Terugkerend dilemma: bij ons in bed nemen of niet

Ah is dat het... Tsja, een kind met pijn is natuurlijk nooit ideaal, hè. En je partner (als je die hebt), slaapt die makkelijker? Want dan kun je sowieso de nachten verdelen. Maar hopelijk gaat het snel beter! Ofwel ze heeft geen pijn meer en gaat weer lekker in haar eigen bed slapen ofwel je went aan haar aanwezigheid

 

Welnee, zeker nog niet op deze leeftijd. En als het echt te erg wordt, kun je het altijd weer afleren toch?

 

Als ik haar in bed zou durven nemen (dit bed is 80cm hoog, dus mij te hoog voor kleine houdini) dan slaapt ze niet meer want het is feest en dan slaapt dus niemand meer en de volgende avond probeert ze t net zo hard weer (ook zonder reden). Maar dat is nou eenmaal t karaktertje van onze kleine ondeugd, lekker uitgekookt.

Hier gaat er een pc in bij slaapverstorende kommer en kwel overdag draait ze prima zonder door de afleiding, bij drama en echt pijn huilen moeten we helaas overstappen naar ibuprofen (huisarts laten controleren, ze heeft dezelfde tik als mama helaas) maar dan moeten we er eerst eten in gooien want dat krijgt ze niet op een lege maag van me. Ze krijgt ook nog steeds maar 2.5ml ipv 5ml maar zolang dat voldoende is, gaat ze niet omhoog, wil dr niet resistent hebben voor ook ibu, tis al rot zat dat pc niet helpt die is aanzienlijk minder risicovol dus gebruik t liever helemaal niet.

Verder ipv bij ons in bed, lig ik op dr kamer in moeilijkere tijden (tanden/ziekte/pijn/nachtmerrie fases etc) dat vindt ze prima en voldoet aan dr wens van nabijheid/geborgenheid. Dus dan slaapt iedereen en de volgende dag geen gedoe of mogelijk aangewende dingen.

 

Wij nemen hem ook bij ons in bed wanneer hij langer dan 1 minuut huilt. Dit komt af en toe voor. In die periodes ook wel eens wat vaker achter elkaar, maar als hij zich weer goed voelt slaapt hij altijd weer gewoon door in zijn eigen bedje.

 

Hier ook met vlagen tussen ons in genomen. Dit alleen als hij echt ziek was of huilde wat niet te sussen was. Blijkbaar haf hij dan nabijheid nodig want tussen ons in sliep hij als een roosje. Hij is hier echt nooit aan gewend geraakt en sliep net zo makkelijk weer in zijn bed na zo een periode.

Ik denk dat je vooral moet doen wat voor jullie prettig voelt. Ik hecht veel waarde aan mijn slaap en door hem bij ons te nemen kwamen we snel weer aan slapen toe.

 

Als mijn kinderen niet lekker zijn (of lijken ) mogen ze bij mij in bed als ze 's nachts wakker worden. Dat scheelt mij heel wat keren heen en weer lopen en zo komen we meer aan slapen toe. Voor de kinderen lijkt het mij een gevoel van geborgenheid geven (want als ze iets vragen/kreunen/huilen, vooral als ze er net inliggen, kun je direct troosten en op hen reageren).

Ik slaap wel iets minder goed, maar 'n stuk beter dan dat ik er een X aantal keer uit moet. Hier is het nooit een probleem geweest om weer in het eigen bed te gaan. Sowieso worden ze 's avonds altijd in hun eigen bed gelegd en zijn wij (als ouders) het die hen mee naar ons bed nemen als ons dat goed lijkt. Dus niet iets wat zij kunnen kiezen

In het ergste geval moet je een paar nachten doorbijten als het wel gewenning wordt, maar ik vraag me af hoe vaak dat echt voorkomt. Je hoort altijd wel die horrorverhalen, maar in mijn omgeving zijn dat altijd verhalen die van ver komen (nicht van die, tante van mijn buurvrouw etc.)

Beterschap voor je kleintje!

 

Wat @Roanna inderdaad zegt, de horror verhalen zijn nooit bij iemand die ik echt ken.

Ik ken wel mensen waarbij de kinderen elke nacht bij de ouders in bed slapen, maar dat zijn dan bewuste keuzes.

 

Nee. Als baby wel, maar wij hebben een draaikont die gaat keten in bed.
Bij ziek en zeer vind ik het anders hoor. Maar over het algemeen wil ik het liever niet.

 

Hier namen we de oudste in bed als ze ziek was. Ze had dan vaak de geborgenheid nodig en we sliepen dan goed.
Zodra ze beter was, sliep ze gewoon in haar eigen bed.

