Afgelopen donderdag kregen wij te horen dat het hartje van ons kindje (waarschijnlijk een meisje) niet langer klopt..Wat een pretecho had moeten worden is geeindigd in een nachtmerrie. Inmiddels hebben we ook al een eerste gesprek met een gynaecoloog gehad. Deze vertelde ons dat ze het kindje al te groot vinden om onder narcose weg te halen. Ik moet er dus via een inleiding van bevallen binnenkort..Dit voelt zo cru..zo niet te bevatten.. En dat na 3 goede echos waarbij me steeds verteld werd dat het heel goed ging...Ben dr echt kapot van. Mijn hart is gebroken..
Ik weet hoe je je voelt....Hier iks het ook met 13 weken mis gegaan eind juli. Ook 3 goede echos gehad en we hadden het onze kinderen net verteld. Ik had controle bij de vk en bij het hartje luisteren was er niks te horen. Daarna met echo gekeken en indd slecht nieuws. Alleen ik heb wel een curettage gehad. Ik vind het wel moeilijk dat ik het kindje niet gezien heb. Al lijkt me het ook erg moeilijk om te bevallen. Heel veel sterkte..het is niet niks..
Sterkte Julia! Wanneer wordt je opgenomen? Ik vond het met 16 weken ook cru om dan te moeten bevallen terwijl je er niets voor terug krijgt. Nu denk ik daar anders over. Heb toen een prachtige zoon op de wereld geholpen. Kijk er goed op terug en is een dierbare herinnering. Ben blij dat ik hem gezien heb en heb vastgehouden. Op die manier kon ik echt afscheid nemen. Heel veel sterkte! Denk aan je Julia!
Ik heb dit zelf een aantal weken geleden zelf meegemaakt met 18 weken (kindje vermoedelijk maar tot 16 weken hartslag). Het is zo ontzettend heftig allemaal, je verwacht het gewoon niet meer na 12 weken en al helemaal niet als de controles allemaal goed zijn. Ik wens jullie heel veel sterkte toe de komende tijd!
Ik heb het ook meegemaakt met 13.3 weken, vorig jaar augustus. en nee, inderdaad verwacht je het dan gewoon niet meer. Ik ben ook ingeleid omdat curretage niet meer kon, en hoewel ik het heel zwaar vond, ben ik achteraf wel heel blij dat ik bevallen ben ipv gecurreteerd en wij onze Laurie* gezien hebben, foto's van hem hebben, hem konden laten zegenen door de pastoor en begraven konden. Ik wens je heel veel sterkte!!
Wat vreselijk verdrietig dat het hartje van je kindje niet meer klopt. Dat voelt vast erg onwerkelijk. Heel veel sterkte.
Ik sluit me hier bij aan. Heb bij 17 weken ons zoontje op de wereld mogen zetten. Voor die dag vond ik het "moeten". Na deze dag was ik dankbaar, dat ik hem toch dat nog heb kunnen geven. Dat ik het toch nog heb mogen doen. Sterkte.
Ik heb bijna 4 weken geleden hetzelfde meegemaakt. Ook wij kwamen er tijdens een pretecho achter dat het hartje is gestopt met 14 weken. Heel veel sterkte met het verwerken.
heel veel sterkte! wij zijn ook bevallen van ons meisje met 13 weken.. we hebben er bewust voor gekozen en ik vond het zelf een fijne ervaring.. we hebben echt afscheid van haar kunnen nemen.. dikke knuffel!
