Ik snap sommige reacties niet zo goed.. Hoezo zou haar man niks voor haar kunnen doen.. Ja behalve steunen staat er dan.. Daar gaat het toch juist om? Het gaat niet om je eigen gevoel, maar om dat van je partner.. En als je weet dat je partner zich erg zorgen maakt om iets (wat me logisch lijkt in haar geval).. Dan lijkt het mij normaal dat je dan de behoefte hebt om bij diegene te zijn, een arm om haar heen te slaan en samen te hopen dat het niets ernstigs is.. Om haar gerust te stellen door je aanwezigheid en je liefde.. En ja dat klinkt misschien zoetsappig, maar dat is toch wel wat je voor elkaar doet in een relatie.. Aloe goed dat je met hem hebt gepraat over hoe je je voelt, hopelijk een les voor hem voor de volgende keer.. En hopelijk komt er niks ernstigs verder uit de onderzoeken!
Gelukkig heb je geen slecht nieuws gekregen! Fijn! Ik hoop ook niet dat je dat nog gaat krijgen en dat dit gewoon alles was. Ook goed dat je het toch besproken hebt met je man en dat hij realiseert dat hij fout zat. Sterkte.
Dank je Joycey, Om eerlijk te zijn begrijp ik ook veel reacties niet. Ik kan mij ook niet voorstellen dat er vrouwen zijn die dit oke zouden vinden. Ik kan zelf ook niet op de bank zitten janken en ben meer het type van doorgaan ( niet omdat ik dat wil maar omdat ik het erg moeilijk vind om mij daarin te uiten). Echter in eenrelatie hoor je er in dit soort dingen toch gewoon voor elkaar te zijn. Bleek dat hij ook nog een paar leuke foto's op fb had geplaatst over hoe leuk het wel niet was om mee te maken. Dat voelt toch een beetje als een trap na. Maar goed, dit is een openbaar forum en dat ieder een andere mening heeft vind ik juist altijd wel mooi om te zien. Het heeft mij alleen verbaasd. De uitkomst (of die er nu al wel of niet was, goed of slecht) maakt in deze voor mij niet uit. Ik dacht dat de basis van onze relatie anders was.
Laat voorop staan dat ik hoop dat alles goed komt én dat ik het met jou eens ben. Wat ik alleen niet begrijp is dat je een topic opent met de vraag of mensen jou snappen. Je topictitel is 'terecht teleurgesteld?' Vervolgens geven mensen hun mening en dan blijkt dat je eigenlijk al heel goed voor jezelf weet dat je (in jouw relatie en situatie) terecht teleurgesteld bent.
Ja tis niet zo leuk maar zou mijn partner het pleziertje wel gunnen. Zou het wel waarderen als hij overlegt en niet zomaar beslist gewoon te gaan. Ik heb 1,5 jaar terug borst onderzoek gehad ivm pijnlijke borst met knobbel ( nu nog laat van) maar bleek gelukkig achteraf een beschadiging te zijn aan de borst door flinke borstontsteking. Pijn zal niet meer weggaan. Partner stond mijn bij maar ben wel alleen naar alle onderzoeken en afspraken gegaan omdat ik het onzin vond dat hij vrij zou nemen thuis zou zijn . Maar goed dat is bij iedereen verschillend. Succes
Er zit twee dagen tussen de opening van dit topic en nu. Twee dagen bedenktijd dus. Dan vorm ik mijn eigen mening en dit is het gevoel wat ik op dit moment duidelijk waarneem in mijzelf.
Het gaat hier niet over het gunnen van pleziertjes toch? Hij gaat zo vaak alleen weg. Ook ik ben alleen naar het ziekenhuis geweest omdat ik niet verwacht dat hij vrij zou nemen. Echter ik zou nooit kunnen gaan feesten terwijl hij zich thuis zorgen maakt. Eerlijk gezegd vind ik het ook best vreemd dat er mensen zijn die dat wel kunnen.
Ik zou hetzelfde hebben. Ik spreek dit soort dingen ook altijd uit tegen mijn vriend. En dan hebben we het erover hoe het voor elkaar is... Vind ik prettiger dan er maar mee rond blijven lopen. Heb jij dat ook al gedaan?
