hi meiden, herkenbaar! had het ook heel sterk rond de tijd dat mijn beebje 4/5 maanden was, nam daarna wat af, achteraf gezien was het ook gewoon een stukje verwerking ofzo, van alles wat me overkomen was.. het hielp dat ik toch nog geen cyclus had ivm de borstvoeding, anders had ik misschien toen al aan dat gevoel van gemis toegegeven.. nu mijn dochter bijna 11 maanden verder is voel ik me reeël gezien echt pas weer ontzwangerd en (bijna) klaar voor een 2e kindje zou oppassen met 'verkeerde motieven' voor het proberen voor een 2e kindje, het is niet niks wat je hebt meegemaakt, een hele bijzondere tijd, en lijkt me goed dat eerst een plekje te geven en echt te genieten van je mooie kindje!
Ros wat versta jij onder 'verkeerde motieven'? Ik wijt mijn gevoelens ook voor een groot deel aan de hormonen hoor die nog altijd door mn lichaam razen. En nu weer zwanger zijn zo absoluut niet verstandig zijn, dan besef ik me ook zeker.
IK heb de laatste 2 weken er ook weer een beetje last van. maar dat kwam door een vriendin die zei dat ze misschien nu toch wel voor een tweede gaan. Ik werd een beetje jaloers maar ik vind het ook geweldig voor haar! Lijkt mij ook zo leuk om alles via haar weer mee te maken. Met haar eerste kindje snapte ik het allemaal niet zo, maar nu heb ik het zelf mee gemaakt. Ik heb inderdaad nu ook nog erg het gevoel dat het de hormonen zijn die voor mij spreken. Gistereen zat ik ook nog filmpjes te kijken van troen mn kindje nog geen 2 weken was... zoooo lief en klein. Ik had het er gisteren ook nog over met mijn moeder. Dat ik eigenlijk gek ben om weer een keer zwanger te worden. Alles is zo goed gegaan deze keer en als je dan al die verhalen leest zou ik bijna niet meer durven Ja en die tijdmachine die zou wel eens fijn zijn... haha ook voor een nachtje goed slapen haha
O jaaaaaaaaa! Ik wil echt wel weer hoor! Met de afsluiting van de verloskundige zei ik dat ook (doos lag nog in de kreukels en lang staan was geen optie, laat staan dat ik er toen aan moest denken om seks te hebben, maar weer zwanger >>>jaaaaaaa!) kreeg ik mee mooi een vermanend praatje dat je toch echt 6 maanden moest wachten. En een hele rits aan voorbehoedsmiddelen die mogelijk zijn met bv. Nu een paar maanden verder is het gevoel alleen maar sterker, bij manlief ook gelukkig, dus nog ff geduld en dan hopen dat we weer gezegend zijn met een zwangerschap. De eerste was vlot, maar wel angstig, maar god wat wil ik graag een broertje/zusje voor ons mannetje ( het gevoel werd nog ff versterkt doordat vriendin bekend maakte dat ze zwanger is van de 2e .... )
Hihi heel herkenbaar, volgens mij is het inderdaad ook een hormonaal iets na de bevalling (hier zal er als het aan manlief ligt sowieso geen 3e meer bij komen plus ik wil zelf ook de MMM niet meer in) Had het deze keer heel sterk vanaf een maandje of 2 tot 5 mnd of zo. Nu begint het weer iets af te zwakken
Ik ben bijna 30 weken en wil nu al weer direct dr voor de derde hihi. Hupskakee baby fletsh direct zwanger ! Geen probleem. Hahaha mijn man raakt in paniek als ik daarover begin. Hihihi ben namelijk echt een zwangere draak.
Bij mij begint het juist niet af te zwakken maar veel erger te worden het gevoel weer zwanger te willen zijn! Ik baal nu alweer van mijn cyclus die het na 2 keer ongesteld te zijn na de bevalling weer laat afweten. Zie nu alweer op tegen de ziekenhuisbezoekjes, hormonen en follikelmetingen haha.. Maar het is allemaal voor een goed doel!
