Hallo allemaal Ik ga hier even mijn hart luchten en ik hoop dat er mensen zijn die zich herkennen in dit verhaal, en heel graag een oplossing. Het is namelijk zo dat ik er niet aan moet denken om mijn iemand anders te laten oppassen op mijn zoontje. Hij is nu nog maar 7 weken, en sommige zeggen dat ik het met de tijd wel makkelijker ga vinden, maar mijn gevoel zegt dat ik het toch wel stukken erger heb dan een ander; of niemand zegt t eerlijk, want ik probeer het onderwerp aan te snijden maar niemand lijkt zich erover te uiten of zich in mij te herkennen. Ik durf mijn kind namelijk bij niemand behalve mijn vriend te laten. Bij niemand. Ouders niet, broers en zussen niet, niemand. Niet dat ik denk dat wij het beter doen ; want op zich gaat geen enkel kind er dood aan om bij iemand te blijven. Maar ik ben als de dood dat mijn kind iets aan gedaan word. ja echt, alles haal ik in mijn hoofd; shaken baby syndroom, gooiende nannys, pedofielen, etc. etc. Mijn kindje heeft verborgen reflux en kan soms echt veel huilen. Nu hij medicatie heeft is hij erg tevreden hoor,hij lacht, speelt, vind het zo leuk, maar daarnaast zijn er nog heel wat dagen dat hij heel wat uurtjes achter elkaar huilt. In mijn hoofd ben ik al lijsten aan het maken van mensen die het niet aankunnen en heel misschien aan kunnen. En natuurlijk kunnen ze bellen als hij huilt, maar wat nu als het even duurt voordat ik er kan zijn? wat als ze door blinde woedde niet eens denken aan bellen? ik vind het heel erg dat ik zo denk en mijn eigen familie niet vertrouw... En ben toch echt ongerust dat het aan mij ligt. Herkent iemand dit?? groetjes!
Meid, je zit nog in je kraamweken, en het is echt heel natuurlijk wat je voelt! Als je niet moey gaan eerken, hoef je ook geen oppas te zoeken. Als je dat wel moet straks, bouw het langzaam op. Een uurtje als ie slaapt bijv.
Zelf vind ik het ook moeilijk om iemand anders te laten zorgen voor mijn kindje. Ik moest wel toen ik ging werken. Het gekke was dat ik haar liever jaar het kdv bracht dan naar familie. Daar hebben ze er toch voor geleerd. Maar ik merkte dat het gevoel van niet uit handen willen geven een stuk minder werd.naarmate ze minder huilde en ik haar ritme meer leerde kennen. Nu is ze 1 jaar oud en heel makkelijk: eet goed, huilt nauwelijks, slaapt overal prima en daardoor heb ik er nu geen moeite meer mee om anderen te laten oppassen. Dus ik zou zeggen: geef het de tijd!
Oh ik ben zo opgelucht dat ik niet de enige ben!! Gelukkig maar ik dacht echt dat niemand zo dacht haha! Ik geef het gewoon wat tijd dan hopelijk word het minder, heb opt moment geen baan dus....
ik vind het niet gek dat je met 7 weken je zoontje nog niet door iemand anders op wil laten vangen, maar de dingen die jij je dan evt. in je hoofd haalt vind ik wel wat extreem. Ik hoop dat het nog hormonen zijn
ik herken het ook wel een beetje hoor. Ik herken ook heel erg wat Snowtje zegt, ik bracht mijn kindje liever naar het Kdv dan naar familie. Een afgesloten veilige ruimte met leidsters die ervoor geleerd hebben vond ik minder eng. Maar 7 weken is ook echt nog heel pril, gun jezelf de tijd! Je kindje wordt steeds groter en steviger en dan ziet hij er ook wat minder breekbaar uit De eerste keer is ook heel eng, toen had ik ook echt een knoop in mijn maag, maar het wordt echt makkelijker.
Komt idd. goed. Dit is mijn 2e maar ik geef hem ook niet snel uit handen. Idd. ook omdat hij slecht drinkt, spuugt en soms zichzelf hard in slaapt huilt. (als ze hem dan eruit halen, wordt het alleen maar erger) Dus ik snap je helemaal! Maar... het wordt minder. Echt waar. Als het nu nog niet hoeft, lekker bij jouw en je man laten... En straks stapsgewijs een keer iemand laten oppassen, bv even lunchen ofzo.. ben je ook zo weer thuis mocht het niet gaan..