Soms zijn onze verwachtingen anders dan de verwachtingen van onze partner. Een zinnetje valt bij mij een beetje verkeerd. Hij heeft leuke foto.s op facebook geplaatst en dat vind je niet zo fijn. Dat mag je vinden. Ergens vertelde je al dat je een ex hypochonder ben, en toch ergens denk ik dat het niet zo is. Ja je hebt iets en misschien valt het mee. Heb ook wel eens meer hulp van mijn partner verwacht dan wat ik kreeg. Kan mij mijn galaanvallen nog herinneren met een net pasgeboren baby. Ik verging van de pijn. en stond voor het bed te springen en hij kwam niet een zijn bed uit om gewoon er te zijn voor mij. Midden in de nacht naar de hap ect ect kom terug kapot van die aanval, zijn begrip bestond uit zo snel mogelijk naar zijn werk gaan en denken het zal wel mee vallen en dit is niet een keer gebeurt maar een keer of 5. S nachts wel eens mij pa moeten op bellen voor naar de hap te gaan. Partner wilde mij niet weg brengen midden in d en nacht moet toe geven we hebben ook twee kinderen een baby een kind van 10 toen maar of ik mij verdrietig voelde ja zeker. Maar op de dag dat ik geopereerd werd was hij er wel voor mij. Die van mij is soms zo gesloten als een compact boek. Je teleurstelling kan ik mij dus wel voorstellen wel nu wat jaren later kan ik redeneren, van als het echt belangrijk is op het moment dat het er echt verder toe doet dan is hij er. En dat is ook belangrijk. Je kunt ook bedenken ik had een rot avond nacht, gelukkig had hij nog wat plezier. Ellende kan de dag er na ook nog besproken woorden en hoe kwam hij thuis een knuffel, gekregen. Of wat. Kwam hij naar je toe of deed hij gewoon lief normaal. Dat zou voor mij ook belangrijk zijn hoe hij daarna thuis komt. Vind je verhaal dus wat dubbel. Over komen of ik moet mij sterker voor doen dan dat ik ben. Om verdere teleurstelling te voorkomen. Je wapenen tegen het onverwachtse. Succes verder meis.
Ik vindt dat je terecht teleurgesteld bent ...zeker weten.. dat er mensen ook reacties geven hier zelf niet teleurgesteld van zouden raken kan ook natuurlijk. Ik zou het mijn man echter wel kwalijk nemen en ook zeker laten weten. Verder zou ik het ook niet echt blij zijn om het feit dat hij gewoon gaat feesten en late reacties geeft. .. Ik vindt dat je in een relatie er voor elkaar hoort te zijn, ook als je niet fysiek bij elkaar kunt zijn.. tegenwoordig zit iedereen de hele dag in en op zijn/haar telefoon dus ja ... Hoe dan ook er moet een gevoel zijn van dat die diegene je steun bied in wat voor vorm dan ook... als jij dat gevoel niet krijgt, ligt dat niet aan jou maar aan hem .. Echter moet je het wel uitspreken anders zal het ook nooit kunnen verbeteren toch!
Ik ben met mijn moeder meegegaan naar alle onderzoeken en ik ben er heel erg blij om. Ik zie wat het met haar heeft gedaan. Ik was er ook bij, toen ze de uitslag van de biopt kreeg. Met deze wetenschap, zou ik zelfs eisen dat mijn man bij een dergelijke afspraak ook aanwezig zou zijn. Ik ga er echter vanuit, dat ik dit niet hoef te eisen, omdat ik verwacht dat mijn man dat zelf ook inziet en er dan voor mij wil zijn. Daarnaast heb ik het van dichtbij meegemaakt. Met name de controles achteraf (om de twee maanden) waren heel heftig voor de persoon in kwestie. Het is één keer voorgekomen, dat de partner er niet bij kon zijn, die dag écht niet vrij kon nemen. Dat was echt heel erg heftig! Ik kan jouw nonchalance ook niet goed plaatsen... Maar misschien is dat, omdat je zelf al dacht dat het geen kanker was?
