Vraagje, Onze jongste dochter is 5 weken te vroeg geboren. Ze is geboren in een streekziekenhuis, maar omdat haar longen te onrijp waren voor de zwangerschapsduur, waren er te veel complicaties en is ze overgeplaatst naar UMC Nijmegen. Nu een paar maanden later, hebben we een uitnodiging voor een terugkom-avond gekregen. Heeft iemand hier ervaring mee? Wat kunnen we verwachten. Ergens voelt het raar om tussen ouders te zitten die een kindje hebben wat misschien wel veel eerder is geboren. 5 weken te vroeg valt natuurlijk best mee. Maar aan de andere kant is onze dochter echt heel ziek geweest. Van de hele bevalling (ik verloor vanuit het niks verschrikkelijk veel bloed en ben met een spoedkeizersnede bevallen) en de eerste weken heb ik wel een trauma aan overgehouden. Dus zo'n avond met andere ouders lijkt me ook wel heel erg fijn. Misschien kan is alles dan een plek geven. Ben benieuwd naar de ervaringen.
Heel herkenbaar. Ik ben met 37+4 weken bevallen, dus helemaal netjes op tijd. Dochterlief moest mee naar de reanimatiekamer om "opgestart" te worden en is daarna opgenomen op de couveuse-afdeling, waar ze een week heeft gelegen. Ik kreeg dus ook een uitnodiging voor een terugkomavond. Vond het heel dubbel, omdat het voor mijn gevoel alleen voor premature kindjes was en dat was mijn dochter niet. Uiteindelijk toch gegaan, en ik herkende heel veel. Vooral het stukje direct na de bevalling; je kind wat direct wordt meegenomen zonder dat je het hebt kunnen zien, de onzekerheid in de eerste uren omdat je niets weet en hoort. Natuurlijk is er ook verschil, de opnameduur van een prematuur van 26 weken is veel langer, intensiever en zorgelijker dan bij mijn op tijd geboren dochter. Mijn dochter heeft door het zuurstoftekort een hersenbeschadiging, waardoor ik (vooral toen ze 9-12 maanden oud was) toch een beetje jaloers was op de ouders die prematuur zijn bevallen maar bij wie het kind er niets aan over heeft gehouden. Voor mijn gevoel zat ik aan de veilige kant en zij (nog) niet en dan heeft mijn dochter een handicap en hun prematuurtjes niet. Voelt wat oneerlijk. Natuurlijk ben ik hartstikke blij dat er zoveel prematuren zonder schade erdoor komen, maar had dat voor mijn dochter ook erg fijn gevonden. Het begin van de avond heb ik gemist (was trouwens niet in het Radboud, maar zal vast veel overeenkomsten hebben), toen was er een stukje film gedraaid. Toen ik binnenkwam, waren ze net bezig met een voorstelrondje, waarin iedereen vertelde over de zwangerschap, reden van te vroege bevalling (of opname op couveuse-afdeling), duur van de zwangerschap en hoe de eerste weken/maanden eruit zagen. Daarna had de organisator nog wat stellingen/vragen die we in de groep hebben besproken (heeft bij mij niet zoveel indruk gemaakt, dus dat weet ik verder niet meer). En daarna zijn we in 2 groepen gesplitst en hebben we nog even een rondje op de couveuse-afdeling gedaan. Vervolgens nog 'vrije tijd' om met de andere ouders te praten. Ik heb nog met ouders gesproken die op dezelfde dag zijn bevallen. Het was 2 weken voor de 1e verjaardag en zij hadden al een uitnodiging gemaakt (met foto's van iedere maand) en die hadden ze meegenomen. Ik zei dat ik het heel knap vond dat ze ook van de eerste maand een foto erop hadden gezet. Wij hebben van de opnameweek wel veel foto's, maar die zijn voor onszelf, niet om te showen omdat het voor andere mensen best confronterend kan zijn om een foto te zien van een baby die aan allerlei snoeren en draden ligt. Toen vertelde die moeder dat het ook een foto was toen de eerste maand al bijna om was. Heel herkenbaar dus. Dus ook al heb je het idee dat jouw situatie niet ernstig genoeg was, gewoon gaan. Ik vond de herkenning echt heel prettig. Ook om samen met andere couveuse-ouders over de afdeling te lopen en samen herinneringen op te halen.
Hoi Tigra, Ik ben bij de oudste ook naar zo'n avond geweest in een andere ziekenhuis. Het was erg indrukwekkend, vele verhalen de een "erger dan de andere" ten minste in mijn ogen. Later kom je er achter dat alle verhalen "even erg" zijn. Het mooiste vond ik de mogelijkheid om te spreken, ervaringen te delen, of gewoon aanwezig zijn en te zien dat je niet alleen bent! Inhoudelijk weet ik er nog weinig van, was ruim 15 jaar geleden namelijk. Maar ik ben blij dat ik geweest ben. Je schrijft: "Ergens voelt het raar om tussen ouders te zitten die een kindje hebben wat misschien wel veel eerder is geboren. 5 weken te vroeg valt natuurlijk best mee. Maar aan de andere kant is onze dochter echt heel ziek geweest." Weet je iedereen die wordt uitgenodigd heeft een vergelijkbaar iets mee gemaakt. Ze hebben allemaal recht er te zijn, net als jij! En misschien is het even raar of wennen als je binnenkomt, had ik wel. Maar eenmaal binnen en als het begonnen is wordt dat wel minder. Als je de mogelijkheid hebt ga er heen, in het ergste geval is het niets voor je en ga je gewoon eerder weg. In het beste geval .... wie weet maak je er wel vrienden. Succes!
Bedankt voor jullie reacties! Ik denk dat we gewoon gaan. Ik heb wel behoefte aan herkenning. Vooral omdat veel mensen in de omgeving niet door hebben hoe heftig het is geweest.
Ja herkenning/erkenning is echt fijn. Ook heel herkenbaar dat het voor de omgeving moeilijk is om daadwerkelijk te begrijpen hoe het was en soms nog is. Vaak zien ze maar een klein deel en dan ook op 'rustige' momenten. Hoop dat jullie er ook veel aan zullen hebben. Succes!