Ik kwam mijn vriend tegen toen ik 32 was, mijn biologische klok zorgde ervoor dat ik die periode wel al vrij snel klaar was om aan kindjes te beginnen. Helaas wou mijn vriend geen kinderen uit angst om wat er allemaal verkeerd kan gaan in het leven, maat ook omdat hij heel veel slaap en rust nodig heeft en snel overprikkeld is. Toen ik 35 werd, viel er precies wel een druk van mijn schouders. Het hoefde ineens niet meer (zo dringend), want die deadline was toch al overschreden... Mijn vriend is 5 jaar ouder, dus hij werd toen 40 jaar. Ook een mijlpaal! Laat dat het moment zijn dat hij zei 'het is nu of nooit, want anders ben ik te oud´. Vlak voor corona hadden we eindelijk een afspraak met ´genetica´ om alles in gereedheid te brengen. We dienen wegens een aandoening nl. via gpt (ivf met embryo-selectie na tests in labo) aan kindjes te beginnen. Helaas werden we door corona terug in de wachtrij geplaatst. Vandaag de dag hebben we 5 ivf-pogingen achter de rug. Daar hebben we een kleine 2 jaar over gedaan ondertussen.. En telkens waren er heel veel eicellen, maar nooit bleef er een embryo over dat géén drager was van de ziekte, dus telkens geen terugplaatsing. Bij de vijfde poging was er 1 embryo waarbij de test mislukt was en moesten ze opnieuw testen. De laatste 2 jaren heeft mijn leven echt op pauze gestaan. Na elke poging moesten we 2 maanden wachten op de resultaten van de tests. Die periodes zijn telkens heel zwaar. Een periode waarin ik blokkeerde. Ik at veel en bewoog niet. Kwam na elke poging 2 kilo bij. Tot ik deze zomer eindelijk mijn knop omdraaide en besloot dat het niet meer zo langer kon blijven duren. Ik wou weer gelukkig zijn en terug meer genieten van het leven, terug meer afspreken met vriendinnen, ook met die extra kilo´s erbij. Want ik schaamde me om mijn gewicht, was ook helemaal niet gelukkig. Ik zei toen tegen mijn partner dat ik ermee zou kunnen leven mochten de pogingen niet lukken... Maar wel met de betekenis: ´Komt er geen kindje, dan is dat goed... komt er wel.een kindje, dan is dat beter!' Net na Nieuwjaar kwam telefoon van het ziekenhuis. Er was eindelijk GOED NIEUWS!! Een embryootje dat geschikt was om.terug te plaatsen!!! Ik was dolenthousiast. Maar mijn vriend ging de hele dag zuchten. We vertrokken net op een ontspannend weekendje weg met ons 2, maar heel eerlijk... Het werden de vreselijkste dagen uit mijn leven. Bleek dat mijn vriend die zomer zijn mindset had veranderd naar 'het is beter dat er geen kindje komt´ en dus niet dezelfde ingesteldheid had als ik. Mijn leven viel helemaal in elkaar. Na gedurende 2 jaar verschillende ivf pogingen te ondergaan, kwam er eindelijk goed nieuws en nu wou mijn vriend de stekker eruit halen en dit embryootje niet terug laten plaatsen. Ik geef het (lees: hem) nog enkele maanden de tijd, maar over een 4- tal maanden wil ik het embryootje heel graag laten terugplaatsen. Dan is het zomer en zijn het rustigere maanden... minder stress, wat gunstig kan zijn voor de terugplaatsing. Ondraaglijk hoe pijnlijk het eigenlijk is... dat ik niet de steun heb van mijn partner... hoe ik bij dat sprankeltje geluk eigenlijk meteen alle hoop werd afgenomen door zijn reactie. Ik voel me gekwetst. Bovendien hebben we ook nog een laatste (zesde) poging (terugbetaald). Zou ik wel nog heel graag willen doen, want ja... ik word dit jaar 39 jaar.. Met andere woorden, als ik het nu niet doe, zal het hoogstwaarschijnlijk niet meer gebeuren.
Wat een heftig verhaal. Ik wilde niet zomaar wegklikken. Als eerste wil ik je een digitale knuffel geven, het is vaak zo eenzaam in een traject. Wij hebben soms ook wel mijlenver uit elkaar gelegen met betrekking tot ons traject. Het enige wat ik je kan aanraden is om het er samen goed over te hebben. Jij wil geen spijt krijgen van het niet doen, en hij ook niet van het wel doen. Misschien kunnen jullie via het ziekenhuis eens een gesprek met een psychische hulpverlener krijgen? Ik hoop dat jullie er samen uit mogen komen, heel veel sterkte!
Wat vreselijk zeg Juist omdat je een kans nog hebt in de vriezer. Ik zou een extern persoon erbij halen: psycholoog, praktijkondersteuner ggz of vanuit ziekenhuis vragen of er bv een maatschappelijk werkster is. Wij stonden ook wel eens anders in het traject. We hebben toen wel samen een harde deadline afgesproken, dat werkte.
Wat ontzettend naar dat jij door het traject heengaat en hij zo de stekker eruit trekt. Net op het moment dat er wél goed nieuws is. Ik weet oprecht niet zo goed hoe ik hier mee om zou gaan.. in eerste instantie ontzettend boos, daarna verdrietig. Hopelijk komen jullie eruit samen ❤️ het lijkt mij onwerkelijk om deze embryo niet een kans te geven. Wat als .. Hij moet zich ook beseffen wat dit doet met jou als vrouw.