Ik begrijp je niet helemaal geloof ik Twijfel je er aan of ik een ex-hypochonder ben? Geloof mij, dat weet ik zelf heel goed hoor Als ik jouw verhaal zo lees ik zou daar niet mee kunnen leven met een man die jou gewoon pijn laat lijden en er zijn bed niet voor uit kan komen. Dat je je pa moet bellen terwijl hij mee kan. Dat zou ik niet kunnen vergeten tenzij hij een hele goede uitleg heeft. Goed voor jou dat jij dit wel kunt en verder toch blij met hem bent. Het laatste wat jij schrijft: ik doe mij altijd sterk voor. Ik ben het ook. Ik kan best wel heel veel hebben. In mijn hypochondrie periode heeft niemand dat geweten. Ik hield alles voor mijzelf en ik functioneerde gewoon door ondanks dat ik bang was dood neer te vallen. Gelukkig heb ik nu sinds 3 jaar geen angststoornis meer, na zeker 16 jaar het wel gehad te hebben. Toch blijf ik wel gevoeliger en sta ik, denk ik, iets eerder bij de ha als de gemiddelde Nederlander. Echter, door rouwtherapie ben ik nu juist sinds een aantal weken aan het leren om mijn gevoelens te uiten. Soms ben ik zomaar nerveus, ik weet dan niet hoe het komt. Sinds een aantal keer durf ik dit eindelijk aan te geven aan mijn partner. Hij weet dat. Hij weet dat ik hiervoor het vertrouwen moet hebben in iemand. Nu dacht ik echt, ik kan hem volledig vertrouwen .. Dat komt nu dus heel hard binnen. Ik was/ ben (gelukkig wel iets rustiger) bang voor kanker. Je gaat naar die onderzoeken alleen en dan zie je die klok wegtikken. Zo traag. Oke, dat ik toen alleen was vond ik oké. Echter de dagen draaien door, je angsten zitten er, wachten op de ha, je kinderen gewoon verzorgen en mee spelen want ik wil niet dat ze iets merken .Een beetje hulp, een schouder en gewoon iemand die er voor je is was zeer fijn geweest. Dat hij moest werken dat was nu eenmaal zo maar dat hij daarna ervoor gekozen heeft om naar Guus Meeuwis te gaan voor het voetbal .dat had ik nooit verwacht. Eenmaal thuis hoeft hij dan niet meer lief te doen. Dat maakt het voor mij absoluut niet goed. Dat maakt het voor mij zelfs erger. Ik heb nu een muur om mij heen. Helaas doe ik dat. Dat gaat puur automatisch door het verleden. Het zal wel moeten afbrokkelen.
Ja dat heb ik gedaan. Ik heb aangegeven ontzettend teleurgesteld te zijn in hem en dat ik mij heel erg in de steek gelaten voel. Dat was gisterochtend. Sindsdien hebben we geen woord meer gewisseld omdat we elkaar ook amper gezien hebben. Maar ook omdat ik hem even mijd. Daarnaast heb ik natuurlijk ook direct al aangegeven dat ik het naar vond dat hij ging maar dat maakte schijnbaar weinig uit voor hem. En toevallig hebben we net van de week een gesprek gehad over ' ons' waarin ik heb aangegeven vaak waardering te missen. Het is niet dat het een nare vent is die een egoïst is het is vaak onkunde. Echter dat was zijn keuze om naar Guus te gaan niet. Daar was ik direct al heel duidelijk en hij maakte er een lolletje van. Hij wist gisterochtend ook direct waar ik boos over was, dat zegt wel genoeg vind ik.
Dit was voor mij de druppel en de laatste zet die ik nodig had om te scheiden van mijn ex. Als je eigen partner, degene die je het meest vertrouwd je niet helpt in geval van nood, wat heb je dan voor relatie? Ik voelde me mede hierdoor niet meer veilig bij hem.
Nou Dames, hij kwam gister uit zichzelf dat we moesten praten. Dat hebben we gedaan. Hij heeft mijn gevoel verkeerd ingeschat zei hij. En heeft zijn excuses aangeboden met de belofte dat dit niet meer zal gebeuren. Ik hoop het. Ik voel mij nu gelukkig een stuk beter over de situatie. Ja, ik kan het niet gelijk naast mij neerleggen dat weet hij ook. Dat zal moeten slijten.
Fijn dat hij zelf naar je toe is gekomen en zijn excuses heeft aangeboden. De boodschap is in ieder geval duidelijk Veel succes verder samen!