Lieve allemaal, Ik weet niet precies wat ik met mijn verhaal wil.. even van me afschrijven... en adviezen en meningen krijgen denk ik.... Wij hebben een zoontje van 13 maanden nu. Hij heeft een iets minder goede start gehad ( koemelkallergie en veel huilen en slecht slapen). Nu gaat het eigenlijk allemaal heel erg goed, het slapen op zich ook wel, hoewel hij wel ongeveer de helft van de nachten in de week snachts wakker wordt. We hebben dus maar ongeveer drie nachten in de week dat hij in 1 stuk doorslaapt. Nu denk ik echt dagelijks na over het feit of er bij ons wel of geen tweede zal komen. Ik ben er nu echt nog niet aan toe... Nog zo druk met de kleine man. het geeft me zelfs een soort van beangstigend gevoel... Maar ik merk wel dat ik heel graag zou willen, dat ik daar anders over denk....! ( snappen jullie het nog?) Als ik ook nadenk over het feit dat ik niet meer zwanger zou worden, vind ik dat ook GEEN fijn gevoel. Ik zelf denk dat ik hieruit op kan maken, dat ik in de toekomst wel een tweede zou willen, maar er nu gewoon nog niet aan toe ben. maar ergens ben ik "bang"dat omdat ik nu zo sterk het gevoel heb van NEE, dat dat gevoel niet meer komt... Ik voel me echt een raar iemand hierdoor Hebben meer mensen dit gehad na de eerste? Is er iemand die zich kan vinden in hetgene wat ik schrijf?! Is er iemand die na de eerste zei, ik wil geen tweede en uiteindelijk toch dat gevoel heeft gekregen en wel echt een tweede wilde? Sorry voor mijn verhaal....zucht...
Ik herken t hartstikke. Toen Lynn 1 was, moest ik er niet aan denken. Opeens toen ze anderhalf was, sliep ze al iets beter en kreeg ik zelf vanzelf een verlangen. Werd elke week meer. En toen ze 2 Is zijn we ervoor gegaan. Achteraf had ik eerder moeten beginnen want we staan nog steeds met lege handen, terwijl Lynn eerste ronde er was. En de tweede miskraam ook.
Mijn vriend heeft riep alijd; geen tweede! E. Sliep pas met 3 Jr en 9 mnd door. Nu begint hij langzaam te veranderen. K mocht de box, positiekleding etc niet weg doen. Je hoeft toch ooknie nu al voor een tweede te gaan? Bij ons zit er dadelijk min. 4 Jr tussen.. tja het zei zo. Ik hen volledig voor de 10000% van mijn meissie genoten nu zit ze op school en kan ik voor dat zelfde aantal % genieten van een 2e frummeltje..
Toen mn zoontje 10 maanden oud was was de eerste gedachte die in mn hoofd opkwam bij nog een baby krijgen: HELL NOOO!!!! Opeens ging ie doorslapen, kregen wij weer fatsoenlijk slaap, zakte de vermoeidheid weg, hij ging zichzelf vermaken, spelen, goed eten en drinken en toen hij 14 maanden was waren we bewust zwanger van de tweede en ik heb er nog steeds een goed gevoel over Het is niet niks een kleintje!! Het kost gewoon heel veel energie.. Als jij nu niet blij wordt van het gevoel nooit meer zwanger te worden dan denk ik dat je er op mag vertrouwen dat je vanzelf wel zonder stress uit kan kijken naar een tweede. Maar dan gewoon als jij weer de energie daar voor hebt. En ik denk echt dat dat moment vanzelf komt..
Wij hebben een klein leeftijdsverschil (20 mnd) en onze oudste had hetzelfde als die van jou, kma, veel huilen, doorslapen doe ik nu soms sinds de jongste 2 is maar we moeten er nog steevast bijna elke nacht wel uit hoor. Toen onze 2e een jaar was was ik ook nog helemaal klaar maar nu hij 2,5 is heb ik heftige kriebels voor een 3e. Zolang jullie geen definitieve beslissingen maken is er niets aan de hand toch, het komt vast vanzelf! En anders, is je kindj vast ook heel gelukkig!
Ik herken het ook. De kleine deed het vanaf het begin heel goed, mag echt niet klagen. Ik zelf was iets minder euforisch dan ik van te voren had gedacht. Na maand of 2, 3 dacht ik dat ik weer zwanger was. Het greep me bij dd keel. Ik was echt in paniek en heb aan abortus gedacht, iets waar ik normaal een soort van 'tegen' ben. Gelukkig niks aan de hand, vals alarm. Nu is de kleine 9 maanden en denk ik hmm ik heb wel weer zin om zwanger te worden. Tot dat ik denk aan het feit dat ze dan maar 18 maanden schelen mocht het direct raak zijn, dat beangstigt me, ben echt nog niet toe aan een 2e. Heel dubbel allemaal...