Sorry ben weer terug van weg geweest... Fijn dat meerdere meiden dit gevoel herkennen. Ik heb toevallig afgelopen weekend eens bij mijn vriend gepolst hoe hij erover denkt. Ik wil nu absoluut nog niet zwanger worden want ik weet dat dat niet goed voor me zou zijn maar in de toekomst hoop ik stiekem toch steeds meer dat ik het mee mag maken. Maar ik wil het om de juiste redenen doen en niet alleen alles verheerlijken.. Wordt wel gek hoor van die jaloezie en dat gevoel.. Had ik idd maar een tijdmachine dat ik weer even terug kon gaan naar de fijne momenten! Laat ik niet vergeten te zeggen dat ik nu ook super trots en blij ben met mijn kleine man. Ik vind hem geweldig en had dit ook niet willen missen.
Je was ''pas'' 38 weken zwanger? Sorry? Maar het is toch normaal om tussen de 37 en 42 weken te bevallen? Ik herken je gevoel helemaal, maar ik ben dan ook met 33 weken bevallen, was nog 3 weken van verlof vandaan en had de laatste dingen nog niet klaar, had nog niet gelezen over de bevalling... Het is redelijk normaal om met 38 weken te bevallen lijkt me en ik wou dat ik dat gehaald had...
Heel herkenbaar. Na de 1e wilde ik eigenlijk direct weer zwanger zijn en bevallen. terwijl ik een horror zwangerschap had (zw suiker, jeuk, veel vocht vasthouden en hele erge rugpijn) ik zei ook tegen mijn man dat zijn nog de hormonen. een spiraal laten plaatsen maar toen zoontje 8 maanden was de spiraal eruit en na 4 maanden was ik zwanger van nr 2. nu is nr 2 net 1 geworden. en de tijd gaat zo ongelovelijk snel. ik heb echt even zitten huilen dat de babytijd voorbij is terwijl er nu nog genoeg leuke momenten aankomen. nu kriebelt het bij mij om ooit nog een keer weer zwanger te mogen zijn maar helaas mijn man wil geen 3e. ik moet me erbij neer leggen maar praat het wel van me af want ik zit toch in een soort van rouwfase echt zo stom dat ik het zo voel want heb 2 prachtige gezonde kindjes maar toch blijft het kriebelen en het idee alleen al dat ik nooit meer een schopje zal voelen of een bevalling meemaken. daar word ik verdrietig van. Ik hoop gewoon nog dat mijn man misschien ooit nog een 3e wil in de toekomtst. (ik ben nog maar 24 jaar)
Ik had het heel erg, maar wel een verlangen naar de zwangerschap die dus net klaar was. Heimwee naar het mannetje in mijn buik, het contact, de trapjes, het alleenrecht! Hij is nu ongeveer net zo oud als jouw kindje, nu is het wel weg. Wij gaan waarschijnlijk niet voor een volgend kindje, maar kan nu wel berusten in het idee dat ik het dan nooit meer zal ervaren. De zwangerschap vond ik echt een grote roze wolk, maar het is wel af zo.
Giebel voor mij voelde het wel als 'pas' ja. Ik was echt nog niet bezig met bevallen, voelde mij zo goed en je gaat toch altijd uit van 40+ weken. Dat jij met 33 wkn bent bevallen voelde misschien voor jou wel net zo als dat ik me voelde bij die 38 wkn, ik denk niet dat je daar als buitenstaander zo'n uitspraak over kan doen. En hier ging het topic verder ook niet over trouwens.... Toke haha nou bij mij is het echt nog niet weg en wordt alleen elke dag nog sterker. Knap dat je je er nu in kunt berusten, ik nog echt niet. Zou er nu nog niet aan moeten denken om dit allemaal niet nog eens mee te mogen maken.
Heeeeel herkenbaar. Ik had het met mijn eerste wel veel erger moet ik zeggen. Ik voelde me er ook vreselijk schuldig om, alsof ik niet genoeg genoot van mijn dochtertje. Nu met de tweede was ik een stuk beter voorbereid op dit gevoel van gemis. Ik heb toen het echte gerommel/voorweeen voor de bevalling begon, heel bewust afscheid genomen van de buik tijdens een douche om de pijn wat te verzachten. Ik heb een supersnelle bevalling gehad op een heel mooie termijn (39w4d, weer!). Dat ik dit keer voorbereid was op dat weemoedige gevoel heeft echt geholpen. Ook de kraamtijd is iets dat ik even met een *slik* gevoel moest afsluiten (ik bedoel dan echt de eerste week dat je de kraamhulp hebt). Eigenlijk raar toch? Ik was fysiek geen drol waard na een heftige bevalling, had forse naweeen de eerste dagen, etc. Maar ja. Dan is ze weg. En dan ben je alleen thuis met een vers babietje en is het opeens allemaal 'voorbij' en begin je aan een nieuw hoofdstuk met gebroken nachten, wennen aan (opnieuw) een baby, veel voedingen, iets beperkter zijn in waar je gaat en staat etc. Ook ik verlang al stiekem een beetje naar een volgende zwangerschap. En tegelijk ben ik er 'bang' voor... dat dat ws. de laatste zal zijn (4 kindjes lijkt me op zich heel leuk maar toch wel echt veeeel!). Ik denk dat gezien hoe dit gevoel nu niet zo overheerst... het toch wel uitmaakt dat je bij de eerste echt ook heel erg moet omschakelen naar het moederschap zelf. Bij de eerste zwangerschap was dat ook de laatste periode dat je kindloos was, in principe nog overal kon gaan en staan... dat miste ik ook.