Waarom zou je überhaupt je kindje bij anderen laten terwijl je zelf die behoefte niet hebt én het niet nodig is?! Zelf heb ik die behoefte ook niet gehad... kreeg wel eens te horen van mensen dat ik onze dochter wel bij de ander kon laten zodat ik even vrij kon winkelen... Terwijl ik het veel te leuk vond dat ze met mij mee ging... heb dat dus ook echt niet gedaan! Pas sinds kort denk ik wel eens 'goh, ik zou wel weer eens met zijn tweetjes uit eten willen'. Maar als ik dan denk aan haar 'achterlaten' bij oppas, hoeft hij het van mij al niet meer! Straks zal er vanzelf een moment komen dat ik dat wel doe... en dan ga ik haar ook pas bij een oppas laten. Niet eerder en zeker niet omdat het 'zo hoort' of omdat een ander dat wil! Denk trouwens dat in jouw geval het eea vooral ook aangewakkerd wordt door media en dergelijke in combinatie met het huilen van je zoontje. En dat het ook nog te maken heeft met je hormonen!! Dat verandert vanzelf, je moet het even de tijd geven!
Ik vind het ook nu nog heeel moeilijk... maar moet nu 2 dagen in de week naar school, ene dag past mn schoonmoeder op en de ander is mn man gewoon thuis... de dag dat mn schoonmoeder oppast vind ik niet zo leuk want ze is nogal onhandig... maar mn man werkt dan ook thuis dus dat scheelt wel
Ook ik heb er meer moeite mee om mijn dochter bv naar mijn ouders of schoonmoeder te brengen dan naar het kdv.. Ook al heeft mijn moeder 8(!!) kinderen grootgebracht.. Een aantal voorbeeldjes waardoor mijn vetrouwen nou niet bepaald groeit: {Mijn dochter mag graag om zich heenkijken en vind alles interessant.. De wandelwagen is niet echt favoriet, want dan ziet ze schijnbaar te weinig.. Laatst was mijn moeder een stukje met haar aan het wandelen en ze begon te huilen.. Mijn moeder heeft als reactie daarop de kap naar beneden gedaan en mijn dochter daar schuin tegenaan gezet.. Ik ben zo boos geworden toen ik dit hoorde.. Ze heeft nl al wat problemen met de nek gehad en ben hiervoor bij een osteopaat geweest.. Die andere wandelwageninzet is toch niet voor niks pas geschikt vanaf 6 maanden!?} {Vorige week ging ik 's avonds met mijn man even ergens iets ophalen.. Mijn man zou in eerste instantie alleen gaan, maar mijn moeder kwam onverwachts langs en drong er nogal op aan dat ik wel mee kon gaan en dat zij dan wel zou oppassen.. Heb me de hele rit alleen maar zorgen gemaakt of ze de fles wel goed zou klaar maken en niet te snel zou laten drinken en of ze haar ritme niet in de war zou brengen met een slapeloze nacht tot gevolg (terwijl ik zo'n mooi ritme te pakken heb en nooit moeite met slapen 's avonds) En ja hoor.. ik stapte de auto uit en kon mijn dochter op de parkeerplaats al horen krijsen, echt enorm overstuur.. Niet meer te troosten, zelfs niet door mij.. Heb nog gauw een klein beetje melk gemaakt (doet wonderen) en naar bed gebracht en het meisje sliep als een roosje.. Het enige dat mijn moeder zei was: "4 maanden he.." Alsof het aandacht vragen was ofzo.. Ik heb dit overigens de week erna niet weer meegemaakt en voor die tijd ook nog nooit..} Mijn schoonmoeder is overigens een ander verhaal.. Die is zo ontzettend warrig dat wij dat allebei niet zo goed vertrouwen..
Nou ik herken het wel hoor! Ik vertrouw mijn familie alleen wel, maar alsnog vind ik het moeilijk. Een kind hoort gewoon bij zijn moeder te zijn vind ik. Dat hoeft niet 24/7, maar 8 uur lang van je kind weg vind ik echt vreselijk.. Helaas moet ik straks ook weer aan het werk. En in tegenstelling tot de meeste hier moet ik er absoluut niet aan denken dat mijn meisje naar een kinderdagverblijf gaat! (en ik werk zelf in een kdv met baby's!!) Heb ook duidelijk tegen mijn man gezegd dat als mijn moeder niet meer kan oppassen, ik dan stop met werken. Kinderdagverblijf is voor mij geen optie. Moet er niet aan denken dat ze daar tussen allemaal andere baby's maar wat binnen rondhangt de hele dag, vreemde die haar verschonen, soms geen tijd hebben om te troosten als er 3 kinderen tegelijk huilen en je collega's zijn met pauze.. En zo heb ik nog wel meer redenen..
Sorry, maar met zo'n instelling zou ik het heel erg vinden om mijn kind bij jou achter te laten op een kdv....
Zo werkt het op ieder kinderdagverblijf hoor. Je hebt veel kindjes, je werkt maar met z'n 2en of 3en. Soms is er een kindje niet in z'n hum (gros van de moeders brengt hun kind namelijk gewoon als ze ziek zijn) een ander kindje is voor het eerst aan het wennen, je collega is met pauze en er moeten er 3 uit bed.. Zo gaat het overal (kan nou eenmaal niet anders), en dat zou ik voor mijn kind vreselijk vinden. Al zijn ik en mijn collega's nog zo lief voor ze, heeft niks met mijn instelling te maken maar om geld. Ze verdienen namelijk niks als ze kleindere groepen maken, en met grote groepen van 10 a 13 kindjes kun je helaas nou eenmaal niet iedereen tegelijk aandacht geven.. Kan je garanderen dat het bij jou kdv net zo gaat, al zul je dat als ouders niet zien omdat je er niet de hele dag bij bent..
