen haar, ik niet, mijn man niet, oudste zoon niet, mijn sv ook niet. Iedereen wel tegen elkaar, maar niet echt tegen haar.
Tja dat heeft ze dan ook volledig aan haarzelf te danken! Hopelijk kan je nog genieten van je vakantie. En sterkte..
Terecht Misschien dat het kwartje nu eindelijk valt. Zoekt ze wel toenadering tot anderen en tot jou? Probeert ze alles een beetje te ontwijken bedoel ik of sluit ze zichzelf ook buiten? Denk dat ze anders wel aanvoelt dat ze fout zit. Nu nog wachten op een excuus.
Ik moet eerlijk zeggen dat zij ook wel labiel is. Maar goed: komt dat doordat ze dit heeft meegemaakt of omdat ze ook echt zo is?? Ik denk het eerste, dat ze het gewoon niet goed heeft kunnen verwerken. Hoe dan ook, mijn mening is dat je daar niet over mag oordelen, zelfs niet als je in die situatie gezeten hebt. Iedereen gaat anders met zijn/haar verdriet om. Het is allemaal al erg genoeg, zonder dat mensen daarover oordelen.
Mamabri, ik snap je volkomen, en vind dat je terecht boos en verdrietig bent. Weet hoe je je voelt helaas, en het is om te janken zo weinig empathie sommige mensen kunnen opbrengen. Sterkte
Ze sluit zichzelf buiten, en zit binnen spelletjes op de computer te spelen. Een fatsoenlijk excuus verwacht ik niet hoor, hoef ik ook niet trouwens, want wat ze gezegd heeft kan ze nu toch niet meer in het goede praten. Ik vroeg op een normale toon of het 1 dag verzet kon worden en krijg dan een boel geschreeuw naar me toe. Ze zoekt het maar uit, ik ben geen grietje van 16 (die dat overigens ook niet hoeft te accepteren) maar een volwassen vrouw van bijna 40. Als je 20 bent wil je nog wel eens proberen te praten, maar op mijn leeftijd ben je er sneller klaar mee en denk je makkelijker "bekijk het maar".
ik heb alleen de openings post gelezen, maar ik snap je gevoel. Wij zijn onze zoon met 35 weken verloren hij is 15 maart overleden en 16 maart geboren, maar ik ben dan ook serieus de hele week een beetje van de kaart. Ik wil op zn sterf en geboorte dag ook niets doen.... Ik hoop dat je er uit komt met je schoonmoeder en dat de bbq een dag naar voren kan.....
Ik zie nu dit pas. Als je niet weet waar je het over hebt noem het dan ajb niet overtrokken! Niet de hele wereld hoeft stil te staan maar de mensen die om je geven mogen er best aan denken en zeker de oma van het overleden kindje! Maar dit zal wel kwestie zijn van gebrek aan ervaring en vooral gebrek aan empathisch vermogen.
Ik ben met 30 wk en met 32 wk een kind verloren en op die dagen staan we er ook altijd bij stil. Ik doe dan meestal iets voor mezelf ( lees op mijn plekje aan de dijk janken) Dus ik vind het zeker geen overdreven reactie van jou. (Mijn jongste is met 33 weken geboren en nu 2,5 jaar, en gelukkig helemaal gezond)
Lijkt mij sowieso al iets wat bijna niet te verwerken valt en als je dan ook nog eens omringt wordt door mensen die zeggen dat je je niet moet aanstellen :x
Nou zeg, wat een rot opmerking! Heel veel sterkte die dag. En vul hem vooral in, zoals het voor jou en je man goed voelt.