De middelste heeft nooit bij ons gelegen.
En de jongste al best vaak vanwege ooronstekingen waardoor hij erg overstuur is als hij alleen is.

Maar als de ontstekingen over zijn, slaapt hij net zo makkelijk weer in zijn eigen bed.

Ik zou haar dus lekker bij me nemen als ze niet lekker is!

 

Zo gaat t bij ons inderdaad ook. Ik moet zelfs zeggen dat ik t heerlijk vind als ze naast me ligt..
en gewenning tsja ik geloof daar niet zo in. Hier een dametje dat prima slaapt in haar eigen bed zowel als bij ons. Ook geen omschakeling na ziekte oid

 

Dat zal echt wel mee vallen. Je bent er altijd zelf bij he. Ze zal echt niet van een paar nachtjes bij jullie ineens nooit meer in haar eigen bed willen, dat zijn de spookverhalen. Net als dat je je baby niet mag oppakken bij het huilen, want anders wennen ze daaraan en krijg je een stierlijk verwend kind wat altijd zijn zin krijgt..

Hier wisselen we ook probleemloos. En een ziek / niet fit/ tandjes krijgend kind is gewoon niet ideaal. Of ze nu bij je slaapt of je moet er 10x uit, goed slapen doe je toch niet. Hier kwamen er 4 kiezen gelijk door. Dat was 3 weken slaapdrama. En dat wisselende van een hele nacht bij ons, een halve nacht, geen nacht. Het enige wat we altijd deden, was beginnen in het eigen bedje. En bij de vele oorontstekeningen, sliep hij vaak alleen maar bij ons (zowel overdag als s nachts), dus dan ligt hij s avonds op de bank op schoot, overdag op schoot, s nachts bij ons, maar zodra de pijn en koorts zakte, was eigen bed weer prima en beter.

En als je na deze periode merkt dat ze er wel aan went, leer je het haar weer af en doe je het een volgende keer anders. Als ze altijd goed geslapen heeft, zal dat echt prima te doen zijn. Ik heb een echte nachtbraker en zelfs bij hem is het te doen .

 

Maar horrorverhalen van een kindje van 3 en 5 dat bij de ouders slaapt? Dat is toch geen horror. Mijn jongste slaapt ook nog bij ons, hij is 5. Hij vindt het prettig en wij ook en zodra een van ons dat niet meer prettig vindt, dan is het klaar. We hebben met hem afgesproken dat als hij 6 is, hij naar zijn eigen bedje gaat. Dat zal vast wel een nachtje of 2 moeilijk zijn, maar maak me er totaal niet druk om. De andere 2 zijn ook in hun eigen bedje gaan slapen. Je bent daar ook zelf bij hoor.

 

Ik ben van mening dat je kijkt naar de behoeftes van je kind. Dicht bij papa/mama willen zijn (zeker 's nachts) is als ze jong zijn in mijn ogen een behoefte. Zeker bij pijn of een moeilijke fase. Dus ja, daar wordt hier thuis aan toe gegeven. Hier ook fases van klokje rond slapen in eigen bed maar ook fases waarin ze nachten lang tussen ons in slaapt de 2e helft van de nacht. In het begin sliep ik dan ook minder goed, maar het went.

Waar ben je bang voor? Dat je kind nog steeds bij je wil slapen op 18 jarige leeftijd? Geef er lekker aan toe, je geeft zelf al aan dat het fases zijn.

 

Dat zeg ik niet. Er zijn inderdaad meerdere manieren om te troosten. Het valt mij wel op dat er meteen als eerst zo angstig wordt geroepen "ik wil niet dat hij eraan gewend raakt". Dat is toch geen prioriteit als je kindje angstig is/pijn heeft.

 

Voor sommige mensen is dat inderdaad een horror scenario ik slaap zelf vreselijk slecht met onze dochter bij ons in bed (ze pikt mijn kussen, mijn deken en duwt mij uit bed), dus voor ons zou dat echt niet ideaal zijn.
Wanneer je als volwassenen ervoor kiest om het prima te vinden, dan is het toch ook prima?

 

Is ook een kwestie van wennen. In het begin werd ik ook elke nacht wakker, na een tijd merk je er niks meer van. Maar horror?? Dat vind ik wel een heel sterk woord voor een slapend kind.

 

Hahaha mijn man zegt altijd dat hij niet naast een dronken octopus gaat slapen . En ze heeft toch echt wel de nodige nachtjes bij ons geslapen de afgelopen jaren. Helaas wordt het alleen maar erger.

En horror is slechts een term die hier gebruikt is, geen reden om zo op te focussen