Ik wil ook niet dat ze eraan gewend raken. Vind ik niet zo schokkend dat ik en vele mensen met mij dat ook niet willen. Dat wil niet zeggen dat ze zelfs niet in uitzonderingen zoals met vuurwerk of als ze (zoals de oudste het weekend) oorpijn hadden niet even bij ons mogen. Maar als ze een beetje bang zijn oid troost ik op hun kamer. Mijn zoontje is sinds een week aan het ouwehoeren met het in slaap gaan. Gaat telkens zitten en dan huilen. Ik leg hem twee keer recht en daarna laat ik hem echt alleen. Dan ga ik niet met hem in ons bed liggen of een matras op zijn kamer leggen. Binnen een half uur slaapt hij alsnog en als ik zelf naar bed ga leg ik hem weer even recht en slaapt hij heerlijk verder. Zo doen wij het, een ander doet het anders. Die enkele keer dat er hier een van de kids in ons bed slaapt gaan ze probleemloos weer naar hun eigen bed. Ze weten dat het bij uitzondering is en anders zijn we er op een andere manier voor ze. Ik ben van mening dat je wel iets kunt aanwennen, je kunt het evengoed weer afwennen ... Maar dat kost ook tijd en geduld. Als je kinderen in je bed prima vind, is er niets aan de hand. Ik wil dat in principe niet! En dat vind ik niet bizar, want ik ben er heus wel voor ze als het echt nodig is en als het geouwehoer is ben ik gewoon consequent. Vind niet zoveel goed of fout of bizar als het op opvoeden aankomt. De meeste ouders hebben het beste met hun kinderen voor. En soms aan jezelf denken is ook geen schande.
Als ik mn dochter weg zet: in de box omdat ik ga koken of naar de wc ga (uit veiligheid dus ), in bed omdat ze moe is en het beter voor haar is als ze slaapt, huilt ze bijna altijd. Gemiddeld tussen de 0,5 en 10 minuten. Ik geef haar een aai over dr bolletje en geef dr een kus en ga weg. snachts als ze huilt kijk ik het even aan, meestal valt ze binnen 2 min weer in slaap. Duurt het langer ga ik even kijken bij dr en is het meestal met een speentje opgelost. Met ziekte leg ik een matras naast dr bed, mijn aanwezigheid is genoeg voor haar en ik wil inderdaad niet dat ze went aan het bij ons in bed slapen. Betekend dit dan in de ogen van sommige van jullie dat ik geen 24/7 moeder ben? Sorry als ik hier nogal heftig op reageer, maar ik vind het nog al wat om een andere manier dan je eigen manier zo te bekritiseren. Dat jij je kind bij je wilt nemen, prima. Maar laat een ander (en zijn manier) dan ook in zn waarde.
Bij je in bed, niet bij je in bed. Volg je kind en de behoefte die je zelf hebt als ouder. Ene zijn verhalen over met wiegendood en veiligslapen, andere over psychologische schade etc. Alles kan wennen kan worden afgeleerd. Laat t luchtalampje maar bepalen wat de gewenste troost is, jij kan als ouder wel wat willen maar die kleine wint bij kommer en kwel echt wel want dat is helaas onze ingeprogrammeerde respons op een pijnhuil. Maar al wijk je af van je principes kan je t wel nog zo saaaaai mogelijk houden dan heb je gevoelsmatig allicht er wel alles aan gedaan om er vooral geen leuk feestje van te maken wat ze vooral graag willen herhalen. Ene kindje is de andere niet, je weet t pas na t geprobeerd te hebben of je begint er per definitie niet aan. Maar dit soort punten zijn altijd discussies over net als rapley vs puree. Uiteindelijk worden ze volwassen en neem ik altijd maar aan dat ze in eigen bed slapen en zelf hun eten wel kunnen prakken of snijden.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je zelf de regie houdt over waar je kind slaapt. Als het niet lekker is of pijn heeft kun je haar best bij je in bed nemen. Ze raken er niet zomaar aan gewend. Benoem dan ook dat het nu mag omdat ze niet lekker is. Als ze een paar dagen later weer beter is benoem je ook weer dat ze nu weer beter is en dus in haar eigen bed gaat slapen. En hier dan ook consequent in zijn, ook als er gezeurd of gejengeld wordt. Op een gegeven moment begrijpen ze wel dat ze in bepaalde situaties bij papa en mama mogen liggen maar normaal gesproken in hun eigen bed slapen. Pas als het kind gaat bepalen waar het slaapt begint het probleem. Ik ken dat soort scenario’s wel in mijn omgeving. Ouders die tot de kleuterleeftijd kinderen in hun bed hebben liggen (en dan niet als bewuste keuze) of al maanden niet in één bed liggen omdat papa bij de oudste in bed ligt en de jongste bij mama. In beide gevallen is het begonnen als “dan slapen ze wel en wij dus ook”. Ergens wel begrijpelijk maar op dat moment krijgen de kinderen de regie en dan kom je er niet zomaar vanaf.
En dan blijven ze bij je in bed tot hun vriend/vriendin het later van de ouders overneemt..... Grapje natuurlijk. Dat verschilt per kind natuurlijk. De ene heeft meer behoefte aan nabijheid dan de andere. De meeste volwassenen slapen toch ook liever niet alleen?
Nou, tijdens de hooikoortsperiode snurkt mijn man ontzettend. Laat mij dan maar alleen liggen. Lekker rustig!
Hier hebben ze nog nooit bij ons in bed geslapen (ook niet als ze ziek/ niet lekker zijn) Zowel mijn man als ik kunnen dan niet slapen dus dat schiet gewoon niet op. Wel had ik altijd een lekkere luie stoel op de baby/dreumes kamer staan, als het echt niet wilde dan kroop ik daar lekker in met het kind op schoot en een lekkere deken erover heen.
Ging het toen beter? Ik heb afgelopen 2 dagen ook naast dochter dr bedje gezeten totdat ze goed diep sliep, denk een beetje verlatingsangst. Als ze even wakker schoot zag ze me en was het alweer goed. Lekker poppie.
Ja maar geen idee of t daardoor kwam. Had ook pcm gegeven, een schone luier en dr een shirt aan gedaan.
Ik zou je kindje bij je nemen. Onze jongste ligt nog steeds bij ons op de kamer omdat zijn kamer nog niet klaar is. Wat mij opvalt is dat hij tot op heden geen last heeft gehad van doorkomende tanden en kiezen. Waar ik bij zijn broers er regelmatig uit moest is dat hij hem totaal niet. Ik geloof dus dat hij zo goed slaapt puur en alleen omdat hij ons kan horen snachts.
Van dat laatste ben ik zeker overtuigd. Ik heb 3 slechte slapers en bij de oudste 2 moest ik er regelmatig 4 keer per nacht uit, de jongste slaapt bij ons, wanneer hij wakker werd toen hij jonger was ging hij lang niet zo vaak huilen, maar zocht onze nabijheid en sliep zo verder.