Kom toevallig dit topic tegen ( had ff topic geplaatst ivm kies).... Ik herken het gevoel.... En heb t ook, ... Maar dan niet omdat ik van die mooie zwangerschappen heb gehad, maar juist omdat mij veel mooie dingen ontnomen zijn. Zo heb ik zelf bijvoorbeeld nooit leuk mijn eerste zwangerschap bekend kunnen maken aan familie... Had schoonma al gedaan.... M'n werk ziekte me... M'n vader negeerde zwangerschap etc.etc En zelfs bij, twee, drie en vier is dit nooit normaal gelukt.... Heb ik nooit van kraamtijd echt kunnen genieten.... En lichamelijk, was het zwaar.... Hier komen geen kindjes meer. . Ik ben jaloers op de mooie verhaaltjes die ik soms lees.... Over babyshowers en felicitaties...., maar ik ben blij dat ik van m'n kindjes kan genieten. Wat anderen weer nooit mogen meemaken Ik hoop dat dit gevoel slijt... En zal wel want was na drie ook gebeurtd Had het net afgesloten.....
Niet echt te vergelijken he... aangezien een kindje met 38 weken af is en met 33 nog lang niet... Waarschijnlijk heb je er geen idee van hoe het is om een prematuur kindje te krijgen en de gevolgen die daarbij komen kijken... Ik snap dat je ook na een voldragen zwangerschap ernaar terug verlangt, maar het is toch wel apart als je zwangerschap...veel te vroeg... in 1 klap over is. Heel fijn dat na veel ziekenhuisgebeuren en dagen wachten dan alles goed gaat...maar niet echt vergelijkbaar
Dat is niet te vergelijken, maar volgens mij doet ook niemand dat? Ook als je keurig op tijd bevalt kan je er toch door overrompeld zijn. Ik kreeg voorweeen met 37 wk, net vers met verlof... en zat hem toen wel een beetje te knijpen, was er mentaal nog niet klaar voor ondanks dat ik qua termijn prima 'klaar' zou zijn. Het gemis is voor mij trouwens een totaal niet-te-beredeneren, irrationeel iets. Ik ben immers niet zwanger geraakt om het zwanger zijn, maar om een kindje te krijgen. End die ligt nu aan mijn borst, wat wil ik nog meer? Ik denk dat een hoop ook met ontzwangeren en hormonen te maken heeft. Bij mij ging dat gevoel in ieder geval wel weg toen ik mijn cyclus weer terug kreeg (dat was met 10 maanden), en ik me echt 'ontzwangerd' voelde. Toen was ik juist blij om weer lekker te sporten, mijn lijf weer een beetje terug te krijgen. Toen mijn man al met plannen voor een tweede kwam toen mijn eerste een paar maandjes 1 was, heb ik dus zelfs de boot nog even af gehouden Dat had ik niet gedacht gezien hoe erg ik het zwanger zijn eerst dacht te missen.
Giebel ik snap niet waarom je zo aanvallend reageerd. Ik heb dit topic geopend om mn verhaal te doen, mijn gevoelens te uiten. Ik geloof niet dat jij voor mij kan beslissen hoe of wat en weet hoe mijn gevoel er bij was. Misschien moet je zelf dan maar een topic openen met jou verhaal en je gevoelens daarbij maar ga hier niet zo aanvallend lopen doen.
Iedereen beleeft het op zijn of haar manier (ondanks de verschillen) en ik denk idd niet dat dit topic bedoeld was om het onderwerp deze wendig te geven.