Zo werkt het inderdaad op (bijna) elk kinderdagverblijf. Ook waar ik werkte, en voor mij ook een reden dat ik mijn toekomstige kind ook niet bij een kinderdagverblijf zou willen brengen. Wij leidsters waren super lief voor de baby's, maar als je met zijn 2e werkt en er huilen 5 kinderen, dan kan je ze gewoon niet allemaal troosten. Dat vond ik soms wel moeilijk van mijn werk om niet tegelijk alle kinderen te kunnen troosten al doe je wel je best.
Het heeft degelijk met je instelling te maken, want ik heb thuis 3 babys gehad van dezelfde leeftijd en heb nog nooit 1 laten huilen! Ook al werden ze tegelijk wakker of wilden ze tegelijk de fles. Sorry, maar wat een zwak smoesje.
Ik werk ook op en babygroep en ook ik vind het moeilijk om mijn kind naar het kdv te brengen. Juist omdat ik weet hoe het eraan toegaat. Tuurlijk huilen ze geen uren aan een stuk, zodra het kan pak ik ze op, knuffel ze, zorg dat ik signalen als honger en slaap op tijd herken om huilbuien voor te zijn maar je hebt nu eenmaal 10 kinderen van 0-2 jaar bij elkaar en ja, je collega gaat een uur met pauze en dan sta je dus alleen. Het gebeurd zeer regelmatig dat er twee de fles willen (en sommige kleintjes doen daar 3 kwartier over) terwijl de dreumesen uit bed gehaald moeten worden, kleinere baby's naar bed toe moeten en weer een ander zijn fruit wil. Het is heel vaak heel hectisch op een babygroep en veel tijd om echt even lekker te zitten met een kleintje is er niet, af en toe een paar minuten maar daarna roept er wel weer één. Vergeet niet dat we naast de verzorging van de kinderen ook héél veel moeten rapporteren....De eisen van de ggd zijn soms extreem en ook daar gaat veel tijd in zitten die beter aan de kinderen besteed kan worden. Dus nee, ik ben geen fan van het kdv voor kinderen onder het jaar, en toch breng ik mijn meisje erheen. Omdat ik wel moet en ik het in ieder geval een fijn idee vind dat er sociale controle is onder de leidsters, dat de veiligheid beter gewaarborgd kan worden juist door die strenge ggd eisen en omdat de kindjes op oudere leeftijd het vaak geweldig vinden op een kdv.
Zoals de andere 2 dames ook al zeggen, zo gaat het overal en dat ligt zeker niet aan mijn instelling. Knap dat je 3 kinderen tegelijk een fles kan geven, mij lukt dat niet in mijn eentje..
Omdat ik zelf op een kdv werk, vind ik dat ik hier even op moet reageren (uit goed hart). Natuurlijk is het moeilijk om je kind naar een kdv te brengen. Hier heeft iedere ouder last van, dat zie je bij allemaal. Toch is het echt zo, ookal klinkt het stom; zodra je het een paar dagen hebt gedaan, raak je er aan gewend. Hier een paar tips: als je je kindje bij het kdv brengt, breng je hem naar binnen, vertel aan de leidster de bijzonderheden, en wanneer je weg gaat, niet te lang bij je kindje blijven hangen en vooral niet gaan huilen bij het kindje, hoe moeilijk het ook is. Dit is het makkelijkst voor beiden. Natuurlijk huilt het kindje wel eens wanneer je weg gaat. Probeer hier niet bij te blijven staan of van een afstandje te gaan kijken. Leidsters op een kdv maken alle dagen veel mee, en zijn aan veel dingen gewend. Dus ook aan (extreem) huilende kindjes. Ik heb dit zo vaak meegemaakt, dat ik zelf bij EXSTREEM huilende kindjes nog rustig blijf. Het is gewoon de natuur en dat moet je respecteren. Over rare dingen, zoals shaken baby syndroom enz, hoef je je bij een kdv niet echt druk over te maken. Tegenwoordig word er echt heel streng gelet op zulke dingen bij leidsters. Bij ons is het zo dat alleen ouders het kdv binnen kunnen dmv een identiteitskaart via de camera die bij de ingang hangt. Wanneer er iemand anders komt met de mededeling dat het bv een oppas of opa of oma van het kindje is, komt diegene er niet in. Hetzelfde geld voor als de ouder geen identiteit kan laten zien. Ook hebben we voor de veiligheid van iedereen in elke ruimte een camera hangen. Misschien stelt je dit allemaal een beetje gerust en maakt het je allemaal iets makkelijker. Wanneer iemand meer vragen heeft, vraag het gerust. Veel liefs.