Hallo iedereen, Ik weet sinds een week dat ik zwanger ben. (nu 5 weken). Mijn vriend en ik hebben een IUI behandeling gehad en het is nu bij de 4e poging gelukt. Natuurlijk zijn we heel blij maar dat gevoel ebte al zo snel weg en veranderde in een hele hoop andere emoties... Ik ben een beetje overwhelmed moet ik zeggen. Ik twijfel nu echt aan ALLES. Zelfs of mijn relatie wel goed is en of ik wel voor altijd nu met hem ga blijven. Daarbij komt er ook nog kijken dat ik dit jaar ben begonnen met een 'volwassen' baan nadat ik vorig jaar ben afgestudeerd en nog in een studeer leven zat. Ik ben sinds vorig jaar ook samen gaan wonen met mijn vriend in een ander dorp waar ik mij helemaal niet thuis voel en daarnaast gaan we in mei ook nog eens trouwen. En hoewel trouwen en een kind krijgen h het artstikke leuk is (dat vind ik ook eccht en ik wil het ook echt) ben ik telkens zo erg aan het piekeren en geeft het me ook stress en onrustg. Maak ik wel de goede keuze, wil ik dit wel nu al? En door al die twijfel ga ik mij nu ook irriteren aan alles wat mijn vriend doet terwijl hij eigenlijk echt zó lief is. Maar zelfs daaraan ga ik me dan irriteren, dat hij té lief is!!! Zijn dat de hormonen? Ik voel mij echt een soort heks en dat wil ik helemaal niet zijn.... Zijn er mensen die dit herkennen???
Ik denk dat het aan de ene kant de hormonen zijn, maar ook dat het ook logisch is dat je dit hebt, hoewel het ook klinkt alsof je het behoorlijk heftig hebt. Maar eerlijk: het krijgen van een kind is ook heel wat. Je staat nu aan het begin van iets wat je leven compleet gaat veranderen. Niet gek dus dat je last hebt van koudwatervrees! Mocht het erger worden of erg lang duren zou ik het wel aankaarten bij de verloskundige.
Nou idd wat Fanne schrijft. Zo herkenbaar, zeker bij een eerste. Als het eenmaal werkelijkheid wordt en geen droom gast er zoveel door je heen. Wil ik dit? Kan ik dit? Heel normaal. Er staat een grote verandering te gebeuren. Gelukkig heb je (als alles goed mag gaan) nog zo'n 8 maanden om te wennen. Het komt goed. Gefeliciteerd sowieso!
Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Heel herkenbaar. Voor onze eerste zijn we zo'n 7 maanden bezig geweest, ik was echt obsessed gewoon met zwanger raken. Tot ik zwanger was, en ik ineens twijfelde of ik wel een baby wilde. Dat heeft bij mij echt geduurd tot letterlijk de laatste dag, en het begin van de kraamperiode heeft het ook nog best lang aangehouden. Het heeft echt even geduurd voor ik eraan gewend was dat ik moeder was. Nu met de tweede (en derde dus..) hebben we 2 jaar moeten wachten op het starten van het traject, en erna 1 jaar 'actief' in het traject gezeten. En ook toen ik nu zwanger was had ik het gevoel weer, wil ik dit wel? In mijn optiek is het dus wel normaal, maar het betekent niet meteen dat je er niets mee moet doen. Als dit gevoel te lang blijft aanhouden zou ik je wel aanraden hierover met je huisarts of verloskundige te praten. Dikke knuffel ♥♥
Eens met wat hierboven gezegd is, en zeker herkenbaar. Blijf er inderdaad over praten. Verder denk ik ook zeker dat hormonen hierin meespelen. Mijn tweede zwangerschap heel veel last gehad van wat jij hierboven benoemd, de twijfel en onzekerheid, maar ook ik kon me vriend 9maanden lang niet uitstaan, echt erg, ik leek wel de duivel. Bij mij werd het gelukkig wel beter naarmate ze zwangerschap vorderde en nadat ik bevallen was, was alles precies zoals het moest zijn! En nu kunnen we er gelukkig samen om lachen. Nu deze zwangerschap heb ik er helemaal geen last van gelukkig, op hier en daar een chaggie bui na
Dank voor jullie berichtjes!! Ik voel me gelukkig een stuk 'normaler' nu ik weet dat ik niet de enige ben die het zo voelt, dat geeft mij al een wat rustiger gevoel. Een soort bevestiging dat het niet raar is dat ik dit allemaal denk/voel. Echt bizar wat hormonen met je kunnen doen!! Het is nog steeds heel onwerkelijk dat ik zwanger ben en dat zal denk ik tot de echo eind januari nog wel even zo voelen. Ik voel mij gelukkig wel wat beter in mijn vel en ik praat er goed over met mijn partner, hij kan er zo goed mee omgaan! Soms denk ik echt, HOE kan je nog bij me zijn. Zal wel liefde zijn.... We proberen het maar een beetje humoristisch te laten zijn... Maar het voelt fijn te weten dat dit heel normaal is dus dank julliewel! ❤️
Ik had precies hetzelfde maar achteraf was het bij mij wel wat dieper en heb ik een onbehandelde prenatale depressie gehad. Ik heb me extreem eenzaam gevoeld, ik gaf wel aan dat ik geen roze wolk had maar echte diepe gevoel van angst, buiten mezelf staan en eenzaamheid heb ik niet gedeeld. Mocht je dit dus blijven hebben of word het erger overleg dan ook met de verloskundige. Ik heb later dit moeten verwerken en ook afgesproken met mijn psycholoog dat mocht er ooit een tweede zwangerschap komen dat ik dan naar de pop poli ga puur voor het erkennen van het gevoel en erover kunnen praten.