Hallo allemaal, Tot mijn grote verdriet is ons zoontje afgelopen Mei met 34 weken zwangerschap in mijn buik overleden. Ondanks het grote verdriet zijn we toch weer gestart met een nieuwe ronde ICSI, niet om hem te vervangen (dat kan nooit!) maar wel om de leegte wat te vullen. Zijn er nog meer mensen die zich in een soortgelijke situatie bevinden? Groetjes Elisa
Ik heb geen ervaring, maar wil je wel heel veel sterkte wensen en hopelijk heb je binnenkort een gezond kindje in jullie armen!
Ik heb ook geen ervaring hiermee, maar wens je veel sterkte met de nieuwe poging. Ik hoop oprecht voor jullie dat het snel weer raak mag zijn.
Jeetje wat verschrikkelijk!! Is er iets gevonden hoe het komt dat jullie zoontje overleden is? Ik zit niet in soort gelijke situatie maar heb wel in april vroeggeboorte gehad. Heb je al gesprek gehad met je arts hoe groot de kans is dat het nog een keer gebeurd? Ik merk dat ik nu ook al weer in behandeling wil. Ondanks het bij mij goed gegaan is, maar merk dat ik soms wel overvallen wordt door angst of het niet nog een keer zal gebeuren als ik ni zo snel weer in behandeling ga.. Ik wil je veel sterkte wensen nog met het verlies en ik hoop echt dat je snel zwanger mag worden en het allemaal goed blijft gaan! Sterkte meid
Jeetje meis wat vreselijk!!! Enig idee hoe dit heeft kunnen gebeuren? Heeft het iets met de icsi behandeling te maken? Mijn ex-schoonzus van jaren geleden heeft iets soortgelijks meegemaakt en is na een half jaar weer begonnen met de tweede poging en was toen snel zwanger. Zij is de gehele zwangerschap heel angstig geweest wat natuurlijk logisch is maar na de geboorte van haar tweede dochter was het echt genieten (met uiteraard nog wel het verdriet op zijn tijd van haar eerste kindje) Sterkte en ik hoop dat jullie snel weer in verwachting mogen zijn!
Bedankt voor jullie lieve reacties, het is inderdaad een nachtmerrie.. Hij was zo perfect en compleet, verschrikkelijk om hem te moeten begraven. Ze hebben een bloedstolling in de placenta gevonden, ze weten niet wat de oorzaak daarvan is. Het kan zijn dat de placenta daardoor ook wat losgelaten heeft maar dat is niet zo waarschijnlijk aangezien ik geen pijn of bloedverlies heb gehad. De kans op herhaling is niet groot, maargoed.. alles kan. Bij ons is het verlangen groter dan de angst dus we gaan gewoon verder maar we zijn wel bang. Ik moet trouwens wel zeggen.. Naast alle pijn en verdriet ben ik ook een enorm trotse moeder, gelukkig komt dat gevoel ook zo nu en dan naar boven. Wat zijn jullie verhalen als ik vragen mag?