Mijn partner en ik gaan middels een familiedlid proberen om zwanger te worden. Om de goede band te bewaren stellen wij gezamelijk een donorcontract op. Wat zijn nou zaken waar iemand normaal niet zo snel aan zou denken, maar wat wel belangrijk is om op te nemen? Heeft er iemand ervaringen met standaardcontracten zoals bijv via OneWish? Om de kosten bij de advocaat iets te drukken proberen we het meeste al vooraf te tackelen. Alvast bedankt
Wij als stel hebben gedoneerd aan een bevriend koppel van ons, en hebben gekozen om een standaardcontract gewoon naar wens aan te passen. Je legt in ieder geval de 'harde' zaken vast, zoals wie zijn juridische ouders van het kind, wie zijn er financieel verantwoordelijk. 'Bijzondere' zaken waar wij het over hebben gehad (maar niet allemaal per se in het contract staan) zijn bijvoorbeeld; hoe wordt de donor genoemd, is het openbare kennis dat hij de donor is (mag er met iedereen over gesproken worden), hoe vaak heeft het kind recht om de donor te zien, posts op social media, medewerking bij een eventuele extra donatie, in welke vorm gedoneerd wordt (uitsluitend via een kliniek, of thuis, maandelijks, bijvoorbeeld), hoe lang de donor medewerking verleent, wat er gebeurt wanneer de donor overlijdt etc. etc. Voel je vrij om meer vragen te stellen. Uiteindelijk was voor ons het contract vooral een soort waarborg voor het kind, dat er jaarlijks x keer 'recht' op contact is, ook in de toekomst, en dat de donor compleet gevrijwaard is van welke verantwoordelijkheid dan ook, en ook dat wij ons nooit bemoeien met de zorg op welke manier dan ook. De rest voelde bijna als bijzaak Oh en voordat ik het vergeet; wat bijzonder dat dat familielid dat voor jullie wil doen! Ik hoop op een succesverhaal
Dank je wel voor je reactie, ja het was een hele beladen vraag maar er werd eigenlijk meteen positief op gereageerd. Wat hebben jullie afgesproken over hoe de donor genoemd word? Dat is voor mij een lastige vraag.
Dat hebben we best open gelaten. Wij hebben heel erg het idee dat nurture veel belangrijker is dan nature. Het kind heeft zodoende twee mama's, en geen papa. Het donorkind voelt niet als ons kind, ondanks dat het biologisch half gerelateerd is aan ons eigen kindje. Het was dus duidelijk dat mijn partner geen "papa" of "vader" genoemd wordt, dat voelt niet passend, hij speelt geen enkele ouderrol. Voor het kind noemen ze de donor zometeen gewoon bij de voornaam, en als het wat ouder is leggen ze (en wij ook aan onze kinderen) gewoon op een gepaste manier uit dat je voor een kindje nou eenmaal een man en vrouw nodig hebt, en dat [naam] daar dus bij geholpen heeft. Maar echt een term is er dus niet vastgesteld.