Heel veel sterkte! Hier vorige zs bij 12 weken bij de termijnecho hetzelfde meegemaakt. Hadden t ook niet aan zien komen
Bedankt voor alle lieve medeleven. Via deze weg wil ik jullie nog even laten weten hoe het is afgelopen.. ------------------------------------------------ Met de inval Gyn was op 17 november afgesproken een week te wachten of het misschien spontaan zou komen en dan precies een week later weer met een van de vaste gyns te spreken als dit nog niet gebeurd was... De dagen gingen voorbij maar er gebeurde niets.. Totdat ik opeens zondag op maandagnacht - de dag voor ik weer naar de gyn moest - kramp kreeg en zelfs een beetje zwart bloed verloor.. Helemaal blij omdat ik dacht dat het nu echt zou komen belde ik mijn VK om advies.. Ja het was echt veilig om het thuis af te wachten en ze was blij voor me... maar wel afgesproken dat ik als dat nog kon toch smiddags naar de afspraak met de gyn zou gaan. Helaas in de loop van die ochtend hielden alle weeen op en stopte het compleet. 's middags het verhaal verteld aan de gyn (dit is een van mijn eigen bekende) en zij stelde voor dan maar meteen door te pakken en de volgende dag in te leiden. Immers.. het kon wel weer een week duren voordat er opnieuw iets spontaan zou gebeuren en ze zag aan me dat ik er doorheen zat. Het idee was dat ik alvast een soort 'weekmakers' zou slikken bij haar in het ziekenhuis en dat ik dan de volgende dag de echte inleiders zou krijgen met vaginale pilletjes. Dit moest wel onder toezicht omdat met mijn verleden het thuis doen gevaarlijk zou kunnen zijn. De weekmakers begonnen meteen te werken en tegen een uur of 9 s'avonds had ik zo'n pijn/kramp dat ik dacht dat ik doodging. Ik wist gewoon niet hoe ik ze moest wegpuffen.. twas zo'n raar gevoel.. Mijn zusje schreef nog in WA.. is dit normaal? Nou nee.. normaal bleek het niet te zijn. De weekmakers hadden zo'n effect dat ik tegen half 12 een soort klots voelde - het breken van de vliezen - en toen ik even later op het toilet ging zitten zag ik het al.. er kwam allemaal bloed uit. Meteen boven een teiltje gaan hangen dat ik voor de zekerheid klaar had gezet.. En binnen een paar tellen kwam het kindje naar buiten. En in de uren daarna ook nog een heleboel ander weefsel en bloed. We hebben samen het kindje in een bakje water voorzichtig wat schoongespoeld. Het was helemaal perfect.. 10 vingertjes, 10 teentjes.. mini oortjes.. alles erop en eraan.. en het was overduidelijk een jongetje. Heel vreemd en bizar om op zo'n manier je doodgeboren zwangerschap te bekijken.. maar ook wel weer weer goed en mooi. Nadat we een paar fotos hebben genomen van het kindje in mijn handpalm hebben we het in een heel klein kistje gelegd. Deze had ik samen met mijn dochtertje van het weekend al beschilderd. De vk nog even gebeld en het ziekenhuis. We moesten de volgende ochtend maar even terugbellen. Toen zijn we gaan slapen. De volgende ochtend belde ik het ziekenhuis en ze wilde graag dat we even binnenkwamen voor een echo om te zien of alles weg was. Dat wilden we zelf ook graag, dus meteen vertrokken. Alles bleek inderdaad schoon dus een na-curettage was gelukkig niet meer nodig. Daar waren we wel dankbaar voor. Omdat er ook niets van de placenta overwas konden ze daar verder geen onderzoek naar doen en het kindje hadden we thuisgelaten. Die mochten ze van ons niet opsturen. De rest van de dinsdag op de bank gelegen.. gerust en met een kruik de na-weeen wat opgevangen. Mijn moeder was er gelukkig om de meeste taken van me over te nemen. Gisteren - woensdag - hebben we 's middags samen met ons dochtertje het kistje begraven achter in onze eigen tuin en er een mooi fruitboompje boven geplant ter herinnering. 's Avonds nog even flink gehuild.. ik voelde me zo leeg.. mijn kindje lag in de koude grond en ik had het niet kunnen beschermen. Gelukkig troostte mijn man me heel lief. Hij herinnerde me eraan dat het kindje inmiddels bij mijn vader in de hemel was en dat ik er niets aan kon doen. We hebben het kindje ook de naam van mijn vader gegeven. Het toeval wil dat hij ter wereld kwam op dezelfde datum dat mijn vader stierf 3 jaar geleden.. En nu.. wat nu.. weer verder.. het leven weer oppakken.. weer het vruchtbaarheidstraject in.. de afspraak staat al.. Het voelt zo dubbel.. Elke dag gaat het ietsje beter.. dat wel. We zullen zien. Liefs Julia.