Hoi, ik moest er ook heeeeel lang niet aan denken, het idee van een tweede gaf me juist een soort nachtmerries, bij wijze van spreken. Onze dochter is best pittig, en lang vonden we het een te erg idee om dan nog een tweede in de wereld te zetten. Je wilt zelf tenslotte ook een beetje leven. Zelf ben ik ook enig kind en dacht ik, okay, dan maar eentje. Maar toen dochter 5 was werd het steeds leuker. We merkten dat we het mischien wel weer aan konden. Het kostte mij nog wel een beetje tijd om vl te overtuigen, maar tenslotte toch die mirena maar weer uitgehaald. 8 rondes later zwanger ( ondanks mijn leeftijd, 40) , helaas een MK, maar daarna wel meteen in ronde 2 weer zwAnger. Als je de tijd hebt (kwa leeftijd) zou ik gewoon wachten tot je er echt naar voelt. Die stress en slapeloze nachten zijn namelijk ook niet voordelig voor je relatie...
Ik herken het zeker. Na de eerste heb ik heel lang gezegd dat ik het bij deze ene wilde houden. Pas na 3,5 jaar was ik toe aan een tweede. Toen ook gelukkig in 1 keer zwanger geworden (anders was ik vast weer gaan twijfelen!) en nu gaan we over een paar maanden zelfs voor een derde!
ik vind het fijn om te lezen dat meerdere dit hebben ( gehad).... ik merk gewoon dat het me bezig houd! Nu geniet ik nog volop van mijn mannetje maar heb er ook me handen nog vol aan
Hier ook erg herkenbaar.. Zoontje is nu 1,5..paar maanden geleden moest ik er nog niet aan denken.. Maar we zijn nu bezig voor een tweede.. Zoontje wordt ook nog steeds wakker snachts.. Wij denken nu gewoon.. We hebben toch nog onderbroken nachten nu enzo.. Zou het juist vreselijk.vinden als onze kleine man lekker door gaat slapen en het dan weer allemaal begint.. Beter een beetje tegelijk
Hier ook lang getwijfeld hoor..... Zoontje was huilbaby, reflux, veel ziekenhuisopnamen, slecht slapen, enz. en er zijn nu nog dingen die niet goed gaan. Maar op zijn vierde verjaardag begon het toch te kriebelen. We weten dat we samen veel aan kunnen en dat we er samen voor willen gaan. Eerste ronde gelijk zwanger. Nu echt genieten. Straks alle tijd voor de baby, omdat oudste naar school gaat. Hij is helemaal trots! De norm lijkt wel kort op elkaar te zijn, maar je moet volgens mij vooral kijken wat je zelf wilt en aan kunt! Je hoeft nu toch ook nog niet te beslissen?
Heel herkenbaar hoor. Wij hebben sinds kort besloten voor een tweede te gaan en hoewel ik het dolgraag wil, blijft er ook klein angeltje kleven dat ik ontzettend opzie tegen het eerste jaar met krampjes en gebroken nachten etc. Ik vraag mezelf regelmatig af of we dan toch te vroeg aan een tweede beginnen of dat dit normale gevoelens zijn die meer mensen hebben.
Lieve Jill, Je verhaal is ook bij mij heel herkenbaar. Ik had na de komst van de eerste een zware postnatale depressie. Daarnaast maakte het moederschap heel veel in mij los en vooral veel onzekerheid... Mijn relatie ging daardoor ook een stuk moeizamer. Ik ben uiteindelijk in therapie gegaan en heb keihard aan mezelf gewerkt. Er moest wat rotzooi opgeruimd worden. Mijn eerste wordt nu bijna 8 en ik heb een hoop geleerd afgelopen jaren. Wij hadden de deur dicht gedaan echt potdicht. Babyspullen de deur uit en iedereen in mijn omgeving stelt mij de vraag niet eens meer....of er nog een tweede komt... Maar meissie zoals je ziet. De deur is zelfs bij ons weer open gegaan en gaan nu dus voor een tweede. Geef het de tijd. Weet dat er heel veel moeders zijn die deze gevoelens hebben en ik vind het altijd een verademing als vrouwen hier gewoon open over zijn....